اشعـار عاشقـانـه

گل من گلایه کم کن

ابر نهفته ابدی نیست

بذار آسمون بباره

گریه هم چیز بدی نیست

جدایی رسم این دنیای وحشی است

نگو این یادگار چیست از کیست

که روزی می شویم از هم جدا ما

در این دنیا بر تردید شک نیست

چه شب ها تا سحر نام تو را از دل صدا کردم

دلم را با جنون بی کسی ها آشنا کردم

نفهمیدم چه رنگی دارد این شب های شیدایی

که قلبم را فقط با خاطراتت مبتلا کردم

چه شب ها تا سحر با قاصدک بی رنگ

نشستم مو به موی خاطراتت را سوا کردم

به پای قاصدک بستم صبوری را شبیه گل

نوشتم روی گلبرگش که من بی تو چه ها کردم

بس که دیوار دلم کوتاه است
هر که از کوچه ی تنهایی من می گذرد
به هوای هوسی هم که شده
سرکی می کشد و می گذرد

به ساعت من ,تو تمام قرارها را نیامده ای
کدام نصف النهار را از قلم انداخته ام؟
قرار روزهای بی قراری ام!
کجای آسمان ببینمت؟
من از جستجوی زمین خسته شده ام...

عشق یعنی با افق یک دل شدن

یا لباسی از شقایق دوختن

عشق یعنی با وجود خستگی

بر سر پرانه دل سوختن

عشق یعنی داستانی نا تمام

عشق یعنی کلمه ای بی انتها

عشق یعنی گفتن از احساس موج

در کنار حسرت پروانه ها

عشق یعنی آه سرخ لاله ها

عشق یعنی حرف پنهان در نگاه

عشق یعنی ترجمان یک نفس

عمق سایه روشن دشت پگاه

عشق یعنی قصه ی یک آرزو

عشق یعنی ابتدای یک غروب

عشق یعنی تکه ای از آسمان

عشق یعنی وصف یک انسان خوب

رنگ و بوی تازه از عشق بگیر
پر سوز ترین گدازه از عشق بگیر
در هر نفسی که می تپی ای دل من
یادت نرود اجازه از عشق بگیر

باران نمي شوم

که نگويي: با چه منتي خود را بر شيشه مي کوبد

تا پنجره را باز کنم و نيم نگاهي بيندازم

ابر مي شوم

که از نگراني يک روز باراني

هر لحظه پنجره را بگشايي

و مرا در آسمان نگاه کني...

از كنارم كه گذشتي
عاشقت شدم
حالا كه نيستي
از كنار هر رهگذري مي گذرم
عاشقم مي شود!

تو ماه را
بيشتر از همه دوست مي داشتي
وحالا
ماه هر شب
تو را به ياد من مي آورد
مي خواهم فراموشت كنم
اما اين ماه
با هيچ دستمالي
از پنجره ها پاك نمي شود.