شعر گمنام

روزی که روی درها با خط ساده ای بنويسند :تنها ورود گردن کج ممنوعروزی که روی قيمت احساس مثل لباس  صحبت نميکنندپروانه های خشک شده انروز از لای برگهای کتاب شعر  پرواز ميکنند . . انروزديوار باغ و مدرسه کوتاه است تنها پرچينی از خيال در دور دست حاشيهء باغ ميکشند که ميتوان به سادگی از روی ان پريد . . .روزی که آسمان در حسرت ستاره نباشدروزی که آرزوی چنین روزیمحتاج استعاره نباشد

تمام آیه های من،
سورهّ ی نساء است؛
اما احسنُ القصص،
نگاهِ عاشق توست!

به صحرا شدم عشق باریده بود و زمین تر شده بود و چنانکه پای مرد به گِلزار فرو شود، پای من به عشق فرو می شد.

ستاره ای تو را خواهد چید
مانند گل نسترن
شاید شعر
گره ای از تو بازگشاید

رودخانه، جنگل و دریا را
به زمین سپردم
و زمین را
به آسمان و خورشید
باید بروم
سیاهی ، بهترین بستر نور بود

آنقدر هراسان بودم
که سایه ام را خنج بدست یافتم...
دندان هایش را بر هم می فشرد
و خنجر را می دیدم که با روزنی از آفتاب
و خاطره ای از مهتاب
از سایه می گذشت...
و چون قطار افسار گسیخته ای به دنبالم می خزید

زیر چشمی که نگریستمش:

آرام آرام و سربزیر
تنش را از زیر پاهایم کنار کشید
و رفت...

تا كي در تساوي 7 و 8

اهمال مي كني

در حالي كه چرخش هيچ صفحه ايي

تا حدود دو قائمه

مشكل نبوده است ( 8=7 )

مادرم

شيرش را حرامم مي كند

و من با ته مانده ام

در رختخواب

خواب بچه هايي را مي بينم

كه شير خشك مي خورند !

…لابد ما عقلمان قد نداد

تا بفهميم خورشيد

براي طلوعش

نه محتاج من است

نه تو .

اما تا آبها از آسياب افتاد

به يادمان آمد

از ياد اهالي كوچه رفته ايم !

تمامي پيراهن هايم

از تولد تا كنون

هر يك به رنگي

در كنارم پا برهنه

يكي – يكي به يادم مي آورند

روزي كه شير بالا آوردم

گل شدم

گريه كردم

به مدرسه

يا مجلس ختم عزيزي…،

راستش هر ادمي سرزميني ست

و پرچم اش پيراهنش ،

شايد نامه اي به سازمان ملل نوشتم

تا جاي اين همه قيل و قال

تمامي بند رختهاي زمين را به هم

گره بزند .