مشاعره

ترسم كه اشك در غم ما پرده در شود
وين راز سر به مهر به عالم سمر شود
گويند سنگ لعل شود در مقام صبر
آري شود وليك به خون جگر شود.

دارم امید عاطفتی از جانب دوست
کردم جنایتی و امیدم به عفو اوست
دانم که بگذرد ز سر جرم من که او
گرچه پری وش است لیکن فرشته خوست

تا کنون هر چه گفته ام
یاوه بود!
در این شب مهتابی!

يك نظر بر ابر كردم ابر باريدن گرفت
يك نظر بر يار كردم يار ناليدن گرفت
تكيه بر ديوار كردم خاك بر فرقم نشست
خاك بر فرقش نشيند آن كه يار از من گرفت

توده ای از ابرها
ماه را حمل میکنند

دست بر دامن مولا زد در
که علی بگذر و از ما مگذر

روز وصل از غمزه‌ی او جان سر گردان من
چون تحمل کرد چندان ناوک دلدوز را؟

ای ایران ای مرز پر گوهر
ای خاکت سر چشمه هنر

روز و شبها رفت
من بجا ماندم در این سو, شسته دیگر دست از کارم
نه مرا حسرت به رگها می دوانید آرزویی خوش
نه خیال رفته ها می داد آزارم

من بی می ناب زيستن نـتـوانم
بی باده کشید بار تن نـتـوانم

من بنده آن دمم که ســاقی گـوید
يک جام دگر بگیر و من نتوانم