مشاعره

ترنم نگاه دوست به هر طرف كه ميرود
دل منم چو سايه اي به يك طرب ميرود

دل فتنه‌ی طره‌ی سیاهت
جان تشنه‌ی چشمه‌ی زلالت

از عالم حسن دایه لطف
آورده به صد هزار سالت

تا چند اسیر عقل هر روزه شویم
در دهر چه صد ساله چه یکروزه شویم
در ده تو بکاسه می از آن پیش که ما
در کارگه کوزه‌گران کوزه شویم

مطربا قولی بگو از راهوی
راه راه راهوی است اندر صبوح
دل ز مستی قول کس می‌نشنود
زانکه بشنوده است قول بوالفتوح

حديث دوست با دشمن نگويم
كه هرگز مدعي محرم نباشد

دود حیران را بهرسو گشت هوشم
تعجب میوزد از دشت هوشم
شود ایا نگاه غنچه ی او
نهد پا برسر گلگشت هوشم

موی همرنگ کفک دریا شد
وز دهان در شاهوار افتاد

روز عمری که بیخ بر باد است
با سر شاخ روزگار افتاد

سر به ره در نهاد سیل اجل
شورشی سخت در حصار افتاد

مو از درمون و درد و وصل هجرون
پسندم آن چه را جانان پسندد

در کارگه کوزه‌گری کردم رای
در پایه چرخ دیدم استاد بپای
میکرد دلیر کوزه را دسته و سر
از کله پادشاه و از دست گدای

یاد آن شبها که در چشمان ما خوابی نبود.
غیر تاب عشق در جانها تب و تابی نبود
دست تو در دست من گردش کنان با شو و شوق
جز فروغ چهره ات در باغ مهتابی نبود
یاد آن شبها که در میخانه عشق و امید
جز لبان بوسه خواهت بادهء نابی نبود