نثرهای عاشقانه

چقدر عجيبه که تا مريض نشي کسي برات گل نمي ياره... تا گريه نکني کسي نوازشت نمي کنه... تا فرياد نکشي کسي به طرفت بر نمي گرده... تا قصد رفتن نکني کسي به ديدنت نمي ياد... و تا وقتي نميري کسي تورو نمي بخشه...

من نشاني از تو ندارم اما نشاني ام را براي تو مي نويسم: در عصرهاي انتظار، به حوالي بي کسي قدم بگذار! خيابان غربت را پيدا کن و وارد کوچه پس کوچه هاي تنهايي شو! کلبه ي غريبي ام را پيدا کن، کنار بيد مجنون خزان زده و کنارمرداب ارزوهاي رنگي ام! در کلبه را باز کن و به سراغ بغض خيس پنجره برو! حرير غمش را کنار بزن! مرا مي يابي

تنها شاهد اشکهای شبانه ام همین صفحه ی سفید و جوهر سیاه است. هرگز نخواستم چشم نامحرم این لحظه های نا آشنا و فرو ریختن اشک بر گونه هایم را ببیند. همیشه بالش سکوت را زیر سر هق هق تنهایی ام گذاشتم تا کسی صدایم را نشنود. اما تو ...تو از گریه های پنهانی من با خبری. چه کنم گاهی همین گریه های گاه گاه جای خالی تو را در غربت لحظه هایم پر می کند. باور کن دوستت دارم ای بهترین...

خنده ي من مثل قايقي ست که براي غرق شدنِ سايه ي خودش گريه مي کند.

ماه بدون ستاره مثل خورشيد بدون غـروب است...

سرانجام شمع بي پروانه خاموشي است...

یکی بود، یکی نبود. زیر گنبد کبود، که هر کس به کار خود بود، معلوم نبود کی بود و کی نبود؛ بس که همه چیز درهم و به‌هم‌ریخته بود. و اصلا بود و نبود کسی برای کسی مهم نبود؛ بس که کسی به کسی نبود

چه دشوار است بی‌پیرایه اندیشیدن، و نیندیشیدن به پیرایه‌ها. چه دشوار است حقیقت!

آهای تو که آن بالایی! این پایینی‌ها خیلی‌هاشان حتی نمی‌دانند که بالاتری هم هست! فکر می‌کنند همین که زیر زمین نیستند یعنی بالایند!

شوق ديدار تو را قاصد بي رحم چه داند؟ آن قدر شوق تو دارم که خدا مي داند....

امروز رفتم برات ساعت بخرم ، اما هرچی گشتم دیدم هیچ ساعتی به قشنگی اون ساعتی که دیدمت نیست .....

چه زیبا گفتی!

كوچيك بوديم ولي چه دل هاي بزرگي داشتيم... اكنون كه بزرگيم چه دلتنگيم...
كاش همان كودكي بوديم كه حرف هايش را... مي توان از نگاهش خواند...
اما
اكنون اگر فرياد هم بزنيم كسي نمي فهمد...
و
دل خوش كرده ايم كه سكوت كرده ايم.