علائم خطر ورزش طی دوران بارداری
یک برنامه ورزشی متعادل، عضلات شما را قوی و انعطاف پذیر نگه می دارد و برای آمادگی مراحل زایمان بسیار مفید است. همچنین ورزش موجب آرامش، کاهش ناراحتیهای فیزیکی دوران حاملگی از قبیل درد کمر و تهوع صبحگاهی (ویار)، و همچنین آسانتر شدن بازگشت بدن شما پس از زایمان به حالت طبیعی، می شود. اما اکنون که حامله هستید، با محدودیتهایی در ورزش مواجهید. بدن شما تغییر کرده است: محل مرکز ثقل بدن شما تغییر کرده، وزن بیشتری دارید و سریعتر خسته می شوید. به همین دلیل باید با احتیاط بیشتری ورزش کنید و به دقت وضعیت بدن خود را زیر نظر داشته باشید. در این صورت، هنگامی که فعالیت بدنی شدید داشته و به وضعیت خطرناک نزدیک می شوید به سرعت از این مسئله آگاه خواهید شد.
اگر هریک از عوارض زیر را مشاهده کردید ورزش را متوقف کرده و در اولین فرصت به پزشک یا مامای خود اطلاع دهید. نشانه های خطر عبارتند از:
▪ تهوع
بروز این حالت به معنای تولید مقادیر زیادی اسید لاکتیک است که در نتیجه متابولیسم عضلات در حین فعالیت شدید و سنگین، ایجاد می شود.
▪ سرگیجه
سرگیجه دائمی، یا سرگیجه به همراه تاری دید و سردرد یا تپش قلب، می تواند نشانه کم خونی شدید یا دیگر بیماریهایی باشد که بر حاملگی شما تأثیر می گذارند.
▪ کم آوردن نفس
اگر در هنگام ورزش، نمی توانید یک مکالمه عادی داشته باشید یا اینکه بسیار عرق می کنید، احتمالا فعالیت شما بیش از حد سنگین است. مراقب باشید که فعالیت شما در محدوده ایمن و سالم ضربان قلب صورت گیرد و ضربان قلبتان از حداکثر مجاز بیشتر نشود.
▪ تپش قلب
اگر هرگونه احساس عجیب، مثلا لرزش در سینه خود حس کردید، احتمالا فعالیت شما بیش از حد سنگین است. شدت فعالیت خود را به تدریج کمتر کرده و سپس آن را به کلی متوقف کنید. با مامای خود تماس گرفته و مراقب باشید که فعالیت شما در محدوده ایمن و سالم ضربان قلب صورت گیرد و ضربان قلبتان از حداکثر مجاز بیشتر نشود.
▪ تورم زیاد در دستها، پاها و قوزک پاها
دستها و پاهای شما ممکن است پس از ورزش کمی متورم شوند. اما اگر میزان تورم بیش از حد معمول باشد، ممکن است دچار عارضه پره اکلامپسی شده باشید.
▪ تغییرات ناگهانی دمای بدن
اگر دستهای شما ناگهان سرد شدند، یا ناگهان احساس گرمی یا سردی کردید، نشانه اختلال در تنظیم دمای بدن است که ممکن است برای جنین شما خطرناک باشد. در صورت افزایش بیش از حد دمای بدن یا گرما زده شدن، ممکن است همین حالات برای جنین نیز پیش بیاید و در نتیجه ممکن است جریان خون از سمت رحم به طرف پوست تغییر مسیر یابد تا دمای بدن پایین آورده شود که این امر ممکن است جنین را در مخاطره قرار دهد.
موارد زیر جدی تر هستند؛ لذا در صورت مشاهده این عوارض، اگر به پزشک یا مامای خود دسترسی نداشتید، فورا به اورژانس مراجعه کنید:
▪ خونریزی از واژن
هرچند برخی از خانمها در تمام طول حاملگی، مقداری لکه خون مشاهده می کنند، اما خونریزی می تواند موجب نگرانی شود. در اوائل دوران حاملگی، خونریزی مهبلی می تواند نشانه سقط جنین باشد. در سه ماهه های دوم و سوم، خونریزی ممکن است به زایمان زودرس، جفت سرراهی (پلاسنتا پرویا) و یا عارضه جدا شدگی جفت (دکولمان جفت) مربوط باشد که در هر یک از این موارد مداخله فوری پزشکی ضروری خواهد بود.
▪ تاری دید
اگر بینایی شما در طول تمرین تار می شود، احتمالا گرما زده شده اید و بدن شما آب زیادی از دست داده است، که موجب کاهش فشار خون و فعالیت شدیدتر قلب می شود. در نتیجه، ممکن است خون کافی به اندامهای حیاتی در حال رشد کودک نرسد. همچنین ممکن است دچار عارضه ای به نام پره اکلامپسی شده باشید. علامتهای این عارضه عبارتند از: تورم و تجمع غیر عادی مایع در بافتهای بدن، فشار خون بالا و وجود پروتئین در ادرار. از آنجا که بروز این عارضه ممکن است مانع رسیدن خون کافی به جفت شود، می تواند برای کودک در حال رشد شما بسیار خطرناک باشد.
▪ غش کردن
چه در حال ورزش کردن باشید یا نباشید، غش کردن در دوران حاملگی می تواند نشانه وجود یک بیماری باشد و در نتیجه وضعیت شما باید مورد بررسی قرار گیرد. غش کردن ممکن است در نتیجه یک عامل ساده مانند گرمازدگی و از دست دادن آب، یا نشانه یک بیماری جدی در سیستم گردش خون شما باشد. در این حالت ممکن است اکسیژن کافی به مغز شما نرسیده باشد، که مسلما وضعیت کودکتان نیز مشابه بوده و اکسیژن کافی به او هم نرسیده است.
▪ درد شدید در ناحیه شکم یا سینه
ممکن است رباطهای عضلات شما کشیده شده باشند، اما در عین حال ممکن است که این درد شدید نشانه انقباضات عضلانی نیز باشد. جنین شما باید به سرعت مورد بررسی قرار گیرد و پزشک یا ماما تشخیص دهد که آیا زمان زایمان فرا رسیده است یا خیر.
ورزش درمانـی، چـرا؟ چقـدر؟ چگونـه؟
دکتر جاسپر اسمیت در مرکز تحقیقاتی خود در دالاس آمریکا، پروژه ای را کلید زده که برای خیلی ها عجیب و نامانوس به نظر می رسد...
او برای درمان اختلال های اضطرابی و خلقی شیوه ای را به کار می برد که نه هزینه ای دارد و نه عوارضی. آمریکایی ها سالانه ۱۰ میلیارد دلار از درآمد خود را صرف شرکت های سازنده قرص های ضدافسردگی می کنند. در کنار مصرف این قرص ها، البته بیمار باید با عوارضی همچون اختلال های خواب، افزایش وزن، لرزش دست و نهایتا مشکل های گوارشی هم کنار بیاید. به هر حال درمان جدید و جذاب روان شناس آمریکایی چیزی نیست جر ورزش کردن!
اینکه ورزش و تحرک فیزیکی برای سلامت جسم و روان مفید است، یافته تازه ای محسوب نمی شود. یک مطالعه میدانی گسترده در خلال سال های دهه ۷۰ نشان داد افسردگی میان شهروندان آمریکایی که ورزش می کنند نه تنها پایین تر است بلکه در آینده نیز احتمال ابتلا به افسردگی در این افراد پایین تر خواهد بود. در سال ۱۹۹۹ هم یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه دوک پس از یک کارآزمایی بالینی نشان داد بالغان افسرده ای که در کلاس های آیروبیک شرکت می کنند همان قدر به سمت بهبود پیش می روند که مصرف کنندگان سرترالین. زولفت یا همان سرترالین تا سال ۲۰۰۶ سالانه ۳ میلیارد دلار به جیب شرکت پفیزر سرازیر می کرد. پفیزر تا سال ۲۰۰۶ میلادی امتیاز انحصاری تولید این داروی ضدافسردگی را در جهان از آن خود داشت.
مطالعه های پی درپی باز هم روی این نتایج صحه گذاشتند. آنهایی که در برنامه روزانه خود نرمش های آیروبیک را جای داده بودند همانند آنهایی که دارو مصرف می کردند در مقایسه با مصرف کنندگان دارونماها از نظر وضعیت روحی، شرایط بهتری داشتند اما یک جای کار همیشه ایراد داشت. کمتر کسی حتی بعد از مشاهده معجزه ورزش، تمریناتش را ادامه می داد.
به همین دلیل همواره مطالعه های دامنه دار با یک محدودیت مواجه بوده اند و آن افرادی هستند که مطالعه را با کنار گذاشتن تمرین های منظم ترک می کنند. این رفتار از نظر منطقی آدم را به تعجب وامی دارد. درست مثل احساسی که دکتر اسمیت دارد. استادیار دپارتمان روان شناسی دانشگاه متودیست جنوبی می گوید: «من واقعا شگفت زده می شوم وقتی می بینم مردم حتی پس از اثبات تاثیر ورزش باز هم از این فضا فاصله می گیرند.» بیولوژیست های مولکولی و نورولوژیست ها در سال های اخیر تلاش کرده اند تا از مکانیسم تاثیر ورزش بر افسردگی آگاه شوند. به اعتقاد آنها ورزش در بهبود وضعیت روحی ما همان راهی را می رود که داروهای ضدافسردگی طی می کنند. اگرچه سازوکار اصلی اثر درمانی ورزش مشخص نیست ولی به نظر می رسد که ترشح برخی مواد (مثل آندروفین، دوپامین، سروتونین و نوراپی نفرین) با ورزش کردن در بدن بیشتر می شود و این مساله به بهبود روحیه کمک می کند.
از سوی دیگر نتایج یک تحقیق روی مدل های حیوانی نشان داده است که در میمون ها افزایش فعالیت فیزیکی، تولید یک فاکتور نوروپپتیدی به نام (BDNF) را در مغز زیاد می کند. این ماده موجب رشد و استحکام سلول های مغزی می شود. مطالعات دیگری نشان داده است که BDNF موجب ترمیم آتروفی در مغز افراد افسرده می شود. البته بدیهی است که این ترمیم موجب کاهش علایم افسردگی خواهد شد.
علاوه بر این پروفسور فیلیپ هولمس از دانشگاه جورجیا و همکارانش نشان داده اند که ورزش پس از چند هفته می تواند یک ژن خاص را برای ساختن بیشتر گالانین فعال کند. گالانین یک ناقل عصبی پپتیدی است که سطح نورواپی نفرین را تعدیل می کند. به عبارت دیگر ورزش به مرور زمان موجب می شود تا مغز ما در برابر عوامل بیرونی استرس زا، واکنش کمتری از خود نشان دهد. اگر خوب به اطراف مان نگاه کنیم متوجه می شویم که بسیاری از محرک های استرس زا اطرافمان را احاطه کرده اند و اگر به طریقی بتوانیم واکنش مغزی خود را نسبت به آنها تعدیل کنیم بار زیادی از فشار روحی که روزانه بر ما وارد می شود، کاسته خواهد شد. بخش مهمی از این محرک های استرس زای روزانه موارد بی ضرری چون دیر آمدن بر سر قرار، گم کردن دسته کلید یا جاگذاشتن مدارک کاری را شامل می شوند.
ورزش کردن باعث می شود توجه بیمار از نگرانی ها و سایر مسایل ناراحت کننده به نکات دیگر برگردانده شود و به علاوه به بهبود اعتماد به نفس کمک می کند. این مسایل هم می تواند به کاهش افسردگی بینجامد.
دکتر اسمیت استراتژی درمان افسردگی با استفاده از ورزش را مبتنی بر ۲ فایده اصلی می داند. اول آنکه ورزش کردن نه تنها آن بار منفی ای که جامعه روی داروهای افسردگی را ندارد، بلکه عملی تحسین برانگیز هم به شمار می آید.
دوم آنکه تاثیر ورزش روی کاهش افسردگی به مراتب زودتر از بقیه تاثیرات آن همچون کاهش وزن و سلامت قلبی – عروقی ظاهر می شود.
دکتر اسمیت به بیماران خود توصیه می کند هفته ای ۵ نوبت و به مدت ۳۰ دقیقه به ورزش سبکی چون پیاده روی و دوچرخه سواری بپردازند یا آنکه ۳ نوبت در هفته ورزش های هوازی با شدت بیشتر را انجام دهند. با وجود این خود او هم اذعان می دارد که نمی توان گفت این مقدار کافی است یا آنکه بیشتر از آن دیگر فایده ای ندارد. از طرف دیگر هنوز معلوم نیست ورزش های بی هوازی چون وزنه برداری هم می توانند موثر واقع شوند یا خیر.
سرانجام آنکه استفاده درمانی از ورزش در موارد شدید افسردگی عملا در بسیاری از افراد قابل اجرا نیست.
با این حال همچنان تا رسیدن به ورزش به عنوان یک شیوه درمانی استاندارد و پذیرفته شده راه زیادی باقی است. مطالعه ها تا امروز حداکثر روی جمعیتی ۲۰۰ نفره انجام شده اند و از طرفی بسیاری از سوالات همچنان بی جوابند. چقدر ورزش کافی است؟ برای چه مدت؟ چقدر بس است؟ شاید لازم است در مورد ورزش هم سازمان غذا و داروی آمریکا به میدان بیاید.
دستورالعمل استفاده از قدیمی ترین وسیله ورزشی
دمبل یکی از تجهیزات ورزشی است که در گروه وزنه های آزاد گنجانده می شود و به طور وسیع در تقویت، افزایش حجم و کارایی عصبی عضلانی بخش های مختلف بدن کاربرد دارد...
این وسیله، علاوه بر ارزان بودن، دارای اندازه های مختلفی است و جای کمی نیز می گیرد. با این حال، خیلی از ما به دلیل نداشتن اطلاعات، از آن کم استفاده می کنیم و از فوایدش بهره مند نمی شویم.
قدمت استفاده از دمبل به بیش از ۲هزار سال قبل برمی گردد؛ یعنی دمبل جزو قدیمی ترین تجهیزات ورزشی است. این وسیله در گذشته صرفا به صورت یک میله فلزی کوتاه با ۲ وزنه فلزی در طرفین بود ولی در حال حاضر، طیف گسترده ای از دمبل ها با اشکال متنوع و با قابلیت تنظیم و نگهداری راحت تر و امکان حمل و نقل آسان تر به بازار آمده اند. حتی برخی از دمبل ها توخالی هستند و می توان هنگام استفاده، درون آنها را با آب پر کرد.
● دمبل؛ انواع و اقسام
به طورکلی دمبل بر ۲ نوع است؛ دمبل هایی با وزن ثابت و دمبل هایی با قابلیت تنظیم وزن. نوع دوم نسبت به نوع اول ارزان تر بوده و فضای کمتری را اشغال می کند. دمبل ها بسته به جنس و سن فرد استفاده کننده قابل تغییر هستند.
● چه دمبلی را انتخاب کنیم؟
دمبل ها را معمولا براساس وزنشان دسته بندی می کنند. وزن دمبل از ۲۵۰ گرم تا ۵۰ کیلوگرم متغیر است. ورزشکاران باید بسته به شرایط فیزیکی خود، وزن مورد نظر دمبل شان را انتخاب کنند اما افراد مبتدی باید حتما از دمبل های کم وزن استفاده و به مرور زمان و زیر نظر مربی به وزن دمبل شان اضافه کنند. بنابراین اگر مبتدی هستید، سعی کنید درباره شرایط بدنی خود با یک مربی پرورش اندام مشورت کنید و در مورد انتخاب وزن دمبل از او کمک بخواهید.
● آمادگی با نرمش
چنانچه سابقه انجام فعالیت های ورزشی را از قبل ندارید و تازه می خواهید ورزش را شروع کنید، حتما قبل از شروع ورزش با وزنه، بدنتان را با انجام حرکات نرمشی گرم کنید. این حرکات، عضلات شما را گرم و آماده تمرین با وزنه می کنند. این نرمش ها عبارتند از نرمش و کشش دست و بازوها، چرخش شانه و سرشانه ها، کشش سینه با عقب بردن بازوها، نرمش مچ ها با بالا و پایین کردن آنها، گرم کردن بازوها با باز و بسته کردن آنها، گرم کردن کمر با چرخش آن و حرکت کششی کمری، آماده سازی پاها با نرمش بشین و پاشو. در ضمن، نرمش هایی مانند شنا، دراز نشست و طناب زدن نیز برای گرم کردن بدن بسیار مفیدند.
● مزایای استفاده از دمبل ها
دمبل ها نسبت به دستگاه های ثابت بدن سازی مزیت هایی دارند؛ از جمله اینکه ارزان ترند، فضای کمتری را اشغال می کنند، آسان تر و راحت تر با خصوصیات فردی ورزشکار قابل تطبیق و تنظیم هستند، برخلاف دستگاه ها، دامنه حرکتی مفصل کامل خواهد بود و افزایش قدرت در تمام زوایای مفصل به طور متناسب ایجاد خواهد شد، معمولا در تمرین ها افراد نیاز به همراه و مراقب ندارند؛ مگر در موارد خاص مانند استفاده سالمندان و کودکان از این وسیله. در موارد نامساوی بودن قدرت طرفین بدن، امکان استفاده مستقل از دمبل یا استفاده از دمبل با وزن متفاوت در اندام های طرفین وجود دارد و نهایتا اینکه در زمان استفاده از دمبل، امکان انجام تمرین ها با اشکال مختلف مشت کردن و در دست گرفتن وجود دارد.
● معایب استفاده از دمبل ها
دمبل ها برخلاف سایر دستگاه ها، توانایی کمتری در جدا کردن یک عضله در حین انجام یک تمرین دارند و تنظیم مقاومت ها با دمبل، مشکل تر است. از همه مهم تر، به علت احتمال بروز آسیب عضلانی و مفصلی در اثر استفاده از دمبل، به افراد مبتدی، استفاده از آن توصیه نمی شود.
در دست گرفتن طولانی و محکم دمبل ها در سالمندان و بیماران قلبی باعث افزایش فشارخون می شود و خطرهای احتمالی ناشی از این مشکلات را تشدید می کند. بنابراین باید از محکم گرفتن دمبل خودداری و تنفس صحیح به هنگام استفاده از آن رعایت شود. به علاوه، در دوره بعد از حوادث عروق کرونری یا بعد از جراحی قلب نیز استفاده از دمبل باید به بعد از یک دوره تمرین های هوازی چند هفته ای موکول شود. قبل از تمرین با دمبل باید حتما با پزشک معالج و پزشک متخصص طب ورزشی مشورت کنید و تمرین ها را زیر نظر کارشناسان آموزش ببینید.
● ۵ توصیه طلایی
۱) به مبتدی ها و به خصوص سالمندان، توصیه می شود در مراحل ابتدایی ورزش، به جای استفاده از دمبل، از دستگاه های بدن سازی که ایمنی بیشتری دارند، استفاده کنند.
۲) تکنیک مناسب استفاده از دمبل از اهمیت زیادی برخوردار است:
▪ در تمام مدت تمرین باید کمر در وضعیت مستقیم قرار داشته باشد.
▪ از قرارگیری صحیح پاها و استحکام کمر به منظور تعادل و ثبات کافی باید اطمینان حاصل شود.
▪ هنگام بلندکردن وزنه ها نباید خم شوید.
▪ دمبل ها را همیشه نزدیک به بدن خود نگه دارید، مگر در موارد خاص.
▪ دمبل ها را در تمام دامنه حرکتی مفصل حرکت دهید و منحصر به زاویه ای محدود نکنید تا دچار ضعف در نقطه خاصی از زاویه حرکتی نشوید.
▪ روی عضلاتی که باید منقبض شوند، تمرکز کنید.
▪ تکنیک تنفس بسیار مهم است و باید هنگام انقباض کوتاه شونده عضله، عمل بازدم و هنگام انقباض طویل شونده عضله، عمل دم را انجام داد. به عنوان نمونه هنگام جمع کردن آرنج عمل بازدم و هنگام بازکردن آرنج عمل دم را باید انجام داد.
۳) عمل گرم کردن و بعد از آن، کشش عضله و مفاصل را حتما باید انجام داد.
۴) ابتدا باید از وزنه های سبک شروع کرد.
۵) هیچ گاه دمبل را از دست تان رها نکنید چون احتمال آسیب های عضلانی با مکانیسم رفلکسی وجود دارد.
ورزش و کاهش خطر ابتلا به سرطان
یک تحقیق جدید حکایت از آن دارد که زنانی که به ورزش شدید می پردازند ۳۰درصد کمتر از زنانی که ورزش نمی کنند در معرض خطر سرطان رحم قرار می گیرند.
به گزارش آسوشیتدپرس محققان مؤسسه سرطان آمریکا با بررسی ۱۴ تحقیق قبلی متوجه شدند که فعالیت ورزشی حدود ۲۰ تا ۴۰ درصد خطر ابتلا به سرطان رحم را کاهش می دهد.مدت هاست که محققان درباره تأثیر مثبت ورزش بر کاهش ابتلای افراد به بیماری های سرطان سینه، روده بزرگ، مری و کلیه تحقیقاتی انجام داده اند و اثبات کرده اند که ورزش می تواند در کاهش خطر ابتلا به این سرطان ها مؤثر باشد.
همچنین بر مبنای تحقیقات محققان، وجود چربی زیاد در بدن می تواند باعث افزایش میزان هورمون ها و در نتیجه افزایش خطر ابتلا به سرطان در افراد شود.
استیون مور، محقق ارشد این تحقیق از مؤسسه سرطان آمریکا می گوید: ما هم اکنون در نتیجه تحقیقات خود متوجه شده ایم که علاوه بر اینکه وزن بدن می تواند عامل مؤثری در کاهش خطر بروز سرطان رحم باشد، ورزش نیز اثرات مثبت خود را در این رابطه دارد.
در نتیجه این تحقیق مشخص شده است که درصورتی که زنان ۵روز در هفته به مدت ۲۰دقیقه به ورزش بپردازند، می توان جلوی ۲۰درصد از موارد سرطان رحم را گرفت. مور و همکارانش با ادامه تحقیقات خود به این نتیجه رسیدند که زنانی که بیش از ۹ساعت در روز می نشینند، دو برابر بیشتر از دیگران در معرض خطر ابتلا به سرطان رحم یا سرطان آندومتر قرار دارند. در این تحقیق مشخص شده زنانی که بیشتر فعالیت می کنند و کمتر می نشینند کمتر در معرض ابتلا به سرطان رحم قرار می گیرند.
سارا هیوم، مدیر اطلاعات بهداشتی مؤسسه تحقیقاتی سرطان انگلیس می گوید: ورزش می تواند میزان بالای استروژن که ممکن است برای بدن خطرناک باشد را کاهش دهد. میزان بالای هورمون استروژن در بدن زنان می تواند باعث ابتلای آنان به سرطان رحم شود.
سرطان رحم نیز مانند اکثر سرطان ها با تشخیص زودرس و معالجه به موقع می تواند به بهبود کامل منجر شود. ابتلا به بیماری سرطان گردن رحم اگر در مراحل اولیه با آزمایش معروف به پاپ اسمیر تشخیص داده شود، معالجه آسان و در دسترس خواهد بود.
رحم از دو بخش تشکیل شده است: قسمت حفره مانند توخالی رحم که ساختار ماهیچه ای دارد و از لایه ای سلولی به نام آندومتر پوشیده شده است. قسمت دوم گردن رحم است که بین جسم رحم و قسمت خارجی دستگاه تناسلی زنانه قرار گرفته است.
پس از ختم قاعدگی در یک زن باردار، آندومتر شروع به رشد کرده و پر خون می شود. با شروع قاعدگی بعدی، این آندومتر رشد یافته، ریزش می کند و به همراه مقداری خون خارج می شود. این چرخه به طور مرتب طی دوران باروری زن ادامه می یابد که به آن عادت ماهانه می گویند.
سرطان رحم تمام خصوصیات عمومی سرطان ها را داراست. وقتی درباره سرطان رحم سخن گفته می شود در واقع به دو نوع مختلف سرطان اشاره می شود؛ یکی از این دو، سرطان گردن رحم و دیگری سرطان لایه پوشاننده داخلی رحم یا سرطان آندومتر است.
این دو نوع سرطان، در دو گروه سنی متفاوت شیوع بیشتری دارند. سرطان گردن رحم در سنین پایین تر ایجاد می شود و سرطان آندومتر معمولا مخصوص سنین بالاست.
در بیشتر موارد سرطان گردن رحم، سلول های پوشاننده دهانه رحم قبل از سرطانی شدن تغییرات خفیف تا شدیدی را طی چند سال پیدا می کنند. این تغییرات پیش سرطانی را دیسپلازی می گویند. معمولا در رحم نیز بافت پوشاننده یا آندومتر تغییرات پیش سرطانی خفیف یا شدیدی را قبل از تبدیل شدن به سرطان پیدا می کند که به آن هیپرپلازی می گویند.
این تغییرات پیش سرطانی همیشه به سرطان تبدیل نمی شود ولی هر دوی این تغییرات به عنوان علائم هشداردهنده بوده و درصورت مشاهده آنها باید درمان شده و پیگیری و معاینه مرتب صورت گیرد.
کشف زود هنگام سرطان های رحم و گردن رحم اهمیت حیاتی دارد. وقتی که سرطان رحم در مراحل اولیه و محدود به رحم پیدا شود، احتمال بهبود کامل آن بیش از ۸۰درصد است ولی اگر بیماری در مراحل اولیه درمان نشود، سرطان به لایه های عمقی رحم و بعد از آن به اعضای مجاور گسترش می یابد یا حتی به اعضای دور دست بدن تهاجم می کند.
در این مرحله، درمان مؤثر سرطان رحم دشوار و گاه ناممکن است. علت اصلی ایجاد سرطان گردن رحم به خوبی شناخته شده است ولی عواملی وجود دارند که می توانند احتمال ابتلا به سرطان گردن رحم را افزایش دهند. این عوامل عبارتند از: ازدواج در سنین پایین، به دنیا آوردن فرزندان زیاد، ابتلا به بعضی از بیماری های عفونی، استعمال دخانیات و برخی از عوامل ژنتیک. وجود هر یک از عوامل فوق، لزوما به معنی ابتلای حتمی به سرطان گردن رحم نیست بلکه عوامل ذکر شده همه می توانند خطر ابتلای به سرطان را افزایش دهند.
برای کاهش خطر ابتلا به سرطان گردن رحم، دوری از عوامل خطرزا که در سؤال دوم ذکر شد، می تواند کمک کننده باشد ولی پیشگیری صددرصد امکان پذیر نیست. با این حال سرطان گردن رحم را می توان در مراحل بسیار ابتدایی که به طور کامل درمان پذیر است، شناسایی کرد. راه شناسایی زودرس سرطان گردن رحم انجام مرتب آزمایش پاپ اسمیر است. این آزمایش تغییرات خفیف سلولی را که ممکن است به سرطان منجر شود، نشان می دهد. برای انجام این آزمایش هر زن لازم است که به طور مرتب به پزشک مراجعه کند.
تمام زنان ازدواج کرده که بین ۲۰ تا ۷۰ سال سن دارند، باید هر ۳سال یک بار به طور مرتب آزمایش پاپ اسمیر را انجام دهند. سرطان آندومتر نیز نوع دیگری از سرطان رحم است. هنوز علت اصلی سرطان آندومتر شناخته نشده است ولی عوامل مختلفی وجود دارد که ممکن است باعث افزایش ابتلا به این نوع سرطان شود. از این عوامل می توان چاقی، فشار خون بالا، بیماری قند و استفاده از برخی داروها و هورمون ها را نام برد.
استپ، ابزاری برای موزون سازی حرکات ورزشی
استپ یکی از ابزارهای ورزشی است که کسانی که در کلاس های نرمش و ورزش شرکت می کنند این ابزار را می شناسند.
یادداشت زیر به موضوع فواید استپ و تاثیری که این ابزار در کلاس های ورزشی دارد می پردازد.
استپ که در سال ۱۹۸۶ در آمریکا ابداع شد، امروزه ورزش بسیار محبوبی است. این برنامه حرکتی تناسب اندام، نام خود را از وسیله مورد استفاده اش (کلمه استپ در زبان انگلیسی) گرفته است. این روزها استپ در اغلب سالن های ورزشی مورد استفاده قرار می گیرد.
● ورزش در کلاس استپ
یک کلاس استپ به طور متوسط و بسته به سطح آن ۳۰ الی ۴۵ دقیقه طول می کشد. این ورزش اغلب در سالن، در گروههای کوچک و با موسیقی ریتم دار انجام می شود.
هر شخص یک تخته استپ شخصی در مقابل خود قرار می دهد. تخته استپ نباید لیز بخورد و ارتفاع آن برای شدت نوع تمرین ها قابل تنظیم است.
دوره استپ شامل یادگیری و انجام حرکات منظم و به هم ربط دادن حرکت پاها بر روی سطح (بالا رفتن، پایین آمدن، جلو، عقب و اطراف) و بر روی خود پا (مانند نیم دور و ...) است. حرکات استپ از ساده ترین حرکات (استپ ابتدایی) تا پیچیده ترین (استپ دوگانه)، از تعداد زیادی ترکیب و حرکات موزون تشکیل شده اند.
باوجود اینکه، اصل این حرکت بر روی پاها متمرکز شده است، اما دست ها نیز نباید به هیچ وجه بی حرکت باقی باشند. در طول انجام استپ، دست ها باید بر اساس نوع حرکت به شکل بازوهای ضربدری، حرکت بازوها در هوا و در امتداد بدن، به ترتیب و پشت سر هم در فعالیت باشند.
● فواید استپ
استپ، هم از لحاظ جسمی و هم از لحاظ هنری جذابیت هایی دارد:
استپ، باعث سوزاندن مقدار زیادی کالری می شود. این فعالیت، هم زمان نیازمند هماهنگی ماهیچه ها و سیستم قلبی و عروقی است. در نتیجه، مقدار زیادی انرژی می سوزد. (از ۴۰۰ تا ۵۰۰ کالری در ساعت)
استپ توده های ماهیچه ای را تقویت می کند. پاها هنگام بالا رفتن از تخته استپ به شدت فعالیت می کنند و بازوها نیز در هر حرکت با پاها هماهنگ می شوند. استپ تمام بدن را به طور هماهنگ عضله ای می کند. استپ مانع به هم ریختگی حرکات پاها و تقویت پیاده روی می شود.
استپ سیستم قلبی و عروقی، استقامت، تنفس و شرایط جسمی را تقویت می کند.
استپ ورزشی به شیوه بازی است. استپ، که در گروه و با موسیقی انجام می شود و بر روی حرکات موزون مانند تمرکز یافته، باعث می شود که بدون فکر کردن به چیزی، تحرک داشته باشید.
● زیان ها
اگر حرکات ورزشی فشرده و شدید باشد، به ویژه با تغییر شدید ریتم، ممکن است حرکات استپ باعث صدمه به قلب شود، این آسیب برای افرادی که تا قبل از آن کم تحرک بوده اند و عادت به حرکات ورزشی نداشته اند، شدیدتر است.
پرش به همه جهت ها، خمیدگی زانوها هنگام بالا رفتن از تخته استپ ممکن است باعث صدمه دیدن مفاصل و تاندون های قسمت های پایین بدن شود.
استپ نیزمانند بقیه ورزش های فشرده که در سالن و بدون تهویه مناسب هوا انجام می شود، می تواند باعث افزایش بیش از حد حرارت بدن شود.
● قواعدی برای تمرین سالم
برای اجتناب از حادثه یا زخمی شدن، رعایت برخی جوانب احتیاط ضروریست:
▪ تخته استپ را به درستی روی زمین قرار دهید. تخته را در مقابل خود، با رعایت فاصله مناسب از دیگران قرار دهید و دقت کنید که تخته به درستی روی پایه اش قرار گرفته باشد. ارتفاع تخته را متناسب با سطح مهارت خود تنظیم کنید.
▪ کفش مناسب بپوشید. کفشی تهیه کنید که قوزک پایتان را هنگام تغییر در جهات مختلف محافظت کند. کفش باید از شدت فشار هنگام پرش در جهت های مختلف، بالا و پایین بکاهد.
▪ هنگام تمرین به بدن خود آب برسانید. برای جلوگیری از افزایش بیش از حد دمای بدن، هر ۱۰ الی ۱۵ دقیقه، ۲ تا ۳ جرعه آب بنوشید.
▪ مراقب حرکاتتان باشید. پاهایتان را تا ارتفاع مناسبی بالا بیاورید تا با تخته برخورد نکند و هنگام قرار دادن پا روی تخته استپ، مراقب باشید که پایتان به لبه های تخته برخورد نکند.
▪ حرکات تکمیلی داشته باشید. حرکات مشابه اما با شدت کمتر برای تقویت کمر و مفاصل مانند شنا و ورزش در آب انجام دهید.
▪ متناسب با سطح توانایی هایتان حرکت انجام دهید.
نه فقط برای اعضای حرکتی بدنتان که برای قلب تان نیز، این ۳ نکته را از یاد نبرید: ۱ احتیاط کنید، ۲ به تدریج و به آرامی حرکاتتان را شدت بخشید ۳. به توصیه های متخصص حرکات (مربی) گوش دهید.
