مشاعره

در درون سوز و سوداي دارد
انگاري سوز و سوداي ندارد
اما دارد نگاهش در كور سوي اميد
رسيدن به ان سوي جاده

همیشه وقت تنهایی تو یار و یاورم هستی
تو حرف آخرم بودی تو حرف اولم هستی

پروازه من به سوی تو هجرت این ترانه نیست
دوست دارم دوست دارم حرف دله بهانه نیست

به دیدارم بیا ای یار مرا لبریزخواستن کن
اگر میل سفرداری تو با من عزم رفتن کن

نسیمی به ره بود ،
آری ،
نسیمی به ره بود .
دل ذره پر می شداز شوق پرواز .
به خودگفت :
- ((چه ت اینجای دربند می دارد ، ای من !
پری گیروبالی برافشان ،
ببین تاکجامی توانی پریدن ... ))
نسیمی به ره بود .
وبربال او ذره پرواز می کرد .
و از شوق دیدار
سراپانگه بود.
و می دید و می خواست بسیار بیند .
و گستاخ می شد
...

در دو راهي زندگي كسي مي رود
در كوچه هاي بي سرانجامي براي زندگي
زمستان است سوزي ندارد
با كلاهي در سر سوزي ندارد
كمي سوز را از روزگار
بي خبر از لطف خداوندگار

ريشه در خاك
ريشه در آب
ريشه در فرياد

شب از ارواح سكوت سرشار است .
و دست هائي كه ارواح را مي رانند
و دست هائي كه ارواح را به دور، به دور دست، مي تارانند .

دردا و دریغا که چنان گشتی بی برگ
کز بافته خود نداری کفن من

امروز همی گویم با محنت بسیار
دردا و دریغا وطن من وطن من

نجیب مثل نگاهش بلند مثل تمنا
گلی شکفته و در دل نشسته یکه و تنها

شبیه لحظه ی نابی که در کشاکش طوفان
صدف گهر بنشاند به چشم ساحل دریا

شبیه خلوت یوشی که در غیاب صفورا
به ناگهان بنشاند فسانه در دل نیما

شبیه هرچه بگویم شبیه هرچه بخوانی
شبیه قصه ی مجنون شبیه حرمت لیلا

تمام وجه شباهت درست بود به جز آن
دوباره دیدن رویش همیشه وعده ی فردا

آسمان بار امانت نتوانست کشيد
قرعه کار به نام من ديوانه زدند

چقدر چشم به ره بود زنده پا گيرد
دو دست خويش به دستان آشنا گيرد

دوباره در بغلي كودكانه جا گيرد
بسا دلي كه رميده دوباره نا گيرد

ولي فلك ز جفا كرد در حق اش امساك
به خويش آمده گفتم زمان امداد است

چرا كه لاله شكسته است و غنچه ناشاد است
به سوگ غنچه ي گل ها نشسته شمشاد است

تا سرانجام است امید سر آغازم به جای
گر چه هم بیم سرانجام ، از سرآغازم دهند
یک دریچه از نیازی مشترک خواهم گشود
با تو وقتی مشترک دیواری از رازم دهند
در قفس آزاد ،‌زیباتر که در آفاق اسیر
گو در بازم بگیرند و پر بازم دهند
...