مشاعره

ور کند حبس ساحلش محبوس
در مضیق مشاغل افتادست

هست در معرض بسی گرداب
هر که را این مسایل افتادست

تمام هستي خود را به موم انداييد
سقوط كرد به دريا شبيه ايكاروس

و بال بال زد از خويش و گشت خاكستر
و ذره ذره شد از انفجار، چون ققنوس

درست مثل شعله اي شد از خود و شد پهن
در امتداد خيابان به روي اقيانوس!

به اصل آبي خود، حجم آبي ‌اش برگشت
و بر نگشت به جز حجمِ خاليِ اتوبوس!

سلام ای غروب غریبانه ی من.
سلام ای طلوع سحرگاه رفتن.
سلام ای غم لحظه های جدایی.
خداحافظ شعر شب های روشن

نمی پرسم دستان چه کسی برایت
یاس و انار و کبوتر آورده بود
می روم حوالی علاقه ی خلوت آن سال ها
می روم دنبال کسی که با من تا نور می اید
با من تا ستاره
با من تا دربند ، تا دریا
می روم و دیگر نمی پرسم
سهم من از این همه سبز که سرودم چیست

تو را از کشتن و وز سوختن هم
چه غم چون آفتابت غمگسار است

کسی سازد رسن از نور خورشید
که اندر هستی خود ذره‌وار است

تلاش ناله ها بیر نگ و بو نیست

نماز ما نماز بی وضونیست

شبی در بزم دل مست عرق شو

مپنداری که چیزی در سبو نیست

تو هر وقتی که جانی برفشانی
هزاران جان نو بر تو نثار است

وگر در یک قدم صد جان دهندت
نثارش کن که جان‌ها بی‌شمار است

تمام ثانيه هايي كه خارج از نوبت
بدون بنده دويدند سمت پس فردا
كسي نگفت دوساعت گذشته از دهِ مرگ
چه رفته بر سر تقسيم سيب ها آقا!

اگر چه بی نشان بی نشانیم
نشان قلۀ آتش فشانیم
سری بر دیدۀ همسایه ها زن
که ما آئینۀ زخم زبانیم

می‌نسازی تا نمی‌سوزی مرا
سوختن در عشق تو زان خوشتر است

چون وصالت هیچکس را روی نیست
روی در دیوار هجران خوشتر است