مشاعره

سيزدهمين روز در جهنم,
سرخي,
خاطرات گذشته,
فرصت هاي از دست رفته,
و سيزدهمين روز در جهنم,
جنون, پريشاني ,
چشمان سرخ,
دلهاي سياه,
و سيزدهمين روز در جهنم,
افراد گمشده,
همگي از ياد رفته ,
بي نام و نشان ,
و سيزدهمين روز در جهنم ,
سازهاي بي صدا ,
شعرهاي نا نوشته ,
تماشاچيان ساكت ,
و سيزدهمين روز در جهنم ,
با خود فكر مي كنم , آيا تمام خواهد شد ؟
سيزدهمين روز در جهنم.........
از خودم :blush:

مهر جمال جانان درياي آتشين است
گر عاشقي بسوزي زيرا كه راهش اين است

تو كز محنت ديگران بي غمي
نشايد كه نامت نهند آدمي

سلام

يادمان باشد از امروز خطايي نكنيم
گرچه در عشق شكستيم صدايي نكنيم
يادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند
طلب عشق ز هر بي سر و پايي نكنيم

ميتوان هر لحظه هر جا عاشق دلداده بودن
پر غرور چون آبشاران بودن اما ساده بودن

نفس نفس ميزنم ، من از تو دم ميزنم
نگو نگو رسم روزگاره ، همه رو به هم ميزنم

من اگر كامروا گشتم و خوشدل چه عجب
مستحق بودم و اينها به ذكاتم دادند

" د " بده :biggrin:

دو هزار ازت نميخرن عشوه و حقه بازيتو
برو در كوزه بذار چشماي از خود راضيتو

و من چون تك درخت زرد پاييزم
كه هردم با نسيمي ميشود برگي جدا از او
و ديگر هيچ چيز از من نمي ماند !!

دارم من از فراقش در ديده صد علامت

ليست دموع عيني هذا لنا العلامه

هميشگي ترين من لاله ي نازنين من

ا كه جز به رنگ تو دگر سحر نمي شود

بي همگان به سر شود بي تو به سر نشود

داغ تو دارد اين دلم جاي د گر نمي شود

سلام



ديدار تو گر صبح ابد هم دهدم دست
من سرخوشم از لذت اين چشم به راهي
اي عشق تو را دارم و داراي جهانم
همواره تويي هر چه تو گويي و تو خواهي
(فريدون فروغي)

سلام
...

یاد تو در خواب هم مرا نکرده رها
می کند یادت در دلم غوغا و صفا

ای یار بگو چرا جهانی
دشمن شده با دلم چنانی
***
کز من به جز از جدایی از تو
راضی نشود مگر زمانی
***
کین مژده بدو رسد که یوسف
مرده ست و از او نمانده جانی
***
آخر هم از این فراق و دوری
مرگم ندهد به من امانی
***
کین نامه به منزلت فرستم
هرچند که نامه را نخونی

حیدر بابا دنیا یالان دنیادی
سلیمانان نوح دان قالان دنیادی.

آخر الامر گل کوزه گران خواهی شد
حالیا فکر سبو کن که پر از باده کنی

ببخشید حواسم نبود مشاعره هستش
معذرت می خوام
از همون جا که سایه عزیز مونده بریم

یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

روی كاشی های ايوان دست نور
سايه هامان را شتابان می كشيد

موج رنگين افق پايان نداشت
آسمان از عطر روز آكنده بود
گرد ما گوئی حرير ابرها
پرده ای نيلوفری افكنده بود

در شب اكنون چيزي مي گذرد
ماه سرخ است و مشوش
و بر اين بام كه هر لحظه درو بيم فروريختن است
ابرها، همچون انبوه عزاداران
لحظه ي باريدن را گويي منتظرند...
(فروغ فرخ زاد)

در سلسله ی عشق تو مغموم و صبورم
نازم بکش ای دوست که مظلوم و صبورم
رندان همگی فرصت دیدار تو دارند
غیر از من دل ساده که محروم و صبورم
...

من.(خط فاصله)تو.....
نه...
شايد علامت تفريق است
بين ما
حالا كه هرچه بيشتر مي رويم
به صفر
نزديك تر مي شويم.

منم اون تقويم پر از زمستون
چله نشين دلي دربو داغون
سال كبيسمو شگون ندارم
از هيچ كسي خاطره اي ندارم

جز يه نفر كه دربو داغونم كرد
بره بودم گرگ بيابونم كرد
...

دو خط مواري
حتي با فاصله هايي اندك
كه ميانشان باشد
هرگز بهم نمي رستد
من و تو
حكايت همين دو خطيم
دو خط موازي.......

يك جفت جوراب آبي دارم
دريا را دوست دارم
كار نمي كند
سه دقيقه مانده به چهار را
نشان مي دهد
اگر آينه را بشكند
اگر گل نيلوفر دهد
اگر ميوه دهد
اگر حرمت مادرم را
با چادر سياه بداند
اگر شمعداني در آينه
كوچك تر شود
من كوچك مي شدم

ميان ماه من تا ماه گردون
تفاوت از زمين تا آسمان است
==============
مرنجان دلم را كه اين مرغ وحشي
ز بامي كه برخواست مشكل نشيند
===============

در ضمن مصراع اول اين بيت رو هم اگه كسي مي دونه به من بگه لطفا. هر چي فكر كردم يادم نيومد

---------------------------
به مي بفروش دلق ما كزين بهتر نمي ارزد

ديدم به خواب دوش كه ماهي بر امدي
كز عكس روي او شب هجران سرامدي

............
برام خیلی اشناست
منظورم شعری بود که گفتید
سعی میکنم براتون پیداش کنم

سلام
مرسي سايه جان. لطف مي كنيد
بيت مال يكي از غزل هاي حافظ هست. جالب اينجاست كه مصرع دوم يه بيت ديگه از اين غزل هم يادمه كه براي اينكه شايد به يادآوري كمك بشه اونم ميذارم چون مصرع اول اون رو هم يادم نمياد :sad: :blush:

------------------------------------
زهي سجاده ي تقوي كه يك ساغر نمي ارزد

اينم دنباله مشاعره:
يا رب اين نوگل خندان كه سپردي به منش
مي سپارم به تو از چشم حسود چمنش

(اگه تكراري بود ببخشيد)

سلام
این برای مشاعره
شبان گاهان لب درياچه مي رفتم
و مي گفتم به خود
او يك شب آنجا ديده خواهد شد/
من او را پيش از اين هرگز نديده و نام او را نيز نشنيده
ولي انگار با هم روزگاري اشنا بوديم/
نمي دانم كجا بوديم
كه من در نيلي چشمان او
او در كبود رود شعر من
زمانها در شنا بوديم/
شبي امد ؛ وليكن دير وقت امد
نه فانوسي ؛ نه مهتابي
هوا بس تيره بود و دامن درياچه پر توفان
سوار قايقي گشتيم و بر خيزابها رفتيم تا ديري
ولي دردا!!!
چه تقديري
من او را باز هم نشناختم ؛ زيرا
كه شب تاريك بود و موج نيرومند
از ان سو قصه تلخي است؛
اي افسوس
او را موجها بردند...
...............
اینم برای شما دوست خوبم
فکر کنم این باشه
دمي با غم بسربردن جهان يكسر نمي‌ارزد

به مي بفروش دلق ما كزين بهتر نمي‌ارزد

چه آسان مي‌نمود اوّل غم دريا به بوي سود

غلط كردم كه اين طوفان به صد گوهر نمي‌ارزد

در پای اجل چو من سرافکنده شوم ، وز بيخ امید عمر برکنده شوم
زينهار، گلم به جز صراحی نکنيد ، باشد که ز بوی می دمی زنده شوم

------
خوب شد خودت با "ش" شروع كردي [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

نقل قول:

---

خوب شد خودت با "ش" شروع كردي

---

بلد نبودین
نـــــــــــــــــــــه :)

معشوق چون نقاب ز رخ بر نمی کشد
هر کس حکایتی به تصور چرا کنند

چرا دروغ بگم
نه بلد نبودم [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

زيباترين غزلي كه از حافظ خوندم [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

در وفاي عشق تو مشهور خوبانم چو شمع / شب نشين كوي سربازان و رندانم چو شمع
زور و شب خوابم نمي آيد به چشم غم پرست / بس كه در بيماري هجر تو گريانم چو شمع
رشته صبرم به مقراض غمت ببريده شد / همچنان در آتش مهر تو سوزانم چو شمع
گر كميت اشك گلگونم نبودي گرم رو / كي شدي روشن به گيتي راز پنهانم چو شمع
در ميان آب و آتش همچنان سرگرم توست / اين دل زار نزار اشك بارانم چو شمع
در شب هجران مرا پروانه وصلي فرست / ورنه از دردت جهاني را بسوزانم چو شمع
بي جمال عالم آراي تو روزم چون شب است / با كمال عشق تو در عين نقصانم چو شمع
كوه صبرم نرم شد چون موم در دست غمت / تا در آب و آتش عشقت گدازانم چو شمع
همچو صبحم يك نفس باقيست با ديدار تو / چهره بنما دلبرا تا جان برافشانم چو شمع
سرفرازم كن شبي از وصل خود اي نازنين / تا منور گردد از ديدارت ايوانم چو شمع

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

عجب صبری خدا دارد،اگر من جای او بودم!

همان یک لحظه اول

که اول ظلم را می دیدم از مخلوق بی وجدان

جهان را با همه زیبایی و زشتی

به روی یکدگر ویرانه میکردم!



عجب صبری خدا دارد،اگر من جای او بودم!

که در همسایه صدها گرسنه

چند بزمی، گرم عیش و نوش می دیدم

نخستین نعره مستانه را خاموش

آن دم بر لب پیمانه میکردم!



عجب صبری خدا دارد،اگر من جای او بودم!

که می دیدم یکی عریان و لرزان

دیگری پوشیده از صد جامه رنگین

زمین و آسمان را واژگون مستانه میکردم!



عجب صبری خدا دارد...

درسته كولي و بيكس و بيكارم
ولي واسه خودم خدايي دارم

براي ديدن روز عذابت
دارم ثانيه ها رو مي شمارم
...

من اين جا بس دلم تنگ است
و هر سازي كه مي بينم بد آهنگ است
بيا ره توشه بر داريم
قدم در راه بي برگشت بگذاريم
ببينيم آسمان در هر كجا
آيا همين رنگ است؟

سلام

تو رفته اي بي من تنها سفر كني
من مانده ام بي تو شبها سحر كنم
تو رفته اي عشق من از سر بدر كني
من مانده ام عشق تو را تاج سر كنم
روزي كه پيك مرگ مرا مي بردبه گور
من شب چراغ عشق تو را نيز مي برم
عشق تو نور عشق تو عشق بزرگ توست
خورشيد جاوداني دنياي ديگرم

سلام


مدامم مست میدارد نسیم جعد گیسویت

خرابم میکند هر دم فریب چشم جادویت

پس از چندین شکیبایی شبی یارب توان دیدن

که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت

سواد لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم

که جان را نسخه ای باشد ز لوح خال هندویت

تو گر خواهی که جاویدان جهان یک سر بیارایی

صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت

وگر رسم فنا خواهی که از عالم بر اندازی

بر افشان تا فرو ریزد هزاران هزاران جان ز هر مویت

من و باد صبا مسکین و سرگردان و بی حاصل

من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت

زهی همت که حافظ راست از دنیی و از عقبی

نیاید هیچ در چشمش بجز خاک سر کویت

سلام
...

ترانه را در سكوتم بشنو
نور را در سياهيم ببين
فانوس را در گرماي حضورم لمس كن
رود را بر خشكي رود تجسم كن
اغاز را در ختم روانم جستجو كن
و رويا را در بيداريم بيفشان

(ساناز كريمي)

سلام
....

نديدم كه قويي به صحرا بميرد
چو روزي ز اغوش دريا برامد
شبي هم در اغوش دريا بميرد
تو درياي من بودي اغوش وا كن
كه مي خواهد اين قوي زيبا بميرد

دنيا ديدی و هرچه ديدی هيچ است / و آن نيز که گفتی و شنيدی هيچ است
سرتاسر آفاق دويدی هيچ است / و آن نيز که در خانه خزيدی هيچ است

تا آمدم كه با تو خدا حافظي كنم
بغضم امان نداد و خدا در گلو شكست