Printable View
دلم می خواد بدونی دلم مث یه دریاس
به وسعت نگاهت ، عمیق و خیس و ژرفه
می خوام برات بمیرم شاید که باور کنی
شاید با برق چشمات مرگو آسونتر کنی
من نمی خوام بگم که چشات خود ستارس
چشات اگه نباشه ستاره بی اشارس
من نمی خوام رو کاغذ فقط نوشته باشم
دیدن روی ماهت تولد دوبارس
سلامت را نخواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است
اگر دست محبت سوی کس یازی
به اکراه آورد دست از بغل بیرون که سرما سخت سوزان است
زمستان است
(زمستان - اخوان ثالث)
تیرگی می اید
دشت می گیرد آرام
قصه رنگی روز
می رود رو به تمام
شاخه ها پژمرده است
سنگها افسرده است
رود می نالد
جغد می خواند
غم بیامیخته با رنگ غروب
می ترواد ز لبم قصه سرد
دلم افسرده در این تنگ غروب
برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست
مرا فتاد دل از ره تو را چه افتادست
میان او که خدا آفریده است از هیچ
دقیقهایست که هیچ آفریده نگشادست
تو اگر می دانی
به سپاس همه دل های غريب
به تمنای گل سرخ نجيب
که گذشته ز همه مکر و فريب
به من آن راز بگو
تو همان نقطه ی پرواز بگو
که من اندر خم اين کوچه ی تنگ
دل سپردم به همه بازی و رنگ
گل در بر و می در کف و معشوق به کام است
سلطان جهانم به چنین روز غلام است
گو شمع میارید در این جمع که امشب
در مجلس ما ماه رخ دوست تمام است
تنش گر چه از خاك گاهى گِلى است
جوانمرد نگريزد از كار سخت
كه اين خصلت و خوى مولا على است
به اين پير دهقان نگر گاه كار
نه دهقان كه او پورياى ولى است
نشد خسته دستِ من از رنج بيل
كه تن پرورى حاصلِ كاهلى است
اواتار جدید مبارک
تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او
زان سفر دراز خود عزم وطن نمیکند
پیش کمان ابرویش لابه همیکنم ولي
گوش کشیده است از آن گوش به من نمیکند
اون موقع در مرحله تست بود اينه!!!
در این دنیای بی فرجام من از فردا گریزانم
کجا گم کرده ام خود را نمی دانم نمی دانم .....
ميازار موري كه دانه كش است
كه جان دارد و جان شيرين خوش است
شعر رو حال كرديد!!!!
ترا آن به که راه خویش گیری
شکیبایی در این ره پیش گیری
روی چون عاقلان در خانه زین پس
نگردی این چنین دیوانه کس
مکن با چشم سر مستم دلیری
که از روبه نیاید شیر گیری
یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست
جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیست
حالیا خانه برانداز دل و دین من است
تا در آغوش که میخسبد و همخانه کیست
تو بودی تموم هستی و مستی راستی تمام قصه من
تو بودی سنگ صبورم نگاه دورم و لباهای بسته من
نقش پايي مانده بود از من، به ساحل، چند جا
ناگهان، شد محو،
با فرياد موجي سينه سا!
آنكه يكدم، بر وجود من، گواهي داده بود؛
از سر انكار، مي پرسيد: كو؟ كي؟
كِي؟ كجا؟
ساعتي بر موج و بر آن جاي پا حيران شدم
از زبان بي زبانان مي شنيدم نكته ها:
اين جهان: دريا،
زمان: چون موج،
ما: مانند نقش،
لحظه اي مهمان اين هستي ده هستي ربا!
اي پادشه خوبان داد از غم تنهايي
دل بي تو به جان آمد وقت است كه باز آي
------------------
یارب این نودولتان را بر خر خودشان نشاننقل قول:
کین همه ناز از غلام ترک و استر میکنن
مشکلی دارم ز دانشمند مجلس باز پرس
توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر میکنن.
باز قاطي شد!!!
نفس باد صبا مشك فشان خواهد شد
عالم پير دگر باره جوان خواهد شد
در آنجا بر فراز قله ي كوه
دو پايم خسته از رنج دويدن
به خود گفتم كه در اين اوج ديگر
صدايم را خدا خواهد شنيدن
به سوي ابرهاي تيره پر زد
نگاه روشن اميدوارم
ز دل فرياد كردم :كاي خداوند
من او را دوست دارم , دوست دارم
خراب شد!!!!!!!!!
دوباره تلاش کن. تو میتونی! [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]نقل قول:
مرو اي دوست مرو اي دوست. به گل روي تو.
مرو از دست من اي يار که منم زنده به بوي تو
وقتي كه دلتنگ ميشم و
همراهه تنهايي ميرم
داغ دلم تازه ميشه
زمزمه هاي خوندنم
وسوسه هاي موندنم
با تو هم اندازه ميشه...
توانستم!!!!!!!نقل قول:
دوباره تلاش کن. تو میتونی!
نقل قول:
وقتي،
عقيده عقده خوانده مي شود
و نور چراغ در آب، مهتاب
تلقي
و متانت زمين
زير برف يخ مي زند
نان از يتيم خانه مي دزديم
و مي فهميم
دزد اشتباه چاپي
درد است
دیدی گفتم مبتونی!
تمام روز گريستيم
بر سنگ فرش قلبهامان
با قطرههاى باران
بر سنگ فرش شهر
بيهوده نامتغير
شب
خونين در رسيد
از درز شكاف غروب
و از ميان دو دست شكسته ماه
با اشك كهربائى خويش
گريست
بر سنگ فرش قلبهامان
با قطرههاى باران
بر سنگ فرش شهر
بيهوده نامتغير
رنگي كنار شب
بي حرف مرده است
مرغي سياه آمده از راههاي دور
مي خواند از بلنداي بام شب شكست
سر مست فتح آمده از راه
اين مرغ غم پرست
در اين شكست رنگ
از هم گسسته رشته هر رنگ
تنها صداي مرغك بي باك
گوش سكوت ساده مي آرايد
در عبور نرم رود
قيل و قال خندهمان
سنگريزههاى عمق آب بود
با نواى آب نغمه مىسرود
ناگهان به گل نشست
در رگم دقيقههاى ديرياب
عشق و درد و اضطراب
خنده از لبم پريد
سنگريزهها شكست
رود همچنان روان
رود سنگدل، زمان
نگار دل ربا دل باز دادش
ز گيسو عود براتش نهادش
چو ديد ان سرو سيمين راكه چون باد
برفت از دست و در پاي گل افتاد
ز خاكش بر گرفت و در وي اويخت
چو شير و انگبين با او در اميخت
شرابي دادش از لب تا بنوشد
ز" شعر" مشك ريزش حله پوشد
فعلا...
دل ز من تو بردهاى بيدلى نشانهام
با تو بودن آرزو زندگى بهانهام
سوى من چو ديدهاى با نگاه آشنا
در ميانِ همرهان كردهاى نشانهام
روشناسِ انجمن از ترانه منى
اى شكفته همچو گل از دلِ ترانهام
آبجي فرانك باختيد كه(دقت كنيد فقط با فرانك خانومم)
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مدام
زنده رود باغ کاران یاد باد
در طول قرنها
فریاد دردنک اسیران خسته جان
بر میشد از زمین
شاید که از دریچه زرین آفتاب
یا از میان غرفه سیمین ماهتاب
اید بروی سری
اما
هرگز نشد گشوده از این آسمان دری
در پیش چشم خسته زندانیان خاک
غیر از غبار آبی این آسمان نبود
در پشت این غبار
جز ظلمت و سکوت فضا و زمان نبود
زندان زندگانی اسنان دری نداشت
هر در که ره به سوی خدا داشت بسته بود
تنها دری که راه به دهلیز مرگ داشت
همواره باز بود
تا همین جاشا که نرسیدین شما اخه
در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم .........سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور
روزی که تو بیایی و بیایی
و زیبایی از رنگ بهشت زیباتر باشد
و روزی که واژه ها در دل نقش ببندند
نه در محبس فکر
روزی که
گنجشکها در سرمای سخت زمستان
سینه گرم شکارچی را مهمان باشند
و تو
نقشهای باورت را
در دل همه دنیا و جهان منعکس بینی
روزی که واژه های فرد
در هیچ لغت نامه ای نباشد
و پیشگوها از کسادی بازار
شغل دیگر برگزینند
آن روز را سلام
مگر خضر مبارک پی در آید.........ز یمن همتش کاری گشاید.
ديروز بود يا فردا ؟
شعري كه مي نوشتم يا مي خواستم بنويسم
ديروز بود يا فردا
درحنجره هنوز
نبض آن بغضي وانشده مانده
در حنجره هنوز
پژواك اعتراف ناشده
گلي ميان حنجره مانده است
گلي بي تاريخ بي مخاطب مثل غروب گريه ي من ...
نام‌ات را به من بگو
دست‌ات را به من بده
حرف‌ات را به من بگو
قلب‌ات را به من بده
من ريشه‌های تو را دريافته‌ام
با لبان‌ات برای همه لب‌ها سخن گفته‌ام
و دست‌های‌ات با دستان من آشناست.
تو هم، اي خوب من! اين نكته به تكرار بگو
اين دلاويزترين شعر جهان را ،همه وقت،
نه به يك بار و به ده بار، كه صد بار بگو!
"دوستم داري؟" را از من بسيار بپرس!
"دوستت دارم" را با من بسيار بگو!
واژه ها خسته اند از غلتیدن قلم بر کاغذ
و قلب من خسته تر از واژه ها... می شکند
چه ناگاه ستاره ها کم سو شدند
کاش دلتنگی ام را واژهای بود...کاش بود تا بخواند لحظه هایم را
کدامین سجده اجابت می کند مرا...؟