اشعـار عاشقـانـه

در دادگاه عشق ... قسمم قلبم بود.
وکیلم دلم و حضار جمعی از عاشقان و دلسوختگان .
قاضی نامم را بلند خواند و گناهم را دوست داشتن تو اعلام کرد
و سپس محکوم شدم به تنهایی و مرگ .
کنار چوبیه دار از من خواستند تا اخرین خواسته ام را بگویم و
ومن گفتم : به تو بگویند ... دوستت دارم

بگو چند بار تب کنم می رسی
بگو چند گل وا شود می رسی
بگو چند بار بر لب پنجره
صدایت کنم می رسی

این منم که تو را می خوانم

نه پری قصه هستم در آفاق داستان

و نه قاصدکی در یک قدمی تو

من یک انسانم

کسی که همواره به یاد توست

سالهاست با رودخانه و آسمان زندگی می کنم

برای کفتران چاهی دانه می ریزم

و ماه را به مهمانی درختان دعوت می کنم

این تویی که مرا در تمام لحظات می بینی

می نویسم تا تمامی درختان سالخورده بدانند

که تو مهربانترین مهربانی

پس آرام و گرم می نویسم

دوستت دارم

یادت از خودت عزیزتره...

چون وقتی تو نیستی

یادت منو تنها نمیذاره!!!

این همه حسود بودم و نمی دانستم.
به نسیمی که از کنارت
موذیانه می گذرد
به چشمهای آشنا و پر آزار،
که بی حیا نگاهت می کند
به آفتابی که فقط تلاش گرم کردن تو را دارد،
حسادت می کنم.......
من آنقدر عاشقم
که به طبیعت بد بینم
طبیعت پر از نفسهای آدمی است،
که مرا وادار می کند حسادت کنم
به تنهایی ام
به جهان
به خاطره ای دور از تو...

در دل مني و باز دور و بي کرانه اي
دور از مني و با دلم هم آشيانه اي
دل به بي کرانه ها به ديدن تو پر زند
با صداي بال ها، ميان لب ترانه اي
جان که آسمان بيکران بي حدود توست
آب اوست، نور و دانه ي ستاره ، دانه اي
باغ بي شمار از تو باردار و بارور
اي تو باعث درخت و اصل هر جوانه اي
اي تجلي غريب تو به ذره و به سنگ
طور پر فروغ، از تو کمترين زبانه اي
خون ميان رگ به اسم توست مرتسم، به اسم تو
موج نور در ميان رشته ها روانه اي
هر نشانه اي به قالبي ز اسم تو، ز اسم تو، ز اسم تو
نقش اسم تو نوشته روي هر نشانه اي
اي نوشته،
رشته رشته
ريشه ريشه
اي هميشه
اي خدا! تو جوهر يگانه اي
گردوي بلند
کوه سر کشيده، پر کشيده در فضا
ذات بي زوال نور
باعث درخت دور آسمانه اي
از شرابت اي طبيب دلنواز مهربان من
بي قرار مي پرم، ز لانه اي، به لانه اي
مي پرم ز شاخه اي، به شاخه اي، ز شاخه اي
سر بروي شانه ها ز شانه اي به شانه اي
خواب من ، لبالب از جمال دلپسند توست
تو فراتر از گمان رساتر از گمانه اي
ذکر تو، چو فکر تو، چراغ پر تسلي ام
اي دواي دل، فروغ جان، فراغ خانه اي

خاكم، شما به هم نزنم بانو
پوسيده ام و مي شكنم بانو

بيهوده نبش قبر نكن من را
چيزي نمانده از كفنم بانو

دست تو را بدان كه نمي گيرد
جز پاره پارة كفنم بانو

يك سال پيش، فصل زمستان بود
گفتم كه: عاشق تو منم بانو

گفتي كه: دست از سر من بردار
گفتم چگونه دل بكنم بانو

آن روزها درست، نمي ارزيد
حالا چطور؟ سر به تنم بانو

بيهوده نبش قبر نكن من را
چيزي نمانده از كفنم بانو

رفتم كه تا قيامت پروانه
دور ِ خودم كفن به تنم بانو

نشسته بودم در دل آتش
به خیال گلستانی که وعده کرده بودی
.
.
.
خاکسترم را ببین!
یادم رفته بود
من از نسل ابراهیم نیستم!!!

تنها
جاذبه ی نگاه تو بود
که مرا
به شعر می انداخت

.
.
.
بی تو
حرفی نیست!

قـرارِ آخـره اما ... بـرایِ اولیـن بـاره
که قلبم خالی از عشقه ... که حرفام نقطه‌چین داره

کجـا رفتـه هیاهـویِ هـزار و یک شبِ رویا ؟
کجـا جا مـونده مجـنـونِ همیشه عاشقِ لیلا ؟

تو کـه تو شهرِ تاریکی، به آغـوشـم امون دادی
چـرا خـورشـیدِ قلبت رو به نامحرم نشون دادی؟

دیگه حرفی نمی‌مونه ... دیگـه وقتِ رهائیـه
تهِ این کوچه‌ی بن‌بست، دوراهـیِ جدائیـه!

□□□

نگام کـردی و لرزیدم، هـوایِ رفتنت سرده
مقصـر نه منـم نه تو ... فقط عشقه که نامرده!

غـروب روبـروی ما ، شبـو کم‌کم رقم می‌زد
تو می‌رفتـی و تنهایی به سمت من قدم می‌زد...