مشاعره

یار من
غمگسار هجران بود
در دلش
کشته های جنگ به یاد
اینچنین
در طلسم شهر اسیر
همنفس از دیار غصه
برفت
همدم زخم آسمان
گردید
نغمه از درد این زمانه
سرود
دل به این ناظران صحنه
نداد
انتظارش
نگاه چشم بصیر

ره میخانه و مسجد کدام است
که هر دو بر من مسکین حرام است

نه در مسجد گذارندم که رند است
نه در میخانه کین خمار خام است

میان مسجد و میخانه راهی است
بجوئید ای عزیزان کین کدام است

به میخانه امامی مست خفته است
نمی‌دانم که آن بت را چه نام است

مرا کعبه خرابات است امروز
حریفم قاضی و ساقی امام است

برو عطار کو خود می‌شناسد
که سرور کیست سرگردان کدام است

پيكر تراش پيرم و با تيشه خيال
يك شب تو را ز مرمر شعر آفريده ام

تا در نگين چشم تو نقش هوس نهم
ناز هزار چشم سيه را خريده ام

بر قامتت كه وسوسه شستشو در اوست
پاشيده ام شراب كف آلود ماه را

از من بگیر خاطره ی این غبار را
این داغ سالخورده و این انتظار را

این فصل پیر نعش مرا منتظرشده است
از من بگیر وسوسه ی انتحار را

ذهنیت پرنده شدن را به من بده
آوازکی بده که بخوانم بهار را

دست خودم که نیست شما آرزو شدید
این شاعر تکیده ی بی اختیار را

کم کم غروب می کنم و خسته می شوم
با خود به گور می برم این انتظا را

از ین بیغوله ها جز شب نرویید
حدیث روشنی بر لب نرویید
دل آئیه ها آتش گرفته
که اینجا غیر رنگ تب نرویید

در انتهاي هر سفر
در آيينه
دار و ندار خويش را مرور مي كنم
اين خاك تيره اين زمين
پايوش پاي خسته ام
اين سقف كوتاه آسمان
سرپوش چشم بسته ام
اما خداي دل
در آخرين سفر
در آيينه به حز دو بيكرانه كران
به جز زمين و آسمان
چيزي نمانده است
گم گشته ام، كجا
نديده اي مرا ؟"

آه که این بیهوده است
همچو کوه است غرور تو ومن
استوار و در دل بیقرار شکستن
من از آنم ترس است
بعد وصل آن خطوط موازی
بر زبان ها افتد
قصه ی ما عاشقان مغرور
وآن هنگام که شاگردی
دراندیشه ی وصال ماست
معلم فریاد برآرد
عاشقان مغرور
هرگز به هم نمی رسند
این درس امروز ماست...

تو ای کسی که هيچگاه

نيامدی به وعده گاه

هنوز هم سه شنبه ها

به وقت مرگ آفتاب

کنار نرده های باغ

من انتظار می کشم.

استراحت قبل از کنکوره:دی

تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او

زان سفر دراز خود عزم وطن نمی​کند

پیش کمان ابرویش لابه همی​کنم ولي

گوش کشیده است از آن گوش به من نمی​کند


...

اينطور ميگن :دي

دل مويه هاي شاعري ات را به من بده
آن يك دو بيت آخري ات رابه من بده

محض رضاي اين دل ايلاتي غريب
آن حالت عشايري ات را به من بده

اين گريه هاي باطني من براي توست
آن خنده هاي ظاهري ات را به من بده