بخشي زيبا از كتابي كه خوانده ام

کیتینگ به چهره ی پر خواهش پسرها گه نگاه کرد نرم شد. باشه، اما خیلی کوتاه. پس از لحظه ای فکر، چنین آغاز کرد:
من به جنگل رفتم چون سر آن داشتم که آگاهانه زندگی کنم.. من بر آن شدم که ژرف بزیم و تمامی جوهر حیات را بمکم!
هر آنچه را که زندگی نبوده ریشه کن کنم؛ تا آن دم که مرگ به سراغم می آید، چنین نپندارم که نزیسته ام. مکثی کرد و گفت شعری از آقای ا.ا. کامینز می خونم:
خود را بر رویا بیفکن وگرنه تکرار، سرنگونت خواهد کرد
درختان ریشه های خویشتن اند و نسیم، نسیم است
به قلب خود مومن باش
حتی اگر دریاها شعله ور شوند
و با عشق بازی حتی اگر ستارگان واپس روند
گذشته را ارج بنه
اما آینده را خوشامد گوی
و مرگت را در این جشن پیوند به رقص وادار
دنیا را به هیچ مگیر
با فرومایه گانش و قهرمانانش
معبود، دخترکان را دوست دارد
و فردا را و زمین را.

"انجمن شاعران مرده - کلاین بام"

((حق اشتباه)) ترکیب بسیار کوچکی از واژه ها، بخش کوچکی از یک جمله، اما چه کسی این حق را به تو خواهد داد؟ چه کسی جز خودت؟


از کتاب: من او را دوست داشتم--نویسنده: آنا گاوالدا--ترجمه : الهام دارچینیان--نشر قطره

جناب وکیل باشی، در مورد آمریکا با او صحبت کرد. آن جا رو خوب می شناخت، چون هرگز پا به آن جا نگذاشته بود و به همین دلیل نمایی کلی از آن داشت. اصولا آمریکا کشوری است که برای شناختن آن، احتیاجی نیست کسی خودش به آنجا برود، همه چیزش صادراتی است و توی دکان هر بقالی می شود پیدایش کرد. لنی با او هم عقیده بود: اخلاقش این بود هر وقت با چیزی موافق نبود تاییدش کند. چون وقتی کسی نطریه ای ابراز می کند، حتی اگر نظریه ی احمقانه ای باشد، همیشه به طرز وحشتناکی به باور خود حساس است. لذا هرقدر عقاید کسی احمقانه تر باشد، بیشتر باید تاییدش کرد. بوگ می گفت بزرگترین قدرت در طول تاریخ، نفهمی بوده است. می گفت باید تسلیم این قدرت شد و به آن احترام گذاشت. چون انتظار هر چیزی از آن می رود.

"خداحافظ گاری کوپر - رومن گاری"

در برخی حوزه‌ها مجدانه در پی انزوا بوده‌ام. انزوا به خصوص برای کسی با کسب‌وکار من یک امر واجب و اجتناب‌ناپذیر است. با این‌همه، حس تک‌افتادگی در پاره‌ای مواقع می‌تواند مثل اسیدی که از محفظه‌اش بیرون ریخته باشد، جان آدمی را ذره‌ذره پنهانی بخورد و نابود سازد. آن را به شمشیر دولبه نیز می‌توان تشبیه کرد. هم از من محافظت می‌کند و هم در عین حال تکه‌ای از درونم را قطع می‌کند و جدا می‌سازد.


استنباط من این است که برخی فرآیندها را نمی‌توان تغییر داد. حال اگر انسان بخشی از فرآیند باشد تنها کاری که از دستش برمی‌آید کسب قابلیت انعطاف‌پذیری و تغییر شکل -یا شاید هیبتی غریب به خود گرفتن- از طریق تکرار یک عمل است. بدین‌ترتیب فرایند یادشده بخشی از هویت فرد می‌شود.




فصل اول


پ.ن: واقعا هیچکدام از بخش‌های ای کتاب رو نمی‌شه از بخش دیگه‌ش جدا کرد.
از نظر من خط به خط این کتاب تامل‌برانگیزه.

قطعه گمشده پرسید:از من چه می خواهی؟
-هیچی
چه احتیاجی به من داری؟
-هیچی
قطعه گمشده باز پرسید:
تو کی هستی؟
دایره بزرگ گفت:
من دایره بزرگم.
قطعه گمشده گقت:
گمانم تو همان کسی باشی
که من منتظرش بودم.
شاید من قطعه گمشده تو باشم.
دایره بزرگ گفت:
ولی من که قطعه گمشده ای ندارم و جایی هم ندارم که تو آن را پر کنی.
قطعه گمشده گفت:
حیف، دلم می خواست با تو قل بخورم...
دایره بزرگ گفت:
تو نمی توانی با من قل بخوری، ولی شاید بتوانی
خودت تنهایی قل بخوری.
تنهایی؟
ولی قطعه گمشده که نمی تواند تنهایی قل بخورد
دایره بزرگ پرسید:
تا حالا امتحان کرده ای؟
قطعه گمشده گفت:
ولی من گوشه های تیزی دارم، شکل من به درد قل خوردن نمی خورد.
دایره بزرگ گفت:
گوشه ها ساییده می شوند،
و شکل ها تغییر می کنند.
به هر حال، من دیگر باید بروم.
شاید یک روز باز هم همدیگر را دیدیم...



و قل خورد و رفت.
.
.
شل سیلورستاین،قطعه گمشده با دایره بزرگ آشنا می شود

عشق راستین هرگز تحت تاثیر ترس و تردید قرار نمی گیرد و شایستگی و کفایت شما را زیر سوال نمی برد.
این عشق پایدار و همیشگی است زیرا از باطنتان می جوشد و سپس به خودتان عرضه می شود.
آنتونی رابینز-زندگی در اوج

یکبار کسی، یعنی دختری به لنی گفته بود که "او" آدمی اجتماعی نیست. واقعیت این که اهمیتی ندارد مردم در مورد شما یا کسان دیگر، چه می گویند. تمام این بازی با کلمات، از اول تا آخر، سراپا مرموز و غیر قابل درک اند و باید از آن فاصله گرفت. فقط کوه ها قابل درک اند، بقیه هرچه هست، یک ماداگاسکار عظیم است با دختران باکره و ماهی هایی که در کمین شما نشسته اند. تنها کاری که می شود کرد این است که آدم خودش را سفت بچسبد و با دشمن، بی نهایت مودب باشد، مبادا بی خیالیش زائل شود. چون مردم از بی خیالی خوششان نمی آید. می خواهند همه مثل خودشان در منجلاب دست و پا بزنند و همرنگ جماعتی شوند که آن را "برادری" می نامند.

-------------------------------------------------------------------------------------------

یکی از احمقانه ترین حرف های کلیشه ای در درمانگاه های روانی این است که می گویند: الکلی ها مشروب می خورند، چون نمی توانند خودر را با واقعیت های زندگی تطبیق دهند. در صورتی که اگر کسی بتواند خود را با واقعیت تطبیق دهد، چیزی نیست جز یک آدم بی عار و بی درد.

"خداحافظ گاری کوپر - رومن گاری"

هر قدر هم زندگی آدم ساکت و سازگار به نظر برسد، همیشه زمانی توی گذشته بوده که آدم وضعیت بغرنجی داشته. زمانی بوده که بگویی نگویی زده به سرش. فکر کنم آدم ها در زندگی به این مقطع نیاز دارند.



آدم را درد است که به فکر می رساند. ربطی هم به سن ندارد.

می دانی چه بخشي از مردن وحشتناک است؟ اين که آدم وقت مردن تنهای تنهاست.

لولیتا -- ولادیمیر ناباکوف

صادق در همان حالت مانده بود. انگار گردن نداشت.
"پشیمان نیستم. ولی دیگر نمی خواهم به خاطر ایده و فکر خاصی زندگی کنم."ص81


صادق می گفت:" اگر از چیزی آویزان نباشی،تازه می توانی آزادانه تر و حتی انسانی تر فکر کنی."ص83