اشعـار عاشقـانـه

اولــــین ندای رفتنتــــــــ بر اندامم لرزه انداخــــتـــ
با هر قدمتــــ ،دل را نشــــانه می رفتــــــی

هر صبح و هر نسیــــــــم ،
سرود تنهـــــــــایی می نواختـــــــــی

در آنروز های سرد و تلخ
حتی نفس ،اجازه ی پر کشیدن نداشتــــــــ

ولی اکنون می شکنــــــــم سکوتــــ را

و پرواز می دهــــــم
بر دل این نفــــــــس های گرمِ آتشیــــــن را....

که شاید بفهمـــــــی بی تو آفتابــــــم...گـــــــرم و کشنــــــده...

دیگـــــــر با نگاهتـــــــ... تویی که می ســـــــوزی...

برو نزدیکـــــــ تر نیا ،که آتشــــــم دامانتـــــــــ را خواهد سوزانـــــــد...

گرچه گاهی حال من مانند گیسوهای توست

چشمه ی آرامشم پایین ابروهای توست
خنده کن تا جای خون درمن عسل جاری کنی
بهترین محصول ها مخصوص کندوهای توست

فتنه ها افتاده بین روسری های سرت

خون به پا کردی، ببین! دعوا سرموهای توست
کار دنیا را بنازم که پر از وارونگی ست
یک پلنگ مدعی در دام آهوهای توست
فتح خواهم کرد روزی سرزمینت را اگر
لشکری آماده پشت برج و باروهای توست
شهر را دارد به هم می ریزد امشب ، جمع کن
سینه چاکی را که مست از زخم چاقوهای توست
کوک کن ، بردار سازت را ، برقصان وبرقص
زندگی آهنگ زیبای النگوهای توست
خوش به حال من که می میرم برایت اینهمه

مرگ امکانی به سمت نوشداروهای توست

عشق...
گوش کردن نیست بلکه درک کردن است
دیدن نیست بلکه احساس کردن است
جا زدن و کنار کشیدن نیست، بلکه صبر کردن و ادامه دادن است
حتی اگر شده تنها...

آرامــش ِ ظــاهــرَم ،

گُـمراهـتـــْ نـکنـدْ

آشُـفـتِـه تـر از ایـنْ حـرفـآمْ .

روي انگشتانت

روي بازوي سراسر لختت
وزشِ آه ِ طلبكار ِ مرا احساس كن
بانگاهي بسته ...بسته
رد لبهاي مرا دنبال كن
آه
چه جاي امني ست، جنگل گيسويت
همين جا مي مانم
هيس ... فقط احساس كن

پس ما که هر لحظه مست روی توییم / هر آن ، به یاد خم ابروی توییم

شاعــر نگفتـــ که من چه گویم ز تو / که من چگونه بپرسم حال تو

نیستــــ مرا عادتی چون انتظارِ آشـِنا / هیچ کس جز این جدایی نیستــ با ما آشِـــنا

سرما و سوزی از هوای کوی توستـــ / نه این همان بوی تلخ جدایی ز توستـــ

آری ،با تو روزم از شبم تاریکـــ تر بود / خانه ی دل،از نگاهتــ همچو زندانــ سرد بود

من که با تو از تمام لحظه هایم می گذشتم/ با تو اینجا سرد و آنجا با شتابی می گذشتم

یاد آن روز های سرد و خاموشی بخیر / یاد آن روزهای تلخ و بی تای بخیر

من تو را با آن همه بی وفایی دوست دارم/ من تمام لحظه ها را با تو ای تو،دوست دارم

بر نگـــــــــردی یا بگــــــردی /یا بمانـــــــی یا نمانــــــــی

من صدای گرم و جانسوز تو را دوست دارم / من همان تو ای فلانی من تو را دوست می دارم...

.................................................. ....
همه شعرهایی که میذارم از خودم هستـــــ

بود که بار دگر بشنوم صدای تو را ؟
ببینم آن رخ زیبای دلگشای تو را ؟

بگیرم آن سر زلف و به روی دیده نهم
ببوسم آن سر و چشمان دل ربای تو را

ز بعد این همه تلخی که می کشد دل من
ببوسم آن لب شیرین جان فزای تو را

کِی ام مجال کنار تو دست خواهد داد
که غرق بوسه کنم باز دست و پای تو را

مباد روزی چشم من ای چراغ امید
که خالی از تو ببینم شبی سرای تو را

دل گرفته ی من کی چو غنچه باز شود
مگر صبا برساند به من هوای تو را

چنان تو در دل من جا گرفته ای ای جان
که هیچ کس نتواند گرفت جای تو را

ز روی خوب تو برخورده ام ، خوشا دل من
که هم عطای تو را دید و هم لقای تو را

سزای خوبی نو بر نیامد از دستم
زمانه نیز چه بد می دهد سزای تو را

به ناز و نعمت باغ بهشت هم ندهم
کنار سفره ی نان و پنیر و چای تو را

به پایداری آن عشق سربلندم قسم
که سایه ی تو به سر می برد وفای تو را

از : هوشنگ ابتهاج (ه . الف . سایه)

دوســم داشــت ...

مثل اون آهنگ هاى خارجــى اى كه

همیشه گـــوش میداد

ولـى هیچـى ازش نمى فهمید ..!

بوسه های باران ،صدای نفس های من اند...

گونه ات را بیار...

یک بوسه از آنِ توستــــ...

روزی که فکــر می کنی یه کسی رو از ته "دِل" دوس داری . . .
هیچ وقت "وِلـــش" نـکن . . .
ممکنه دوباره تــکرار نشه . . .
باید 10 ، 15 سال بُگذره تــا بفهمی همون "یه بـــــــــــار" بوده . . .
که حــالت دیگــه خوب نمیشه . . .
"عشـق" یعنی حــالـت خوب باشه . . .

اجبار به اين ماندن بي رغبت نيست
كفش هاي سفرت جفت شده
مي تواني بروي

ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما

ای درشکسته جام ما ای بردریده دام ما


ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما

جوشی بنه در شور ما تا می شود انگور ما


ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما

آتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما


ای یار ما عیار ما دام دل خمار ما

پا وامکش از کار ما بستان گرو دستار ما


در گل بمانده پای دل جان می‌دهم چه جای دل
وز آتش سودای دل ای وای دل، ای وای ما

شعری از مولانا و بی نهایت خاطره انگیز برای من:n12:

قلبم بی امان محتاج مهر توست
نمي دانی چه غمگين
رهسپار لحظه های بی قرارم من
به دنبال تو همچون كودكی هستم
و معصومانه می جويم
پناه شانه هايت را
كه شايد اندكی
آرام گيرد دل
دلم تنگ است و تنهايی
به لب می آورد جانم
به دنبال تو می گردم
به سويت پيش می آيم
چه شيرين است
پر از احساس يك خوشبختی نابم
پر از اميد سبز خوب ديدارم
و مي خواهم كه نام
ترا به لوح سينه بنگارم
و نجوايی كنم در دل
و گويم تا ابد
*من دوستت دارم*

دستگاه مشترك مورد نظر،
از دست " دوستت دارم " های دروغ تو خاموش است؛
لطفا دیگر تنهایش بگذار ... !

اونیکه قدش به عشق نمیرسه
غرورتم زیر پاش بزاری
بازم بهش نمیرسه...

شــــــــاید آرام تـر میشــــــــدم

فقط و فقط

اگــــــــر میفهمیــــــــدی

حرفهــــــــایم به همیــــــن راحتــــــــی که می خوانی

نوشتــــــــه نشــــــــده اند

لحظه ها را با تو بودن
در نگاه تو شكفتن
حس عشق را در تو ديدن
با تو رفتن
با تو ماندن
مثل قصه تو را خواندن
تا هميشه تو را خواستن
تو غبار جاده ماندن
بی تو خوب من محاله
بی تو حتی زنده بودن
بی هدف نفس كشيدن
تا ابد تو را نديدن
واسه من رنج و عذابه
در آسمان دلم
غير تو پرنده ای نيست
روی خاموشی لبهام
جز تو اسم ديگه ای نيست
توی قلب من
هيچ كسی جز تو جایی نداره
دل عاشقم بجز تو هيچ كسی رو دوست نداره

در باغ كوچك تنهاييم
در كنار گلهاي نيلوفر در زير سايه درختان ياس
و در پيش تمام قاصدك هاي مسافر مي نشينم
و از تو برايشان سخن مي گويم
و از گلبرگ هاي گلهاي شقايق و اقاقي براي تو خانه ي عشق مي سازم
تا هرگاه در آن وارد شدي
به ياد پرستوهاي مهاجر و عاشق با گلهاي نيلوفر باغ همصدا شوي
و سرود پرواز بخواني.

گفــتی ” خـودت را جـای مـن بگـذار ” …

گـذاشـتم … می بیـــنی … !

امّـــا نــرفتــه ام …

همیشه از آمدن "نـ" بر سر کلمات مـی ترسیدم !
نـ داشتن تو... نـ بودن تو...
نـ ماندن تو...
کـاش اینبـار حداقل دل واژه برایم می سوخت و خبـری مـیداد از نـ رفتن تـو...

سوت پایان را بزن


من حریف هرزگی تو

و

احمق بودن خودم نمی شوم....

روزی هـ ــزار بآر بایـ ــد برای دوستانم توضیح بدهم،

که در دنیـ ــای بیرون از شعرهـ ـآیم،

پای هیچ عشقی وسط نیستـــ،

بـ ـآور که نمی کُننـ ــد،

جان تـــو رآ قسمـ میخورم!!!

تو نظیر من ببینی و بدیل من بگیری
عوض تو من نیابم که به هیچ کس نمانی



نه عجب کمال حسنت که به صد زبان بگویم
که هنوز پیش ذکرت خجلم ز بی زبانی



مده ای رفیق پندم که نظر بر او فکندم
تو میان ما ندانی که چه می‌رود نهانی




سعدی

حس میکنم دنیا خالی ِ
مگه تو چند نفر بودی لعنتـــــــــــــــــــــ ــــی !!

عشق ,عشق است چه بر لوحی زر
بنویسند چه برگ کاهی



پرسش از عقل چه جایی دارد؟
تا جنون میدهدت آگاهی؟

لغت نامه های دنـیــا را بایــد آتــش زد...



جلوی واژه نـبـودنــــ نوشتــه اند:

عدم حضور شخــص یا چـیــزی

هـمیــن!

چقدر نبودنـــ تــــو را ســـاده فرض می کنند . . .

از همان ابتدا دروغ گفتند!
مگر نگفتند که “من” و “تو” ، “ما” می شویم؟!
پس چرا حالا “من” این قدر تنهاست!
از کی “تو” اینقدر سنگ دل شد؟!…
اصلا این “او” را که بازی داد؟!…
که آمد و “تو” را با خود برد و شدید “ما”!
می بینی
قصه ی عشقمان!
فاتحه ی دستور زبان را خوانده است

چطــور میشــود ..

بــﮧ آدمهـــــآﮮ اطرآفت گفــت : ایــن یکــﮯ رآ رهــآ کنیــد ..

نگــ ـآهش نکنیــد ..

بـآ او حرف نزنیـــــد ..

او فقط مــآلِ من است ..!؟!؟!

مـرا به دیگــرـے وا مگـــذار


روزـے مےبـینـے ِ مـــان


تــآب نمـے آورـے . . .!

من خوبم، من آرامم، فقط کمی دلواپسم
کاش قول گرفته بودم از تو
برای کسی از ته دل نخندی
می‌ترسم مثل من عاشق خنده‌هایت شود
حال و روزش شود این
تو که نمی‌مانی برایش آنوقت مثل من باید
آرام باشد، خوب باشد، قول داده باشد
بیچاره...

یک قصه بیش نیست غم عشق وین عجب //// کز هرزبان که می شنوم نامکرر است

یاد دارم



آنزمان که مردی بر روی فریادم خم شد

.
.
چیزی درون سینه اش کم بود !

شبِ فارغ، باز همخوابه‌ای می‌یابد،



کاش همخوابه بعدی‌ش تو نباشی.

من را دراغوش بگیر..
سرم را روی شانه هایت بگذار..
تا همه بدونن حالا.............................
همه دنیا.......................................... ..
زیرسرمن است..........................................

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

بخواب آروم عسل بانو :: که بی تو ساکته اینجا

ولی راحت شدی انگار :: از این بی رحمی دنیا

بخواب آروم و بی غصه :: کی این دردو یادش میره

سکانس آخرت این نیست :: کسی جاتو نمیگیره

لالا لالا بخواب اما :: روزای بی عسل سخته

با پرواز پر از دردت :: بهار از یادمون رفته

زمین ساکت،زمان آروم :: عسل تو آسمون خوابه

ستارش رفته از امشب :: یه جای دیگه میتابه

مث پروانه ها حالا :: دیگه آزاده آزادی

به خیلی آدما با عشق :: دوباره زندگی دادی

لالا لالا گلای سرخ :: گلای یاس و بابونه

کی اینو باورش میشه :: که تو دیگه نیای خونه

تو قلبت میزنه اینجا :: تو عطرت اینجا پیچیده

تو اسم پاک و شیرینت :: صدای زندگی میده






یاد دارم در غروبی سرد سرد
می‌گذشت از کوچه ما دوره‌گرد
داد می‌زد کهنه قالی می‌خرم
دست دوم جنس عالی می‌خرم
کاسه و ظرف سفالی می‌خرم
گر نداری کوزه خالی می‌خرم
اشک در چشمان بابا حلقه زد
عاقبت آهی کشید بغضش شکست
اول ماه است نان در سفره نیست
ای خدا شکرت ولی این زندگی‌ است؟
خواهرم بی‌روسری بیرون دوید
گفت آقا سفره خالی می‌خری؟

کوه با نخستین سنگها آغاز می شود
و انسان با نخستین درد
و من با نخستین نگاه تو آغاز شدم
و چشمانت از آنش است ،
و عشقت
پیروزی آدم است
هنگامی که به جنگ تقدیر می شتابد
و آغوشت
اندک جایی برای زیستن
و اندک جایی یرای مردن
و گریز از شهر- که با هزار انگشت،
به وقاحت پاکی آسمان را متهم می کند .

احـمـد شـامـلـو

هـــر شـــب ...

بـــه خـــودم قـــول میدهـــم كـــه ...

فـــراموشـت كنـــم !..

وقتی عکســـت را می بینم!..

تـــو را كـــه نـــه ..

قولـــم را فرامـــوش می كنـــم ......

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

كاش عشق را از پلك های خود می آموختیم
پلك هایی كه تا وقتی خون
در رگ هایشان جاری است هردم برهم بوسه می زنند
پلك هایی كه از سحر تا پاسی از شب
برای در آغوش كشیدن هم لحظه شماری می كنند
پلك هایی كه حتی برای دقیقه ای كوتاه هم نمی توانند
دوری از یكدیگر را تاب بیاورند پلك هایی كه
در لحظه مرگ هم در آغوش یكدیگر جان می دهند
عشق را باید از آن ها آموخت ...!

من خوبم ....من آرامم......من قول داده ام


اما شبها..

هوای آغوشت دیوانه ام میکند

لعنتی
بندبند تنم باز میشد
وقتی دیدم
که چطور
بندبند لباست را

برایش باز میکردی