مشاعره سنتی

در دیر مغان آمد یارم قدحــــی در دســــــــــــت * * * مست از می و میخواران از نرگس مستش مست


در نعل ســــــــــمند او شکل مه نو پــــــــــــیدا * * * وز قد بلند او بالای صـــــــــــــــنوبر پســــــــــــت


آخر به چه گویم هست از خود خبرم چون نیست * * * وز بهر چه گویم نیست با وی نظرم چــــون هست


شمع دل دمسازم بنشست چو او برخــــــاست * * * و افغان ز نظربازان برخاســــــــــت چو او بنشست


گر غالیه خوش بو شد در گیــــــــسوی او پیچید * * * ور وسمه کمانکش گشت در ابـــــــروی او پیوست


بازآی که بازآید عمر شــــــــــــده حافــــــــــــظ * * * هر چند که ناید باز تیــــــــــــری که بشد از شست


حافظ

تقویم چارفصل دلـــــــــــم را ورق زدم
آن برگهای سبزِِ سرآغاز ســـــــال کو؟

رفتیم و پرسش دل ما بی جواب ماند
حال سؤال و حوصله قیل و قال کــــو؟

قیصر امین پور

وقت را غنیمت دان آن قدر که بتــوانی * * * حاصل از حیات ای جان این دم است تا دانی

کام بخشی گردون عمر در عـوض دارد * * * جهد کن که از دولت داد عیش بســــــــتانی

باغبان چو من زین جا بگذرم حرامت باد * * * گر به جای من سروی غیر دوست بنشـانی

حافظ

یکی درد و یکی درمان پسندد ***یک وصل و یکی هجران پسندد
من از درمان و درد و وصل و هجران*** پسندم آنچه را جانان پسندد

باباطاهر

دوش در حلقه ما قصه گيسوي تو بود
تا دل شب سخن از سلسله موي تو بود

دل كه از ناوك مژگان تو در خون مي‌گشت
باز مشتاق كمانخانه ابروي تو بود

هم عفاالله صبا كز تو پيامي مي‌داد
ور نه در كس نرسيديم كه از كوي تو بود

عالم از شور و شر عشق خبر هيچ نداشت
فتنه انگيز جهان غمزه جادوي تو بود

حافظ

دلا خوبان دل خونین پسندند *** دلا خون شو که خوبان این پسندند
متاع کفر و دین بی‌مشتری نیست *** گروهی آن گروهی این پسندند

باباطاهر

درد بی عشقی ز جانم برده طاقت ورنه من
داشتـــــــــم آرام تا آرام جانــــــی داشتــــم

بلبل طبعـم رهــــی باشد ز تنهایی خموش
نغمه ها بودی مــــرا تــــــا همزبانی داشتم

رهی

می آید از گل چمن عشق،بوی خون
گویا که غنچه هاش ز خون جگر شکفت
ساقی بهار شد،قدحم ریز لب به لب
خاصه که از شکوفه چمن سر به سر شکفت

نوایی

تا کي غم آن خورم که دارم يا نه
وين عمر به خوشدلي گذارم يا نه
پرکن قدح باده که معلومم نيست
کاين دم که فرو برم برآرم يا نه

خیام

هيچ است آن دهان و نبينم از او نشان
موي است آن ميان و ندانم که آن چه موست

دارم عجب ز نقش خيالش که چون نرفت
از ديده‌ام که دم به دمش کار شست و شوست

بي گفت و گوي زلف تو دل را همي‌کُشد
با زلف دلکش تو که را روي گفت و گوست


حافظ