بخشي زيبا از كتابي كه خوانده ام

الیزابت رویش را برگرداند: راستی چه مدت است که ما همدیگر را ندیده ایم؟
- صد سال. آن موقع ما بچه بودیم و جنگ هم نبود.
- و حالا؟
- حالا پیریم، ولی بدون تجربه ی پیری. پیر و مسخره و بدون اعتقاد و گاهی هم غمگین، ولی نه همیشه.
الیزابت به او نگاه کرد: حقیقت دارد؟
- نه. ولی اصولا حقیقت چیست؟ تو می دانی؟
الیزابت سرش را تکان داد. بعد پرسید: راستی مگر باید همیشه، یک چیزی حقیقت باشد؟
- شاید هم نه. ولی برای چه می پرسی؟
- نمی دانم. ولی اگر هرکس نمی خواست حقیقت ِ خودش را به دیگری، با اصرار بقبولاند، شاید کمتر جنگ می شد.

وقتی برای زندگی و وقتی برای مرگ -- اریش ماریا رمارک

-اگر دوستی آرامگاه ادبی میخواهد، بهتر است تخت سفت و محکمی به او بدهیم!

-درخت هرچه بلندتر و به روشنایی نزدیکتر میشود، ریشه هایش بیشتر در تاریکی و خباثت فرو می رود.
-----------------------------------------------------------------
-نفس بخشی از زندگی و فطرت است.
بخشی از آن، اما نه بخش عالی و برجسته آن! بیشتر دشمن جانی تمام چیزهای متعالی است
---------------------------------------------------------------------
وقتی که نیچه گریست - اروین یالوم

* عشق واقعی یک تاثر به معنی تحت تاثیر دیگران قرار گرفتن نیست، بلکه کوشش فعال برای بسط خوشبختی معشوق است که از استعداد ما برای عشق ورزیدن سرچشمه می گیرد.
* توانایی تنها ماندن لازمه توانایی دوست داشتن است.
* اساس ایمان خردمندانه خاصیت باروری آن است.
کتاب هنر عشق ورزیدن از اریک فروم

دنیا برای چه ما و سایر موجودات را به وجود آورده؟... آیا برای این ما را به وجود آورد که خود را تنها می دید و در تنهایی خویشتن را سعادتمند نمی دانست؟... و آیا برای این که او سعادتمند نیست ما و سایر موجودات هم سعادتمند نیستیم؟ ولی فراموش نکنید که وقتی ما در خصوص تصمیمات جهان، آفریننده و یا هر چیز دیگر که به جایش بگذارید، صحبت می کنیم عینا مثل است که یک پشه بخواهد در خصوص تصمیمات ما که انسان هستیم صحبت و تفکر نماید و یا کور مادرزاد بخواهد رنگ های مختلف را توصیف کند.
کتاب خدا و هستی موریس مترلینگ

این که یکباره زندگی ات را در معرض باد قرار بدهی باعث می شود چیزهایی را کشف کنی که پیش از این هرگز نمی شناختی، چیزهایی که نمی توانی تحت هیچ شرایط دیگری بیاموزی.

ُمون پالاس -- پل اُستر

یک مکالمه خوب، مثل بازیِ خوب است. همبازیِ خوب توپ را مستقیما توی دستکش (بیسبال) تو جای می دهد، کاری می کند که به هیچ وجه توپ را از دست ندهی. وقتی موقعش می رسد که توپ را بگیرد، هر چیزی را که برایش می فرستند می گیرد، حتی پرتاب های کج و کوله را، آنهایی را که از مسیر منحرف شده اند.

مون پالاس -- پل اُستر

"هزاران هزار مرغِ دریاییِ دیگر هم بودند؟ تنهـا جوابی که می‌تـوانم به سوالت بدهم این است که از میان یک میلیون مرغ تنها یکی مثلِ
تو پیــدا می‌شود. اغلب ما خیلی به کندی راه پیـمودیم. از جهانی به جهـان دیگر که شبیه به دنیای قبلی مان بود سفر کردیم. جایی که
از آن آمده بودیم فراموش کردیم و به سوی دنیـایی رفتیم که به آن اهـمیت نمی‌دادیم. تنها در لحظه زندگی می‌کردیم. می‌توانی تصــور
کنی پیش از آنکه بتــوان برای بار نخست به این اندیشـه رسید که جز خـوردن، جنگیدن و به قدرت رسیدن در گروه، هـــدفِ والای دیگری
هم وجود دارد باید چند بار زندگی کرد؟

هزاران بار جاناتان، ده‌هزار بار! و تازه صدها بار دیگر تا بیاموزی چیزی به نام کمال وجود دارد و صدها بار دیگر تا دریابی هدف اصلی زندگی...
دست‌یابی به کمال و کار بستن آن است. و البته این قانون هم‌اکنون نیز بر زندگی ما حاکم است: ما دنیای بعدی مان را بر اســاس آنچـه
در این دنیا می‌آموزیم انتخاب می‌کنیم. اگر این‌جا چیزی نیاموزیم، جهان بعدی‌مان نیز مانند دنیای کنونی پـــوچ و تهی خواهد بود، همـان
محدودیت ها و دشواری‌هایی که باید بر آن غلبه کرد."

صـ60ـفحه

دنیای دیگری هم وجود دارد که بتوان در آن آواز خواند
کتاب پندهای قند پهلو

پسر گفت: " شما آدما آزارش دادین و آخر سر هم دیوونه ش کردین. اون نمی خواست آرم بخره. آخه این جرم بود؟ اون در اینجا بیگانه بود و شماها تحمل این موضوع رو نداشتین." بعد همچنان که نگاه خشمگینش را به نگاه خیره و شفاف دخترک دوخته بود گفت: "یکی از اساسی ترین حقوق بشر اینه که حق داره مثل احمقا رفتار نکنه." بعد با صدایی گرفته گفت: "حق اینکه متفاوت باشه،خدای من. حق اینکه خودش باشه."

مجموعه داستان های کوتاه - فلانری اوکانر

اینطور نبوده که پدر و مادرم در ناز و نعمت به دنیا آمده باشند. اینطور نبوده که ثروت و ملک و املاک خانوادگی را سر قمار به باد داده باشند. پدر و مادرم توی خانواده های فقیر و بیچاره ای بزرگ شده بودند که خود آنها هم توی خانواده های فقیر و بیچاره ای بزرگ شده بودند که خود آنها هم توی خانواده های فقیر و بیچاره ای بزرگ شده بودند. همینطور بگیر و برو تا برسی به اولین خانواده ی فقیر و بیچاره.
جدی می گویم. پدر و مادرم در بچگی برای خودشان رویاها داشتند. رویایشان این بود که فقیر و بیچاره نباشند. اما هیچ وقتِ خدا این فرصت را پیدا نکردند که چیزی بشوند چون کسی به رویایشان اعتنا نکرد.
ما سرخپوست های قرارگاهی به رویاهایمان نمی رسیم. امکاناتش را نداریم. حق انتخابش را نداریم. ما فقط فقیریم. همین و بس.
فقیر بودن چیز خیلی گندی است. این هم که آدم احساس کند یک جورهایی حقش است فقیر و بیچاره باشد گند است. آدم یواش یواش باورش می شود که به خاطر این فقیر شده که زشت و کودن است. بعد باورش می شود که به این خاطر زشت و کودن است که سرخپوست است. و حالا که سرخپوست است باید قبول کند سرنوشتش این است که فقیر باشد. دورِ زشت و باطلی است. کاریش هم نمی شود کرد.
نداری نه به آدم قوت و قدرت می دهد، نه درس استقامت. نه، نداری فقط به آدم یاد می دهد که چطور با فقر زندگی کند.

خاطراتِ صد درصد واقعیِ یک سرخپوستِ پاره وقت -- شرمن الکسی