مشاعره

تقدیر الهی چو پی سوختن ماست
ما نیز بسازیم به تقدیر الهی

تا خواب عدم کی رسد ای عمر شنیدیم
افسانه‌ی این بی سر و ته قصه‌ی واهی

یارا حقوق صحبت یاران نگاه دار
باهمرهان وفا کن و پیمان نگاه دار

در راه عشق گر برود جان ما چه بک
ای دل تو آن عزیز تر از جان نگاه دار

محتاج یک کرشمه ام ای مایه ی امید
این عشق را ز آفتت حرمان نگاه دار

ما با امید صبح وصال تو زنده ایم
ما را ز هول این شب هجران نگاه دار

ره ماتم‌سرای ما ندانم از که می‌پرسد
زمستانی که نشناسد در دولت سرایان را

به دوش از برف بالاپوش خز ارباب می‌آید
که لرزاند تن عریان بی برگ و نوایان را

از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود
به کجا می روم آخر ننمایی وطنم

منم آن مرغ گرفتار که در کنج قفس
سوخت در فصل گلم حسرت بی بال و پری

خبر از حاصل عمرم نشد آوخ که گذشت
اینهمه عمر به بی‌حاصلی و بی‌خبری

یک شب چراغ روی تو روشن شود ، ولی
چشمی کنار پنجره ی انتظار کو

خون هزار سرو دلاور به خک ریخت
ای سایه ! های های لب جویبار کن

نه سرو سامان توان گفت نه خورشید نه ماه
آه از تو که در وصف نمی آیی آه

هم از الطاف همایون تو خواهم یارب
در بلایای تو توفیق‌ رضا و تسلیم
نقص در معرفت ماست نگارا، ور نه
نیست بی مصلحتی حکم خداوند حکیم

مسلمانان مسلمانان مسلمانی ز سر گیرید
که کفر از شرم یار من مسلمان وار می‌آید

دارم از زلف تو اسبابِ پریشانی ِ جمع
ای سر ِ زلفِ تو مجموع ِ پریشانی ها

رام ِ دیوانه شدن آمده در شأن پری
تو به جز رَم نشناسی ز پریشانی ها