مشاعره

در اين صبح اهورايي
سپهر ژرف روشن، خاطري آسوده را ماند.
و شهر خيس خواب آلود،
خميده زير آوار گناهان، چنبري فرسوده را ماند.

دل گرچه مدامم هوس خط تو دارد
لیک از تو خوشم با کرم گاه به گاهی

تقدیر الهیچو پی سوختن ماست
ما نیز بسازیم به تقدیر الهی

دور از تو شکیب چند باشد؟
ممکن نشود بر آتش آرام

در دام غمت چو مرغ وحشی
می‌پیچم و سخت می‌شود دام

من بی تو نه راضیم ولیکن
چون کام نمی‌دهی به ناکام

بنشینم و صبر پیش گیرم
دنباله‌ی کار خویش گیرم

نقل قول:

---

نوشته شده توسط دل تنگم [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

دل گرچه مدامم هوس خط تو دارد
لیک از تو خوشم با کرم گاه به گاهی

تقدیر الهیچو پی سوختن ماست
ما نیز بسازیم به تقدیر الهی

---

یاران به نصیحتم چه گویند
بنشین و صبور باش و مخروش

ای خام من اینچنین بر آتش
عیبم مکن ار برآورم جوش

تا جهد بود به جان بکوشم
وانگه به ضرورت از بن گوش

بنشینم و صبر پیش گیرم
دنباله‌ی کار خویش گیرم

مشو از باغ شبابت بشکفتن مغرور
کز پیش آفت پیری بود و پژمردن

فکر آن باش که تو جانی وتن مرکب تو
جان دریغست فدا کردن و تن پروردن

گو تن از عاج کن و پیرهن از مروارید
نه که خواهیش به صندوق لحد بسپردن

گر به مردی نشد از غم دلی آزاد کنی
هم به مردی که گناه است دلی آزردن

صبحدم باش که چون غنچه دلی بگشائی
شیوه‌ی تنگ غروبست گلو بفشردن

پیش پای همه افتاده کلید مقصود
چیست دانی دل افتاده به دست آوردن

بار ما شیشه‌ی تقوا و سفر دور و دراز
گر سلامت بتوان بار به منزل بردن

ای خوشا توبه و آویختن از خوبی‌ها
و ز بدیهای خود اظهار ندامت کردن

نه خوارترم ز خاک بگذار
تا در قدم عزیزش افتم

زانگه که برفتی از کنارم
صبر از دل ریش گفت رفتم

می‌رفت و به کبر و ناز می‌گفت
بی‌ما چه کنی؟ به لابه گفتم

بنشینم و صبر پیش گیرم
دنباله‌ی کار خویش گیرم

ما را چه غم سود و زیان است که هرگز
سودای تو را برسر بازار نبردیم
با حسن فروشان بهل این گرمی بازار
ما یوسف خود را به خریدارنبردیم

ميرسد نغمه يي از دور به گوشم،اي خواب
مكن،اين نغمه ي جادو را خاموش مكن:
( زلف، چون دوش، رها تا به سر دوش مكن
اي مه، امروز پريشان ترم از دوش مكن )ِ

نالیدن عاشقان دلسوز
ناپخته مجاز می‌شمارد

عیبش مکنید هوشمندان
گر سوخته خرمنی بزارد

خاری چه بود به پای مشتاق؟
تیغیش بران که سر نخارد

حاجت به در کسیست ما را
کاو حاجت کس نمی‌گزارد

گویند برو ز پیش جورش
من می‌روم او نمی‌گذارد

من خود نه به اختیار خویشم
گر دست ز دامنم بدارد

بنشینم و صبر پیش گیرم
دنباله‌ی کار خویش گیرم

مست بگذشتی و از خلوتیان ملکوت
به تماشای تو آشوب قیامت برخاست