نثرهای عاشقانه

سردي وجودت را با پاييزغم من دور ريز،به شانه هايم تکيه کن بگذار نغمه سبز بهار را در گوشهايت زمزمه کنم
مي دانم مي دانم که از پاييز بيزاري امِّا من پاييز نيستم که آرزوهايت را به تاراج برم
با من از درد هايت سخن بگو مي خواهم تورا بفهمم .مي خواهم تو شوم تا ديگر فراموشم نکني.

چگونه دوستت دارم؟
بگذار بشمرم
تو را به عمق و عرض و طول دوست دارم
با احساسات نامرئي
به اندازه ي پايانِ هستي
من تو را مثل هر روز دوست دارم
مثل نياز انسان به آفتاب و شمع
تو را آزادانه دوست دارم
مثل تلاش انسان براي رسيدن به حق
تو را خالصانه دوست دارم
مثل احساس بعد از دعا
تو را با اندوه قديمي
و ايمان کودکي ام دوست دارم
با عشقي که سال ها گمکرده ام
با نفسم و با معصوميت از دست رفته ام
با اشک ها لبخند ها و تمامهستي ام
و اگر خدا بخواهد
تو را بيش از اين ها دوست خواهم داشت...

اگر کسی را نداشتی که به او بیندیشی
.
.
به آسمان بیندیش
.
.
چون در آسمان کسی هست که به تو می اندیشد...!

فهميدن عشق را چه مشکل کردند ما را ز درون

خويش غافل کردند انگار کسي به فکر ماهي ها

نيست سهراب بيا که آب را گل کردند

دوست دارم براي تو يه حرف خيلي ساده بود ... غافل از اينكه دل من منتظر اشاره بود روز اول گل سرخي بريم آوردي و گفتي براي هميشه دوستت دارم... روز دوم گل زردي برايم آوردي و گفتي که دوستت ندارم روز سوم گل سفيدي بريم آوردي و سر قبرم گذاشتي و گفتي مرا ببخش فقط يک شوخي بود

يک بار از کنار دريا عبور کردي.
يک عمر امواجش براي بوسيدن جاي پايت ميايند و ميروند

برات مي نويسم دوستت دارم آخه مي دوني آدما گاهي اوقات خيلي زود حرفاشونو از ياد مي برن ولي يه نوشته , به اين سادگيا پاک شدني نيست . گرچه پاره کردن يک کاغذ از شکستن يک قلب هم ساده تره ولي من مي نويسم .. ...من ... مي نويسم دوست دارم
هنوز گوشم از گفتگوي بي گريه مان گرم بود!

عشق يعني خاطرات بي غبار دفتري از شعر و از عطر بهار عشق يعني يك تمنا , يك نياز زمزمه از عاشقي با سوز و ساز عشق يعني چشم خيس مست او زير باران دست تو در دست او

گاه گاهی که دلم می گیرد به تو می اندیشم خوب در یادم هست چه شبی بود آن شب! تو همان نوگل دیرینه و من برگ زردی که افتاده است به خاک و من اندر عجب این دیدار که تو بعد از سال ها هم چنان زیبایی! کاش می دانستی که چه کردی با من در همان لحظه که لبریز ز شوقت بودم چشم بر گرداندی و مرا سوزاندی

به عشق گفتم : تا تورو دارم تنها نيستم منو تنها گذاشت و رفت... به احساس گفتم : تا تورو دارم تنها نيستم منو تنها گذاشت و رفت... به وفا گفتم : تا تورو دارم تنها نيستم اونم منو تنها گذاشت و رفت... ولي وقتي به تنهايي گفتم : تا تورو دارم تنها نيستم موندو همدم و مونسم شد

به باد خواهم گفت حکایت نامهربانیت را ...
تا از سر هر کوی که میگذرد آنرا بخواند
تا شاید روزی از سر کوی تو نیز بگذرد
و در گوشت بخواند قصه ای را که برایت آشناست
به یاد خواهی آورد مرا ، نگاه یخ زده ام را
و روزی که دنیا را بر سرم خراب کردی
به یاد قصه ای خواهی افتاد که
نا مهربانی تو و سکوت من آخرین برگش بود
همه را به یاد خواهی آورد...
نامهربانیت را به باد خواهم گفت ... !!!

حسادت ميکنم به رنگ ديوار!! وقتي که اتفاقي سايه ی بدنت به پوستش را حس ميکند.
حسادت ميکنم به آفتاب وقتي با نوازش آرام پوستت به گرمي ميبخشد .
حسادت ميکنم به برگ گياه وقتي در گلدان آرام گرفته و حرکت تو از کنارش او را هيجان زده و بي تاب و چرخان ميکند .
وحسادت ميکنم به مادرت هم وقتي چند لحظه قبل از خواب به ياد تو لبخند ميزند
و به تختت که همه روزه به هم آغوشي شبت پريشان وبهم ريخته است
و به فرش که چند تار مويت را ميان پرزهايش نگه مي دارد
و به آينه ات که هميشه و هر روز گرمي نگاهت را حس ميکند و
به کوچه ات?درختان باغچه ?چشمانت و به خودت وبه خدايت و به اين قلم که از تو نوشت...
:40:

در فراسوی مرزهای تنت تو را دوست میدارم
آینه هاو شب پره های مشتاق را به من بده
روشنی وشراب را
آسمان بلند و کمان گشاده ی پل
پرنده ها وقوس و قزح رابه من بده
و راه آخرین را
در پرده ای که میزنی مکرر کن.
در فراسوی مرزهای تن ام
تو را دوست می دارم
در آن دور دست بعید
که رسالت اندامها پایان می پذیرد
وشعله وشور تپش ها وخواهش ها
به تمامی
فرو می نشیند
وهر معناقالب لفظ را وا میگذارد
چنان چون روحی
که جسد را در پایان سفر،
تا به هجوم کرکس های پایان اش وانهد...
در فراسوی عشق
تو را دوست می دارم،
در فراسوی پرده ورنگ
در فراسوی پیکرهامان
به من وعده ی دیداری بده
:40:

صدای خیس تو را خوب می شنوم

از میان هزاران صدا و نگاه

وقتی که خیره می شوی

به حرف های دلم

و فاصله ها را دور می ریزی ...

چه عاشقانه تو را دوست می دارم

چه بی بهانه، تویی بهانه ی من

و حرف های دلم

دلیل دل تنگی ست

اگرچه گریه و بغضم برای دوری تو

هزار بار تکراری ست

اگرچه همیشه ناتمام می ماند

تمام حرف های من

برای دوری تو
:40:

در آن روزها،چشمانت آرامش بود و اطمينان
و دستانت تمام خوشبختي را يكباره برايم ارمغان آورده بود.
در آن روزها چقدر با تو خستگي و ماندگي سالهاي تنهايي و در به دري از تن رنجورم به در مي آمد.
در آن روزها كه مي پنداشتم تنها خدا و عشق پايان نمي گيرند،
تو را به خلوت خدايي خيالم دعوت كردم.
تو آمدي و مثل يك واژه گرم و روان در سطر خاموشم جاري شدي.
نقطه پاياني شدي بر انتهاي خط تنهاييم.
تصويري شدي درون قاب چشم من
و براي هميشه جاودانه شدي
در آن روزها ، هر چيز اندازه اي داشت جز عشق كه اندازه نمي شناخت...

تکرار تکراری دوستت دارم را دوست ندارم
بسی دشوار است
مکتوبات شعری این چنینی از محفوظات قلبی آن چنانی
من باور کردم تو نیز باور کن
بزرگی سکوت را
و برای من به ارمغان بیاور
گلی را که هرگز نرویاندی
و نیز جمله‌ای را که هرگز نگفته‌ای
بگذار جاذب براده‌های احساس تو باشم
من باور کردم، تو نیز باور کن
اینکه برای عشق ورزیدن یک قلب کفایت می‌کند
چرا که عنایت عشق ماورائی است
در جمع عشق یک و یک می‌شود یک
می‌گویم تو
می‌گویی تو
پس بگذار تو را آنقدر بالا برم که حسادت اوج را بر انگیزد
چرا که خود در حضیض ترین نقطه ممکن غرق گشته‌ام

نه، نه، اصلا قبول نیست...
هر شب که آغوش می گشایی و مرا با لالایی آرام بخشت خواب می کنی
با خودم می گویم :
به پاس همه ی عشقت، فردا صبح که چشم باز کردم به تو سلام می کنم.، لبخند میزنم و روی ماهت را می بوسم.
اما هر روز صبح ، مثل همیشه ، باز تو برنده ای ، هر روز صبح که به پلک هایم قدرت باز شدن
و به چشمهایم نور دیدن میدهی
باز هم این تویی که اول به من سلام می کنی
این تویی که اول به من لبخند میزنی ..
این تویی که در من می درخشی با تک تک اشعه های خورشید آسمانت
این تویی که در من می شکفی با باز شدن هر شکوفه ات
تو در من سروده می شوی با آواز خوش پرندگان
در من جاری می شوی با جریان رود
بر من میوزی با هر نسیم
بر من می باری با هر قطره باران
آرامشم میدهی با یادت در کنار عزیزانم
در من میخندی با لبخند کودکان پاک

تو را می بینم در مهر بی توقع دوست
تو را می یابم در همراهی بال یار آماده به پرواز به سوی تو

...تو را ...تو را می جویم در هر نفس...
و باز هر شب با چشمک زیبای ستارگانت
با نور مهتابت
در آغوش پر مهرت
آرام ، آرام به خواب میروم
به آن امید که باز چشمانم به رویت باز شود
و از عشقت سیراب شوم

چه بنامم تو را
که از آن سوي افق هاي خوشبختي
به سراغم آمدي
تو را که دست هايت را
پيشکش دست هاي سردم کردي
تو را که در پناهت
همچون کودکي بي پناه
به آرامش رسيدم
تو را که شانه هات
ماوراي گريه هاي غمناکم شد
تو را که در کوچه هاي پر فراز و نشيب زندگي
همسفرم شدي
خودت بگو
چه بنامم تو را؟
:40:

کاری به کار عشق ندارم !
من هیچ چیز و هیچ کسی را ... دیگر
در این زمانه دوست ندارم
انگار
این روزگار چشم ندارد من و تو را ... یک روز
خوشحال و بی ملال ببیند
زیرا
هرچیز و هر کسی را
که دوستر بداری
حتی اگر که یک نخ سیگار
یا زهر مار باشد
از تو دریغ می کند ...

پس
من با همه وجودم
خودم را زدم به مردن
تا روزگار ، دیگر
کاری به من نداشته باشد
این شعر تازه را هم
ناگفته می گذارم ...
تا روزگار بو نبرد ...

گفتم که
کاری به کار عشق ندارم !! ......

قيصر امين پور

درس زندگي

آموخته ام ...... بهترين كلاس درس دنيا كلاسي است كه زير پاي پير ترين فرد دنياست .
آ‌موخته ام ...... وقتي كه عاشق هستيد عشق شما در ظاهر نيز نمايان مي شود.
آموخته ام ...... تنها كسي كه مرا در زندگي شاد مي كند كسي است كه به من مي گويد : تومرا . شاد كردي .
آموخته ام ...... داشتن كودكي كه در آغوش شما به خواب رفته زيباترين حسي است كه در دنيا وجود دارد .
آموخته ام ...... كه هرگز نبايد به هديه اي از طرف كودكي ( نه ) گفت .
آموخته ام ...... كه هميشه براي كسي كه به هيچ عنوان قادر به كمك كردنش نيستم دعا كنم .
آموخته ام ...... كه مهم نيست كه زندگي تا چه حد از شما جدي بودن را انتظار دارد ،‌ همه ما احتياج به دوستي داريم كه لحظه اي با وي به دور از جدي بودن باشيم .
آموخته ام ...... كه پول شخصيت نمي خرد .
آموخته ام ...... كه تنها اتفاقات كوچك روزانه است كه زندگي را تماشايي مي كند .
آموخته ام ...... كه چشم پوشي از حقايق آنها را تغيير نمي دهد .
آموخته ام ...... كه اين عشق است كه زخمها را شفا مي دهد نه زمان .
آموخته ام ....... كه وقتي با كسي روبرو مي شويم انتظار لبخندي از سوي ما را دارد .
آموخته ام ...... كه هيچ كس در نظر ما كامل نيست تا زماني كه عاشق بشويم.
آموخته ام ...... كه زندگي دشوار است اما من از او سخت ترم .
آموخته ام ...... كه فرصتها هيچگاه از بين نمي روند ،‌ بلكه شخص ديگري فرصت از دست داده ما را تصاحب خواهد كرد.
آموخته ام ...... كه لبخند ارزانترين راهي است كه مي شود با آن نگاه را وسعت داد.
آموخته ام ...... كه نمي توانم احساسم را انتخاب كنم اما مي توانم نحوه بر خورد با آنرا انتخاب كنم.
آموخته ام ...... كه همه مي خواهند روي قله كوه زندگي كنند ، اما تمام شادي ها و پيشرفتها وقتي رخ مي دهد كه در حال بالا رفتن از كوه هستيد .
آموخته ام ...... بهترين موقعيت براي نصيحت در دو زمان است : وقتي كه از شما خواسته مي شود ،‌ و زماني كه درس زندگي دادن فرا مي رسد .
آموخته ام ...... كه گاهي تمام چيزهايي كه يك نفر مي خواهد فقط دستي است براي گرفتن دست او و قلبي است براي فهميدن وي .

اسرار موفقيت در زندگی:5:


عمر شما از زمانی شروع می شود كه اختیار سرنوشت خویش را در دست می گیرید.

آفتاب به گیاهی حرارت می دهد كه سر از خاك بیرون آورده باشد.

تنها راهی كه به شكست می انجامد، تلاش نكردن است.

دشوارترین قدم، همان قدم اول است.

امید، درمانی است كه شفا نمی دهد، ولی كمك می كند تا درد را تحمل كنیم.

بجای آنكه به تاریكی لعنت فرستید، یك شمع روشن كنید.

آنچه شما درباره خود فكر می كنید، بسیار مهمتر از اندیشه هایی است
كه دیگران درباره شما دارند.

همواره بیاد داشته باشید آخرین كلید باقیمانده، شاید بازگشاینده قفل در باشد.

برای كسی كه آهسته و پیوسته می رود، هیچ راهی دور نیست.

وقتی زندگی چیز زیادی به شما نمی دهد، بخاطر این است
كه شما چیز زیادی از آن نخواسته اید.

در اندیشه آنچه كرده ای مباش، در اندیشه آنچه نكرده ای باش.

امروز، اولین روز از بقیة عمر شماست.

آنچه جذاب است سهولت نیست، دشواری هم نیست، بلكه دشواری رسیدن به سهولت است.

وقتی توبیخ را با تمجید پایان می دهید، افراد درباره رفتار و عملكرد خود فكر می كنند،
نه رفتار و عملكرد شما.

سخت كوشی هرگز كسی را نكشته است، نگرانی از آن است كه انسان را از بین می برد.

اگر همان كاری را انجام دهید كه همیشه انجام می دادید،
همان نتیجه ای را می گیرید كه همیشه می گرفتید.

ما زمان را تلف نمی كنیم، زمان است كه ما را تلف می كند.

افراد موفق كارهای متفاوت انجام نمی دهند، بلكه كارها را بگونه ای متفاوت انجام می دهند.

پیش از آنكه پاسخی بدهی با یك نفر مشورت كن
ولی پیش از آنكه تصمیم بگیری با چند نفر مشاوره ای داشته باش.

كار بزرگ وجود ندارد، به شرطی كه آن را به كارهای كوچكتر تقسیم كنیم.

كارتان را آغاز كنید، توانایی انجامش بدنبال می آید.

انسان همان می شود كه اغلب به آن فكر می كند.

آنكه می تواند نسبت به نیكی دیگران ناسپاس باشد، از دروغ گفتن باك ندارد.

هركس، آنچه را كه دلش خواست بگوید، آنچه را كه دلش نمی خواهد می شنود.

اگر هر روز راهت را عوض كنی، هرگز به مقصد اصلی نخواهی رسید.

كسانی كه نمی توانند فرصت كافی برای تفریح بیابند،
دیر یا زود وقت خود را صرف معالجه می كنند.

صاحب اراده، فقط پیش مرگ زانو می زند، و آن هم در تمام عمر، بیش از یك مرتبه نیست.

وقتی شخصی گمان كرد كه دیگر احتیاجی به پیشرفت ندارد، باید تابوت خود را آماده كند.

كسانی كه در انتظار زمان نشسته اند، آنرا از دست خواهند داد.

كسی كه در آفتاب زحمت كشیده، حق دارد در سایه استراحت كند.

بهتر است دوباره سئوال كنی، تا اینكه یكبار راه را اشتباه بروی.

هرگاه مشكلی را مطرح می كنید، برای رفع آن هم راه حلی پیشنهاد كنید.

كیفیت جامع یعنی درست انجام دادن همه كارها در همان بار اول.

آنقدر شكست خوردن را تجربه كنید تا راه شكست دادن را بیاموزید.

اگر خود را برای آینده آماده نسازید، بزودی متوجه خواهید شد كه متعلق به گذشته هستید.

خانه ات را برای ترساندن موش، آتش مزن.

خودتان را به زحمت نیندازید كه از معاصران یا پیشینیان بهتر گردید،
سعی كنید از خودتان بهتر شوید.

اینجا، كار تمام نشده است، حتی آغاز پایان هم نیست، اما شاید پایان آغاز باشد.

خداوند به هر پرنده‌ای دانه‌ای می‌دهد، ولی آن را داخل لانه‌اش نمی‌اندازد.

تنها راهی كه به شكست می‌انجامد، تلاش نكردن است.

درباره درخت، بر اساس میوه‌اش قضاوت كنید، نه بر اساس برگهایش.

از لجاجت بپرهیزید كه آغازش جهل و پایانش پشیمانی است.

انسان هیچ وقت بیشتر از آن موقع خود را گول نمی‌زند كه خیال می‌كند
دیگران را فریب داده است.

كسی كه دوبار از روی یك سنگ بلغزد، شایسته است كه هر دو پایش بشكند.

هركه با بدان نشیند، اگر طبیعت ایشان را هم نگیرد، به طریقت ایشان متهم گردد.

كسی كه به امید شانس نشسته باشد، سالها قبل مرده است.

اگر جلوی اشتباهات خود را نگیرید، آنها جلوی شما را خواهند گرفت.

اینكه ما گمان می‌كنیم بعضی چیزها محال است، بیشتر برای آن است
كه برای خود عذری آورده باشیم.

و من هنوز عاشقم
آنقدر که مي توانم
هر شب - بدون آنکه خوابم بگيرد
از اول تا آخر بي وفايي هايت را بشمارم
و دست آخر
همه را فراموش کنم
آنقدر که مي توانم
اسمت را
روي تمام آبهاي دنيا بنويسم
و باز هم جا کم بيا ورم
آنقدر که مي توانم
شب ها طوري به يادت گريه کنم که
خدا جايم را با آسمان عوض کند!
و من هنوز عاشقم
آنقدر که ميتوانم
چشم هايم را ببندم
و خيال کنم:
هنوز دوستم داري!

نبودی کدام واژه مرا تا عروج ما می برد
اگر تــو نبودی سلام را که به لبخند پاسخش می داد؟
اگر تــو نبودی کدام واژه به لبهای من گره می خورد؟
سرای خاطره رازدار که می بود؟
اگر تــو نبودی دلم هوای که می کرد؟
اگر تــو نبودی به شوق که آغاز می توانستم؟
به کوی که پرواز می توانستم؟
تــو را به جان سپیده، تو را به سوسن و شبنم
تــو را به نازکی خواب یک بنفشه زیبا
تــو را به بارش باران تــو را به آبی دریا
تــو را به پاکی کوثر تــو را به عمر شبنم بی تاب
تــو را رویش نیلوفرانه در مهتاب
تــو را به جان شقایق تــو را به لاله تبدار
تــو را به گرمی آتش تــو را به لحظه های دیدار
تــو را به هق هق آرام و بی صدا سوگنــــد
بـــــــــــــــمان برای همیشه
:40:

همين يک شب کنارت هستم
نزديک تر از هميشه!
فقط کافيه بخواي گوش بدي
تا صداي گريه هام رو بشنوي
گريه هايي که همش دلتنگي هاي دوري و نبودنت بود.

من در کنارت هستم
نزديک تر از هميشه!
فقط کافيه بخواي
تا صداي گريه هام رو بشنوي

کافيه که دستت رو چشمام بکشي
تا اشکام رو که از نبود تو بود رو لمس کني

من در کنار تو هستم
نزديک تر از هميشه!
اگر بخواي ميتوني صداي نفسم رو بشنوي
که چطور هر دم اسمت رو صدا ميزنه

من در کنارتم
نزديک تر از هميشه!
فقط کافيه که دستت رو دراز کني
تا سردي دستام رو با گرماي وجودت از بين ببري
:40:

بر جاده هاي عبور تو جاي صميميت بهار مانده
و عشق هميشه با نام تو به يادم مي آيد....
من از شکوه هزاران خاطره تو را بيشتر مي شناسم .
وقتي سفره احساسم را پهن مي کنم ،
حريص مي شوم برديدار تو
و تو را از ميان هزاران دقيقه فرياد مي زنم .
تو را جستجو مي کنم در نامه هاي عاشقانه
و مي سازمت آن طور که مي خواهم .
تو را به آشيانه پاييز مي برم،در عمق جنگل وحشي احساسم
در کلبه محقر چوبي
که چراغش هميشه با دوستي روشناست .
من واژه هاي مهر نثارت مي کنم
و تو ، باز هم با جادوي لبخند به من اميد مي بخشي
تا باز هم بتوانم بنويسم.....
"دوستـــــــــــــــــت دارم"
:40:

اینک کجایی عشق من؟

در این غروب دلگیر در چه فکری هستی

آیا تو نیز دلت سخت گرفته است؟

آیا تو نیز این شب غمبار را بیدار می مانی؟

آرام دل من.

من دلتنگی خود را با قاصدکی گفتم.

و آن را به پای نسیمی پاک بستم.

تا عشق جاودانه ی من را به تو برساند.

اینک کجایی ای ستاره زیبای من؟

ببین که تاریکی فراق مرا سخت می آزارد.

ببین که درد هجر تو مرا در اغوش کشیده.

ببین که اندوه بر من چیره گشته است.

کجایی محبوب من؟

تو نیز بوسه ای بر بال قاصدکی روانه کن.

شاید دل بیمار من شفا یابد...
:40:

هیچوقت آن اندازه احمق نیستم
که بگویم تو را به اندازه ستاره ها دوست دارم
یا به اندازه دنیا
یا بی نهایت!
این حرف احمقانه تعارفی بیش نیست
کسی که نمی داند ستاره های آسمان چه اندازه اند
و بی نهایت به کجا ختم می شود
نمی داند چقدر!
نمی داند تو را چه اندازه دوست دارد
اما من
تو را به اندازه خودم دوست دارم
و خودم را خوب شناخته ام
اگر جمله شاعرانه ای نیست
و اگر خودخواهانه است
حقیقت است!
و حقیقت این است که من خودم را از تمام دنیا
بیشتر می خواهم!
خودم را از تمام دنیا بیشتر شناخته ام
و با تمام نقص هایم ساخته ام
پنهانشان نکرده ام: با آنها زیسته ام!
و دنیا را از چشمهای تیره ام دیده ام
و قبول کرده ام
من به همان اندازه که زیسته ام
ارزشمندم
و اگر تو را به اندازه خودم خواسته ام
دوست داشتنی حیرت انگیزتر و واقعی تر از این
در دنیا نخواهی یافت!
:40:

ومن در ستاره باران خدا ستاره تو را ندارم
لبخندشیرین ترا ندارم,حضور آرامت مدتهاست در کنارم نیست

وقتی دلتنگ تو ام اما چشمانت نیست تا بیقراری مرا در خود گم کند
وقتی ماه رویت در تاریکی این شبها بی فروغاست
وقتی رقص گیسوانت را در سر انگشتانم ندارم
وقتی نوازش دستان مهربان وگرمت را ندارم
وقتی نگاه معصو مانه ات را برای همیشه به خاطره ها سپرده ام
وقتی تنهای تنهایم و یاد تو تنها مهمان شبهای بی صبح من است
من میمانم و یاد تو و دلی پر درد
سفره ای از عشق و غزل و شمعی که به یاد چشمان روشنت تا صبح می درخشد
در خیالم برایت کلبه ای در سبزترین خلوت دنج خدا میسازم
و با خواهش نگاهم تو را به این ضیافت عاشقانه می خوانم
به دستان لطیف و کوچکت هزاران بوسه می زنم
نیاز دلم را با ناز نگاهت پیوند می زنم هزاران گلبرک شقایق را نثار لبخند
نگاهت می کنم
و با تو تا اوج آبی عشق پرمیکشم
باز هم هوا پر از شعر و غزل و قاصدک است
تو را می خوانم
غزلهای خاموش دلم را بی دغدغه تا بلندای وجود فریاد میزنم:
دوستت دارم..... دوستتدارم....... دوستت دارم
:40:

لمس كن كلماتي را كه برايت مينويسم

تا بخواني و بفهمي كه چقدر جايت خاليست
تا بداني نبودنت چقدر ازارم مي دهد
لمس كن نوشته هاي را كه از قلبم بر روي كاغذ ميريزد
لمس كن گونه هايم را كه خيس اشك شده است
لمس كن لحظه هاي تنهايم را
تو ميداني كه من چقدر عاشقت هستم
پس لمس كن اين با تو بودن ها را
اين با تو موندن ها را
و لمس كن لحظه اي را كه وقت ديدار من و توست
لمس كن كه لمس كردنت را لمس ميكنم.
:40:

شما باهم زاده شده اید و باید که پیوسنه با هم باشید.
با هم باشید تا ان همگام که مرگ بالهای عمرتان را بر کند.
حتی در خاطره خاموش خداوند نیز با هم باشید.
اما بگذارید با هم بودنتان را فضایی در میان باشد،
و بگذارید که بادهای آسمان بین شما در رقص و پایکوبی باشند.
یکدیگر را دوست بدارید اما، از عشق زنجیر مسازید؛
بگزارید عشق همچون دریایی مواج میان ساحلهای جانتان در تموج و اهتزاز باشد.
جامهای یکدیگر را پر کنید اما از یک جام منوشید.
از نان خود به یکدیگر هدیه دهید اما هر دو از یک قرص نان تناول مکنید.
به شادمانی با هم برقصید و آواز بخوانید اما بگذارید هر یک برای خود تنها باشد.
دلهایتان را به هم بسپارید اما به اسارت یکدیگر ندهید.
زیرا تنها دست زندگی است که می تواند دلهای شما را در خود نگهدارد.
در کنار هم بایستید، اما نه بسیار نزدیک؛
از آنکه ستونهای معبد به جدایی بار بهتر کشند،
و بلوط و سرو در سایه هم به کمال رویش نرسند.
جبران خلیل جبران

محبت شدیدی که سابقا ابراز میکردم
دروغ وبی اساس بود و در حقیقت نفرت به تو
روز به روز زیادتر میشود و هرچه بیشتر ترا میشناسم
پستی و وقاحت تو بیشتر در نظرم آشکار میگردد
در قلب خود احساس میکنم که ناچارباید
از تو دور باشم و هیچگاه فکر نکرده بودم که
شریک زندگی تو باشم زیرا ملاقاتهاییکه اخیرا با تو کردم
طبیعت و زمانه روح پلیدت را آشکار ساخت و
بسیاری از اخلاق و صفات تو را به من شناساند و میدانم که
خشونت طبع و تند خوئی ترا بدبخت خواهد کرد
اگر عروسی ما سر بگیرد مسلما همه عمر خود را با تو
به پریشانی و بد ختی خواهم گذراند و بدون تو عمر خود را
در نهایت شادکامی طی خواهم کرد در نظر داشته باش که روح من
هیچگاه بتو رام نخواهد شد و نفرت و کینه ام پیوسته
متوجه تواست این نکته را باید در نظر داشته باشی و بدانی که
از تو میخواهم آنچه را که گفته ام شوخی و مسخره نکنی و بدانی که
این نامه را از صمیم قلب مینویسم و چقدر تاسف میخورم اگر
باز هم در صدد دوستی با من باشی با نهایت نفرت از تو میخواهم
که از پاسخ دادن به این نامه خودداری کنی زیرا نامه های تو سراسر
مهمل و دروغ است و نمیتوان گفت که دارای
لطف و حرارت میباشد بطور قطع بدان که همیشه
دشمن تو هستم و از تو بشدت متفنر هستم و نمیتوانم فکر کنم که
دوست صمیمی و وفادار تو هستم

دوست خوبم
اگر می خواهی بدانی که راز این نامه چه بوده است نامه را یک بار دیگر یک خط در میان بخون .

نازنينم
عشقم را نه از روی جملات نامه هايم بلکه
از چشمانم بخوان
کلمات عشق با شکوه مرا حقير و کوچک می کنند
برای فهميدن معنی نگاهم دنبال کتابها نرو
جوابش را در قلبت خواهی يافت...

اگر مرا به حريمت راهي بود
به اعماق قلبت مي آمدم
و اندوهش را سراسر مي زدودم

اگر مرا به حريمت راهي بود
بر مژگانت مي نشتم
و از قاب چشمانت
دنيا را زيباتر مي ديدم

اگر مرا به حريمت راهي بود
شانه اي مي شدم
و در ژرفاي شبهاي گيسوانت
به آرامش مي رسيدم

اگر مرا به حريمت راهي بود
در لايه لايه ي خيالت مي تنيدم
و نام و نشان رقيب را مي کاويدم

اگر مرا به حريمت راهي بود
به روي گونه هاي لاله گونه ات مي خزيدم
و همراه با تبسم هاي شيرينت
قله هاي ابتهاج را در مي نورديدم

اگر مرا به حريمت راهي بود
بر لبانت مي نشستم
و ترانه ي عشق و شيدايي را
نجوا مي کردم

اگر مرا به حريمت راهي بود
پوپکي مي شدم و شب تا به صبح
در کنار بسترت مي آرميدم

اگر مرا به حريمت راهي بود
بر خامه ي قلمت جاري ميشدم
بر سپيدي صفحه ي کاغذت مي چکيدم
و مي نگاشتم که نازنينم
آيا مرا به حريمت راهي هست؟!

نه اوئی دارم نه خودی، خالی از بود هر خودی وخدائی، فارغ از هر هست و نیستی، چشم می بندم بر نبودن بودن هایی که زندگی می نامنش، با چشمانی بسته دهان باز می کنم و قهقهه سر می دهم .... می خندم به سادگی مردمانی که هیچ چیز را همه چیز میپندارند

اگر هم اکنون ، فرشته ای

ندایم دهد که :

خدایت ، یک سهم آرزو، عطایت کرده است ،

بی درنگ

ساعتی از دیدار ِ تو را

خواهم خواست و دیگر ، هیـچ ...

دلتنگت هستم ، بی شُمار

ای ماندنی ترین ماندگار !
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

اندکی درنگ کن...
کلماتم را ببین که چگونه در برابر تو سر تعظیم فرود می آورند.
و باران چشمانم را ببین که چگونه از شوق لقای تو بر لحظه های بی کسیم فرود می آیند.
ای که حضورت تمام لحظه های سرد و خاموشم را هستی بخشیده؛
تو را میخوانم و تو را میخواهم؛
تا با وجود پر رنگ تو، رنگ هستی پیدا کنم.
:40:

تازه از راه رسیده بودم
پر از غربت سالهایی که با خویش زمزمه می کردم
پر از خستگی هایی که بر دوش می کشیدم
آسمان صاف و بی نهایت بود
و چشمان خسته من پر از حس دلواپسی
جاده ها پر از حس همیشگی
و من خسته تر از آن که انتظاری تازه را تاب بیاورم
در امتداد جاده گام بر می داشتم
طنین گامهای سنگینم
دلواپسی های جاده را تشدید می کرد
به خود نهیب می زدم که شاید این همه انتظار را مقصدی باشد
اما هیچ چیز نبود تا این همه انتظار را نوید دهد
گونه های آسمان پر از سرخی شعرم بود
و جاده ها پر از فریادهای خاموشی که مرا می آزارد
باید می رفتم
به پایان این همه انتظار می رسیدم...
تازه از راه رسیده ام
با کوله باری از عشق...
به دور دست ها می نگرم...
هنوز هم باید رفت

بگذار با چشمهاي تو ببينم....
بگذار در نگاه تو ذوب شوم
بگذار در زير باران شانه به شانه ات قدم زنم و تو برايم از ارزوهايت ترانه بسرايي .....
بگذار به قداست عشقمان كوچك شوم وقتي با تو به پرواز شاپركهاي كنار بركه ميخندم.....
بگذار شبها رو به ستاره ها خاطرات شيرينمان را شماره كنيم
بگذارهميشه در ذهنم مثل نگاه اول مهربان و پاك باشي
بگذار نامم چون شاه كليدي بردرگاه قلبت هميشكي باشد ...
بگذار نگاهمان نه به هوس كه به عشق ...آنهم عشقي اسماني در هم گره خورد
بگذار دلم براي تو باشد
بگذار دلت ...حالم را بپرسد
بگذار قلبم براي تو بتپد.....
بگذار آرزوهايم با تو باشد ...براي تو.....به خاطر تو.
بگذار خيال كنم "دوستم داري " و از اين خيال شبها تا سپيدي روز با ستاره ها باشم.......

من تو را دیدم که لبخند می زدی به احساس های من !
من شنیدم که
هزار بار می گفتی دوستت دارم
من احساس کردم که
دستهای لرزانم را گرفتی و تابستان شدم !
من دیدم ,شنیدم و کاملا احساس کردم ...
من ...
این فلسفه ی بیدار شدن از خواب,عجیب مرا اذیت می کند !

زیر چتر نیلوفرانه واژه واژه احساسم را نقاشی کردم و غنچه ی پر از عاطفه ام را به پیشواز نگاهت فرستادم .
برگ برگ درخت وفا را ضامن عهدهایم کردم و تو را به میهمانی سفره ی عاشقانه لیلی و مجنون فرا خواندم اما
نمی دانم از کدام واژه دلگیری و به کدام گلستان دلخوش که تک شاخه ی آرزوهایم را در سراب بی عاطفگی غرق کردی !