مشاعره

دلم میل گل باغ ته دیره
درون سینه‌ام داغ ته دیره
بشم آلاله زاران لاله چینم
وینم آلاله هم داغ ته دیره

هر آن دردی که دلدارم فرستد
شفای جان بیمارم فرستد

چو درمان است درد او دلم را
سزد گر درد بسیارم فرستد

دلا خوبان دل خونین پسندند
دلا خون شو که خوبان این پسندند
متاع کفر و دین بی‌مشتری نیست
گروهی آن گروهی این پسندند

درآمد دوش ترکم مست و هشیار
ز سر تا پای او اقرار و انکار

ز هشیاری نه دیوانه نه عاقل
ز سرمستی نه در خواب و نه بیدار

به یک دم از هزاران سوی می‌گشت
فلک از گشت او می‌گشت دوار

به هر سوئی که می‌گشت او همی ریخت
ز هر جزویش صورت‌های بسیار

چو باران از سر هر موی زلفش
ز بهر عاشقان می‌ریخت پندار

ره اندیشه ی بازت بلند است
چکاچک های پروازت بلند است
دگر در انجمن هر گز نگنجی
بهر جا موج آوازت بلند است

تا خطت آمد به شبرنگی پدید
فتنه شد از چند فرسنگی پدید

چون ز تنگت نیست رایج یک شکر
جان کجا آید ز دلتنگی پدید

پیش خورشید رخت چون ذره‌ای
عقل ناید از سبک سنگی پدید

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما
چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما

ما مریدان روی سوی قبله چون آریم چون
روی سوی خانه خمار دارد پیر ما

اگر بر من ببارد هر سه یک بار
اسیری و غریبی و غم یار
اسیری و غریبی چاره داره
غم یار و غم یار و غم یار

ره عشاق بی ما و من آمد
ورای عالم جان و تن آمد

درین ره چون روی کژ چون روی راست
که اینجا غیر ره بین رهزن آمد

رهی پیش من آمد بی نهایت
که بیش از وسع هر مرد و زن آمد

هزارن قرن گامی می‌توان رفت
چه راه راست این که در پیش من آمد

روز نبرد آن يل ارجمند
به شمشير و تيغ و به گرز و كمند
بريد و دريد و شكست و ببست
يلان را سر و سينه و پا و دست