Printable View
کسی ما را نمی جوید.
کسی ما را نمی پرسد.کسی تنهایی ما را نمی گرید.
دلم در حسرت یک دست
دلم در حسرت یک دوست
دلم در حسرت یک بی ریای مهربان مانده ست.
کدامین یار ما را می برد تا انتهای باغ بارانی؟
کدامین آشنا آیا
به جشن چلچراغ عشق دعوت می کند ما را؟
و اما با توام!
ای آنکه بی من
مثل من
تنهای تنهایی .
تو که حتی شبی را هم
به خواب من نمی آیی.
تو حتی روزهای تلخ نامردی
نگاهت را
التیام دستهایت را دریغ از ما نمی کردی.
من امشب از تمام خاطراتم
با تو خواهم گفت.
من امشب
با تمام كودكي هايم
برایت اشک خواهم ریخت.
مترسک ناز می کند
کلاغ ها فریاد می زنند
و من سکوت می کنم....
این مزرعه ی زندگی من است
خشک و بی نشان
گفتم بهار
خنده زد و گفت
ای دریغ دیگر بهار رفته نمی آید
گفتم پرنده؟
گفت اینجا پرنده نیست
اینجا گلی که باز کند لب به خنده نیست
گفتم درون چشم تو دیگر؟
گفت دیگر نشان ز باده مستی دهنده نیست
اینجا به جز سکوت سکوتی گزنده نیست.
آنقدر رفته ای که تمام
درهای باز مانده به یاد تو
روی پاشنه های انتظار
پوسیده اند .
در نگاهت خوانده ام غرق تمنایی هنوز
گرچه در جمعی ولی تنهای تنهایی هنوز
بی تو امشب گریه ام با من غریبی می کند
دیده در راه است چشمانم که باز آید هنوز
وقتي كه شب
به خانه برميگردي
و صداي كليد را در قفل مي شنوي
بدان كه تنهايي
وقتي كليد برق را ميزني
صداي تيك را مي شنوي
بدان كه تنهايي
وقتي در تخت خواب
از صداي قلب خودت نميتواني بخوابي
بدان كه تنهايي
اگر صدايي از گذشته
ترا به روزهاي قديمي دعوت كنه
بدان كه تنهايي
و تو بي آن كه قدر تنهايي را بداني
دوست داري
خودت را خلاص كني
كه اگر اين كار را هم كني
باز تنهايي
در ميان من و تو فاصله هاست
گاه مي انديشم
مي تواني تو به لبخندي
اين فاصله را برداري
بي تقلاتر از مرداب مي ميريم
و ککِ هيچ سوسكي در مرگِ ما نمي گزد
ما ساده نيستيم چون پرندگان
و به گرد مهرباني اسب هم نميرسيم
ما چون سگان
پاسدار ِ حريم ِ حُرمتِ كسي نيستيم
و از فروتني گاوان
نصيبي نبُرده ايم
ما عددي نيستيم
و در ميانِ هيچ كِرمي نمي خزيم...
ما هيچ هم نيستيم...
شاکی ام، اما نه از تو
از خودم لجم گرفته...
از خودم که بیشتر از تو
منُ دستِ کم گرفته
سرگذشتِ دلِ من
زندگي نامه ی انسان است
كه لبش دوخته اند،
زنده اش سوخته اند،
وبه دارش زده اند...
...
با دلی بی آهنگ
و دست هایی که ذره ای ریتم ندارند
بزرگ ترین سمفونی جهان را نوشتن
ناباورانه است