بروبچه های همشهری جوان یه مطلب نوشته بودند که براتون می نویسمش:
"می گویند محسن چاوشی و محسن نامجو برای آلبوم هایشان مجوز گرفته اند.مبارکشان باشد،حال آلبوم هایشان به طور رسمی منتشر می شود و به طور رسمی توزیع می شود.ولی سوال من این است که این ((به طور رسمی))یعنی چه؟
از خدا که پنهان نیست،از هیچ کدام از بندگانش هم پنهان نیست،کارهای همین چاوشی و همین نامجو مدت هاست که دست به دست و گوش به گوش می چرخد.خیلی وقت است که کارهایشان را شنیده ایم و می شنویم.
روی اینترنت هست و کپی می شود و به دست همه می رسد.چاوشی که توی فیلم علی سنتوری هم خوانده بود و صدایش را شنیدیم.همان ترانه را هم می گفتند مجوز ندارد.می گفتند دلیل بیرون ماندن فیلم از جشنواره تا آخرین روزها همین مشکل بوده است.
می گفتند صدای چائشی مجوز ندارد.خب،نداشت،مگر صدای آدم هم باید مجوز داشته باشد؟می خواهم ببینم صدایی که مجوز ندارد می تواند توی حمام خانه برای خودش بزند زیر آواز یا نه؟می تواند سر کوچه برای رفیق هایش بخواند یا نه؟
یا برای دل خودش بخاند و بگذارد روی اینترنت؟سی دی اش را بدهد دست رفقا؟می خواهم بپرسم صدایی که مجوز ندارد،آلبومی که مجوز ندارد،حکمش چیست؟در دنیایی که هر کس هر کجای دنیا چیزی بگوید یا بخواند یا بسازد،مثل برق و باد به همه جا می رسد،این همه مته به خشخاش گذاشتن برای چیست؟چه مشکلی را حل می کند؟توی این همه آلبوم خالتور و بی ارزش که در بازار منتشر می شوند،چاوشی و نامجو با بقیه متفاوتند و خیلی ها تایید می کنند که کارهایشان یک سر و گردن بالاترند.صدای چاوشی کارهای فوق العاده ی نامجو.حالا وقتی این ها مجوز ندارند،ما چه باید بکنیم؟
گروه اوهام را تقریبا همه ی دوست داران موسیقی می شناسند.چند تا بچه ی با استعداد بودند که با موزیک راک،حافظ و مولانا می خواندند و چه کارهای خوبی هم می ساختند.من خیلی ها را می شناسم که با شنیدن این کارها دوباره سراغ حافظ و مولانا را گرفتند.خیلی از نوجوان ها از جمله برادرم را می دانم که با شنیدن همین آلبوم ها،شعر کلاسیک برایشان جدی شد و رفتند سراغ مثنوی،سراغ دیوان حافظ.اما همین اوهام هیچ وقت مجوز نداشت،مجوز نگرفت،هنوز هم غیر رسمی است.حالا که دیگر از هم پاشیده است،حالا که چند سال است به آن گوش داده ایم و برایمان شده جزو خاطره.
آخرش هم می خواهم مسعود ده نمکی را بگویم.آمده بود توی برنامه ی شب شیشه ای.آقای مجری از او پرسید فیلم ۳۰۰ را دیده ای؟ده نمکی هم گفت آره.هیچ کس هم نپرسید که فیلم ۳۰۰ را که مجوز ندارد چطور و از کجا آورده ای دیده ای؟
تعجب هم نداشت،چون خیلی ها دیده بودند و می بینند.فیلم دست به دست می گردد.شاید هم چند وقت دیگر بیاید توی ویدئو کلوپ ها و به طور رسمی عرضه شود،بدون آنکه ما بفهمیم فرق غیر رسمی و رسمی اش چیست.بفهمیم دیدن غیر رسمی اش چه اشکالی دارد و رسمی شدنش چه اشکالی را از آن بر طرف می کند.
فکرش را بکنید که چقدر از زندگی ما منتظر رسمی شدن است.فکرش را بکنید چقدر از این چیز هایی که می شنویم و می بینیم مجوز ندارد.مذموم ها و ممنوعه های اخلاقی را نمی گویم.همین چاوشی و اوهام و بانو را می گویم.۳۰۰را می گویم.آخر چرا؟ "