اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

گریه می گیرم از بیهده خندیدن گل

که همین خنده شود خود سبب چیدن گل

چه نیازی ست به چیدن که دل انگیز تر است
بر سر ساقه فیروزه نشان دیدن گل

چمن و باغ و درختان همه در وجد ایند
زین به هر سوی گراییدن و رقصیدن گل

انقدر زود شود پرپر و بر باد رود
که نماند به کسی فرصت بوییدن گل

می شکستند که دستی سوی هر گل نرود
می شنیدند اگر نغمه ی نالیدن گل

گل دلیلیست که تا جلوه ی حق را نگیریم
بهر چیدن نبود علت روییدن گل

بس که از نازکی ساعد گل می ترسم
گریه می گیردم از بیهده خندیدن گل

بیژن ترقی

میدانم،
میرسی
میدانم
با زخمی به سرخی عقیق کنار پنجره می ایستم
نفس نکشیدن را
آرزو میکنم
و تنها می ایستم
تا برگردی...

عين خيالتم نيست

يكي داره ميميره

هروقت كه تنها ميشه سراغتو ميگيره

عين خيالتم نيست اين دل دلواپسو

پرنده ي بي پرو

تنهايي قفسو

عين خيالتم نيست

يكي هنوز منتظره

يكي با دوتاچشم خيس هنوز نگاهش به دره

عين خيالتم نيست اگه يه روز نباشم

اگه برم بميرم يا كه ازت جدا شم

عين خيالتم نيست دوستت نداشته باشم

ديگه با ديدن تو حسي نداشته باشم

عين خيالتم نيست بدون تو بميرم

ديگه واسه هميشه سراغتو نگيرم

عين خيالتم نيست

يكي هنوز منتظره

يكي با دوتاچشم خيس هنوز نگاهش به دره

عين خيالتم نيست اگه يه روز نباشم

اگه برم بميرم يا كه ازت جدا شم

صبر است مرا چاره هجران تو لیکن
چون صبر توان کرد که مقدور نماندست
در هجر تو گر چشم مرا آب روانست
گو خون جگر ریز که معذور نماندست

رفتی و من نرسیدم به جوابی و سوال-
می شوی در من و من هم که همیشه کر ولال-

شده ام وقت سوالات، و دل خوش کردم
به همین حافظ کهنه که تو را فال به فال-

می رساند به من، اما تو فقط واژه شدی
ولبت نیست که پرواز کنم بی پر و بال...

**
من پری زاده ی خورشید که فاتح شده ام
تکه ای شیشه ای از قلب تو را توی خیال

تو ولی سنگ شدی قصد شکستن کردی
من تو را خواستم اما تو فقط فکر جدال...

**
من و تو سیب دو تا شاخه نبودیم ولی
تو رسیدی ومن افسوس همانطور که کال-

بوده ام روی همان شاخه ی کوچک ماندم
کرم ها پشت سرم نقشه کشیدند و حال

باد می آید و باید بروم...اما نه
قول دادی برسانیم به بالا...به کمال

من تمامت شده ام سخت، و حالا راحت
بروم؟ جا بزنم؟ نه محال ست محال

آنقدر منتظر آمدنت می مانم
که بنامند مرا مردترین دختر سال

چونان پرنده ای که ندارد به تن پری
افــتــاده ام کــنــار خــیـابـان آخری

انگار سرنوشت مرا بد...ولـی شما
نگذر از این پرنده ی بدبخت سرسری

وقتی زمین شکافت و مامای پیر و زشت
ناف مرا بریــد بــه تــیــپا و توســـری

ایمــان جـاودانه ی اجداد خویش را
دادم به دست شیوه ی منسوخ دلبری

کردم کبــوترانــگـــی ام را فدای تو
« از هر زبان که می شنوم نامکرری»

‌***

حالا که فصل کوچ رسیده است می روم
دیگر صــلاح نیست در این جا کبوتری

دیگر صــلاح نیست در این جا که بپرم
دیگر صـلاح نیست در این جا که بپری...

انگار که یک تسلسل بیهوده را طی می کنیم

عاشق می شویم..........شکست میخوریم

عاشقمان میشوند......شکستشان می دهیم

دوباره عاشق می شویم........شکست میخوریم

تا این اصل ساده را بپذیزیم

که هیچکس دوستدار همیشگی ما نمی ماند.

آمدن


رفتن


همه زندگی، يعني همين




تمام زندگی


فاصله آمدن و رفتن ها است




خلاصه شده است در صرف شدن اين دو فعل


در صيغه های مختلف با ضماير متفاوت…




ستاره آمد ،خورشيد رفت




تو آمدي ،عشق مي آمد




شب آمد، تو مي روي




من مي آيم ،عقل رفت




تو رفتي،پاييز آمده بود




ماه آمد




او رفت

... مي روم


می روم

می روم

گرم و زنده
بر شن های تابستان
زندگی را بدرود خواهم گفت
تا قاصد میلیون ها لبخند باشم
تابستان مرا در بر خواهد گرفت
و دریا دلش را خواهد گشود
زمان در من خواهد مرد و من بر زمان خواهم خفت
آه زمان در من خواهد مرد و من بر زمان خواهم خفت

ترانه ای از فرهاد که فکر کنم خودش سروده

بافه های باد برای تو
باغ حروف برای من
نه زودتر بر من می تابیدی
پناه بر حرف های کهنه نمی بردم
گرچه پایم به حرفی از فلسفه
گیر کرده است
اما چشم دیوارها کور
از سپیدی متن می آیم
حرفی از کفن های سپید بر می دارم
تا این همه فعل های مرده در تابوت
را صرف نکنید
ماه لاغر را سنجاق می کنم
به سینه ی سوسن ها
این همه رویاهای ما را وجین مکن
این خاک سوخته
نام تمام عاشقان زمین را
به گیسوان من سپرده است