مشاعره

نکند اشک
آب کند
بشوید
ببرد
نگاهم را
آه که این بیهوده است
همچو کوه است غرور تو ومن
استوار و در دل بیقرار شکستن
من از آنم ترس است
بعد وصل آن خطوط موازی
بر زبان ها افتد
قصه ی ما عاشقان مغرور
وآن هنگام که شاگردی
دراندیشه ی وصال ماست
معلم فریاد برآرد
عاشقان مغرور
هرگز به هم نمی رسند
این درس امروز ماست...

====================

تا به دکان و خانه در گروی
هرگز ای خام آدم نشوی
برو انر جهان تفرج کن
پیش از آن روز کز جهان بروی

دوستان تا جایی که میتونند از اشعار سپید استفاده نکنند ،،، هیچ جا استفاده از این نوع اشعار که فاقد وزن و آهنگ

هستند در مشاعره مرسوم نیست ،،، با تشکر

یک شرر از عین عشق دوش پدیدار شد
طای طریقت بتافت عقل نگونسار شد

مرغ دلم همچو باد گرد دو عالم بگشت
هرچه نه از عشق بود از همه بیزار شد

در میکده دوش زاهدی دیدم مست
تسبیح به گردن و صراحی در دست

گفتم ز چه در میکده جا کردی ؟ گفت
از میکده هم به سوی حق راهی هست

تا دلِ لایعقلم دیوانه شد
در جهانِ عشق تو افسانه شد

آشنایی یافت با سودایِ تو
وز همه کار ِ جهان بیگانه شد

پیش ِ شمع ِ رویِ چون خورشیدِ تو
صد هزاران جان و دل پروانه شد

دل من دیرزمانی است که می پندارد دوستی نیز گلی است، مثل نیلوفر و یاس، ساقه ترد ظریفی دارد
بی گمان سنگدل است آنکه روا می دارد
تن این ساقه را بیازارد

دلم را روی صندلی فرودگاه جا می‌گذارم
روحم را در سالن انتظار!
مرگ گونه‌هایم را می‌بوسد
مرگ گونه‌هایم را می‌بلعد،
انتظار می‌كشم...
و اجدادم كه هنوز به هوای جنوب عادت ندارند،
خاكسترم را به خلیج می‌پاشم
تا همیشه فارس بماند

در پای تو هرکه سر نینداخت
از روی تو پرده بر نینداخت

در تو نرسید و پی غلط کرد
آن مرغ که بال و پر نینداخت

کس با رخ تو نباخت اسبی
تا جان چو پیاده در نینداخت

نفزود غم تو روشنایی
آن را که چو شمع سر نینداخت

بارت بکشم که مرد معنی
در باخت سر و سپر نینداخت

جان داد و درون به خلق ننمود
خون خورد و سخن به در نینداخت

روزی گفتم کسی چون من جان
از بهر تو در خطر نینداخت

گفتا نه که تیر چشم مستم
صید از تو ضعیفتر نینداخت

با آنکه همه نظر در اویم
روزی سوی ما نظر نینداخت

نومید نیم که چشم لطفی
بر من فکند، و گر نینداخت

بنشینم و صبر پیش گیرم
دنباله‌ی کار خویش گیرم

یکی از دیوانه کننده ترین اشعار حافظ:

مرحبا طایر فرخ پی فرخنده پیام
خیر مقدم چه خبر دوست کجا راه کدام
یا رب این قافله را لطف ازل بدرقه باد
که از او خصم به دام آمد و معشوقه به کام
ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست
هرچه آغاز ندارد نپذیرد انجام
گل ز حد برد تنعم نفسی رخ بنما
سرو می نازد و خوش نیست خدا را بخرام
زلف دلدار چو زنار همی فرماید
برو ای شیخ که شد بر تن ما خرقه حرام