مشاعره

از فروغ عشق، خورشيد قيامت کن مرا يا رب از دل مشرق نور هدايت کن مرا شسته رو چون گوهر از باران رحمت کن مرا تا به کي گرد خجالت زنده در خاکم کند؟ 2 موج بي‌پرواي درياي حقيقت کن مرا خانه‌آرايي نمي‌آيد ز من همچون حباب خانه دار گوشه‌ي چشم قناعت کن مرا استخوانم سرمه شد از کوچه گرديهاي حرص 4 زنده‌ي جاويد از دست حمايت کن مرا چند باشد شمع من بازيچه‌ي دست فنا؟ آتشين رفتار چون اشک ندامت کن مرا خشک بر جا مانده‌ام چون گوهر از افسردگي 6 از فراموشان امن آباد عزلت کن مرا گرچه در صحبت همان در گوشه‌ي تنهاييم تا قيامت سنگسار از خواب غفلت کن مرا از خيالت در دل شبها اگر غافل شوم 8 مرحمت فرما، ز ويراني عمارت کن مرا در خرابيهاست، چون چشم بتان، تعمير من که باشم تا کنم تلقين که رحمت کن مرا؟ از فضوليهاي خود صائب خجالت مي‌کشم

من از آن ابتداي آشنايي
شدم جادوي موج چشم هايت
تو رفتي و گذشتي مثل باران
و من دستي تكان دادم برايت

دوستت می داشتم ده سال پیش از سیل نوح،
تا ابد بر روی عشقم راه می بستی چو کوه؛

عشق من می گشت افزون نرم نرمکتر از آن
سرزمین پادشاهان، زان همه بیشش کران؛

سال صد می رفت اندر وصف چشم مست تو،
وان مه پیشانیت، افسون نرم دست تو؛

زان همه سالان دو چندان بهر هر پستان رود،
سی هزار از عمر بهر دیگر اندامان رود؛

پیکرت را سجده بردن عصرها می بایدم،
عصر آخر سجده بر محراب قلبت می زدم؛

عشق می ورزیدمت نی کمتر از این مهر من،
بیش از این می شایدت بانوی زیبا چهر من.

نگراني بيقراري
زسر من تو بي پناهي
كز تو داري سرپناهي
تا شوم با تو فراري

يك عهد بستم با خودم وقتي بيايي پيش من
يه احترام رجعتت من ناز كمتر مي كنم

هر روز و شب از كوچه هاي پر از مهر و احساس تو را مي جويم . بيا و با آمدنت بر درياي پر تلاطم ظلمت و تاريكي غلبه كن و كشتي عشق هستي را به ساحل جزيره پاكي برسان .
اي آواز زيبائي كريمانه ترين آهنگ هستي را با آمدنت احساس مي كنم.

مستانه كاش در حرم و دير بگذرى
تا قبله گاه مؤمن و ترسا كنم ترا

خواهم شبى نقاب ز رويت برافكنم
خورشيد كعبه ماه كليسا كنم ترا

طوبى و سدره گر به قيامت به من دهند
يك جا فداى قامت رعنا كنم ترا

زيبا شود به كارگه عشق، كار من
هرگه نظر به صورت زيبا كنم ترا

رسواى عالمى شدم از شور عاشقى
ترسم خدا نخواسته رسوا كنم ترا

اذیتم نکن
تیرم خطا نمی‌رود
به انگشت‌های کشیده‌ام
پلیس مشکوک نمی‌شود
آرام مدادم را پشت گوش می‌گذارم
زیر لب آواز می‌خوانم
راستی !
چه کسی می‌فهمد
زنی
در شعری بی‌وزن
تو را
از پا در آورده

هر کس به خیالیست هم‌آغوش و کسی نیست
ای گل به خیال تو هم آغوش تر از من
می‌نوشد از آن لعل شفقگون همه آفاق
اما که در این میکده غم نوش تر از من
افتاده جهانی همه مدهوش تو لیکن
افتاده‌تر از من نه و مدهوش تر از من

نمي داني ! چه مي داني ، كه آخر چيست منظورم
تن من لاشه ي فقر است و من زنداني زورم

كجا مي خواستم مردن !؟ حقيقت كرد مجبورم
چه شبها تا سحر عريان ، به سوز فقر لرزيدم

چه ساعتها كه سرگردان ، به ساز مرگ رقصيدم
از اين دوران آفت زا ، چه آفتها كه من ديدم

سكوت زجر بود و مرگ بود و ماتم و زندان
هر آن باري كه من از شاخسار زندگي چيدم