>>> تـازه های اخـترشـنــاسـی, نجوم و فیزیک <<<

تلسكوپ فضايي قدرتمند هابل توانست از صحنه تصادم بين فضاپيماي Deep Impact (برخورد عميق) و دنباله دار Temple 1 عكس برداري كند.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اين تصوير از دنباله­دار تمپل1، خرده پاره­هاي اوليه­ي حاصل از برخورد با پرتابه­ي برخورد كننده­ي كاوشگر را نشان مي­دهد. دوربين رزلوشن­ـ­بالاي "برخورد عميق" اين منظره را 13 ثانيه پس از برخورد گرفته است. اين تصوير به صورت ديجيتالي پردازش شده تا جزييات هسته ي دنباله­دار را نمايش دهد.

Courtesy NASA/JPL/Caltech/UMD


دانشمندان و مهندسان ناسا (NASA) روز استقلال را با انفجاري مهيب جشن مي­گيرند كه از برخورد موفقيت­آميز پرتابه­ي 327 كيلوگرمي كاوشگر "برخورد عميق(Deep Impact)" در ساعت 05:52 روز دوشنبه 4 جولاي (10:22 صبح روز دوشنبه 13 تير به وقت ايران) با دنباله­دار تمپل1 (Tempel1) به وجود آمد. اين برخورد روياروي كه با سرعت 37000 كيلومتر بر ساعت صورت گرفت، نيروي انفجاري­اي برابر حدود 5 تُنTNT توليد كرد.



به نظر مي­رسد همه چيز طبق برنامه پيش رفته باشد. دونالد ك.يومنز(Donald K. Yeomans) از پژوهشگران ناسا، هنگامي كه اولين تصاوير مي­رسيد گفت: "ناوبري عالي بود ـــ بهتر از چيزي بود كه انتظار داشتم. بهتر از اين را نمي­توانم تصور كنم". دانشمندان، مهندسان و مديران آزمايشگاه جت پروپالشن(Jet Propulsion Laboratory) در پاسادناي كاليفرنيا هنگامي كه اولين تصاوير رسيده انجام يك برخورد را تاييد كرد، با صداي بلند شادماني كردند.



با اين كه در دوربين رزلوشن­ــ­بالاي كاوشگر ِ در حال پرواز، فوكوس كمتر از حد عالي بود، تصاوير را نمي­شد با چيزي كمتر از حيرت­انگيز توصيف كرد. پرتابه نيز كه جريان پيوسته­اي از تصاوير پرجزييات را تا تنها چند ثانيه پيش از مرگش مخابره مي­كرد، به قسمتي روشن از آفتاب، از هسته­ي كشيده­ي دنباله­دار در نزديكي يك انتهاي آن، برخورد كرد. به زودي درخشش ِ تابان از گرمايي پديدار شد و سپس انفجار وسيعي از خرده و پاره­ها كه به فضاي پيرامون واپاشيده مي­شد.

اكنون دانشمنداني كه درگير اين پروژه­ي 333 ميليون دلاري­اند، چشم به راه آن­چه كه اين برخورد برجاي مي­نهد هستند. اندازه و شكل دهانه­ي برخورديِ حاصل بايد اطلاعات زيادي از ساختار هسته­ي دنباله­دار، به دست دهد. اگر محل كنده شده كوچك باشد، مثلاً به اندازه­ي يك خانه، اين بدان معني است كه هسته، ساختار داخلي صُلبي، همچون يك مكعب منجمد و جامد از يخ، دارد.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اين تصوير،دنباله­دار تمپل1 را شش دقيقه قبل از برخورد با كاوشگر "برخورد عميق" ناسا نشان مي دهد. اين تصوير توسط حس­گر هدف­گير پرتابه­ي كاوشگر گرفته شده است.

Courtesy NASA/JPL/Caltech/UMD


در طي روز، با رسيدن تصاوير بيشتر و طيف فروسرخ به زمين، دانشمندانِ اين مأموريت مشتاقانه آن­ها را بررسي خواهند كرد. آن­ها در حال حاضر درباره­ي ساختار اين دنباله­دار تنها مي­توانند حدس­هايي بزنند. با اين حال مقدار عظيم خرده و پاره­ها در عكس­هاي اوليه قوياً اين­طور پيشنهاد مي­كند كه كنده شدگي­اي به اندازه­ي يك استاديوم بر جاي مانده و اين كه درون تمپل1 احتمالاً از مواد متخلخلي است كه به سستي توسط گرانش گرد هم آمده­اند.



دنباله­دارها به نظر مي­رسد مجموعه­هايي از موادي يخي و سنگي باشند كه از آفرينش منظومه­ي شمسي در 4.5 ميليارد سال قبل به جاي مانده است. دنباله­دارهايي با دوره­ي كوتاه چون تمپل1، در حالي كه نسبتاً دسترسي به آن­ها با فضاپيما ساده است، هر بار كه وارد قسمت­هاي داخلي منظومه­ي شمسي مي­شوند، در معرض تابش شديد خورشيد قرار مي­گيرند. بنابراين هدف اصلي "برخورد عميق"، استخراج مواد دست­نخورده از اعماق زير سطح هسته است. به گفته­ي سرپرست تحقيقات، ميشل اَهِرْن(Michael AHearn) (دانشگاه Maryland)، طيف فروسرخ به دست آمده در طي برخورد، تاكنون وجود تركيباتي كه هنوز بايد تشخيص داده شوند را آشكار كرده است.




در حالي كه تيم "برخورد عميق" در پاسادنا (Pasadena) روي خودِ مـأموريت متمركز شده بودند، منجمان آماتور و حرفه­اي در سرتاسر دنيا اين رخداد را در چشمي تلسكوپ­هايشان تماشا مي­كردند. دنباله­دار تمپل1 هم اكنون 0.89 واحد نجومي(134 ميليون كيلومتر) از زمين فاصله­دارد و تا پيش از برخورد، در تلسكوپ، هدفي مه­آلود و محو از قدر 10 بود. به گفته­ي پل وايزمن(Paul Weissman) متخصص دنباله­دارها (از JPL در NASA) در طي يك ساعت پس از برخورد، روشنايي تمپل1 بيش از دو برابر شده است. ديگران گزارش كرده­اند كه روشنايي دنباله­دار حدود شش برابر شده است(معادل دو قدر كامل).

اين كه اين دنباله­دار دقيقاً چه­قدر پرنور مي­شود، بستگي دارد به اولاً مقدار غبار استخراج شده، سرعت انبساط ابر ِ غبار، اين كه تا چه زماني اين ابر، متمركز و با بازتابندگي بالا باقي مي­ماند و اين كه آيا برخورد، ناحيه­ي فعالي را روي دنبال­دار به وجود مي­آورد كه مواد بيشتري بتوانند از آن به خارج فوران كنند. در حال حاضر به گفته­ي اَهِرْن، مي­دانيم كه "برخورد درخشاني" بوده است.تمپل1 در 1867 در فرانسه و توسط ارنست ويلهلم لبرش تمپل(Ernest Wilhelm Leberecht Tempel) كشف شد. اين دنباله­دار كه طبق اندازه­گيري­ها به طول 9 و عرض 3 كيلومتر(حدود نصف اندازه­ي منهتن) است، در مداري بين مريخ و مشتري، 5.5 سال طول مي­كشد تا گرد خورشيد بچرخد.


برخورد عميق از ديد تلسكوپ فضايي هابل


تلسكوپ فضايي قدرتمند هابل توانست از صحنه تصادم بين فضاپيماي Deep Impact (برخورد عميق) و دنباله دار Temple 1 عكس برداري كند. اگرچه تلسكوپ فضايي هابل يكي از حساسترين و با نفوذترين تلسكوپ هاي دردسترس مي باشد، اما گاز ها و گرد وغبارهايي كه اطراف اين دنباله دار را احاطه كرده اند باعث تيرگي دنباله دار در عكس گرفته از اين صحنه تصادم، شده است.


[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اين عكس ها به ترتيب صحنه تصادم را قبل و بعد از برخورد نشان مي دهند [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]



عكس سمت چپ دقايقي قبل از برخورد را نشان مي دهد و در اين عكس، دنباله دار Temple 1 به صورت نقطه اي روشن مشخص شده است.عكسي كه در وسط قرار دارد، 15 دقيقه بعد از برخورد گرفته شده است. كه در اين عكس، دنباله دار Temple 1 4 برابر روشن تر از قبل مشخص شده است. گاز ها و گردوغبارهاي اطراف اين دنباله دار پس از برخورد باعث افزايش روشنايي و درخشندگي اين دنباله دار شده است.عكسي كه در سمت راست قرار دارد، 62 دقيقه پس از تصادم گرفته شده است. و اين عكس پخش شدن گاز و گردوغبار را در اطراف اين دنباله دار نشان مي دهد. در ضمن اين دنباله دار كه شبيه يك سيب زميني است 14 كيلومتر پهنا و 4 كيلومتر طول دارد .

يکي از پژوهشگران دانشگاه شيکاگو روشي جديد براي بررسي سن عالم به دست آورد.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

نيکولاس داوفاس که در دانگاه شيکاگو به بررسي جو زمين مي پرداخت با مطالعه شهابسنگ ها و به طور اتفاقي با تجزيه و پرتو نگاري يک شهاب سنگ با دو ماده اورانيوم 238 و توريوم232سن اين شهاب سنگ را به دست آورد و جالب اينکه سن آن نزديک به سن عالم است!يعني 14ميليارد سال که نيکولاس با تقريب 2 ميليارد سال آن را به دست آورده است از اين يافته،او نتيجه مي گيرد که سن کهکشان راه شيري نبايد با سن عالم تفاوت زيادي داشته باشد نيکولاس در اين رابطه افزود که بعد از مهبانگ نبايد زمان زيادي سپري شده باشد تا ساختاري مانند راه شيري شکل گرفته باشد. اين نظريه و در واقع اين کشف بسيار مهم،مهمتر مي شود چرا که با تعييد صحت آن دانشمندان بايد به فرضيه هاي بنيادي کيهان شناسي نگاهي دو باره بيندازند چرا که اگر گفته او در ست باشد که هم اکنون دانشمندان زيادي نيز با وي هم عقيده شده اند ، بايد نيمي از کيهان شناسي را دو باره بررسي کرد .اما سن قبلي که مي تواند با اين تعيين سن جديد کمي نا هماهنگ به نظر برسد 12.2 ميليارد سال است که با استفاده از ستارگان و خوشه هاي کروي و کوتوله هاي سفيد به دست آمده است طبيعتا اشتباه اين تعيين سن با استفاده از اين اجرام اين است که ما نمي توانيم بدون شناخت کامل از اين اجرام سن عالم را با استفاده از آن ها تعيين کنيم چرا که دانشمندان هنوز فرضيات کاملي پيرامون اين اجرام ندارند به طوري که بتوان سن آنها را دقيق تخمين زد . سن ديگر که با روشي متفاوت به دست آمده 13.7ميليارد سال است که تفاوت آن زياد نيست و توسط ماهواره دبليو ام آ پي ناسا تعيين شده است که همانطور که ذکر شد تفاوت اين عدد محسوس نيست .اما در کل بايد با روش هاي راحت تر و مطمئن تر به بررسي کيهان و مهمترين مساله در بررسي کيهان،يعني تعيين سن عالم بپردازيم که روش جديد يعني پرتو نگاري شهابسنگها بسيار مطمئن تر از روش هاي پيشين است.

رنجر جان شما مقالات را چرا توي همون تاپيك فيزيك و نجوم نزاشتي
كه ديگه وقالات پراكنده نشه

نقل قول:

---

saeed جون شما درست می گید اما قبول کن که نمیشه فیزیک و نجوم با هم در یک تاپیک قرار داده بشوند اگر دقت کنی تعداد صفحات رو ببینی خیلی زیاد شده 61 تا فکر نکنم در سایت همچین رکوردی وجود داشته باشه شما اگر نگران این هستی که اسم من رو تاپیک انجم نجوم هست می تونی از مدیر سایت بخواهی که اسم خودتو بزاره واقعا برای من فرقی نمیکنه چون برای فعال شدن به اسم شروع کننده تاپیک دقت نمیکنند به هرکسی بیشترین فعالیت مفید را داشته باشه همان طور که میدونی و دیدی roje-aria
در یک روز حدود 200 پست گذاشت و دیگه رفت و نیومد که من یقین دارم که حتا 50 پست اون هم خونده نشده
حالا تصور کن یک نفر که با بار اول است به این تاپیک اومده صفحات رو ببینه 100% از خوندن بقیه مطالب دلسرد میشه
خلاصه من نمیخوام که اسم شما رو در این تاپیک از بین ببرم. میتونی خودت یک تاپیک درباره نجوم درست کنی و من اونجا ادامه بدم

بعد میتونی اسم این تاپیک رو به فیزیک تغییر بدی و مقالات درباره فیزیک رو اینجا ادامه بدی
فقط دقت کن برای فعال شدن به اسم شروع کننده تاپیک دقت نمیکنند به هرکسی بیشترین فعالیت مفید را داشته باشه
نگاه میکنند
با تشکر

---

ببخشيد من اين پست قانع كننده شما را نخونده بودم
اگر امكان داره تعداد پست را در روز ها كاهش بديد كه همه وقت پيدا كنن بخونن
با اين اوصاف پس بهتره كه تاپيك فيزيك هم جدا جنيم كه مقالات به يك دسته بندي برسند و پراكنده نباشند

جستجوي بقاياي ستاره هاي كهن در جو زمين

محققان ناسا موفق به يافتن ذراتي از ستاره هاي ابتدايي در جو زمين شدند.

دانشمندان دفتر تحقيقات علوم مربوط به ذرات فضايي در مركز فضايي جانسون ناسا واقع در شهر هيوستون ، اعلام كردند كه موفق به رد يابي ذرات باقي ملنده از ستاه هاي كهن در لايه هاي فوقاني جو زمين شده اند .

از دو دهه پيش تا كنون ناسا با كمك نوع اصلاح شده اي از هواپيماهاي U2 كه به هواپيماهاي Er2 موسومند ، در لايه هاي فوقاني جو زمين به دنبال ذرات كوچك ميان سياره اي است .اين ذرات كوچك توسط دنباله دارها به نزديكي زمين آورده شده و در خلال بارشهاي شهابي به جو زمين وارد مي شود. اما اخيرا در ذرات يافت شده با اين روش بقاياي از ستاره هاي كهن كهكشان يافت شده است. اين ذرات در ابتداي تشكيل منظومه خورشيدي ما به عنوان بلوكهاي ساختماني در تشكيل خورشيد و منظومه مشاركت كرده بودند.

دكتر كلر از مركز فضايي جانسون كه سرپرستي تيم اين تحقيق را بر عهده داشت در اين باره مي گويد:از نظر منطقي ، دنباله دارها محل مناسبي براي جستجوي ذرات باقي مانده از ستاره هاي كهن هستند ، چراكه آنها در ناحيه و زماني از تاريخ منظومه ما شكل گرفته اند كه مي توانسته اند ذرات باقي مانده از ستاره هايي را كه در تشكيل منظومه به كار نرفته بودند، به خود جذب كنند.

لازم به ذكر است قبل از تشكيل خورشيد ، در محل فعلي منظومه شمسي ابر بزرگ و چرخاني از گازها و ذرات به جا مانده از ستاره هاي قديمي وجود داشت . اين ذرات پس از نابودي ستاره هاي مادر خويش ، در محل هاي متفاوتي از كهكشان در اين ناحيه جمع شده بودند و در تشكيل منظومه شمسي دخالت كردند اما بخشي از آنها كه در اين تركيبات پايه اي مشاركت نكرده بودند جذب هسته هاي دنباله دارها شده و از آن زمان تا كنون يعني زماني معادل 5/4 ميليارد سال بدون تغيير باقي مانده اند .و هم اكنون گاهي به شكل شهابهايي با لايه هاي فوقاني جو زمين برخورد كرده و در آن باقي مي مانند . اين ذرات قطري بين 5 تا 50 ميليونيوم متر دارند و اغلب به ساختاري شكل گردايه اي از كريستالهاي كوچك با اندازه 100 تا 500 ميلياردم متر دارند . كشف اخير با كمك آشكار ساز يوني در دانشگاه واشنگتن امكان پذير شده است كه به دانشمند امكان آنرا مي دهد تا ذرات بسيار كوچك را با كمك تاباندان يك پرتو بسيار ظريف از ذرات پر انرژي ، آشكار سازند.

تندبادهاي عظيم كهكشاني



چاندرا و هابل تصويري تركيبي از بادهاي كهكشاني در قلب Ngc 3079 آشكار كرده اند.

در تصور حيرت انگيزي كه با كمك تركيب دو تصوير نور مريي و پرتوهاي ايكس از كهكشان Ngc 3079 به دست آمده است تندبادكهكشاني عظيمي آشكار شده است در اين تصوير نقاط آبي رنگ را تلسكوپ فضايي پرتوx چاندرا و نقاط قرمز و سبز را تلسكوپ فضايي هابل از اين ناحيه تهيه كرده است.

در اين تصور تركيبي، دو ستون از گازهاي داغ مشخص شده است كه در بخش مركزي اين تصوير ساختاري نعل اسبي شكل را ايجاد كرده اند. بخشي از اين گازها دمايي در حد 10 هزار درجه سلسيوس دارند در حاليكه بخش ديگر اين ستونهاي گازي تا 10 ميليون درجه سلسيوس ملتهب شده است. به نظر مي رسد اين ساختار نتيجه اي از وزش يك تند باد مهيب در مركز اين كهكشان باشد.اين تندباد عظيم حجمهاي عظيمي از گاز را از مركز اين كهكشان جدا كرده و در نتيجه حفره اي از گازهاي سرد در مركز اين ناحيه به وجود آمده است و گازهايي كه توسط اين تند باد از كهكشان جدا شده اند در طول اين شكاف به هم فشرده شده و دماي آنها افزايش يافته و در امتداد ساختاري رشته مانند متراكم شده و در نهايت اين ساختار نعل اسبي را تشكيل داده اند.

وسعت اين تند باد عظيم را مي توان در ناحيه سهمي شكل مركز تصوير مشاهده كرد.چنين تندباد هاي عظيمي، نظير آنچه در قلب اين كهكشان تفكيك شده است احتمالا ناشي از فعاليتهاي سياهچاله ابر پر جرم مركزي كهكشان و يا زنجيره اي از انفجارهاي ابر نواختري در اين ناحيه بوده است. بررسي اين ساختارها در تعيين سير تحول كهكشان بسيار مهم است چراكه اين تندبادها نقش مهمي در تولد ستارگان جوان و توزيع آنها در كهكشانها ايفا مي كنند و در همين حال به جداسازي عناصر سنگين و سبك و پراكندگي انها در نواحي مختلف كهكشان ياري مي دهند.

تصوير اخير نشان داد كه دانشمندان تا كنون در تخمين جرمي از گاز كه با كمك اين تندباد ها منتقل مي شده است، دچار اشتباه بوده و مقدار آن را بسيار كمتر از آنچه كه هست برآورد مي كرده اند.

كشف منابع جديد پر انرژي در كهكشان M83

تلسكوپ فضايي پرتو ايكس چاندرا ، تجمعي از سياهچاله ها و ستاره هاي نوتروني را در قلب كهكشان مارپيچي M83 آشكار كرد.

اگر شما علاقمند به شكار منابع پر انرژي كيهاني هستيد ، بد نيست نگاهي به كهكشان معروف M83 بياندازيد . اين كهكشان به موزه اي از منابع انرژي قوي تبديل شده است.

تلسكوپ فضايي پرتو X چاندرا پيش از اين تعدادي از سياهچاله و ستاره هاينوتروني را در اين كهكشان ثبت كرده بود .اما اخيرا تجمعي از اين موجودات پر انرژي را در مركز اين كهكشان آشكار كرده است. ضمن اينكه بر اساس اطلاعات آن دانشمندان توانسته اند توجيهي براي علت تجمع اين همه منبع انرژي در آن بيابند.

اين كهكشان در فاصله 12 ميليون سال نوري از ما قرار دارد و مركز آن به شدت داغ و گرم است . اين گرما ناشي از شكل گيري ستارگان دراين ناحيه است كه احتمالا از 20 ميليون سال پيش از آن آغاز شده است. بر اساس اطلاعات به دست آمده از چاندرا ابري از گازهاي داغ در اطراف هسته اين كهكشان وجود دارد كه حدود 7 ميليون درجه حرارت دارد در حاليكه ابرهاي گازي واقع در بازوهاي كهكشان داراي حرارتي معادل 4 ميليون درجه هستند. اين اختلاف دمان نشان از آن دارد كه شكل گيري ستاره ها در نزديكي مركز كهكشان بسيار بيشتر از نواحي ديگر است .

ستاره هاي شكل گرفته در اين ناحيه عمدتا بسيار پر جرم بوده و مدت كوتاهي را زندگي مي كنند و پس از آن به شكل انفجارهاي عظيم نابود مي شوند . انفجارهايي كه منجر به توليد ستاره هاي نوتروني و سياهچاله هاي كوچك مي شود. در تصوير چاندرا نيز همين نوع از اجرام مشخص شده اند. اين نظريه در عين حال مي تواند وجود عناصر سنگين نظير كربن ، نئون، منيزيوم، سيليكون و گوگرد را در گازهاي داغ اطراف هسته M83 توجيه كند. احتمالا اين عناصر درون هسته ستاره هاي پر جرم به وجود آمده و پس از انفجار آنها به درون محيط كهكشاني وارد شده اند .

honarmand جان پس شما هم راضی شدید که این دوتا از هم جدا بشوند؟
در مورد فرستادن مقالات هم من فکر کنم روزی 10تا رو بتونن همه بخونند
حالا نظر دوست من bb جان چیه؟ شما هم راضی هستید یا نه؟ :blush:

امیدوارم سعیید عزیز هم راضی باشه چون من قصد جصارت به کسی رو ندارم بالاخره فیزیک رشته تخصصی دوست عزیز مون سعیید است

ساعت سی دقیقه بامداد امروز، پنج‌شنبه 8 تیر ماه، شمارش معکوس پرتاب شاتل دیسکاوری رسما آغاز شد؛ اما پیش‌بینی‌های هواشناسی حاکی از آن است که پرتاب برنامه‌ریزی شده دیسکاوری در روز شنبه به تعویق خواهد افتاد.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


طبق برنامه قبلی قرار است در ساعت 19:48 روز شنبه دهم تیرماه به وقت جهانی (23:18 به وقت ایران)، فضاپیمای رفت‌وبرگشت دیسکاوری از مرکز فضایی کندی در فلوریدا به فضا پرتاب شود. این ماموریت با هفت سرنشین به مقصد ایستگاه فضایی بین‌المللی خواهد بود و قرار است برای نخستین بار پس از فاجعه انفجار کلمبیا، سرنشینان ایستگاه فضایی را به سه نفر افزایش دهد.
مقامات ناسا درحالی برای پرتاب آماده می‌شوند که کتی وینترز از بخش هواشناسی ناسا اعلام کرده است به دلیل تجمع ابرهای طوفانی در فلوریدا، 60 درصد احتمال دارد این پرواز به تعویق بیفتد. پنجره پرواز دیسکاوری از دهم تیرماه آغاز می‌شود و تا 29 تیر ادامه خواهد داشت.
این پرواز شاتل که STS-121 خوانده می‌شود، به فرماندهی استیون لیندسی انجام خواهد شد و کمک‌خلبان مارک کلی همراه با مایکل فوسیوم، لیزا نواک، استفانی ویلسون و پیرس سلرس، وی را همراهی خواهند کرد. توماس ریتر آلمانی هم دیگر مسافر این پرواز است که به عنوان نماینده آژانس فضایی اروپا و سرنشین سوم رهسپار ایستگاه فضایی بین‌المللی می‌شود. در طول این ماموریت، فضانوردان با دقت شاتل را بررسی خواهند کرد تا آسیب‌های احتمالی را بیابند. آنها هم‌چنین دستورالعمل‌ها و ابزارهای جدیدی را آزمایش خواهند کرد تا ایمنی پرواز را افزایش دهند. ماموریت آنها نصب تجهیزاتی مهم در ایستگاه فضایی است و فوسیوم و سلرز در دو یا سه راه‌پیمایی فضایی، ایستگاه فضایی را تعمیر خواهند کرد.
ناسا اعلام کرده است علیرغم اظهار نگرانی‌های مهندسان در مورد خطر احتمالی عایق‌های نصب‌شده روی مخزن سوخت، هیچ مشکلی پرواز دیسکاوری را تهدید نمی‌کند. پیش‌از این، بالاترین مقامات مهندسی و ایمنی پروازهای شاتل درخواست کرده بودند پرواز دیسکاوری برای شش ماه به تعویق بیفتد تا شاتل به اطمینان کافی دست پیدا کند. حساسیت آنها بیشتر حول پوشش عایقی است که در پرواز تیرماه گذشته، قطعه‌‌ای چهارصدگرمی همراه با خرده‌ذراتی چندگرمی در لحظات اولیه پرتاب از آن جدا شد، اما خوشبختانه با شاتل برخورد نکرد. هنوز احتمال جدا شدن حداکثر 19 گرم از آن پوشش عایق وجود دارد، اما این مقامات با تصمیم مدیر ناسا مبنی بر پرتاب شاتل در پنجره پروازی تیرماه موافقت کرده‌اند؛ چراکه در صورت بروز حادثه‌ای غیر قابل پیش‌بینی، مسافران شاتل به سلامت در ایستگاه فضایی بین‌المللی باقی خواهند ماند تا شاتل آتلانتیس در ماموریت اضطراری مردادماه، برای بازگرداندن آنها اقدام کند.
این پرواز، دومین پرواز شاتل پس از انفجار غم‌بار شاتل کلمبیا است. در پرتاب کلمبیا در بهمن 1381، قطعه‌ای ازعایق از مخزن خارجی سوخت جدا شد، به بال چپ شاتل کلمبیا برخورد کرد و عایق‌های حرارتی آن را سوراخ کرد. در بازگشت شاتل به زمین، سرعت بسیار بالای شاتل (18 برابر سرعت صوت) و اصطکاک آن با هوا، پلاسمایی از هوای داغ ایجاد کرد که از طریق این سوراخ به درون فضاپیما راه یافت و با ذوب کردن اسکلت فلزی شاتل، مقاومت آن‌ را در برابر نیروهای بسیار شدید آیرودینامیکی از بین برد و فضاپیما را با هفت سرنشینش در انفجاری عظیم متلاشی کرد.
در این پرواز، ناسا تعداد زیادی دوربین روی بدنه شاتل و مخزن‌ سوخت نصب کرده است تا جداشدن احتمالی هر قطعه و مسیرش را زیر نظر داشته باشد. مدیر ناسا دستور داده است پروازهای شاتل همه در روز انجام شوند تا نور مناسب برای تصویربرداری دوربین‌های زمینی و مستقر روی شاتل فراهم باشد. ایستگاه فضایی بین‌المللی هم به ابزارهای بررسی شاتل مجهز شده است و تجهیزاتی برای تعمیرات ساده شاتل در اختیار فضانوردان قرار گرفته است.
موفقیت پرواز این شاتل برای ادامه فعالیت‌های فضایی بشر بسیار بااهمیت است، زیرا در حال حاضر تنها شاتل است که می‌تواند تجهیزات لازم را برای کامل کردن ایستگاه فضایی بین‌المللی با خود حمل کند. ناسا برای کامل کردن ایستگاه فضایی، شانزده پرواز دیگر را تا پایان سال 2010 برنامه‌ریزی کرده است، زیرا طبق دستور رییس‌جمهور ایالات متحده شاتل‌ها در 2010 بازنشسته می‌شوند.با این برنامه، فشار کاری شاتل‌ها افزایش یافته است و احتمال خطر هم به همین شکل زیاد شده است. مایکل گریفین، رییس ناسا اعلام کرده است در صورت بروز هرگونه اتفاق ناگواری در پرواز دیسکاوری، برنامه شاتل متوقف خواهد شد. در آن‌صورت، فضاپیماهای روسی سایوز تنها راه ارتباط با ایستگاه فضایی خواهد بود و آینده ایستگاه ناقص فضایی در پرده‌ای از ابهام قرار خواهد گرفت.

زندگی آسان نیست، حتی برای کهکشان‌ها ! برخی از کهکشان‌ها حقوق کیهان‌وندی (!) را رعایت نمی‌کنند و به‌قدری به همسایگان خود نزدیک می‌شوند که آسیب می‌بینند و شکلی دیگر پیدا می‌کنند. اما برخوردهای کهکشانی اثرات دیگری هم دارد و آن، تولد نسل جدید ستارگان است که برخی‌شان در این میان منفجر می‌شوند. تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه جنوبی اروپا توانسته است منظره بی‌نظیری از یک جفت کهکشان درهم تنیده به‌تصویر بکشد که ابرنواختری پیر در آنها منفجر شده است.


[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


ستارگانی که منفجر می‌شوند، ابرنواختر نام دارند و با درخشندگی بسیار زیادشان از فواصل بسیار کیهانی نیز دیده می‌شوند. این انفجارها در مطالعات کیهان‌شناسی اهمیت فراوانی دارند، زیرا می‌توان فاصله آنها را با بررسی تغییرات درخشندگیشان تعیین کرد. دانشمندان نیز در برنامه زمانی منظمی، تلسکوپ‌های بزرگ را از جمله VLT به سوی مناطقی از آسمان نشانه می‌روند تا بتوانند ابرنواخترهای احتمالی را به‌دام بیاندازند.
کهکشان MCG-01-39-003 که نامش بیشتر شبیه به شماره تلفن است، کهکشان بسیار عجیبی است. این کهکشان قلابی در یک سر خود دارد که احتمالا به دلیل برهمکنش‌های گرانشی با کهکشان مارپیچی همسایه‌اش، NGC5917 ایجاد شده است. بررسی‌های دقیق‌تر این تصویر نشان می‌دهد که ان‌جی‌سی 5917 توده‌های عظیم گاز و غبار را از همسایه‌اش به سوی خود می‌کشد. این دو کهکشان در فاصله 87 میلیون سال نوری زمین در صورا فلکی میزان قرار گرفته‌اند.
ان‌جی‌سی 5917 حدود چهل هزار سال نوری درازا دارد و 750 بار کم‌نورتر از حد دید چشم غیرمسلح است. این کهکشان را ویلیام هرشل در سال 1835 کشف کرد، اما جالب است که به‌نظر می‌رسد هرشل که بزرگ‌ترین منجم زمان خود بود، نتوانسته است همسایه قلاب‌دار این کهکشان را که تنها 2.5 بار کم‌نورتر است، ببیند! جالب‌تر این‌که کهکشان مارپیچی- میله‌ای زیبایی هم کمی آن‌طرف‌تر قرار گرفته و حسرت آن را می‌خورد که نام‌گذاری شود! پشت این سه کهکشان هم می‌توان رقص گرانشی جزیره‌های جهانی دوردست را تشخیص داد.
اما علاقه اخترشناسان به این مجموعه کهکشانی از زیبایی آن نیست. سال گذشته ستاره‌ای در نزدیکی قلاب منفجر شد که ابرنواختر 2005cf نام گرفت. به‌نظر می‌رسید که این ابرنواختر بر فراز پلی از مواد که دو کهکشان همسایه را به‌هم مرتبط می‌کند منفجر شده باشد. رصدهای تلسکوپ 1.5 متری رصدخانه ویپل نشان داد عامل این انفجار، یک ابرنواختر نوع اول است که اجزای خود را با سرعت 15هزار کیلومتر بر ثانیه (5درصد سرعت نور) به بیرون پرتاب کرده است.
ابرنواختر نوع اول، نوعی ابرنواختر است که در آن خطوط طیفی هیدروژن دیده نمی‌شود. این بدان معنی است که انفجار مربوط به جسمی است که ذخیره هیدروژنش به پایان رسیده است. در اواسط قرن بیستم، سوبرامانیان چاندراسکار، فیزیک‌دان هندی و برنده جایزه نوبل فیزیک، نشان داد ستاره‌ای که جرمش کمتر از 1.4 برابر جرم خورشید باشد، در پایان عمر خود به یک کوتوله سفید تبدیل می‌شود، موجودی هم‌اندازه زمین و بسیار داغ که فرآیند هم‌جوشی هسته‌ای در آن متوقف شده است. به افتخار چاندارسکار، مقدار حدی 1.4 برابر جرم خورشید را حد چاندراسکار می‌نامند. اگر جرم کوتوله سفید به نحوی از حد چاندراسکار فراتر رود، فرآیند هم‌جوشی هسته‌ای کربن در سراسر کوتوله سفید روی می‌دهد و این موجود کوچک در انفجاری عظیم با قدر مطلق 19- نابود خواهد شد.
بلافاصله پس‌از کشف این ابرنواختر، گروه همکاری اروپایی ابرنواختری (ESC) به سرپرستی ولفگانگ هیلبراندت از موسسه اخترفیزیک ماکس پلانک، رصدهای دقیق این ابرنواختر را با استفاده از بزرگ‌ترین تلسکوپ‌های سراسر جهان آغاز کردند. ESC، بزرگ‌ترین گروه تحقیقاتی ابرنواخترها در اروپا است که از ده موسسه تحقیقات اخترفیزیکی در اروپا تشکیل شده است.
پیش از این نشانه‌های فراوانی بدست آمده بود، دال بر این‌که برخوردها و فعالیت‌های کهکشانی فرآیندهای تولد ستارگان را افزایش می‌دهد. بنابراین فراوانی ابرنواخترها هم در چنین کهکشان‌هایی نسبت به کهکشان‌های دورافتاده تنها بیشتر خواهد بود. این انتظار برای ستارگان جوان و سنگین منطقی است، اما تحقیقات چند سال اخیر نشان داده است این برخوردها، فراوانی انفجار ستارگان پیر و ابرنواخترهای نوع اول را نیز افزایش می‌دهد. با این حال کشف یک ابرنواختر نوع اول در دنباله‌های جزر و مدی متصل‌کننده دو کهکشان برخوردی به یکدیگر فوق‌العاده نادر است. ازاین‌رو ابرنواختر 2005cf که در کنار دنباله بین دو کهکشان قرار داشت، به موضوع هیجان‌انگیزی بین اخترشناسان تبدیل شد.
گروه ESC موفق شد این ابرنواختر را در تمام دوره تحولش، از ده روز مانده به اوج درخشندگی تا بیش‌از یک سال پس از انفجار، رصد کند. هرچه ابرنواختر کم‌نور می‌شد، تلسکوپ‌های بزرگتری برای دیدنش مورد استفاده قرار می‌گرفت. یک سال پس از وقوع انفجار، ابرنواختر هفتصد بار کم‌نورتر از اوج درخشندگی‌اش شده بود و به همین دلیل، تلسکوپ VLT برای عکس‌برداری از آن وارد عمل شد. آخرین مراحل کم‌نور شدن یک ابرنواختر برای بررسی ساختار داخلی مواد پرتاب‌شده اهمیت بسیار زیادی دارد، زیرا می‌توان چگونگی انفجار ابرنواخترها و عناصر تولید شده در آنها را درک کرد.
تصویر نهایی تلسکوپ VLT با میدان دید8.3 در 5.6 دقیقه قوس، از ترکیب تصاویر گرفته‌شده در نورهای آبی، مریی، قرمز و فروسرخ تهیه شده است. این تصویر، ساختار جزر و مدی زیبایی را به شکل یک قلاب نشان می‌دهد که مملو از ساختارهای ریزتر مانند سحابی‌های مولد ستارگان است که بر اثر فعل‌وانفعال‌های گرانشی بین دو کهکشان آغاز به کار کرده‌اند. متاسفانه این تصویر به وضوح نشان می‌دهد که ابرنواختر از این دنباله قلاب‌شکل خارج شده است. احتمالا اختلالات گرانشی شدید آن منطقه، کوتوله سفید را از زادگاهش دور کرده و این ستاره آخرین هزاران سال زندگی را در تنهایی و غربت سپری کرده است. گویا زندگی برای یک ستاره دشوارتر است!