اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

اين مثنوي حاصل پريشاني من است
بشنوكه سوزنامه ويراني من است
امشب نه اينكه شام غريبان گرفته ام
بلكه به يمن آمدنت جان گرفته ام
گفتي غزل بگوغزلم شور وحال مرد
بعداز تو حس شعرفنا شدخيال مرد
گفتم مرو كه تيره شود زندگانيم
بارفتنت به خاك سيه مي نشاننت
گفتي زمين مجال رسيدن نمي دهد
بر چشم باز فرصت ديدن نمي دهد

خسته ام زین زندگی ، زین عذاب نا گزیر

گشته ام همچون سراب ، در میان این كویر

آسمانی بس سیـاه ، روزگاران تبـاه

گرگهایی بس جـری ، بره هایی سربزیر

عشقهـایی مختصـر ، قلبهایی محتضـر

چشمهـایی منتظر ، در سكوت این مسیـر

ای تو عشق اولین ، ای امیـد آخرین

آمـدی از راه دور ، آمدی اما چه دیر

قصه هـایم غصه بود ، در به رویم بسته بود

هر طرف را بنگـرم ، خشكسـالی و كویر

بر دل تنگ "سهـا" ، نقش زیبایی بزن

نقشی از یك خاطره ، در دل قابی اسیـر

خیلی وقته غم و غصه ها تو دلم خونه کردن
شادی ها پر کشیدن غصه ها جاشونو گرفتن

حسرت یه لحظه شادی بد جوری به دلم مونده
تنهایی و غم و غصه دلمو فقط سوزونده

این روزا آسمون دلم سیاه و تاره
حتی یه قطره اشک از چشام نمی باره

غصه خوردن شده برام یه عادت
دیگه چیزی برام نمونده جز یه دنیا حسرت...

امشب بوی باران تازه است

التماس گریه بی اندازه است

تازگی ها شب برایم اشناست

من و شب هستیم،غم هم پیش ماست

اسمان امشب كنارم امده ست

انتظارم ، انتظارم امده ست

عشق با الاله خلوت كرده است

با نگاه لاله صحبت كرده است

چشم من خاصیت شب بو گرفت

شب به بوی اشك هایم خو گرفت

می نویسم گاه زیبا ، گاه زشت

مانده ام در لابه لای سرنوشت

روز از گنجایش غم خالی است

شب برای گریه هایم عالی است

شكست عهد من و گفت هرچه بود گذشت
به گريه گفتمش آري ولي چه زود گذشت
بهار بود و تو بودي و عشق بود و اميد
بهار رفت و تو رفتي و هرچه بود گذشت

دراين شهرفراموشي يكي هم ناله مي خواهم
نشد هم ناله اي پيدا ومن ازگفتگو خسته

الاساقي برافروز ان چراغ باده راامشب
خمستاني مهياكن مكن دست وسبو خسته

نيم كمتر زمجنون بيابان گردجان خسته
كه ليلاي وصالت را,شوم از جستجو خسته

کجا بودی وقتی برات شکستم
یخ زده بود شاخه ی گل تو دستم
کجا بودی وقتی غریبی و درد
داشت من تنهارو دیوون می کرد
کجا بودی وقتی از پنجره
می پرسیدم این چندمین عابره
کجا بودی وقتی تو رو میخواستم
که دستات اروم بشینه تو دستم
کجا بودی وقتی که گریه کردم
از تو به اسمون گلایه کردم
کجا بودی وقتی کنار عکست
شبا نشستم به هوای چشمات
کجا بودی تو لحظه نیازم
وقتی می خواستم دنیامو بسازم
کجا بودی ببینی من میسوزم
عین چشات سیاه رنگ روزم
کجا بودی تشنه ی چشمات بودم
نبودی من عاشق دنیات بودم
کجا بودی وقتی دیوونت بودم
وقتی که بی قرار شونت بودم
کجا بودی وقتی چشام به در بود
ترانه هام شکایت سفر بود
نبودی پیش من بی ستاره
ترک میخورد دلم با یه اشاره
کجا بودی وقتی که مینوشتم
ترانه هام همه مال فرشتم
کجا بودی وقتی که پرپر شدم
سوختم و از غمت خاکستر شدم

آه

یک آهنگ بود



ناتمام

مرثیه شد

نامه ات که رسيد

ديدم هنوز کال است

آن " دوستت دارمی"

که دوست داشتم برايم بنويسی





حالا آنقدر از هم دوريم

که ديگر می توانيم بنشينيم

و هرچه دلمان خواست به هم بگوييم



وقتی اينجا همه چيز برای من شب است

و آنجا برای تو روز



وقتی که هق هق مرا قهقهه می شنوی



نمی دانم

وقتی می گويم " دوستت دارم "

بعد از گذر از آن همه سوراخ و سيم

بر آن نوار چه چيز ضبط می شود



انگار اينبار هم فراموش کردم نامم را بگويم

شايد نفهمی

چه کسی برايت سلامی

به آن دستگاه سپرده

نام شعر: مسافر
شاعر: سهراب سپهری

- ...
- چرا گرفته دلت، مثل آنكه تنهايي.
- چقدر هم تنها!
- خيال مي كنم
دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستي.
- دچار يعني
- عاشق.
- و فكر كن كه چه تنهاست
اگر ماهي كوچك ، دچار آبي درياي بيكران باشد.
- چه فكر نازك غمناكي !
- ...
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]