اشعـار عاشقـانـه

وقتی بغضم شکسته شد
ونفس هایم
غرق شد در اندوه وبی تابی
فقط سکوت با من بود
گاهگاهی که تنم
خسته از لحظه ها
به سوی تلخ ترین مرداب زندگی کشیده می شود
شب هایی که بالشم
خیس می شد از اشک شبانه وحسرت
فقط سکوت با من بود
دیری است
که با درد خود هم آشیان شده ام
وهنوز
سکوت با من است
کاش به جای تو
بر سکوت عاشق بودم!

شوری اشک هایم
زخم صورتم را می سوزاند
این زخم زندگیست که مدتها مرا همراهی می کند!
دست سردی نیست
تا اشک هایم را پاک کند
ومرهم زخمم باشد
در بسته است
کسی نمی آید
نگاهم به در خیره مانده است!
اتاق سرد است
همه چیز سرد است
ولی من سردم نیست
گرما همه بدنم را می سوزاند
کسی نیست خاموشم کند؟!
اشک هایم جاری می شود
این بار دیگر صورتم نمی سوزد
دلم از این همه تنهایی
آتش می گیرد ومی سوزد...

عشــــــــــــــــــــــق من

هنوز صـــــدای زیبای مستیت

و هنوز گم شدن در قطره قطره ی

بـــــــــــــعد صدایت فراموشم نشده

و بــــــــــه خدای اسمان ها قســـــــــم

هـــــــنــــــوز کـــــه هــــنـــــوز اســـــــــت

عروجی که با تو بودن برایـــم اورده پایان نیافت

اگه عشقي نباشه آدمي نيست
اگه آدم نباشه زندگي نيست
نپرس از من چه آمد بر سر عشق
جواب من به جز شرمندگي نيست

بخوان

باز هم بخوان
صدایت را دوست دارم
باز هم لالایی بگو
لالاییت آرام این روح آشفته است
به یاد ندارم در کودکیم برایم لالایی گفته باشی
اما حالا برای این کودکان غریب می گویی
دوست دارم من هم کنار آنها بنشینم و با نوای دل انگیز صدایت به خواب روم
باز هم بخوان
که خواندنت حجابی است بر غوغای درونت
که دوباره می شوی همان گوشه امن و نقطه امید
همان پناه، همان سراسر آرامش و اطمینان
همان که حضورش هم گرماست، هم امنیت، هم روشنی آست و هم قدرت
باز هم بخوان
همیشه بخوان
توان من نیست تماشای شکستنت
توان من نیست ترست را چشیدن
توان من نیست لمس خستگی تو
توان من نیست آه تو را شنیدن
توان من نیست بوییدن غم تو
شکستن تو بی معناست
ترس را به تو راهی نیست
خستگی شرمنده همت توست
غم سایه خیالی بیش نیست
بخوان
که خواندنت پایان همه شسکستها و ترسهاست، پایان همه خستگیها، همه حسرت و اندوهها
باز هم بخوان
همیشه بخوان
برای همیشه ...

خوشا ياد عشق
خوشا نام عشق
خوشا صبح عشق
خوشا شام عشق
خوشا خواري هاي عشق
خوشا تهي دستي و نارسي هاي عشق
خوشا خوارهاي دل آزار عشق
خوشا ناله هاي گرفتار عشق
خوشا نور عشقي و خوشا درد عشقي
خوشا سينه پر درد عشق
خوشا عاشقان و شبهاي تار عشق
خوشا ناله هاي دل آزار عشق
خوشا خاطرات به ياد ماندني عشق
خوشا سكوت در برابر عشق
خوشا دوري فاصله هاي عشق
خوشا افسردگي در راه عشق
خوشا ز عاشق شوي سرودن
ز درد عاشقي ديوانه بودن
خوشا همچون پرستوي مهاجر

پر و بال به خانه ها گشودن

یکی شویم دوباره ...

نوای آهنگین قطره های باران است روی شیروانی اتاقم
بوی لطیف نم باران
شمعهایم می سوزند
و من همچنان در جدال با افکارم
نه هیچ چیز گشاینده این پیچیدگی نیست جز خود ما
بگذار خود داروگر درد خود باشیم
مرهم زخم
بگذارخود حلال همه حل نشده ها باشیم
گشاینده همه گره های بسته
بگذار باران امشب بشوید و با خود ببرد هر چه کدورت است در ابن دل خسته
هر چه دلخوری و هر چه دل آزردگیست در این خاطر آزرده
بگذار جز زلال آب و آبی آسمان چیزی باقی نماند
بگذار با باران یکی شویم امشب
با َعشق ...

مرگ سبز

به آرامی وزش نسیم میان شاخه های در هم پیچیده بوته گل سرخ
به نرمی نوازش باد بر گیسوی اقاقیا
به لطافت گذر بهار بر دشت شقایقهای وحشی
به همگونی آواز قناری با سکوت کوهسار
به همرنگی آسمان غروب با دل تنگ غربت نشین بی منزل
به شتاب گذر نور از روزنه تنگ نا امیدی
به زیبایی رنگین کمان
به شگفتی حضور ثانیه ها
به بیداری پرواز
به خواب فرود
با عشق
بی حسرت
گذشت ...

عشق به شكل پرواز پرنده است
عشق خواب يه آهوي رمنده است
من زائري تشنه زير باران
عشق چشمه آبي اما كشنده است
من مي‌ميرم از اين آب مسموم
اما اونكه مرده از عشق تا قيامت هرلحظه زنده است
من مي‌ميرم از اين آب مسموم
مرگ عاشق عين بودن اوج پرواز يه پرنده است

تو كه معناي عشقي به من معنا بده اي يار
دروغ اين صدا را به گور قصه‌ها بسپار
صدا كن اسمم رو از عمق شب از نَـقب ديوار
براي زنده بودن دليل آخرينم باش
منم من بذر فرياد خاك خوب سرزمينم باش
طلوع صادق عصيان من بيداريم باش

عشق گذشتن از مرز وجوده
مرگ آغاز راه قصه بوده
من راهي شدم نگو كه زوده
اون كسي كه سرسپرده مثل ما عاشق نبوده
من راهي شدم نگو كه زوده
اما اونكه عاشقونه جون سپرده هرگز نمرده

تو كه معناي عشقي به من معنا بده اي يار
دروغ اين صدا را به گور قصه‌ها بسپار
صدا كن اسمم رو از عمق شب از نَـقب ديوار
براي زنده بودن دليل آخرينم باش
منم من بذر فرياد خاك خوب سرزمينم باش
طلوع صادق عصيان من بيداريم باش

عشق گذشتن از مرز وجوده
مرگ آغاز راه قصه بوده
من راهي شدم نگو كه زوده
اون كسي كه سرسپرده مثل ما عاشق نبوده
اما اونكه عاشقونه جون سپرده هرگز نمرده

تو را بانونامیده ام
بسیارند از تو بلند تر ، بلند تر .
بسیارند از تو زلال تر ، زلال تر .
بسیارند از تو زیباتر ، زیباتر .

اما بانو تویی .

از خیابان که می گذری
نگاه کسی را به دنبال نمی کشانی .
کسی تاج بلورینت را نمی بیند ،
کسی بر فرش سرخ زرین زیر پایت
نگاهی نمی افکند .
وزمانی که پدیدار می شوی
تمامی رودخانه ها به نغمه در می آیند
در تن من ،
زنگ ها آسمان را می لرزانند ،
و سرودی جهان را پر می کند .

تنها تو و من ،
تنها تو و من ، عشق من ،
به آن گوش می سپریم .


پابلو نرودا