ما سه نفر بودیم(biz üç Kişiydik )در آلبوم Dokunma Yanarsin
ما سه تن بودیم
بدیر خان، نازلی جان و من
سه دهان، سه دل، سه فشنگ سوگند خورده
و نام‌مان چونان بلایی بر کوهها و سنگ‌ها نوشته،
گناهی سنگین بر گردن‌مان
تفنگی قیقاجی در آغوش‌مان
دست بر ماشه و گوش خوابانیده بر صداهای دور و نزدیک
و پشت، بر خاک امانت سپرده…
دست‌های سردمان را
با گلپرهای تلخ گرم می‌کردیم
در زیر لحاف ستارگان در
آغوش هم فرو می‌رفتیم
دریا در دور دست‌ها بود
و تنهایی نگران‌مان می‌ساخت…
شب در بلندای پرتگاه‌ها
زوزه شغال‌های فراسو
بر صورت‌مان
نان‌مان و ترانه‌مان می‌کوفت ومی‌گذشت…
نازلی جان آویشن را چون سیگاری می‌پیچید
دودش را فرو می‌بلعید
و ما پنهانی نگاه می‌کردیم و دلریسه می‌رفتیم
شاید نازلی جان را
درنوای نی چوپانی
جا گذاشتیم
شبیه کرم شبتابی که آرام آرام خاموش می‌شود
او پروانه کوچکی شد
و نعشش در میان‌مان افتاد
شبیه گلوله ای ، شبیه مینی شعله کشید وتمام شد
آی نازلی جان!
آهوی بیابان‌های وحشی !
نازلی جان که گیسوانت را توفان‌ها شانه می‌زدند
تو هم باید اینگونه به سرزمین ستارگان می‌رفتی
آی نازلی جان!
ای زخم خورده از جان خویش!
نازلی جان هیجان سراسیمه!
پروانه یک عشق در سینه من !
شکوفه ییلاق‌های خنک !
نازلی جان!
آه نازلی جان!
دیگر شبیه اردوهای شکست خورده
پایمال شدیم
بی پناه گشتیم
و با دلی شکسته به مخفی گاه‌مان برگشتیم
باقی همه حس مرگ بود، باقی همه سکوتی گنگ
رفتیم با جای خالی نازلی جان در میان‌مان
بدیر خان را
در حالی که چندین محاصره بزرگ را شکسته بود
در گذرگاهی از پشت زدند
او چونان تفنگی آویزان از شانه لرزید و دستهایش به دو طرف اوفتاد
مرگ مانند گیاهان گزنه اطرافش را گرفته بود
و سایه‌اش در زیر نور ماه
شبیه درختی واژگون اوفتاده بود
کنارش دراز کشیدم، با قطره‌ای اشک پلک‌هایش را لمس کردم
در حالیکه طنین ضربان تمام شده قلبم
سینه‌ام را می‌ترکاند
دارد انگار شوخی می‌کند
او کمی بعد بیدار خواهد شد
کمی بعد آتش را به هم خواهد زد
و سیگاری خواهد پیچید
اما مرگ صادقانه در ملاقاتش پایداربود
او هم دیگر چون نازلی جان اینجا نخواهد بود
آی بدیر خان!
غول شبهای تاریک!
آی بدیر خان!
بلای
پرتگاههای وحشی!
چنینت خواهم خواند
وقتی از تو سخن می‌گویم
آی بدیر خان!
آشیانه شاهین مزار توست
بدیر خان
گریز پای کوه‌های کبود!
بدیر خان!
که چشم‌های آبی‌ات
چونان چاقویی در ظلمت شب می‌درخشید
بدیر خان!
آه بدیر خان
ما سه تن بودیم سه شکوفه انتحار بدیر خان، نازلی جان و من ـ صوفی ـ
شاعر:یوسف هایال اغلو
آهنگ احمد کایا
دست نزن !آتیش می گیری!(dokunma Yanarsin)
DOKUNMA YANARSIN
“Çocukluğum çıraklıkta geçti kir pas içinde
Gençliğim korsan yürüyüşlerde eylemlerde
Hapse erken düştüm, copla erken tanıştım
Küçük voltalardan bıktım usandım
Şimdi uçsuz bucaksız ovalarda
Adımlarımı saymadan
Geriye dönüp bakmadan, usanmadan, bıkmadan
Deli taylar gibi koşmak istiyorum
Ve görüyorsun ki aşkı beceremiyorum
Beni kendi halime bırak yavrucum
Ben yolumu nasıl olsa bulurum”
Upuzun cayırlarda yalınayak koşmak istiyorum
Saçlarım rüzgara konuk yüzüm dağlara dönük
Göğsümün çeperini ölümle sınayan esaret
Ve yüreğimi yararcasına zorlayan cesaret
Kıyasıya vurşsun, vuruşsun istiyorum
Koşmak... koşmak istiyorum sevgilim, koşmak istiyorum
Dönemezsem beni affet...
Kıyasıya vursun, vursun istiyorum
Koşmak istiyorum sevgilim, koşmak, koşmak...
Dönemezsem beni affet...
Firarilerin uzmanı olmuşum
Bütün istasyonlarda afişim durur
Beni bir çocuk bile vurur
Dokunma bana fişlenirsin
Dokunma bana ellerin tutuşur
Dokunma bana çıldırırsın
Dokunma bana sende yanarsın.
“Koşmak egzozların molozların yağmaların kıyısından
Onca insafsızlıkların, onca haksızlıkların
Manzarasızlıkların, parasızlıkların, Allahsızlıkların kıyısından
Kimseye ve hiçbir şeye değmeden
Ciğerlerimi yok edercesine koşmak istiyorum.
Yerken içerken, meşk ile kendinden geçerken birileri
Namlunun ucunu görünce sıvışırken birileri
Birileri ölüp, birileri nutuk atarken köşe yazılarında
Kavga etmeden, bir daha tutuklanmadan
Ve küfür etmeden
Kafamı kırarcasına koşmak istiyorum”
Avucunu son bir defa ağlamadan tutmak istiyorum
Gözlerim yüzüne küskün sazım sevgine suskun
Saatti ayrılığa kurmuşum olmaz teslimiyet
Ziyan aklımı senle bozmuşum
İçerim felaket
Kurşunlara geleyim, geleyim istiyorum
Ölmek, ölmek istiyorum, ölmek istiyorum sevgilim
Sağ kalırsam affet...
Kurşunlara geleyim, geleyim istiyorum
Ölmek istiyorum sevgilim, ölmek, ölmek...
Sağ kalırsam affet...
Firarilerin uzmanı olmuşum
Bütün telsizlerde adım okunur
Beni bir çocuk bile bulur
Dokunma bana çıldırırsın
Dokunma bana ellerin tutuşur
Dokunma bana fişlenirsin
Dokunma bana sende yanarsın...
Söz: Yusuf Hayaloğlu
Müzik: Ahmet Kaya
دست نزن ! آتیش می گیری!
بچه گیم به پادویی تو لجن زارا گذشت،
جوونیم تو راهپیمایی و میتینگهای ممنوعه.
خیلی زود افتادم زندون.
درد با توم رو خیلی زود تجربه کردم.
تو جاهای تنگ و تار کلافه می شم.
حالا می خوام تو یه دشت بدون مرز بدوام،
بدون شمردن قدمام،
بدون نگاه کردن به پشت سرم.
بدون ترس و بدون دلتنگی.
می خوام بدوام عینهو یه اسب وحشی.
عشقو بلد نیستم!عزیز!
بی خیال من شو و بذار خودم راهمو پیدا کنم!
بذار پاپتی شلنگ بندازم تو این دشت.
موهام تو چنگ باد و نگام به کوهها.
می خوام خلاص بشم از بندی که مرگ به گردنم انداخته.
قلبم زخمیه.
می خوام بدوام-عشق من!-می خوام بدوام...
اگه برنگشتم منو ببخش!
استاد فرار کردنم.
اعلانم به تموم دیواراس.
یه بچه هم می تونه منو بشناسه.
جرقه می زنی!دست نزن به من!
دست نزن به من!آلوده می شی!
دیوونه نشو!لمسم بکنی،
یهو می بینی توی آتیشی!
می خوام بگذرم از کنار دودها و دروغها.
از دل ظلمها و زخمها.
از بی منظره موندنها،بی پول موندنها،بی خدا موندنها...
نمی خوام با هیشکی سرشاخ بشم.
اون قدر می دوام تا جیگرم آب بشه.
نه مثل اونایی که تنهایی عرق می خورن و
تنهایی مست می کنن.
نه مثل کسایی که
از صدای گلوله
جاشون خیس میشه.
نه مثل اونایی که بعد اعدام یه مبارز،
ستونای روزنامه رو واسه تسلیت گفتن سیاه می کنن.
بدون جنگ،
بدون زندونی شدن،
بدون بد و بیراه گفتن...
می خوام اون قدر بدوام تا بمیرم.
می خوام دستاتو بگیرم واسه آخری دفعه!
نمی خوام گریه کنی!
پشمام با تو قهرن و
سازم با ترانه هات!
ساعتو رو جدایی کوک کردم و
آمادم!
رویاهامو برمیدارم و می رم.
دروغ گفتن نشونه ضعفه.
می خوام به گلوله ها برسم.
می خوام بمیرم!عشق من!
اگر زنده موندم ،
منو ببخش!
استاد فرار کردنم.
اسمم تو تموم بیسیماس.
به بچه هم می تونه بشناسدم.
جرقه می زنی!دست نزن به من!
دست نزن به من!آلوده می شی!
دیوونه نشو!لمسم بکنی،
یهو می بینی توی آتیشی!
شاعر:یوسف هایال اغلو
آهنگ:احمد کایا
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
