مشاعره

يک ابديت تولد و تاويل
واژه هاي وحشي را
تزريق مي کند به مويرگهايم
خط هاي موازي کوچه آب مي شود
در تو
و غاز وحشي آتش ديده اي
از دامن شب غلت مي زند در من
...
اما چشمي که لرزه هاي گل ـ ابريشم
تشويش بي قرار جهنم را مي نوشد
اندام هيچ آهوي افتاده اي را در گمان
تناسل و آب غوطه نخواهد داد...
....
هنوز سپيده مي لرزد
اين سايه
که تبخير خنده هاي زلال است
از کجاي درياها تبخير مي شوي
که من
درهجوم آفتاب هاي غلتيده
آب مي شوم
وقتي که هر دهان
از باغهاي معلق آدم
دستان آفريقايي اسرافيل مي بوسد
باشد که چشم هايم
از ميان سيب و گدازه
برداشتي از قنات باکره اندامت داشته باشد
....
هنوز آبي مي سوزد
دنداني که روزهاي کبوتري را
تزريق مي کند
به مويرگهايم
.....
تا در قرائت قرآن بنشيند
به جايمان سنگ
رد پايي گداخته پستان آسمان را خشک
مي کند
تا يادت از من ....

نه من ديگر به روي ناكسان هرگز نمي خندم
دگر پيمان عشق جاوداني
با شما معروفه هاي پست هر جايي نمي بندم
شما كاينسان در اين پهناي محنت گستر ظلمت
ز قلب آسمان جهل و ناداني
به دريا و به صحراي اميد و عشق بي پايان اين ملت
تگرگ ذلت و فقر و پريشاني و موهومات مي باريد
شما ،‌كاندر چمن زار بدون آب اين دوران توفاني
به فرمان خدايان طلا ،‌ تخم فساد و يأس مي كاريد ؟

در کوی نیک نامان ما را گذر ندادند

گر تو نمیپسندی تغییر ده قضا را

اگر نسیم امیدی نبود و شبنم شوقی
گلی نداشت خزان دیده باغ طبع حزینم

به ناز سر مکش از من که سایه ی توام ای سرو
چو شاخ گل بنشین تا به سایه ی تو نشینم

من اتفاقي ديگرم دردي عجيبم

با معني دنيايتان خيلي غريبم

بيزارم از دلخوشكنك هايي كه داريد

از اين تب و تاب شماها بي نصيبم

شايد حسادت مي كنم با دلخوشي تان

شايد خودم را گاهگاهي مي فريبم

حتي به خود شك مي كنم شايد نباشم

يعني منم از ريشه تكرار سيبم

آن گاه چشمي سرد مي آيد كنارم

دستي به پشتم مي زند من روي شيبم

نه نه نمي خواهم كه دستم را بگيريد

وقتي كه با تنهايي خود هم غربيبم

مي‌سوزم از اين دورويي و نيرنگ
يكرنگي كودكانه مي‌خواهم
اي مرگ از آن لبان خاموشت
يك بوسه‌ي جاودانه مي‌خواهم

پشه از شب زنده دازی خون مردم می مکد
زینهار از عابد شب زنده دار اندیشه کن

نقل قول:

---

نوشته شده توسط Mahdi_Shadi [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

مي‌سوزم از اين دورويي و نيرنگ
يكرنگي كودكانه مي‌خواهم
اي مرگ از آن لبان خاموشت
يك بوسه‌ي جاودانه مي‌خواهم

---

منيره اي که درخشنده بود يادت هست !؟
به جمع شب زده گان شکسته دل پيوست

دلش که سنگ صبور غم بزرگش بود
شبي ز غربت اين قصه گوي غصه شکست

منيره ماند و گذشته که خاطراتش بود
و حال ، آينده ، آرزوي رفته ز دست

پريد شاپرک خنده از کنار لبش
چکيد شبنم چشمش به روي گونه نشست

ز سرنوشت خودش قهر کرد و خسته ز صبر
اميد بر دگر و شايد زمانه نبست

غريب چله نشين در انزوا مانده
منيره بود وليکن از آفتاب گسست

ز راه مانده و ناچار پيش . پس رفتن
به جمع شب زده گان شکسته دل پيوست

تو کز چشم و دل مردم گریزانی چه میدانی
حدیث اشک و آه من برو از باد و باران پرس

عروس بخت یکشب تا سحر با کس نخوابیده
عروسی در جهان افسانه بود از سوگواران پرس

سرش به نیزه به گل های چیده می ماند
به فجر از افق خون دمیده می ماند

یگانه بانوی پرچم به دوش عاشورا
به نخل سبز ز ماتم تکیده می ماند

میان خیمه ی آتش گرفته، طفل دلم
به آهویی که ز مردم رمیده می ماند

شب است گوش یتیمان ز ضربت سیلی
به لاله های ز حنجر دریده می ماند

رقیه طفل سه ساله که حوری حرم است
به آن که رنج نود ساله دیده می ماند