تکرارش رو دیدم. خیلی هم خندیدم. ولی یه نکته مثبت داشت. در سینمای( خواهشا کلید نکنین که این سریاله و با سینما فرق داره, منظورم رو که گرفتین) بعد از انقلاب هیچ وقت به وضوح ,شهوت به تصویر کشیده نشده بود. ( مثله قضیه : " ما در ایران هم جنس گرا نداریم!!! مگر زن ها هم حق دارند به این مسائل فکر کنند؟!) این اولین باری بود که می دیدم یه زن هم می تونه امیاله جنسی داشته باشه. ( یوزارسیف, می خواهم خود را در اختیاره تو بگذارم). آفرین. آفرین. زن ها هم انسانند. زن ها هم احساسات دارند. آفرین
تو کل این سریال, فقط این یه جمله ارزش داشت.( به قوله بوچ تو پالپ فیکشن: باقی رو یه کبریت بکش زیرش)
