Printable View
دوست گرامی درود
مطالب بسیار جالبن اما در ترکیت نوشتار های کلاسیک و عامیانه شتاب به خرج میدین و خیلی نمیتونید باهم مچشون کنید
در کل فال و چارچوب داستان خوب است اما نوع ترکیب ها همخوانی چندانی ندارد البته اینکه در در نوشتار هم کلاسیک باشه هم عامینه اصلا ایراد نداره اما باید به شکلی ترکیب بشه که بتونه جذابیت ایجاد کنه شما تقریبا یکی در میان کالسیک و عامیانه نوشتید
داستان خوب نوشته شده و خوب اومده به شکلی دیگر هم خوانی کلی در موضوع و محتوا داره و این خیلی مهمه
کامیاب باشی بازم میام
راستش چون نمی خواستم این مطلب حالت رمان به خودش بگیره زیاد توضیح ندادم و زود رد شدم، در مورد ساختار هم باید بگم اصلا متوجه تفاوت ساختارش نشدم و فقط به این دلیل این سبکی شده که فکر می کردم اینطوری بهتر بیان میشه. در کل به گفته نویسنده معروف فرانسوی کریستین بوبن داستان از قبل حاضره ما فقط پاکنویسش می کنیم ، بازم به خاطر توجهتون ممنونم.
سلام
اینجا مسابقه ی داستان نویسی با جایزه برگزار نمیشه ؟
کسی هست بتونه همچین مسابقه ای رو رو به راه کنه ؟
قسمت 4:
تنها دلخوشیم رفتن به کلاس طراحی بود تا شاید فکرم یه کم آروم بشه ، استاد ( آقای کیان) طبق چند جلسه قبل تیپ جدیدی زده بود. بعد از کلاس جلوی میترا رو گرفته بود و داشت باهاش صحبت می کرد، اهمیتی ندادم و زدم بیرون. بوق ماشینی از عقب اومد برگشتم ، ماشین کلاس بالای جلوی در آموزشگاه نگه داشته بود ، اونکه پشت فرمان بود داد زد : هستی خانوم بفرمائید برسونمت. وقتی خوب نگاه کردم شناختمش امید بود، آخ که دیگه حوصله این یکی رو نداشتم ولی از ترس این که بی محلی منو به گوش بابام برسونه سوار شدم ، مدام می خندید و سعی می کرد منو به حرف بیاره.
- مامانم خیلی ازتون تعریف می کنه، می گه هستی هم زرنگه ، هم باهوش. داشت حالم بهم می خورد بچه ننه، هر حرفی می زد از طرف مادرش بود مثل اینکه خودش مهم نبود. ازم پرسید : چرا گرفته ای گفتم : یه کم خسته ام . گفت : به زودی سرت خلوت میشه. نمی دونم چرا از اینجور آدما خوشم نمیاد، اونایی که یه کی دیگه به جاشون زندگی می کنه و اسمشو محبت می ذاره. سر کوچه پیاده شدم ، خداحافظی کرد و رفت. پسره پررو به خودش اجازه می ده هر حرفی بزنه. وقتی یه جایی گیر می کنی احساس می کنی دنیا به آخر رسیده ، احساسی که الان ازش لبریزم. جلوی درخونه نگاهی به صندوق پست کردم ، نامه من نبود حتماً پست چی برده ولی به جاش یه نامه دیگه بود. نامه روهمون جا باز کردم : چی شده ، چرا اینقدر ناراحتید؟ لطفاً بگین . باید به عالم و آدم جواب پس بدی، کاغذ رو مچاله کردم و داخل کیفم انداختم.
هفته بعد خانم و آقای امیری به خونمون اومدن تا صحبت های اولیه رو بزنند مثل این که می خواستند چیزی رو معامله کنند. اصلاً از من نپرسیدن: راضی هستی یا نه. همه حرفها رو پدرم می زد و به نظرهم راضی بود. قرار شد یه عقد کنان ساده آخر ماه بگیرن و عقد کنان اصلی بمونه واسه وقتی که خواهر امید از خارج اومد. وقتی مهمونا رفتند به اتاقم رفتم . کاش امشب هیچ وقت صبح نشه تا من فراموش کنم که چی می خواد به سرم بیاد.
- دست تقدیر چقدر سرده که ما رو به بازی می گیره ، دلش به حال ما نمی سوزه. احساس می کنم گل آرزوهام دیگه پژمرده و کسی نیست تا صدای شکستن قلبمو بشنوه.. نامه رو فرستادم.
به اجبار میترا برای دیدن کارای آقای کیان به نمایشگاه رفتیم. حین تماشای تابلوها آقای کیان به طرفمون اومد و کفت : از تابلوها خوشتون آومد؟ میترا بی تامل گفت : حرف نداره ، دستتون درد نکنه. آقای کیان گفت: لطف دارید قابل شما را نداره. میترا گفت : ممنون. نمی دونم واسه چی حرف میترا رو گوش کردم و اومدم اینجا. به میترا گفتم : اصلاً ازش خوشم نمیاد فکر می کنم آدم دوروییه. میترا با دلخوری گفت : هستی تو به همه بدبین هستی ، اتفاقا مرد مهربان و رمانتیکیه. با کنایه گفتم : اینو از کجا فهمیدی؟ گفت: آخه اون روز منو به قهوه دعوت کرد. با تعجب پرسیدم : و تو رفتی ؟، گفت : چرا نرم اونم با آدم متشخصی مثل اون، خیلی به من لطف داره. گفتم : آره جون خودت آخه ساده لوح تر از تو پیدا نکرده، ساده لوح. میترا بدجوری بهش برخورد و با عصبانیت منو ترک کرد. اون روز به روز تو این جریان غرق میشد . ولی چیزی درچشم های آقای کیان بود که منو می ترسوند و بالاخره اون روز فرا رسید .
قسمت5:
میترا به خاطر بیماری نیومده بود، موقع خروج از کلاس آقای کیان صدام کرد و گفت : خانوم آرام دوستتون امروز نیومده بودند ازشون خبری ندارید؟ گفتم : کمی کسالت داشتند. نگاهی به من کرد و گفت : شما دوست صمیمیشون هستید؟ گفتم : بله تا حدودی گفت : میشه یه قهوه با هم بخوریم؟ فکر کردم می خواد در مورد میترا ازم سوال کنه قبول کردم. نمی دونست چطور حرفشوشروع کنه ولی بالاخره گفت : ببینید خانوم آرام چطوری بگم من از همون روز اول که دیدمتون به شما علاقمند شدم ، اگر راضی باشید برای مدتی آشنایی داشته باشیم تا همدیگر رو بهتر بشناسیم . انگار داشتم خواب می دیدم کسی که دوستم دوسش داشت اونو دور زده بود ، میترای ساده دل. چیزی نمی فهمیدم اون داشت واسه خودش حرف می زد و من مات و مبهوت نگاهش می کردم. گفت : شما راضی هستید گفتم : بله راضی ام برید و دیگه برنگردید، غافلگیر شده بود سرم رو به علامت تاسف تکان دادم و گفتم : من بیشتر از این ها از شما انتظار داشتم شما مگه میترا رو فراموش کردید؟ گفت : من علاقه ای به ایشون نداشتم خودشون به من لطف دارن و دیگه چیزی نیست. زود بیرون اومدم ، پشت سرمو نگاه نکردم. چرا مردم اینطوری شدن واقعا لازمه این کارا رو بکنن؟
از اون ماجرا حرفی به میترا نزدم و دیگه به کلاس طراحی نرفتم ، چند روز دیگه به اجبار مراسم عقد برگزار می شه، سری به صندوق زدم چند تا نامه اومده بود. همه رو برداشتم و بی سروصدا به اتاقم رفتم . نامه اول : لطفا بهم بگید چی شده؟ شاید بتونم کمکتون کنم. نامه دوم : شما که حرفی نمی زنید فقط آه و ناله می کنید با این کار به جایی نمی رسید. نامه سوم و چهارم رو دیگه نخوندم.
- من دختر 23 ساله ای هستم که الان در شرف ازدواجی هستم که اصلا راضی به آن نیستم و در این مدت اخیر اتفاقاتی برام افتاده که سخت منو افسرده کرده است. بی وفایی افراد، پررویی آنها و عدم حق انتخاب من. حالا شما که خیلی ادعا دارید راهی جلوی پام بگذارید. راهی که فعلا در پیش رو دارم تن دادن به تصمیمات خانواده است. شاید آخرش خوش باشه هاها!
نامه را داخل صندوق انداختم آن روز به همراه خانوم امیری و امید به خرید رفتیم باورم نمی شد ما چیزهای را می خریدیم که مادر امید پسند می کرد انگار ما فقط دکور بودیم کم کم داشتم شک می کردم که امید زنده است ، او اسیر مطلق مادرش بود من هم که حوصله نداشتم کاری می کردم که این نمایش مسخره زودتر تمام بشه.
قسمت 6 :
نامه ای به دستم رسید شروع کردم به خوندنش :
الان باور دارم که شما در موقعیت سختی قرار دارید شما باید با پدرتون حرف بزنید، سکوت شما به نظراونا رضایت شماست درضمن همه افراد بد و مشکل دار نیستند امیدوارم مشکلتون حل بشه، برام بنویسید ، موفق باشید. آن شب بحث مفصلی بین من و پدرو مادرم صورت گرفت، بهشون گفتم که مادر امید نمی ذاره ما خوشبخت بشیم و امید عرضه زندگی مشترک رو نداره، من حاضر نیستم در این وسط قربانی بشم حتی به قیمت از بین رفتن دوستی قدیمی پدر و آقای امیری. پدرم حاضر نبود حرف منو قبول کنه مدام سعی می کرد منو قانع کنه، مادرم هم در این راه همراهش بود. من نمی خواستم کوتاه بیایم.
- امروز قراره مراسم عقد برگزار بشه ولی عروسی در کار نخواهد بود چون من تصمیم دارم در اون ساعت به نمایشگاه کتابی در خارج شهر برم حالا که اونا نمی خوان حرفمو قبول کنن پس من هم لزومی نمی بینم به حرف اونا گوش کنم.
نامه را فرستادم ، نزدیکای ظهر بود که میترا تماس گرفت داشت گریه می کرد گفتم: چی شده ، گفت : آقای کیان به شهر خودشون برگشته و در نامه ای که برام گذاشته گفته که اصلا علاقه ای به من نداشته و از دخترای ساده ای مثل من بدش میاد. دلداریش دادم و گفتم : میترا خدا رو شکر کن که الان این اتفاق افتاده اگه وابستگی بیشتر می شد چیکار می کردی همان بهتر که رفت والا زندگیت نابود می شد. کمی آروم شد، درسته عاشقی خودش یه معادله مجهوله و رهایی از دستش خیلی کمه یا اصلا نیست ، ولی امروزه عشق دیگه یه دروغه و کسی که دم از عشق می زنه دروغگویست که حناش دیگه رنگ نداره . واسه همینه که از هر چی عشق و عاشقی بدم میاد و باورش ندارم . اون روز زدم بیرون و بی خبر به نمایشگاه رفتم. همش به پدر و مادرم فکر می کردم الان اونا چه حالی دارند و چیکار می کنند؟ ولی وقتی به یاد امید و مادرش می افتادم پاهام قوت می گرفت و عزم راسخ تر می شد. ساعت ها بدون هدف تو خیابونا راه می رفتم، بارون تندی هم می بارید . حالا دیگه شب شده بود، باید به خانه برمی گشتم ولی پدرمو چه کار می کردم ، حتماً خیلی عصبانییه. تو این فکر بودم که متوجه شدم کیفم نیست ، وای خدای من این یکی دیگه نه! تنم گر گرفته بود و دنیا دور سرم می چرخید، تو همین احوال ناگهان ماشینی جلوی پام ترمز کرد ، من که دیگه هیچ نیروی برام نمونده بود از حال رفتم...
واااااااااااای خدای من خیلی وقت بود نوشته های قوی چون اینو نخونده بود
زودتر باقیشو بفرست
راستی من یه پیشنهاد دارم اگه دوست داری
کل مطالبی رو که فرستادی یا میفرستی تا اونجایی که برای ارسال اماده هستند به صورت پی دی اف بذار توی تاپیک اینجوری هم تسلسل داستان مشخص میه هم مشکلات کلی کار نمایان میشه
چون در هر قسمت ویژگی خاصی ممکنه مشاهده بشه که در اون قسمت ایراد نداشته باشه اما به کل کار صدمه بزنه
به هر حال اینیه پیشنهاده
پاینده باشی
سلام
ممنون اگه بخوام PDF رو تهیه کنم باید همین جا قرار بدم؟
درود بی کران
اره جانم همین جا قرار بده ام هر فصل رو جدا قرار بدی بهتره
پاینده و سر افراز باشی بی صبرانه منتظریم
قسمت بعدی داستان آماده است . در مورد PDF هم وقتی آماده شد تو تاپیک قرار می دم. اگه ایده ای در مورد بهتر شدن روال یا کیفیت داستان داشتید بهم بگید خوشحال میشم استفاده کنم تا سطحش بالا بره. (خصوصا ویرایش اون)
فصل دوم
قسمت 1 :
وقتی چشامو باز کردم داخل یه اتاق بزرگ و تو رختخواب بودم. به آرامی نگاهی به اطراف انداختم ، پرده های توری بلند و پرچین خود نمایی می کردند. آیینه بزرگی روی دیوار کنار در ورودی نصب شده بود. در انتهای اتاق هم چندین کمد قرار داشت ، کنار تخت هم میزی همراه با صندلی بود. از تخت بیرون اومدم ، لباس خواب راحتی تنم بود. به طرف پنجره رفتم تا دور دست همه جا پر از درختچه و گل و چمن بود. حوض بزرگی وسط حیاط بود ، منظره بیرون بسیار زیبا بود . خانه بیشتر شبیه یک قصر بود. من اینجا چیکار می کردم و این لباس دیگه چیه؟ با اینا نمی تونم از اتاق بیرون برم. صندلی رو به کنار پنجره بردم و همون جا نشستم . ماشین شیکی وارد حیاط شد و جلوی در خانه نگه داشت ، ندیدم چه کسی پیاده شد، ماشین درپارکینگ پارک شد و راننده رفت. مدتی بعد در اتاق زده شد، گفتم : بیان تو . در باز شد و خانم جوانی وارد شد، زود از جا بلند شدم. سلام داد و حالمو پرسید، گفتم : خوبم ، ولی ... گفت : وقتی به اینجا اومدید حالتون اصلا خوب نبود، سر تا پا خیس بودید، چند روزی تو رختخواب بودین تا بهوش بیان و امروزهم خدا رو شکر سر حال هستید، راستی من نیکی فرهمند هستم منشی آقای فرزین رئیس شرکت تی کی. در اینجا به کارهای اداری آقای فرزین بزرگ می رسم ، می تونم اسمتونو بپرسم؟ گفتم: من هستی آرام هستم ، آقای فرزین منو از کجا می شناسن؟ گفت : نمی دونم ولی آقای فرزین خیلی سفارش شما رو کرده ، راستی می تونید از لباس های تو کمد استفاده کنید ، من کمی بعد می یام تا شما رو به دیدن آقای فرزین ببرم. بعد از رفتن خانم فرهمند به طرف کمد لباس ها رفتم ، کمد پر بود از لباس های رنگارنگ، کفش های جورواجور وخلاصه هر چیزی که یه دختر جوان دوست داره. کمد رو به دنبال لباس مناسبی گشتم ، کت و دامنی پوشیدم ، موهامو بستم و روسری کوتاهی سرم کردم. مدتی بعد به همراه خانم منشی به اتاق آقای فرزین رفتیم در را زده و وارد شدیم. مرد تنومندی پشت به ما روبه روی پنجره ایستاده بود، منشی گفت : آقا ، خانوم آرام اومدند. آقای فرزین گفت : شما می تونید برید. خانم منشی رفت و من تنها شدم. آقای فرزین گفت : می تونید بشینید. روی صندلی کنار در نشستم. کتابخانه بزرگی تو اتاق بود با یه میز کار کنارش ، چند تا صندلی راحتی هم کنار پنجره بود. آقای فرزین به طرفم برگشت. مردی که روبه رویم ایستاده بود 50 سال به بالاداشت با ریش پرفسوری و چشمهای آبی رنگ. موهایش را به یک طرف شانه کرده بود و لباس موقری بر تن داشت. گفت : خانوم آرام در مدتی که شما مهمان ما بودید من سعی کردم با خانواده تون تماس بگیرم و اونا رو از حال شما باخبر کنم ولی ...
قسمت 2:
حرفش رو قطع کردم : ولی چی ؟ گفت :اونا عزادار بودند، عزادار شما . با تعجب پرسیدم : عزادار من ؟ گفت : آره ، اون روز که از خونه رفتید اونا دنبالتون می گردند و کیف تون رو پیش یکی که تو تصادف کشته شده بود پیدا می کنند، اون فرد قابل شناسایی نبود و به خاطر کیف فکرمی کنن شما تو تصادف مردید. گفتم : وای ، من کیفمو گم کرده بودم. گفت : به نظر من فعلا صلاح نیست به خونه برگردید خانوادتون شوکه می شن بهتره یه مدتی همینجا بمونید تا اونا کمی به شرایط عادی برگردند اون وقت به دیدنشون برید. با آقای فرزین موافق بودم ، در ضمن برگشت من همان و آوار شدن خانواده امیری روی سرم همان! حالا که این مرد به من لطف داره بهتره اینجا بمونم تا کمی غصه هامو فراموش کنم. آقای فرزین گفت : اینجا رو مثل خونه خودتون بدونید هرجا دوست دارید برید، من در هفته چند بار به شرکت که در مرکز شهر است سر می زنم ، اینجا حوصلتون سر نمیره آخه من دختری همسن شما دارم که الان در خارج مشغول تحصیله می تونید از تمام وسایلش استفاده کنید امیدوارم روزهای خوبی در اینجا داشته باشید. پرسیدم : چرا اینقدر به من لطف دارید شما که منو نمی شناسید؟ نگاهی به من انداخت و گفت : حس انسان دوستی کافی نیست؟ نمی دونم چرا قانع نشدم. راست می گفت : سالن ورزش مجهز، اتاق طراحی و موسیقی و باغی پر از گل که هرکسی رو متحیر می کرد. اینجا حوصله هیچ کس سر نمی ره. اون روز روی صندلی گوشه باغ نشسته بودم ، به دنیای زیبای که رو به رویم بود خیره بودم و به دنیای پر غم و تاریکی خودم فکر می کردم، تا دیروز مجبور به تحمل کسی بودم که حضورش عذابم می داد، شکست عشقی رو می دیدم که این باور رو برام تداعی می کرد که تو دنیا عشق یه دروغ خیلی بزرگیه .اما حالا دنیام کاملا عوض شده و غصه ای ندارم و تو خونه یه آدم مهربون هستم. آیا فقط حس انسان دوستیش گل کرده و یا حمایت از من علت دیگری داره؟ تو حال خودم بودم که یکی صدام کرد : سلام خانوم آرام... خانوم فرهمند بود، کنارم نشست : چطوری تو فکری ؟ گفتم : می تونم سوالی ازتون بپرسم ؟ گفت : بپرس گفتم : آقای فرزین همیشه اینقدر مهربونه و چرا به من کمک می کنه؟ گفت : از وقتی ایشون رو می شناسم همیشه به همه کمک کرده، همسرش سال ها پیش فوت کرده ، تنها دخترش الان خارج درس می خونه و پسرش کیانوش بیشتر کارهای شرکت تی کی که مخفف تولیدات کشوریه رو انجام می ده ، چند بار تو هفته به ما سر می زنه. من دختر دوستش هستم سال ها قبل با پدرم همکار بود تا اینکه پدر و مادرم تو یه تصادف کشته شدند از اون روز به بعد منو به خونش اورد، حالا اینجا هم کار می کنم و هم زندگی . او برام مثل پدر است. دلیل کمکش به تو رو نمی دونم، روزی که تو به این خونه اومدی من پیش خاله ام بودم وقتی اومدم آقای فرزین گفت : مهمون داریم و باید حسابی هواشو داشته باشی.نیکی با خنده ادامه داد: آقای فرزین عادت داره به همه کمک کنه. من در کنار نیکی مشغول بودم ورزش می کردم گاهی طراحی ، نیکی داشت به من پیانو زدن یاد می داد من شاگرد خوبی بودم خیلی زود یاد می گرفتم و کم کم داشتم براش یه رقیب می شدم . روحیه ام کاملا" عوض شده بود. الان دیگه غمی ندارم حتی به گل های باغ هم می رسم. یاد نامه های صندوق افتادم اینجا هم صندوق زیبایی جلوی خونه داشت تصمیم گرفتم نامه نوشتن را ادامه بدم : سلام ، باورتون نمیشه دنیای من زیر و رو شده تا دیروز من داشتم تو مرداب تنهایی غرق می شدم ولی حالا فرشته ای اومد و دنیامو روشن کرد....
ببخشید من تازه اومدم تو این تاپیک ... هر کسی خواست داستان مینویسه و اینجا پست میزنه یا نوبتیه ؟
اره جانم داستان بذار ما بخونیم و لذت ببیرم
نقل قول:
وااااااااااااااااااااااای خدای من بابا من مثل سریال دارم داستانتو پی گیری میکنم
پیروز باشد
dourtarin عزیز داستانت خیلی قشنگه.
ادامه بده منتظر بقیه داستانتم.
موفق باشی:11:
و ما همچنان منتظریم
کژال یعنی آهو ... در واقع همان غزال خودمان . اسمی زیبا ؛ اسمی که ممکن است نام باشد یا استعاره... حالا چه نام باشد چه استعاره ، من دوستش دارم . زندگی همین است دیگر ، دوست می داری ، دوست داشته می شوی ، بعضی اوقات هم همین قضیه برای تنفر تکرار می شود . بعضی اوقات هم دنبال یکی دیگر می گردی که دوستش داشته باشی . غافل از این که هرچی دنبالش بگردی بیشتر گمش می کنی . باید بایستی تا بیاد . شاید هم بیاید و نگاهت هم نکند ، بعدش هم گوشه چشمی نازک کند و برود. اصلا پشتش را هم نگاه نکند . تو فقط خرامیدنش را ببینی . دنیا آن قدر ها هم که نشان می دهد طبق قانون نیست . یعنی هست ، ولی بزرگ ترین قانونش همین قانون تصادفی بودن خیلی چیزهاست .وقتی تا این حد تصادفی هستی ، وقتی هم اکنون ممکن است با یک زلزله بروی زیر صد خروار آوار ، وقتی ممکن است فردا خیلی تصادفی سر راه یک راننده مست قرار بگیری ، چرا باید بکوشی تا آبرویت حفظ شود؟ چرا باید بنشینی و به چشم و دهان آدم های دیگر خیره شوی ؟ این قضیه خیره شدن به آدم ها مرا یاد گرگ ها می اندازد ، وقتی در کوران زمستان شکار پیدا نمی کنند ، وقتی در سرما می لرزند ، حلقه میزنند و چشم در چشم هم دیگر می دوزند ، وقتی یکی شان چشمانش را بست ، به او حمله می کنند و او می شود غذای آن شبشان . ما هم همین طوریم ، چشم گذاشته ایم که یکی خوابش ببرد ، حواسش پرت شود تا بریزیم سرش ، به قول خودمان آبرو اش را ببریم ، خب من ترجیح می دهم حواسم پرت شود و آبرویم را بخورند تا این که آگاهانه به کژال چشم بدوزم تا برود و از نظرم پنهان شود ، که چه ؟ که خورده نشوم ؟ چه فرقی می کند وقتی رفت و تو تنها نگاهش کردی؟ ممکن است هم او برود و پشتش را نگاه نکند و هم تو نقل مجلس شوی ، ولی خوب بگذار بشوی ، مگر این جز قانون شانس است ؟ همین قانون بزرگ زندگی . اصلا یک لحظه صبر کن ! مگر خودت تا به حال کسی را دوست نداشته ای؟ مگر من مسئول حماقت کسانی ام که جرئت بیانش را ندارند؟ یا مگر من مسئول تمامی آدم هایی هستم که اطراف من زندگی می کنند ؟ اگر جرئت بیانش را نداری ، یا اگر اکثر آدم ها جرئت بیانش را ندارند دلیل می شود که تو هم نگویی ؟ من گفتم ، لا اقل سعی ام را که کرده ام ! حالا ممکن است نشنود ، یا اصلا نخواهد بشنود ، شاید بشنود ولی به روی خودش هم نیاورد شاید هم جوابش خوشحالم کند، این دیگر بر می گردد به حق هر آدمی برای تصمیم گرفتن ، برای تعیین راه زندگی خودش ، می شود سلاح مملکت خویش خسروان دانند . وقتی درخواست می کنی ، از هر که ، هرچقدر هم که کوچک باشد، نباید انتظار داشته باشی حتما اجابتت کند ، حالا چه برسد به درخواست به این بزرگی ... تنها چیزی که تنها و تنها برای من است و به آن ایمان دارم ، این است که "کژال" در ذهن من کژال است .با آن همه محبتی که بر می انگیزد در ذهن من است که می شود کژال دوست داشتنی ... نه در ذهن همه . این همان جریان اصیل و سیالی است که همه از همان روزگاران کهن که هنوز عصر آبگینه و مفرغ و زیگورات بود و بوذرجمهر ، بزرگ مهر ... به عنوان نیای زندگی می شناختند .
چرا ادامه نمی دید منتظریم ها
دوستان عزيز
چندتا داستان كوتاه داشتم كه نوشته خودم بود مي خواستم از نظر ادبي ،شماهايي كه استادين نظرتونو بصورت پيغام تو پروفايلم بذارين .ممنون ميشم... اول كوتاهترين داستانك :
پسر با حرکتی سریع و ناگهانی پرتش کرد تو آب،هرچه تقلا کرد نتونست بالا بیاد ،پایین و پایین تر رفت .حباب های هوا ،ریز و درشت از اطرافش به سمت سطح آب ،بالا میرفتند.خودشو به اینطرف اونطرف میزد ولی فایده ای نداشت...پسر همچنان با چشمانی تب دار بهش زل زده بود و بی تفاوت نگاهش میکرد...
بالاخره خسته و بی رمق شد،سبک شده بود ...خودبخود آروم آروم به سطح آب رسید...دیگه تقریبا" هیچی ازش نمونده بود...
پسر جلو اومد،لیوان رو برداشت و همه محلول ویتامین ث رو سرکشید.
از دستنوشته های " ناهی "
خوب بود اما کلمات با سبک داستان هم خونی ندارن د رحقیقت هر سبکی ویژگی های خودشو داره مثل همون دو موردی که نشون دارمنقل قول:
اگه سبکی رو انتخاب کردی تا اخرش به همون سبک برو مگر اینکه بسته به نوع داستان گریزی بزنی:11::10:
سلام بعد از اينهمه مدت اومدم داستاني نوشته بودم يك بخشي از آن را اينجا مي گذارم دلم مي خواهد ببينيد چطور است البته فكر كنم اشكال گرفتن از متنش تمام عيد وقتتون رو بگيره :41: اما فقط يك نگاهي بيندازيد ممنون مي شوم:20:
_آلدروس کجاوه ات زرین است و عنبران مهر خود را به تو عاریت داده اند دلبرکان از رخسار تو به وجد می آیند و دل بر کف به استقبالت می شتابند با همه این نعمت ها تو چرا هراسانی؟ بیم از چه قلب تو را متزلزل ساخته ؟
آلدروس لبخند تلخی بر لب داشت ذهن مغشوش او اعتنایی به سخنان آرتور نداشت بلکه اهتمامش به جانب دیگری بود
_برادر من همیشه به تو رشک برده ام چرا که همه آنچه من تمام عمر در پی اش بوده ام تو با کمی چین بر روی لبهایت آن را به دست آورده ای
اینبار مخاطبش برگشت و گفت:می خواهی باور کنم؟.....این خنده های دلفریب که هر روز در قصر می پیچد یک نام بر لب دارند و خواهان یک تن هستند
_چه کسی دل به شیرین زبانیهای دخترکان نو رسته خوش کرده که من بکنم در دل هیچ کدام از آنها عشق واقعی جایی ندارد فقط هوس زودگذر است اینها هر روز دل در یاد یک نفر دارند
_آرتور من در این حال یارای سخن گفتن با تو را ندارم بگذار برای بعد
آلدروس به طرف در به براه افتاد ساعتی بود که کالسکه سلطنتی در جلوی در کاخ با همه خدم و حشم به انتظار ایستاده بود اما آلدروس هنوز در تردید بود و حالا گویی تصمیم خود را گرفته بود دیگر تاخیری ننمود با چابکی سوار شد در بسته شد و به راه افتاد
اوایل بهار بود آفتاب بی رمق می تابید و به همین اندک تابش, درختان یخ زده قناعت کرده بودند بهار افسونی برای عاشقی است گویی غم ها و دردها و همه اندیشه های قید و بند آور به همراه برف ها آب می شوند بهار مانند جوانی است پروای هیچ چیز نباید در سر داشت یکه تاز در مسیر زندگی پیش رفت بی هیچ دغدغه ای .آلدروس اگر چه تحت تاثیر این احساسات قرار نمی گرفت اما در آن حال به ذهنش مجالی داد تا اندکی فارغ از همه چیز خوش باشد به آنچه در پیش داشت می اندیشید گلهای زیبا او را به یاد ایوجین می انداختند به لطافت صورتش به ....
کالسکه توقفی کرده بود اما قبل از آن مسافر پیاده شده بود خدمتکاران به اطراف خود می نگریستند در کوچه ای تنگ و باریک توقف کرده بودند شاهزاده جوان به سمت یکی از خانه های کوچک رفت از باران شب قبل آب در چاله ها جمع شده و سر و صدای همراهان در آمده بود اما او اعتنایی نداشت فقط گوش به یک طرف داشت عاقبت در باز شد آلدروس بی هیچ تاملی دسته گل سرخ را به جلوی در نگاهداشت لحظه ای بعد صدایی شیرین به گوش رسید
آه آلدروس!
تقدیم به پرنسس عزیز
گلها به کناری رفت و قامت زیبای ایوجین در لباس سبز تیره بلندی نمودار شد موهای کمند سیاهش را به بالای سرش جمع کرده بود و چشمانش آن چشمان افسون کننده سیاه چه جلایی داشتند آلدروس عاقبت گفت:چه مدت از این درخشش (به چشم ها اشاره ای کرد) محروم بوده ام.
ایوجین یک دختر 19 ساله بود جوانی و طراوت از تمام وجودش می بارید صورت زیبایش هدیه ای آسمانی بود علاوه بر چشمانش ابروهای کمان کرده لب های صورتی رنگ و کوچک گونه های شکفته اش هر کسی را دیوانه خود کرده بود اما از میان همه خواستگارانش دل به آلدروس سپرده بود نه به این دلیل که او یک شاهزاده بود در واقع در ابتدا به همین دلیل از او دوری می جست زیرا نمی خواست بازیچه هوس های زودگذر یک شاهزاده شود اما وقتی متوجه شد واقعا دلش در گرو مهر اوست آنوقت لبخند به چهره او برگشت و حاضر شد تا آلدروس به فکر ازدواج با او بیفتد
روز موعود رسیده بود همه آن اوقات خوش و بی خیالی به سر آمده بود پادشاه و ملکه از قصد پسرشان آگاه شده بودند و منتظر بودند تا انتخاب پسرشان را از نزدیک ببینند و مشکل همین بود ملکه مدام او را به باد سوال می گرفت :دختر کدام افسر عالیرتبه است؟ آیا از دختران دوک شالین است ؟ و پدر می پرسید:شاید در سفر قبلی او را ملاقات کرده ای ؟پسرک بیچاره من می دانم این مسافت دراز تا سرزمین محبوبت با قلبت چه کرده.....شاید ویکتوریا دختر گراهام است آری من هم نسبت به او نظر خوبی دارم و پسرشان در برابر این سوالها فقط لبخند می زد و آن ها را تا روز موعود در بی خبری نگه می داشت
اما آلدروس اکنون قلبش آرام بود هر چه می خواست پیش بیاید او حاضر نبود دل از این عشق بکند نگاهش را از ایوجین بر نمی داشت ایوجین در آن پیراهن مخمل سبز که هدیه شاهزاده بود هیبتی افساته ای پیدا کرده بود
ایوجین اندکی مضطرب می نمود عاقبت گفت:نمی دانم چرا آرامشم را از دست داده ام تمام این مدت تمرین کرده بودم اما امروز .....
آلدروس دستانش را گرفت و گفت:نگران نباش همه چیز را بر عهده من بگذار هر اتفاقی بیفتد ما کنار هم خواهیم ماند اینطور نیست ؟
لبخند زیبایی بر لبان دخترک نشست اندکی بعد به آرامی سوار بر کالسکه شدند و به طرف قصر به پیش رفتند .
جاده کالسکه رو که به کاخ سلطنتی هنری پنجم منتهی می گشت یکی از آثار معماری با شکوه دنیا به حساب می آمد مسیر طولانی جاده همچو دالانهای بهشت با گلها و گیاهان خوش بو و منظر آراسته شده بود و زیر سایه سنگین شاخه های درختان سایه ای بلند و تاریک داشت به تدریج نمای سفید و با شکوه کاخ که از دور به سرزمین پریان می ماند نمودار می شد ستون ها مجسمه های افسانه ای قدیم را به دوش کشیده بودند در این مسیر جوانان و دلبران به وجد می آمدند و سرشار از خیال و آرزو می شدند و آینده را چه روشن می دیدند اما برای این دو جوان وضع به گونه دیگری رقم می خورد و هر چه به طرف قصر نزدیک تر می شدند اضطرابشان افزایش می یافت البته این تشویش برای ایوجین به مراتب بیشتر بود و می دانست چه خطای بزرگی را مرتکب شده است هرگز نباید بدون اجازه و رضایت پادشاه راضی به این کار می شد اما آلدروس این حرفها به گوشش نمی رفت و آنقدر پافشاری کرده بود تا عاقبت دل دخترک را نرم کرده بود با وجود اینکه خیلی راحت می توانست از قدرت و نفوذش استفاده کند و خیلی زودتر به مقصودش برسد اما با صبر و انتظار غیر قابل تحملی تمام این مدت را گذرانده بود و همین عشق او را در قلب ایوجین بیشتر از پیش کرده بود دختر جوان با نگاه به چهره با صلابت آلدروس آرامشی می گرفت زیبایی چهره این شاهزاده جوان هرگز تنها ملاک او نبود بلکه اراده قوی و اعتماد و تسلطی که به خود داشت و از نگاه به چهره اش به فوریت احساس می شد او را تحت تاثیر قرار می داد آلدروس گویی در این لحظه هیچ کس و هیچ چیز را نمی دید تنها دو چشمان لاجوردی اش به یک نقطه خیره مانده بودند و اگر رد نگاهش از پنجره کالسکه تا خود قصر به دقت دنبال می شد به یکی از پنجره های کاخ منتهی می شد
عاقبت این انتظار پر از تشویش به سر آمد و کالسکه در کنار در ورودی کاخ توقفی کرد با شنیدن صدای چرخهای کالسکه جمعیتی جلوی در تجمع کرده بودند در باز شد و آلدروس پا بر فرش قرمز رنگ گذاشت بدون هیچ نگاهی به جمعیت برگشت و دست ایوجین را گرفت تا او پیاده شود از این بابت هیچ نگرانی نداشت وقتی آن دختر پیاده شد آن وقت نگاهش را برگرداند تا نگاهی بیندازد حدسش درست بود همه آن افراد به آن دخترک زیبا با حیرت می نگریستند جلو رفتند مانتس و آرتور دو برادرانش به استقبال آمدند الن همسر مانتس به گرمی پذیرای ایوجین گشت
از سرسرای کاخ عبور کردند از راهروهای پر از اضطراب گذشتند و عاقبت به اتاق پادشاه رسیدند پشت در بزرگ و پر نقش و نگار دو جوان گویی خود را باخته بودند همه چیز پشت این در خلاصه می شد هر چه بود بعد از این لحظه شروع می شد
آه ایوجین چه نام زیبایی....اما تاکنون نامش را نشنیده ام .ملکه با تمام ابهت خود از جایش برخاسته بود و به کنار آن دختر شتافته بود تا او را بهتر ببیند
تمام این مدت ما را در انتظار او گذاشته بودی اعلی حضرت می بینید چه دختر زیبایی است سلیقه پسرانتان واقعا بی نظیر است
هنری پنجم از همان جا که تکیه داده بود عینک کوچکش را به چشم زد تا همسر آینده پسرش را بهتر ببیند عاقبت پس از مدتی گفت: فرزندم هرگز او را پیش از این ندیده بودیم و یا شاید چشم ما متوجه او نشده در این باره قضاوت مادرت کاملا صحیح است چشم تو هوشیاری بیشتری دارد
آلدروس لبخند آهسته ای زد و گفت:اعلی حضرت باید بدانند این اولین بار است که دختر خانم به ملاقات شما مشرف شده اند و تقصیری از جانب شما صورت نگرفته
هنری پنجم با شنیدن این حرف کمی راست قامت شد تمام حرکاتش ترسی از شکوه و ابهت را به جان آدم می انداخت
پسرم نمی خواهی او را به ما معرفی کنی ؟ می خواهیم نام پدرش را بدانیم او با داشتن چنین دختری که هم شان فرزند ماست جایگاه ویژه ای پیدا خواهد کرد
در این لحظه حساس آلدروس چند قدم جلوتر آمد و به کنار پدرش آمد گویی می خواست حس پدرانه پادشاه را به جریان بیندازد تا از پی آنچه به گوشش خواهد رسید بر طبق آنچه وظیفه پدریش حکم می کند تصمیم بگیرد هنری پنجم در این لحظه واقعا غروری در خود احساس می کرد اما با دیدن قامت بلند و با شکوه پسر دومش؛ در این فکر افتاده بود کدام منصب را برای او در نظر بگیرد هر سه پسرش لایق و مایه مباهات او بودند اما تنها یک تن از آنها بایستی جانشین او می شد و او بدون شک مانتس بود اما این بسیار بی انصافی بود که دو پسر دیگر را نادیده بینگارد بایستی برای آن دو هم مقامی در خور تعیین می کرد
ایوجین در این لحظه می خواست فریاد بزند تا او دست از این کار بردارد تا همه چیز همین جا تمام شود حالا می فهمید این کار هیچ فایده ای نخواهد داشت او حاضر بود از عشق خود دست بکشد تا آلدروس به دردسر نیفتد هر چند قلبش به هزار تکه تبدیل شود اما نمی خواست این نگاه پر از فخر هنری پنجم به پسرش عوض شود نمی خواست این آرامش ملکه را به هم بریزد اما برای همه چیز دیر شده بود آلدروس لب به سخن گشوده بود
پدر......(با این لحن هنری پنجم لرزشی در تنش احساس نمود ) و مادر عزیز (چشمان ملکه را سوزشی گرفت)
می خواهم با شما صحبت کنم خواهش می کنم قبل از هر چیز به حرفهایم خوب گوش کنید بعد هر تصمیمی خواستید بگیرید
برگشت و نگاهی دوباره به ایوجین انداخت نگاه به او او را در تصمیمش مصمم تر می ساخت اما چهره دخترک را هراسی گرفته بود بایستی خود به او قوت قلبی می داد برگشت و رو به پدر و مادرش گفت:
.......شما به عنوان فرمانروای این سرزمین پهناور از پس آنچه وظیفه پادشاهیتان بود به خوبی برآمده اید و اضافه بر آن برای جانشینی خود پسرانی لایق تربیت کرده اید البته اگر من را کنار بگذارید اما نگرانی شما در مورد پادشاه آینده این سرزمین کاملا بر طرف شده است اینطور نیست ؟
پادشاه با سردرگمی نگاهی به ملکه انداخت آلدروس ادامه داد
مانتس و همسرش از هم اکنون مورد استقبال عامه مردم قرار گرفته اند و این وظیفه خطیر بر دوش آنان افتاده است و طبعا من و آرتور کمتر در زیر این فشار هستیم و اقبال عمومی کمتری متوجه ما است بنابراین آزادی بیشتری در مورد زندگی خود داریم
هنری پنجم طاقتش را از دست داد و تقریبا با صدای بلند گفت:نمی خواهی بگویی ماجرا از چه قرار است نزدیک است جانمان از تن بدر آید
آلدروس سرش را پایین انداخت جراتش را دوباره جمع کرد سر بلند کرد و با چشمان نافذش به پدرش نگریست
پدر این مقدمه برای این بود که .....(اشاره به آن دختر کرد ) این دختری که برای زندگی خود برگزیده ام فرزند هیچ یک از سران مملکت نیست پدرش هیچ مقام و منصبی در بارگاه شما ندارد و شاید تا بحال اسمی از او هم به گوشتان نخورده باشد ..اما او یکی از شهروندان همین مملکت است که شرافتمندانه زندگی می کنند و نجابت و پاکی او ملاک من برای انتخابش بوده ....
برگشت به پدرش نگاهی کرد رنگ به صورت پادشاه نمانده بود دستش در میان هوا لرزشی گرفته بود و کلامی از لبهای او خارج نمی گشت از آنچه فکر می کرد بدتر بود
اما کم کم رنگ پادشاه به حالت عادی برگشت ....به تخت خود تکیه ای داد و گفت:منظورت چیست که او یک شهروند عادی است از ظاهر او که چنین چیزی بر نمی آید شاید مقام چندان بالایی نداشته باشد این مشکلی نیست ترتیبی می دهیم به مقامش اضافه شود این همه مقدمه چینی برای همین بود آه....
آلدروس با تحکم گفت:نه پدر....گفتم که او یک شهروند عادی است پدرش یکی از کارگران معدن شمال است....
صدای جیغی از گلوی ملکه بلند شد و فنجان چای از دستان پادشاه بر زمین افتاد سکوتی طولانی در اتاق سایه افکند
پادشاه مدتی نیاز داشت که این حرف در ذهنش تجزیه شود پس از مدتی عاقبت حرکتی کرد و بریده بریده گفت:فر...فرزندم....
اما ملکه که توان خود را بدست آورده بود دوباره بلند شد و گفت:پسرم این اصلا شوخی مناسبی نیست
آلدروس با کلافگی گفت:مادر من کاملا جدی هستم
اما ملکه با تحکم بیشتری گفت: اما من گمان می کنم عنان عقلت را از دست داده ای و متوجه آنچه که می کنی نیستی
پسرش آزرده خاطر عقب رفت و گفت:بسیار خوب پس حالا تهمت جنون هم به من می بندید چطور تا همین الان به من افتخار می کردید سلیقه مرا ستایش می کردید این یک لحظه چه شد که نظرتان عوض شد ؟
آه آلدروس عزیزم اما.......
پادشاه گفت:بله حرفهایت نشانی از خرد ندارند این نظر ماست چون هم اکنون همه چیز بر ما روشن گردید اما بدان پسرک من که اگر این دختر مجسمه تقوا و عفت هم باشد و در زیبایی شاهزاده سرزمین پریان باشد هرگز نمی تواند با تو ازدواج کند
با این حرفهای بی رحمانه آلدروس تحمل خود را از دست داد با صدای بلند گفت:چه کسی می خواهد جلوی مرا بگیرد ؟
اما ایوجین که دانست باید در این جا کاری بکند تا او احترام پادشاه را نگهدارد به جلو دوید و گفت: اوه آلدروس خواهش می کنم ....آلدروس برگشت و به او نگاه کرد
تو نباید بر روی حرف اعلی حضرت حرفی بزنی آنها صلاح تو را می خواهند این ازدواج درست نیست بهتر است منصرف شویم
آلدروس رنگش متغیر شد و با خشم گفت:ایوجین این چه حرفی است که می زنی تو فکر می کنی من دست از سر تو بر می دارم هیچ کس نمی تواند مانع ازدواج ما شود
پادشاه و همسرش در عین حال که به نجوای آن دو جوان گوش می دادند یک چیز بر آنها مسلم شد در این میان دخترک هیچ نقشی نداشت بلکه این پافشاری و ابرام از طرف پسرشان بود
هنری پنجم زیر لب زمزمه کرد :می دانستم این پسر عاقبت برای من نگرانی پدید می آورد کارهای او هیچ گاه بر میل دلم نبوده هیچ گاه بر طبق وظیفه اش که شایسته یک شاهزاده است عمل نکرده همیشه آزادانه و بر طبق میل خودش عمل کرده .......با همه این احوال چقدر دوستش دارم نمی توانم بگذارم به این خواسته اش برسد
پریشانی بر هنری پنجم مستولی شد با جدیت اندیشید:بله هرگز نباید اجازه دهم
بابا این تاپیک یکی از پیشکسوتای این سایته.. چرا اینقد ر خلوت مونده ؟
سلامنقل قول:
داستان زیبا و پرکششی به نظر می رسد.اما:
اما تحت تاثیر لحن داستانهای ترجمه شده قرار گرفتی و همینطور نویسندگان یک عصر خاص.نمیشود گفت بد است ولی برای خواننده یک حس مقاومت در برابر داستان ایجاد میکند.لحن داستان خودت را پیدا کن.هر نویسنده باید یک کلاس مخصوص به خود داشته باشد.به عنوان تمرین این داستانها خوب هستند تا بتوانی قواعد داستان نویسی را تمرین کنی.از خصوصیات نویسندگان قرن 18 و 19 این است که خیلی استعاره ای و کش دار با اب و تاب فراوان مینویسند که برای خواننده امروز خسته کننده است
باز هم میگم نیمه دوم داستان پر کشش و زیباست موفق باشید
سلام
من هم دقيقا به همين منظور اينطور نوشتم. يعني به تقليد از همين سبك ولي نمي دونستم كسي زياد استقبال نمي كنه . ممنون از اينكه وقت گذاشتي
سلام من عضو جدیدم و البته عاشق نوشتن.من اعلام امادگی میکنم این اولین باریه که :20:عضو انجمنی شدم
سلام.من یه مشکلی دارم میخواستم بدونم اول باید کل قضیه رو طرح کنم وبعد اونو به قالب داستان ارایه بدم یا شروع کنم واجازه بدم داستان خودش مسیرشو انتخاب کنه کمکم کنید.
هر دو راه امكان پذير است.بستگي به استعداد خودت دارد.ولي اگر خلاصه را براي خودت بنويسي بعد روي همان كار كني بهتر است.مثلا:نقل قول:
زن و شوهري كه به كوه مي روند و مرد همسرش را ميكشد.
حالا مياي بسط ميدي.چرا ميروند كوه؟چرا ميكشه؟چطوري ميكشه؟نتيجه كارش؟ و....
به به داش پدرام هم سر زد به اينورا
اما حساموند گرامي
سعي كن وقتي يه موضوعي توي ذهنته خودت اونو پرورش بدي اگه سعي كني خلاقيت رو در كارت بالا ببري و بيشتر وقت بذراي ميتوني پيشرفت بهتري داشته باشي
كمتر سعي كن مثل كسي يا دوره اي يا داستاني بنويسي
ديده ميشه حتانوع موضوع هم تحت تاثير اين نوع تقليد قرار ميگيره
استعدادت خوبه از گسترش نوشته هات ميشه اينو فهميد
اما سعي كن بيشتر به سبك خودت بنويسي يه سبكي رو كه فكر ميكني بيشتر توش جا براي كار داري انتخاب كن و همنو تمرين كن اين شاخه به اون شاخه ننويس
من فكر ميكنم به سبك امروزي بنويسي يا سبك هاي كه اميخته با ديگاه هاي طنز و رئاليسمي موفق تر هستي تا سبك هاي كلاسيك
ضمنا توي سبك رومانتيسم با گرايش رئاليسم خيلي جا براي كار هست مثل كاراي مودب پور
سر فرصت بيشتر در مورد داستان ها حرف ميزنيم
سلام دوستان. من عضو جدیدم. از اونجایی که همه صفحات این تاپیک رو خوندم احساس کردم نصف عمرم فنا شده چرا که زودتر از این میبایست اینجا رو پیدا میکردم.
از عضوییت خودم خیلی خوشحالم و امیدوارم از شماها چیزهای زیادی یاد بگیرم که مطمئناً همینطور هم خواهد شد. . همگی خسته نباشید.
حساموند گرامي
داستان هاي تو با سبك نوشتاريت خوبه اما اگر همون داستانو با سبك كلاسيك ايراني بنويسي كشش بيشتر پيدا ميكنه ضمن اينكه بهتر ميتوني از قوه تخيل و خلاقيت خودت استفاده كني
يه مورد ديگه چرا ادبيات باستان رو مطالعه نميكني و در اون زمينه شروع به كار نميكني
كتاب كمبوجيه و دختر فرعون مصر رو بخون من فكر ميكنم ميتونه واست مفيد باشه البته نويسنده اش آلمانيه ولي به سبك ادبي ايران نوشته شده من يادم نيست چه ترجمه اي ازش خوندم اما نخسخه خوبي بود
ديگه اينكه كليت داستانو هميشه ميتوني تغيير بدي منظورم پايانشه بنابريان خودتو در قيد و بند اين نذار كه حتما اينجوري پيش بره كه به فلان نتيجه برسه بهتره فكرتو آزاد بذار ي تا بتوني پردازش داستانو بيشتر كني
با سلام
بنده هم یکی مینوسیم امید وارم که خوشتن بیاد
پسرک ازچهار پایه آهنی بالا رفت .اون بالا روی صفحه فلزی وسط چهار پایه ایستاد
به اطراف نگاهی کرد . یک محوطه بزرگ همه دیوار ها تازه گچ کاری شده بودن و همه جا سفید بود . کمتر از یک هفته بود که بهش اجازه داده بودن شب ها رو اونجا بخوابه . به بالای سرش نگاه کرد یک سقف بلند گنبدی شکل که اونم مثل دیوار ها کاملا سفید بود از مرکز سقف یک سیم ضخیم تا جلو صورتش آویزان شده بود . خیلی اروم سیم رو گرفتم و گرش زد و یک حلقه درست کرد و سرشو از توی اون حلقه سیاه رد کرد دیگه چیزی نمونده بود که خورشید طلوع کنه تمام شب رو به 23 سال گذشته فکر کرده بود و چیزی رو پیدا نکرد بود که بخواد به خاطرش ادامه بده
چهار پایه زیر پاشو هل داد
خورشید بار دیگر طلوع میکند .جمعیت جلوی درب مسجد جمع شدن
پسرک خودشو وسط صحن مسجد حلق آویز کرده بود . پایین روی زمین یک چاقو کنار چهار پایه افتاده بود
جسد رو پایین آوردن . دکتر بعد از یک معیاینه سطحی با اطمینان علت مرگ رو برق گرفتگی اعلام کرد
پسرک در آخرین لحظه از تصمیمش منصرف شده بود و با چاقویی که توی جیبش داشت خواسته بود اون سیم رو قطع کنه و خودشو از چنگال مرگ نجات بده
مردم پچ پچ میکردن . آخه چرا ، چرا این کار رو کرده ؟
لای اون هم همه ها به اون چاقور خیره شده بودم و به دنبال پاسخ سوال خودم میگشتم
واقعا چه چیزی بوده که در آخرین لحظه اون خواسته به خاطرش زندگی کنه ؟؟؟؟؟
دوستان اینو همین الان نوشتم و دوست دارم که نظر شما رو هم بدونم
درضمن اگه از نوشته های من خوشتون نمیادش بگید تا دیگه ادامه ندم و باعث آزرده شدن خاطرتون نشم
البته من خودم بیشتر به رمان علاقه دارم ولی چون دیدم دوستانی هم هستن که به داستان های کوتاه علاقه نشون میدن گفتم بد نیست که توی این تاپیک اون چیز هایی رو که به ذهنم میرسه رو بنویسم
به هر حال اگه شما ها بنده رو قابل دونستین سعی میکنم که به روند نوشتنم توی این تاپیک ادامه بدم
داشتیم توی کوچه میرفتیم . حواسم کاملا به درختها و گنجشکهایی که روش می نشستن و پرواز میکردن بود
ازم پرسید : چی شدش ؟ با این یکی هم به هم زدی؟
گفتم : اره بابا امروز قالشو کندم . دیگه ازش خسته شده بودم
گفت : تو که عاشقش بودی اونم عاشق تو بودش ، پس چی شد اون همه عشق ؟ اونم قبول کرد؟
گفتم چاره ای نداشت . یه خورده گریه کردش بعد منم ازش جدا شدم و اومدم ، چند روزدیگه حالش خوب میشه و خودش میفهمه که چه خدمتی بهش کردم که ولش کردم و بعد خندیدم
یک لحظه چیزی ازبغلمون رد شدش
دوتا کنجشک چاق و چله بودن ، چقدر اینا از گنجشک های دیگه درشت ترن؟!
سریع تفنگم رو آوردم بالا وبه سمت اونا که کنار هم روی سیم برق نشسته بودن نشونه گرفتم
به علاوه دوربین رو انداختم روی بال اولی و بدون مکث ماشه رو کشیدم
دقیق خوردش توی هدف . پرنده صاف از روی سیم افتادش پایین
اون یکی پر زد ولی سریع متوجه شد که جفتش هم راهیش نمیکنه . روی اولین پشت بان نشست و به عقب نگاه کرد
یک ساچمه توی تفنگ گذاشتم و اون یکی رو هم هدف گرفتم . یک خورده دور بودش احتمالش کم بود که بزنمش
پرنده پرواز کرد و برگشت روی همون سیم و بالای سر جفتش ، قشنگ توی تیر رس بود. باز نشونه گرفتم و بدون مکث ماشه رو کشیدم . اونم افتاد زمین ولی بال بال میزد
رفتیم جلو، تیر خورده بود توی رون پاش دوستم نشست و گرفتش توی دستاش و درحالی که داشت به من نگاه میکرد اونو به من نشون داد
زیر سینش زرد بود ، یک زرد خوش رنگ مثل زرد قناری ولی پایینش خونی شده بود حیون داشت زجر میکشید
داشت با عصبانیت بهم نگاه میکرد .... چرا ... چرا ... چرااااااااااااا؟؟؟؟؟
قناری رو از دستش گرفتم و با یک حرکت سرشو از تنش کندم و بدنشو انداختم کنار جفتش
گفتم : خوب نگاه کن . این عشقه ، میبینی ؟
سعی کن هیچ وقت عاشق نشی چون خیلی خطر ناکه... خیلی..............
زندگی خوبی نداشت ، نه در آمد زیادی که رفاهی در زندگی داشته باشد ، نه همسری خوب گیرش آمده بود و نه بچه خوبی داشت. ولی باز هم حاضر نبود حتی یک روز از زندگی اش را از دست بدهد. آدم خوبی بود . به موقع سر کارش در اداره میراث فرهنگی می رفت ، حق هیچ کسی را نخورده بود ، وقتی پدرش فوت کرد خودش تنهایی جلو افتاد و همه ارث و میراث پدری را به حکم شرع بین خودش و خواهرهایش تقسیم کرد.آخرش هم متهم به آن شد که سند های چند تا زمین را پنهان کرده که بعدا نوش جانشان کند.
آن روز هم که توی دعوا ریش سفیدش کردند. خوب " سعید آقا " را سر جایش نشاند.قضیه از این قرار بود که سعید و حسن توی یک بقالی با هم شریک بودند،آنقدر که اهالی آمدند و نسیه بردند بقالی ورشکسته شد. حالا این دو تا شریک بعد از دادن جنس عوض اجاره به صاحب مغازه،سر صاحب شدن یک کیسه برنج و سه پیت روغن نباتی و پنچ کله قند به جان هم افتاده بودند که اهالی جدایشان کردند . خلاصه یکی از اهالی گفته بود : سیرمونی ندارید شما ها ؟ خجالت نمی کشید ؟ آدم سر مال دنیا با رفیقش گلاویز میشه ؟ پول چرک کف دسته چه برسه به یک مشت آشغال شکم پر کن که آخر سر و کارش با گلاب به روتون خلاست! حسن آقا گیرم همه این ها رو تو بردی دادی زنت کردش نون و آب، کرد تو شکم تو و بچه هات ،آتیش جهنم می کنی تو شکمت ؟ بچه هات چه گناهی دارن که با آتیش تو بسوزن، میشن ز نا کار،مال مردم خور؟ مال ناصاف خوردن نداره...مالی که مال تو نیست از گلو تو پایین بره هم بعد ها از دماغت در میاد...
چون قابلیت ایجاد لینک منبع در فروم وجود ندارد ، این عمل وبسایت P30World ناقض قوانین کپی رایت بوده و از گذاشتن بقیه داستان در اینجا معذورم،برای خواندنش کافی است در گوگل جستجو اش کنید .
نقل قول:نقل قول:داستان اول و دوم اگر متاثي از جايي نباشد خوب از آب در امده است.ترجيحا منتظر داستانهاي بعديت هستم تا با سبك نوشتاريت بيشتر آشنا بشويم.نقل قول:
و داستان سوم. ميتوانيد لينك را به صورت كد قرار دهيد .طبق قوانين اين فروم ارسال مطلب ناقص و ارجاع به سايت ديگري خلاف است
موفق باشيد
سلام پدرام جان ممنون از توجهتون
بنده دقیقا متوجه نشدم منظورتون از متاثی چی هستش
ولی باید بگم که اینا کلا زاده فکر خودمه و از هیچ جایی کپی برداری نشده
بنده کلا تخیلاتم خیلی قویه شاید خودم هم تخیلی باشم :31:
اگر عمری باشه و بنده هم وقت بکنم حتما هرچی که به ذهنم رسید براتون مینویسم
این هم همین الان نوشتم که براتون میزارم
از در کافی شاپ بیرون اومدن . داشت با دوستش صحبت میکرد
فکر کردی فقط خودت بلدی دوست دختر پیدا کنی ؟ من از این کارا خوشم نمیادش وگرنه ...
حرفشو قطع میکنه : نه بابا پس تو هم بلدی ؟ شرط ببندیم ؟
باشه آقا ، تو هرکی رو خواستی نشون بده من خودم سریع حلش میکنم
در همین لحظه یک ماشین مدل بالا جلوی کافی شاپ توفق میکنه و یک دختر خوش لباس و زیبا از اون پیاده میشه و به سمت کافی شاپ میاد
هر دو به هم نگاه میکنن . پسرک از نگاه دوستش متوجه میشه که باید برای اثبات حرفاش با همین دوست بشه
با خودش میگه من اگه شرط هم نبسته بودم باید با این دختر دوست میشدم ، اگه با این دختر دوست بشم مثل این میمونه که دنیا و آخرتمو یک جا خریده باشم
در حالی که لبخندی به لب داره به سمت دختر میره . ببخشید خانم ؟
بله بفرمایید
شما به یک دوست پسر قسطی با شرایط عالی احتیاج ندارید
دختر به راه خودش ادامه میده
پسر با سماجت بیشتری میگه : شرایطش عالیه هان حتما میتونید از پسش بر بیایید
دختر سرجاش میایسته و سرشو کمی به عقب میچرخونه و میپرسه : حالا چرا شرایطی ؟؟
پسر هم با لبخند موزیانه ای در حالی که با دستش ماشین اون دختر رو نشون میده میگه : آخه دیدم وضع مالیتون یه کم خرابه گفتم یه جوری باشه هم خدا راضی باشه هم بنده هاش
دختر به سمت پسر میره و جلوی اون می ایسته و با لهن وسوسه انگیزی میگه باشه آقا کوچولو فقط یه شرط داره . باید امشب رو با هم باشیم . هستی؟
پسرک در حالی که داره چشماش برق میزنه میگه : آدم کور از خدا چی میخواد ؟
خودشو تو جاش جا بجا میکنه . صبح شده . چشماش رو باز میکنه
توی یک تخت بزرگ خوابیده . یک خونه ویلایی بزرگ در شمال شهر از دستشویی صدای شرشر آب میاد
کمی به اطراف نگاه میکنه
روی میز کنار تخت یک جعبه کوچک دارو نظرشو جلب میکنه برش میداره و روی جعبه رو میخونه
با خوندن عبارت روی جعبه دست هاش شل میشن
دختر در حالی که داره موهاشو خشک میکنه وارد اتاق میشه
به پسر که داره با ناباوری به اون نگاه میکنه لبخندی میزنه و میگه : یک روزی هم من جای تو روی اون تخت خوابیده بودم و داشتم روی اون جعبه رو میخوندم . حالا اون مرده یعنی خلاص شدش
نزدیک تر میادش و ادامه میده : این چرخه خیلی وقته شروع شده . حالا دیگه نوبت تو هستش که نفر بعدی رو انتخاب کنی عزیزم .
1389/8/29
سلامنقل قول:
لینک حتی به صورت کد هم قرار نمی گیرد . در ضمن ما نمی توانیم با وضع قوانین داخلی ، قوانین جهانی را بی اعتبار کنیم ... این کار مدیران فروم مصداق "انشار دوباره محتوا بدون اشاره به منبع و تولید کننده محتوا" یا "جا زدن خود،به عنوان مولف اولیه اثر" و ناقض قوانین حقوق مولفان (کپی رایت) است . بنده به عنوان مولف این اثر "در هر درجه از ارزش "، به هیچ عنوان تمامی اثرم را فدای درآمد بیشتر مدیران این فروم نخواهم کرد . به عنوان یک عضو که در واقع اصلی ترین تامین کنندگان محتوای این فروم هستند. به هیچ عنوان از تمامی حقوق خود در تالیف یک اثر تنها به "بخشنامه های داخلی مغایر با قانون" حقوق مولفان نخواهم گذشت و به هیچ عنوان تمامی مطلب را اینجا درج نخواهم کرد . تنها از این فروم به عنوان یک ویترین برای معرفی اثر سود خواهم جست .
ممنونم .
سلام خدمت همه دوستان
والا من نمیدونم چه جوری این تاپیک به 84 صفحه رسیده ؟ دو هفته هستش که کسی به اینجا سر نزده
ولی خوب عیبی نداره شاید فقط میان میخونن ودوست ندارن چیزی بنویسن
به هر حال ما به کارمون ادامه میدیم تا این تاپیک پایین نره
اینم یک داستان دیگه که امروز نوشتمش و براتون میزارم
امید وارم که خوشتون بیاد
از بچه گی با هم بزرگ شده بودن . خونه کوچیک و نقلیشون بالای پشتبوم یک ساختمان چهار طبقه نبش یک خیابون بودش که صاحبشون براشون ساخته بود . یه خروس حنایی با دمی زیبا و بلند و چند رنگ ، همیشه سینشو میداد جلو و با غرور راه میرفتش . انگار به داشتن چیزی افتخار میکرد . یه مرغ تپلی گل باقالی با پرهایی که مثل یک سبد گل بودن . هر کجا که خروسه میرفتش پشت سرش تندی هم مرغه میرفت
یه روز اون اولا که تازه یک مرغ و خروس کامل شده بودن صاحبشون اونهار و برد توی باغچه جلوی خونه . اونجا یه خروس بزرگ بود که 5 تا مرغ داشت . خروسه با دیدن گلباقالی خانم دوید به سمتش میخواست اونم صاحب بشه . گل باقالی خانم رفت پشت خروس خودش و قایم شد. خروس حنایی بالاشو باز کرد و سروشو داده بود جلو ، پرهای گردنش همه سیخ سیخ شده بودن چشماش داشتن آتیش میگرفتن اونم دویید به سمت اون خروسه . مثل دیونه ها میجنگید ، اینقدر جنگید تا بالاخره صاحباشون اومدنو از همدیگه جداشون کردن .خودش خیلی زخمی شده بود ، اما نصف تاج اون خروسه رو هم کنده بودش . بعد از اون دیگه هیچ خروسی جرات نداشت دور رو بر مرغش بگرده
مرغه تازه به تخم گذاشتن افتاده بود . یه روزی نزدیک های صبح که خروسه رفته بود لب پشت بوم تا بخونه یه گربه اومد سراغه مرغه . خیلی ترسیده بود ، شروع کرد به پرو بال زدن و جیغو داد کردن ، خروسه سریع خودشو رسوند گربه هم فرار کرد
اما گل باقالی خانم خیلی ترسیده بودش و به خاطر تقلایی که کرده بود تخم توی شکمش شکسته بود
دو روز بعد گل باقالی خانم مرد
خروسه باورش نمیشد ، تمام دارو ندارشو از دست داده بود . دیگه توی لونش نمیرفت همش روی بالا پشت بوم میدویید این و رو اون ور
بعد از ظهر بودش صاحبش توی خونه نشسته بود که متوجه پنجره شد یهو یه چیز بزرگ آز آسمون با سرعت رفتش به سمت پایین . خروسه از بالا پشت بوم پریده بود توی خیابون . تند تند بال بال میزد و میرفتش پایین .صاحبش دوید نبالش
خروسه توی کوچه روبرویی ، یه مرغ دیده بود که شبیه مرغ خودش بود . صاحبش که بهش رسید خروسه داشت گیجو ویچ دور خودش میدویید جای پاهاش به رنگ قرمز روی زمین میموندش . کف پاهاش ترکیده بودن و داشتن به شدت خون ریزی میکردن
صاحبش اونو برد بالاو مداواش کرد و بعد براش یه مرغ دیگه آورد اما اون به مرغه حمله میکردش و نمیزاشتش بره توی لونه . مرغشو عوض کردن چند تا مرغ دیگه براش آوردن ولی خروسه بازم کوتاه نمیومد حتی اون مرغی رو که کاملا شبیه گل باقالی خانم بودش رو هم بد تر از بقیه بهش حمله میکرد
یک ماهی بود که از پریدنش از بالا پشت بوم می گذشت اون دیگه از اون بالا نپریده بود ولی باز صاحبش متوجه پنجره شد که یه چیزی از بالا به سمت پایین رفت . دیگه میدونست که از اون بالا فقط خروس خودشه که میپره پایین
سریع رفت توی کوچه اما اونجا هیچ مرغ و خروسی نبودش . کوچه خلوت خلوت بود . کنار جوب خروسش افتاده بود و از نوکش خون زده بود بیرون . بیچاره سرش محکم خورده بود به جدول لب جوب . وقتی رسید بالای سرش دیگه خروسه توی این دنیا نبودش سرش روی زمین خم شده بود و یک چشمش باز باز داشت آسمون رو نگاه میکرد بال هاشم روی زمین باز شده بودن انگار که میخواسته کسیو بغل کنه . اونجا که هیچ مرغی نبودش چه برسه به اینکه بخواد شبیه مرغ خودش باشه ؟!!!!!
ولی این بار خروسه واقعا گل باقالی خانم رو دیده بود و به سمتش پر زده بود.....
1389/9/11
عجب داستان قشنگي به درد داستان شب براي كودكان ميخوره :18:نقل قول:
لحن داستانت بيشتر به روايت داستان كودكان ميخورد ولي محتوا براي بالاي 18 سال است. :5:
چند جاي داستانت را خوشم اومد ولي افتادن خروس از بالا زياد ايده خوبي نيست.درسته نميتونه بپره ولي ميتونه سالم برسه زمين.
كلا ايده جالبي داشت ممنون
سلام من اصلا اين مدت سر نزده بودم و اين جواب رو نديدم .بازم ممنون به خاطر دقتي كه براي نوشته ها ميذاري. راستش هميشه با خوندن نقدت ذوق زده ميشم!نقل قول:
در كل من خودم هم بيشتر دوست دارم به سبك امروزي بنويسم و حوصله نثر قديمي رو ندارم .فقط گاهي جو گير ميشم و در حد يه چند صفحه مي نويسم چون ميدونم آخرش كم ميارم .
هنوزم کسی میاد اینجا ؟ من سوال دارم :41: