من خـــراب نگــــه نــــرگس شهـــلای توام
بی خود از باده ی جـام و می مینای تـوام
تو به تحریک فلـــک فتنـــه ی دوران منــی
من به تصــدیق نظـــر محـــو تماشای توام
می توان یافتن از بی سـر و سامـانی من
کــه سراسیمهٔ گیسوی سمن سای توام
اهل معنی همـــه از حـــالت من حیـراننــد
بس کـــه حیــرت زده ی صورت زیبای توام
تلخ و شیرین جهان در نظرم یکسان است
بس کـه شوریده دل از لعل شکرخای توام
مــرد میــدان بلای دو جهـــان دانی کیست
من کــــه افتـــــاده ی بـــالای دلارای تـــوام
ســر مویی به خــــود از شوق نپرداخته ام
تـا گرفتـــــار سـر زلـــــف چلیــپـــــای تــوام
بس که ســودای تو از هر سر مویم سر زد
مــو به مو با خبــر از عــــالم ســـودای توام
زیـــر شمشیر تـو امروز فــــروغی می گفت
فـــــارغ از کشمکش شـــورش فــردای توام
( فروغی بسطامی )
