مشاعره

روز آن است كه مردم ره صحرا گيرند
خيز تا سرو بماند خجل از بالايت

تمام بعد از ظهر امروز
سنجاقک
به کوه فوجی مینگریست

تا شمع بلندش به افق روشن شد
جان پر نكشيد جز به پروانه دوست
زان خانه كه خون عاشقان مي ريزد
رفتيم برادران به كاشانه دوست
اندوه نهفته از نگاه دشمن
گفتيم كه سر نهيم بر شانه دوست
زنجير مياوريد و تهمت مزنيد
بس باد بگوييد كه : ديوانه دوست
پيمانه همان بود كه با دوست زديم
پيمان نشكستيم ز پيمانه دوست
مرغي كه هزار دام دشمن بدريد
بنگر كه چه دل خوش است با دانه دوست
ما قصه نبرديم به پايان و شب است
با باده سحر كن تو به افسانه دوست

تا در دل من عشق تو آموخته شد
جز عشق تو هرچه بود سوخته شد

در مشرب من خلوت اگر خلوت گورست ***** بسیار به از صحبت ابنای زمان است
دیوانه ما را نخریدند به سنگی ******* یوسف به زر قلب در این شهر گران است

تا مرا دم تو را پدر یاد است
دوستی من و تو بر باد است

تا نبينيم سرانجام كه مي‌ميرد عشق
به كه پروانه ‌صفت ، شعله به جان در زدني

زندگي معركه اي بود سراسر زد و خورد
پشت پا خوردني از هركس و بر سر زدني

با چنين شيوه ، شب اي ماه ! گوارا بادت
راه خود رفتن و تابيدن و تسخر زدني

یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود
رقم مهر تو بر چهره ما پیدا بود

دلتنگ ترين خاطره ام مردن تست
خاموش ترين ترانه افسردن تست

ليلاي اساطيري انديشه ي من
آهسته بروكه خون من گردن تست

تو خورشیدی و یا زهره و یا ماهی نمی دانم
وزین سر گشته مجنون چه می خواهی نمی دانم
در این درگاه بیچونی همه لطف است و موزونی
چه صحرایی, چه خضرایی, چه در گاهی نمی دانم