مشاعره

میکشم خود را، در این دنیا ، ولی زار و تباه

گرچه هر دم شعله ای دیگر زنم بر شمع دل

گر به نزد هر کسی از اشک ء دل گشتم خجل

گر ندیدم بعد تو .... شادی دنیا را دمّی

بازهم وامانده پایم ... مانده اندر لای و گِل

بازهم درمانده ماندم ، بی تو با خود چُون کنم

با چه تدبیری ز دل ... عشق ترا بیرون کنم

لیکن این دل، در میانء آتشی، آخر مرا پرهیز داد

گفته میمرد اگر ، اندوه ء او افزون کنم

زین سبب پا میکشم افسرده دل در روزگار

میشوم در عشق تو...عاشق دلی مجنون و خوار

ماها چو به چرخ دل برآیی
چون جان به تن جهان درآیی
ماها چه لطیف و خوش لقایی
ای ماه بگو که از کجایی
داریم ز عشق تو براتی
وز قند لطیف تو نباتی
از لعل لبت بده زکاتی
ای ماه بگو که از کجایی
ای یوسف جان که در نخاسی
در حسن و جمال بی‌قیاسی
در ما بنگر چو می‌شناسی
ای ماه بگو که از کجایی

روز وصل از غمزه‌ی او جان سر گردان من
چون تحمل کرد چندان ناوک دلدوز را؟

از زندگانیم گله دارد جوانیم

شرمنده جوانی از این زندگانیم:40::40::11::11::11::5:

من امشب تا سحر بيدار خواهم ماند
وبال خواب را ازگردن خود باز خواهم كرد

در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع
شب نشین کوی سربازان و رندانم چو شمع

روز و شب خوابم نمی‌آید به چشم غم پرست
بس که در بیماری هجر تو گریانم چو شمع

عاقبت الامر رست ، مرغ فلک از قفس

عاقبت الامر جست ، تیر مراد از کمان

چند زنیم ای کریم ، طبل تو زیر گلیم

چند کنیم ای ندیم ، مستی خود را نهان

بازرسید از الست ، کار برون شد ز دست

فاش بود فاش مست ، خاصه ز بوی دهان

ناوک چشم تو در هر گوشه‌ای
همچو من افتاده دارد صد قتیل

یا رب این آتش که در جان من است
سرد کن زان سان که کردی بر خلیل

لبم گر بوسه خواهد ، اين لب نوش
اگر شب زنده دارم ، اين سر زلف
چو خوابم در ربايد ، اينك آغوش

شد از نیل غم و ماتم دلم خون
بچهره خوشتر از نیلوفرستم
درین آلاله در کویش چو گلخن
بداغ دل چو سوزان اخگرستم
نه زورستم که با دشمن ستیزم
نه بهر دوستان سیم و زرستم
ز دوران گرچه پر بی جام عیشم
ولی بی دوست خونین ساغرستم
چرم دایم درین مرز و درین کشت
که مرغ خوگر باغ و برستم
منم طاهر که از عشق نکویان
دلی لبریز خون اندر برستم