مشاعره سنتی

نسیمی کز بن آن کاکل آیو
مرا خوشتر ز بوی سنبل آیو

چو شو گیرم خیالش را در آغوش
سحر از بسترم بوی گل آیو

دم عطار گرم

وفای عهد نگه دار و از جفا بگذر
به حق آنکه نی ام یار بی وفا ای دوست
هزار سال پس از مرگ چو باز آیی
ز خاک نعره برآرم که: مرحبا ای دوست
سعدی

توتوشدو غم اودونا شاد گؤردؤیؤن کؤنلؤم
مقید اولدو اول آزاد گؤردؤیؤن کؤنلؤم

دیار هیجرده سئیل ِ ستمدن اولدو خراب
فضای عشقیده آباد گؤردؤیؤن کؤنلؤم

مولانا حکیم ملا محمد فضولی بایاتلی

ما در این شهر غریبیم و در این ملک فقیر
به کمند تو گرفتار و به دام تو اسیر
در آفاق گشاده ست و لیکن بسته ست
از سر زلف تو در پای دل ما زنجیر
من نظر باز گرفتن نتوانم همه عمر
از من، ای خسرو خوبان! تو نظر باز مگیر
سعدی

رشته ای جنس همان رشته كه بر گردن توست
چه سروقت مــــــــــرا هم به سر وعـــــده كشید

بــه كف و ماسه كـــــه نایابترین مرجـــــــــان ها
تپش تبــزده نبض مـــــــــــرا می فهمیــــــــــــد

آسمان روشنــی اش را همه بــــر چشم تو داد
مثل خورشید كه خــــــــود را به دل من بخشید

محمد علی بهمنی

در باغ چو شد باد صبا دایه گــــــــــــل * * * بربست مشاطه‌وار پیـــــــــرایهٔ گل

از سایه به خورشید اگرت هست امان * * * خورشید رخی طلب کن و سایهٔ گل

حافظ

لاله بوي مِي ِ نوشين بشنيد از دَم ِ صبح
داغ ِ دل بود به اميدِ دَوا باز آمد

چشم من در رهِ اين قافله ی راه بماند
تا به گوش دلم آواز دَرا باز آمد

گر چه حافظ در ِ رنجش زد و پيمان بشکست
لطف او بين که به لطف از در ِ ما باز آمد


حافظ

در سنبلش آویختم از روی نیاز ***گفتم من سودازده را کار بساز
گفتا که لبم بگیر و زلفم بگذار*** در عیش خوش‌آویز نه در عمر دراز

حافظ

زلف تو بنفشه ار غلامی فرمود
زین روی بنفشه حلقه درگوش نمود

در باغ بنفشه را شرف زان افزود
کو حلقه به گوش زلف تو خواهد بود

خاقانی

دادگرا تو را فلک جرعه کش پیاله باد ***دشمن دل سیاه تو غرقه به خون چو لاله باد
ذروه کاخ رتبتت راست ز فرط ارتفاع *** راهروان وهم را راه هزار ساله باد

حافظ