مشاعره

ز آمیزش جان و تن تویی مقصودم
وز مردن و زیستن تویی مقصودم

تو دیر بزی که من برفتم ز میان
گر من گویم، ز من تویی مقصودم

مدتي شد كز حديث اهل دل گوشم تهي است
چون صدف زين گوهر شهوار آغوشم تهي است

تا در نزنی به هرچه داری آتش
هرگز نشود حقیقت حال تو خوش

اندر یک دل دو دوستی ناید خوش
ما را خواهی خطی به عالم درکش

شرمم از آینه ی روی تو می آید، اگر نه
آتش آه به دل هست نگویی که فسردم

تو چو پروانه ام آتش بزن ای شمع و بسوزان
من ِ بی دل نتوانم که به گِردِ تو نگردم

مهتاب که از رنگ تنت مایه گرفته است
این سینه و بازوی ندارد که تو داری

یکی مرغ غریب است که باغ دل من خورد
به دامش نتوان یافت، پی ِ دانه بگردید

نسیم ِ نفس ِ دوست به من خورد و چه خوشبوست
همین جاست، همین جاست، همه خانه بگردید

دیده را کردی سفید از انتظار ما مپرس
صبح ما را دیدی از شبهای تار ما مپرس

سرما رفت و نوروز آمد، ز مَستان خبري نيست.
وقت هوشيــــــاري وبيـــــــــــداري رسيد،
سبزه روييد و دمن پُر ز هزاران گشته باز.
عده اي رفتند، وليكن مانـدايم و شـــاكـريم
تــــا به خــــــــــــــود آييم كه خــــــــداييم.

مگر در این شب دیر انتظار عاشق کش
به وعده های وصال تو زنده دارندم

غم نمی خورد ایام و جای رنجش نیست
هزار شکر که بی غم نمی گذارندم

ماییم و می و مطرب و این کنج خراب
جان و دل و جام و جامه پر درد شراب
فارغ ز امید رحمت و بیم عذاب
آزاد ز خاک و باد و از آتش و آب