مشاعره

این چه عمریست فلک در پی آزار من است
ریختن خون جگــــر ازستمشکارمناست

توی کتابم هر چه بابا آب می داد
مادر نشانم عکس توی قاب می داد
ای دست هایت ، آرزوی دست هایم
ناز و ادایم مانده روی دست هایم
امشب عروسی می کنم جای تو خالی
پای قباله جای امضای تو خالی

یک جام نوش کردی و مشتاق دیدمت
جامی دگر بنوش که شیدا ببینمت

من از بن بست متروك خيالي كهنه مي آيم
تو از زيباترين حسّ نگاه تازه مي آيي

تو مثل خنده ي خورشيد بر سرد تن پاييز
دل خون شقايق را سرودي گرم و زيبايي

به نبض خواب پروانه طنين خستگي جاريست
درنگي اي گل وحشي ، تو راز شعر رؤيايي

یا رب ز کرم دری برویم بگشا


راهی که درو نجات باشد بنما


مستغنیم از هر دو جهان کن به کرم


جز یاد تو هر چه هست بر از دل ما

آه ار نرسد بماهم امشب
بی ماه رخش نخته چشمم
ای ماه توئی گواهم امشب

بی همگان به سر شود بی​تو به سر نمی​شود . .

. داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی​شود

دیده عقل مست تو چرخه چرخ پست تو . .

. گوش طرب به دست تو بی​تو به سر نمی​شود

جان ز تو جوش می​کند دل ز تو نوش می​کند . .

. عقل خروش می​کند بی​تو به سر نمی​شود

خمر من و خمار من باغ من و بهار من . .

. خواب من و قرار من بی​تو به سر نمی​شود

جاه و جلال من تویی ملکت و مال من تویی . .

. آب زلال من تویی بی​تو به سر نمی​شود


گاه سوی وفا روی گاه سوی جفا روی . . .

آن منی کجا روی بی​تو به سر نمی​شود


دل بنهند برکنی توبه کنند بشکنی . .

. این همه خود تو می​کنی بی​تو به سر نمی​شود


بی تو اگر به سر شدی زیر جهان زبر شدی . .

. باغ ارم سقر شدی بی​تو به سر نمی​شود

گر تو سری قدم شوم ور تو کفی علم شوم . .

. ور بروی عدم شوم بی​تو به سر نمی​شود

خواب مرا ببسته​ای نقش مرا بشسته​ای . .

. وز همه​ام گسسته​ای بی​تو به سر نمی​شود

گر تو نباشی یار من گشت خراب کار من . .

. مونس و غمگسار من بی​تو به سر نمی​شود

بی تو نه زندگی خوشم بی​تو نه مردگی خوشم . .

. سر ز غم تو چون کشم بی​تو به سر نمی​شود

هر چه بگویم ای سند نیست جدا ز نیک و بد . .

. هم تو بگو به لطف خود بی​تو به سر نمی​شود

...دسـت کدوم غزل بـدم
نـبــض دل عـاشـقـمـو
پشت کدوم بهانه باز
پنهون کنم هق هقـمو...

ور بروی عدم شوم بی​تو به سر نمی​شود

خواب مرا ببسته​ای نقش مرا بشسته​ای

وز همه​ام گسسته​ای بی​تو به سر نمی​شود ...

درختي پير
شكسته خشك تنها گم
نشسته در سكوت وهمناك دشت
نگاهش دور
فسرده در غروب مرده دلگير
و هنگامي كه بر مي گشت
كلاغي خسته سوي آشيان خويش
غم آور بر سر آن شاخه هاي خشك
فروغ واپسين خنده خورشيد
شد خاموش