اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

غروب جاده مرا برد تا به تو برسم
قرار بود همین روزها به تو برسم؟!
همیشه دورترین آسمان تویی گفتم
پرنده ای بشوم تا رها به تو برسم
تو انتخاب کن این بار بعد از این مرا
که گم شوم - برگردم - و یا به تو برسم
خودت بخواه بیایم به مقصدی که تویی
دعا بکن که شبیه دعا به تو برسم
دعا بکن که ردیف همین غزل بشوم!
در انتهای همین بیتها به تو برسم
اگر صلاح ندانی تلاش بی معنی است
اگر نخواهی، دیگر چرا به تو برسم
چقدر باد می آید چقدر آه، چقدر ...
چقدر فاصله مانده است تا به تو برسم
شعر از پیمان سلیمانی

به خواب هایم سرک نکش

وقتی در بیداری

نمی یابمت

در آستانه کوچه زندگی

دفتر تقدیرم را نظاره می کنم

که دستان قدرتمند سرنوشت آن را ورق می زند

و نوشته هایش را قلم قسمت تغییر می دهد

آرزوی این را داشتم که

روزی بتوانم بوته سرنوشت را از ریشه بخشکانم

تا هیچ وقت نتواند

دفترم را با دستان بی مهرش ورق زند

و آنان را که دوستشان دارم

هیچ وقت با تکرار واژه قسمت ازمن نگیرد...

ای سراپا همه ناز

رفتنت را به خدا آمدنی نیست دگر

تو نخواهی آمد

بی جهت منتظر معجزه ام

از ساعت متنفرم

از این اختراع غریب بشر

که مدام جای خالی

حضورت را

به رخ دلتنگی های تنهایم

می کشد

طوری که دل تو خواست باشم نشدم

دلخواه دل تنگ خودم هم نشدم

حوا تو به خانه بهشتی برگرد

من هم متأسفم که آدم نشدم

شب را نهایتی است.
من،از زبان صبح نمی گویم
خواب سپیده نیز نمی بینم
اما
شب را نهایتی است.

غریبه ام – به خدا – هیچ کس کنارم نیست
به ظاهر همه دلخوش – کسی که یارم نیست!

دروغ رنگ حقیقت گرفته – پاییز است!!
و من امید رسیدن به نو بهارم نیست

هزار مسئله گنگ درون من است
جهان که یک سر سوزن در اختیارم نیست

چقدر وسوسه ی عاشقانه ها زیباست!
برای من که نتی روی سیم تارم نیست

همین که فکر کنم که زنده ام – خودش کافیست
برای دیدن فردا که اعتبارم نیست

به رگ اول عمرم نگاه کردم و بعد ...
به این نتیجه رسیدم که هیچ بارم نیست

و باز یاد تو افتادم – آه حضرت عشق !
تو نیستی – کس دیگر به انتظارم نیست ...

از باغ چشمانت مرا یکباره راندی
با صد غزل شعر مرا افسانه خواندی

احساس می کردم شبی با من بمانی
در حجم تنهایی کنارم غم نشاندی

با کوله باری خسته بر دوش نگاهم
تا انتهای شهرچشمت می کشاندی

با من بمان در لحضه های بی قراری
با اشک اندوهی که هرشب می تکاندی

نمي گذارندم دست هاي شاخه شكن
به قدر سهم تو سيبي كنار بگذارم

تو باز عقربه ات مانده روي دلتنگي
كه من براي تو شادي شمار بگذارم

قلم تراش كه دارم دلم نمي آيد
كه بر غرور كسي يادگار بگذارم

برغم اين همه سنگ و برغم اين همه دست
بيا براي تو سيبي كنار بگذارم