اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

ره میخانه و مسجد کــــــــدام است!؟
که هر دو بر من مسکین حرام است!

نه در مسجد گذارندم که رنــد است!
نه در میخانه کاین خمار، خام است!

ورای مسجد و میخانه راهی است
بجویید ای عزیزان کاین کدام است

به میخانه امامی مســـت خفته است
نمی دانم که آن بت را چه نام است!؟

مرا کعبه خرابات است امـــــــــــروز
حریفم قاضی و ساقی امام است

برو "عـــــــــــطار" کاو خود، می شناسد
که سرور کیست، سرگردان کدام است!

بی تو بسر نمی شود – با صدای محمد رضا شجریان بشنوید!

درخت انار

با گل‌هایش غوغایی کرده در حیاط

و تو این‌جا نیستی



بخندم

یا گریه کنم

عمر دست کیست؟

می خواهم بدانم

حرف گلوله

تا چه حد راست است ؟

هرگز
سرباز وطن نبودم
اما تنم
کشتزار تله های انفجاری ست

در هیچ جبهه نجنگیده ام
اما کسی که در پی هم کشته شد
من بودم.

فرمانده!
از من چه مانده
جز تکه چوپ پرچم آزادی
برای بازی گلف
در میدان های مین.

ملوانی تنهای‌ام

باز مانده‌ی جنگ‌های پیروز.



کجا هستند دوستان من، سربازانم، جاشوان‌ام

کجا هستند

دشمنان‌ام.



شب نزدیک می‌شود

گرگی حتی در کمین من نیست.

بگذاشت مرا ای دل،با بی خبری عمری
با بی خبری از خود،کردم سپری عمری
چون شعله سر انجامم خاموشی وسردی شد
هرچند زمن سر زد،دیوانه گری عمری
نرگس نشدم دردا،تا تاج زرم باشد
چون لاله نصیبم شد،خونین جگری عمری
دل همچون پرستویی،هر دم به دیاری شد
آخر چه شدش حاصل،زین دربه دری عمری
دلدار چه کس بودم یا دل به چه کس دادم

اگه تا روز قيامت
داشتنت نباشه قسمت
چشم به راه تو مي مونم
با دلي پر از صداقت

دوباره از غم پاییز می نویسم

دوباره از دوری عشق می نویسم

دوباره بر روی یاس کبود

با خط سر نوشت از عشقت می نویسم

آری دوباره می نویسم

ولی بازم این بار برای تو می نویسم

این قدر می نویسم و می نویسم

که شاید تو رو ببینم و از شوقت بنویسم

شاید وقتی دیدمت دیگر ننویسم

چون دیگر از شوقت نمی توانم بنویسم

ولی افسوس که این دنیا بی وفا نمی زارد

نمی زارد که دگر بار تورا ببینم پس می نویسم

آری از غم ندیدنت می نویسم

با اشک و غم از تو می نویسم

در اين خلوت سرا من هم به تنهايی لقب دارم
پريشانی و شيدايی در اينجا هم شده کارم
تو دنيای منی و من غزلهايم بنام تو
ميان عمق رويايم شدم محبوب و رام تو
صدايت می کنم هر شب ميان خواب و رويايم
نمی دانی که هستم من ولی ديريست شيدايم
ميان ظلمت شب ها غمم را با تو می گويم
تو که تنها کسی هستی که جان را در تو می جويم
نمی دانم چه خواهد شد اسيرم در دو راهی ها
غرورم يکطرف ماند و دل ديوانه ام اينجا
چه می شد بشکنم روزی غرور جنس سنگی را
بگويم عاشقت هستم بمان با من تو ای زيبا

فریادی است در سکوتم

از دوست داشتن
و جاده است در نگاهم

از عشق ورزیدن
اما
نه سکوتم را خواندی
و نه نگاهم را ....