مشاعره

یادته تو اون روزای کودکی
نامه میدادیم به هم یواشکی
یادته خونه میساختیم روی آب
با یه کاغذ و یه سقف پولکی
همیشه میخندیدیم از ته دل
یادته گریه میکردیم الکی
تو میگفتی مثل باغ غزلی
من میگفتم مثل باغ میخکی
هیچکسی نمیتونست جدا کنه
ما رو از هم حالا با هر کلکی
آره بچه بودیم و مست خیال
ولی عشقمون نبود دروغکی
حالا اما دیگه ما بزرگ شدیم
میدونم بی دل شدی راست راسکی
تو میگی خشکیده باغ غزلت
ولی تو هنور یه باغ میخکی

یاران موافق همه از دست شدند
در پای اجل یکان یکان پست شدن
خوردیم ز یک شراب در مجلس عمر
دوری دو سه پیشتر ز ما مست شدند

دیدی ‌آخرش من و گذاشت و رفت
از زمین قلبم رو بر نداشت و رفت
دیدی آخرش من و دیوونه کرد
واسه رفتن همینو بهونه کرد
دیدی اون وعده هایی که رنگی بود
تمومش فقط واسه قشنگی بود
دیدی اون که دلم و بهش دادم
رفت و از چشمای نازش افتادم
دیدی اونی که می گفت مال منه
دم آخر نیومد سر بزنه

هرکس به طریقی دل ما میشکند
بیگانه جدا ، دوست جدا میشکند
بیگانه اگر میشکند حرفی نیست
از دوست بپرسید چرا میشکند

دل میرود ز دستم صاحبدلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا !

آن شب قآن پیک نامور که رسید از دیار دوست
آورد حرز جان ز خط مشکبار دوست
خوش میدهد نشان جلال و جمال یار
خوش می کند حگایت عز و وقار دوست

تو چو شمعی و جهان از تو چو روز
من چو پروانه‌یِ جانباز امشب

هم چو پروانه به پای اُفتادم
سَر ازین بیش مَیَفراز امشب

بیا دوباره به آیین رود برگردیم
به آن نیازکه پرمی گشود برگردیم

پرنده ایم ومهاجر مهاجریم وغریب
به آسمان به بلند کبود برگردیم

شنیده ام صدایی که بازگشت ازکوه
دروغ بود به اصل سرود برگردیم

به گریه های نخستین به اشک های قدیم
به هرچه دیگر از این گونه بود برگردیم

دلم گرفت از این خشکسال قافیه ها
بیا دوباره به مصراع رود برگردیم

مطرب مهتاب رو آنچ شنیدی بگو
ما همگان محرمیم آنچ بدیدی بگو

ای شه و سلطان ما ای طربستان ما
در حرم جان ما بر چه رسیدی بگو

نرگس خمار او ای كه خدا یار او
دوش ز گلزار او هر چه بچیدی بگو

و نیز دیدیم با هم ، چگونه
جن از تن مرد آهسته بیرون می آمد
و آن رهروان را که یک لحظه می ایستادند
یا با نگاهی بر او می گذشتند
یا سکه ای بر زمین می نهادند
دیدیم و با هم شنیدیم
آن مرد کی را که می گفت و می رفت : این بازی اوست
و آن دیگیر را که می رفت و می گفت : این کار هر روزی اوست