مشاعره

دوباره آن کودک همیشه غایب صدایت می کند

خیال می کنم

همیشه از آن طرف سی سالگی

کودکی خواب های ندیده را برایم تعریف می کند

تو زبان آشنای منی

تو صدای آشنای منی

که در جایی از گم شدن ها قدم می زنی

یادم می یاد روزایی که بهم قول دادی زیاد ولی زدی زیر قولت گفتی برو منم میام

باشه درو ببند برو بیرون بزار تنها باشم توی تلاطم بغز ثانیه ها رها باشم

دستات مال من بود ولی قلبت بود از من جدا چه شبهایی به خاطرت نشستم وای خدا

می خواهی بری برو به درک پس از یادمم برو یادت می یاد وقتی گریه کردم گفتم نرو

حالا من میرم تو هم تنها باش با دل خودت ببین چیکار کردی بزار برو از یاد خودش

تمام فکرم توی چشمای تو بود کاشکی الان دستهات تو دستهای من بود

تمام مردم این شهر به من همواره میگن تو این سکوت ‌ِسرد مرگ و بهمراه دارم

همیشه نفرین من به راهت ِ به دل سیاه تو نگاهت ِ

تا ابد فقط میگم خدا خدا کی ِ میشه از دل تو دلم جدا

ناگهان
ناگهان ديدم كه خود هم بر توعاشق گشته ام
من كه مي گفتم چه ميگويند اين عشاق تو
اين ضعيفاني كه دل بستند بر سيماي تو
وآن نگاهي را كه ميميرد به يك ايماي تو
اين سخن ميگفتم وازدل تبسم ميزدم
خنده بر نازك دلان جمع مردم ميزدم
تا شرار يك نگاهت شعله زد بر جان من
بعد از آن از گفته هايم مست وغافل گشته ام
در دل ناباوري ديدم كه عاشق گشته ام

MP3 BY SIAVASH GHOMEISHI

کد:

---

http://tinyurl.com/2z84of

---

می توان هر لحظه هر جا عاشق و دلداده بودن
پُر غرور چون آبشاران بودن اما ساده بودن
می شود اندوه شب را از نگاه صبح فهمید
یا به وقت ریزش اشک شادی بگذشته را دید
می توان در گریه ابر با خیال غنچه خوش بود
زایش آینده را در هر خزانی دید و آسود
*-*


ســــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ــلام0

ابتدا باسلام به همگی دوستان عزیز و دوستداران ادب فارسی باید بگم که بینهایت خوشحالم که این تاپیک بی نظیر رو پیدا کردم و از این بابت خیلی خوشحالم.
ای نام تو بهترین سر اغاز بی نام تو نامه کی کنم باز
اما ادام مشاعره:
در این دنیای بی حاصل چرا مغرور میگردی
سلیمان گر شوی اخر نصیب مور میگردی

یار و همسر نگرفتم که گرو بود سرم
تو شدی مادر و من با همه پیری پسرم
تو جگر گوشه هم از شیر بریدی و هنوز
من بیچاره همان عاشق خونین جگرم

مرد
كرد
درد
سرد
خورد

م.طهماسبي

anish از چیزی که نوشتی چیزی سر در نیاوردم ولی قبول بگیر:
دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
وندر ان ظلمت شب اب حیاتم دادند
بی خود از شعشعه پرتو ذاتم کردند
باده از جام تجلی به صفاتم دادند

دیر اگر آمده شیر آمده، عذرش بپذیر
که دل از چشم ِ سیه، عذر پذیر آمده است

گنه از دور زمان است که از چنبر ِ او
آدمی را نه گریز و نه گزیر آمده است

تنها در بی چراغی شبها می رفتم

دستهایم از یاد مشعلها تهی شده بود

همه ستاره هایم به تاریکی رفته بود

مشت من ساقه ی خشک تپش ها را می فشرد