اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

گریه های تلخ مه سرد و بی اثر
بین کوچه های دل رد نمی شوی دگر

باید از نگاه تو واژه ای جدا کنم
خیره تر نمی شود دیدگان من به در

سنگ هم اگر شوی اشک می نویسمت
دوست دارمت هنوز شعله ی پر از خطر

گیسوان قلب من از غرور غم شکست
گرچه مانده روز آن جای پای یک نفر

ریشه های قلب من خشک شد به پای تو
بیت بیت این غزل حال می شود از تبر

حوالی شب
ترا دیدم
با فانوس ماه
به ملاقاتم آمدی
و مرا بردی
تا آغوش شب

نرسیده به صبح رفتی
تا این پوسته خالی
باور کند
تباهیش را
بی جادوی مهتاب

جسارتم را بر صلیب خواهم کشید
نمیگذارم مانند عیسی راه گریز بیابد!!
عیسی خدا را داشت و جسارتم ، من را
این عدالت من است!
.
.
.
آه ...
کاش غریبه ای بودم
در حال گذر
کاش نگاهم را پاسخ نمیدادی
یا سلامم را جواب
کاش انکار میشدم
کاش در این ازدحام انسان هایی که مثل کرم بر هم می لولند
گم می شدم
کاش نبودم

چیزی مثل الکل در هواست
حال آدمی مثل من را خراب می کند خراب
وقتی دل لبریز غم غربت است
عشق تو جایی
و تو جایی دیگر،
آدمی مثل من را غمگین می کند غمگین
چیزی مثل الکل در هواست
آدمی مثل من را مست می کند، مست.

مي دانم

دل آسمان مي شكند

چگونه مي توانم گريه نكنم

از آن همه ستاره

تنها سنگي شعله ور

به خانه ام افتاد

گيسوانش را بريدند و

برايم پست كردند

و باقي اينكه

سلامت باشم

چگونه مي توانم گريه نكنم

من از باز كردن هيچ نامه اي خوشبخت نبوده ام .

ما را ز درون خویش غافل کردند
فهمیدن عشق را چه مشکل کردند
انگار کسی به فکر ماهی ها نیست
سهراب بیا که آب را گل کردند

دلا تا چند می نازی به خود در عالم فانی

مگر در این سرای غم تا چندین سال می مانی

بزرگان جهان همه رفتن از انها نشانی نیست

مشو مغرور ای دل چند روزی هم تو مهمانی

تو هم روزی به چنگش می روی با حال اسان

نماند سیم و زر بهر کسی جزء یه کفن ای دل

بود ره دور مرکب خسته و گمراه می مانی

از بهر من بنویسید که زود پرید ولی اسان

ره ربان ره پر پیچ جهانید همه

از غم جور زمان خسته دلانیم همه

در گذرگاه جهان رهگذرانیم همه

می رود قافله عمر شتابان شب و روز

پی این قافله ما نیز روانیم همه

بار ذلت مبند بر تن خود ای دل

سر تن اسوده در این خاک روانیم همه

دنیا سراب چی است که باید ازآن گذشت

بگذر از این سراب چه تما شا چه می کنی

گیرم که عمر نوح کنی یا که بیشتر

کشتی شکسته در دل دریا چه می کنی

گیرم که تمام ثروت عالم ازان توست

دست تهی در عالم عقبا چی می کنی

گیرم به ناز تن خاکی به پروری

در زیر خاک با تن تنها چه می کنی

رد زمان را

روي چهره‌ات دنبال مي‌كنم

با هر جاي پايش

تنهاتر مي‌شوم

لال شده‌ام

همين‌ قدر كه نمي‌توانم

كلمات را كنار هم بگذارم

تا از دوري تو بگويم

عبور ثانيه‌ها با من گفتند


زمان ما را مي‌گذارد و مي‌گريزد



آن‌چه رفتنت هم با من نگفت