اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

آن مرگ من است
در فاصله‌ای کوتاه
مرا می‌پاید
شب‌ها و روزها
مدام و پی‌گیر...

گاهی از همان دور
لبخند می‌زند
و دست تکان می‌دهد
که یعنی: هستم

وقتی که «حال»‌ام خوش است
نیم نگاهی به او می‌اندازم
و می‌بینم که با مهربانی
سرش را یک‌وری کرده
و با چشم‌های درخشان زردش
رد ناپایدار خوشی‌های مرا می‌گیرد

به حال ناخوشی
هم‌دم من است
برایم تب‌سنج می‌آورد
و سوپ گرم را قاشق قاشق
به دهانم می‌گذارد
و جرعه جرعه
آب به گلوی خشک من می‌ریزد
مثل گوسپندی که به مسلخ‌اش می‌برند...

و شب‌ها
که دنیای من
تاریک و ساکت است
چون دیوانه‌ای
گلوی مرا می‌فشارد که:
هان!
نگاه کن!
این منم!
دیدی؟
و قلب مرا در مشت‌های سهمگین‌اش
می‌فشارد
و ول می‌کند
می‌فشارد
و ول می کند
می‌فشارد
و ول می کند
پوم
تاک
پوم
تاک
پوم
تاک

آن مرگ من است
در فاصله‌ای کوتاه
مرا می‌پاید
شب‌ها و روزها
مدام و پی‌گیر...

از پشت تپه‌ی گل‌های بنفش
برایش بوسه‌ای می‌فرستم
و با ترس و دلهره
و کمی کنجکاوی
به انتظار پاسخ بوسه‌ام می‌نشینم
تا کی
و کجا
و چگونه...

شبي به دست من از شوق سيب دادي تو

نگو كه چشم و دلم را فريب دادي تو

تو آشناي دل خسته ام نبودي حيف

و درد را به دل اين غريب دادي تو.

زخمي زدي به قلبم که هيچوقت خوب نميشه

در اشتباهي با نامردي کسي محبوب نميشه

تـــو گــرگي و تـو لـبـاس آهو

ميخام فرار کنم از اين هياهو

بدلم بد راه مبده وقتي به تو فک ميکنم

ارزش اينـم نــداري کـه بـه تـو فـکر بکنم

ميرم پيش اون کسي که از تو باوفاتره

آخـه نـامـرد چشـام از نامـردياي تو تره

ديـگه حتي از وفـا چيزي نـگـو دروغ مـيگي

ميشه ديگه پيش من از رفاقت چيزي نگي

پـر شـده فـکر مـن از دروغـاي قشنگ تو

فکر نکن يوقتي من دوباره شم دلتنگ تو

اونقده خون به دلم کردي که يادم نميره

مـنـو زجـرم ميدي تا يـروزي قلبـم بـمـيره

منو دست کم گرفتي و شکستي بي دليل

ميخاستي که منم مث آواره ها بشم ذليل

دنـيامـو آتـيـش زدي امـا بـدون نـابـودي

خودت و کشتي و تو درس وفا مردودي

تـوکـه گفـتي بمـيـرم راضـي بـه گريـت نمـيشـم

پس چطور راضي شدي اينجوري من ديوونه شم

سرزده اومدي و بي خبر برو از دنيام

بـرو ازت نـفرتـيم تـورو ديـگه نـميـخام

فـکـر بـرگـشتو نـکـن جـايـي نــداري تـو دلـم

سد معبرت ميشم که دوباره پا نذاري رو دلم

اگه نباشي دل من خون مـيشه بدجوري توي سينه داغون مـيشه

اگه نبــاشي آسمــون دلــگيره يــاس قشــنگ بدون تو مي ميـره

اگه نباشي دو روزم دو سـاله زنــدگــي کردنــم بي تــو محــاله

اگه نباشي دل مـن مي شـکنه نـبــاشي مــن فــراريــم از هــمـه

اگه نباشي ياست ازدست ميره پــايــيز مـــياد و باخودش مي بره

اگه نباشي قاصدک غــم داره انــگار تورو رو شونه هام کم داره

اگه نباشي مرغ عشـق خونـه از تــو و مـهـربونـيـات مي خونـه

اگه نباشي واسه کي شعر بگم نـباشـي از تنـهايـي و غـــم ميـگـم

اگه نباشي دل من تنگ ميشه نبــاشي با زمســتون همـرنگ ميشه

اگه نباشي ياست چشم براهـه مـثـل تـــو و قلـــب تـو بـي گنـاهــه

اگه نباشي عـمـر مـن تـمومـه مــن ميرم و شعراي من مي مونـه

اگــه نــباشــي گــلاي اطلسي مي نويـسن از تنهايـي و بي کسي

اگــه نــباشــي بـهارم پايـيزه گل هاي ياس از رو شاخه مي ريزه

اگه نباشي گلها پرپر ميشن قنــاريات پشـــت سرت تر مــيشن

اگه نباشي گونه هام خيس ميشه قلــب مــنم مي شکنه مثل شــيشه

حالا که هستي قدرتو مي دونم تا آخرش سرقرار مي مونم

زنجیر ، تازیانه
زنجیر، کُند، زنجیر
یک، دو، سه قدم
مانده تا به آستانه ی پرواز
بر زمین فرو غلطید مرد
و غرش سهمگین طعنه ها، دشنام ها
برخیز خارجی
به کدامین بهانه، جسارت
به سخره طعنه می زنی
نفیر تازیانه ها و زخم های کُند را
فریاد، خشم، حجم هیاهو، نفرت
دریغ و ناسزا !
و کاروان چه پر شتاب
می بلعد جاده را
و چهل منزل ماه های منخسف
درخشش آسمان را آینه گردانند
و رد خون که برملا می کند.
رد پای کاروان خسته را تا به شام، تا خرابه
قصرهای پر شکوه، سبز و زرد و سرخ
و اینک دل رمیده
ای دریغ

اينک دوباره قافيه تکرار مي شود
يوسف دوباره بر سر بازار مي شود

بار دگر قبيله ء ناموسيان عشق
در چار سوق حادثه يلغار مي شود

اينک دوباره سرو سر افراز سرکشي
از مرز هاي فاجعه اخطار مي شود

بار دگر پرستوي برگشته آشيان
آواره از شقاوت آوار مي شود

اينک بلوغ پنجره تاراج دست باد
اينک دوباره روزنه ديوار مي شود

بار دگر چکامه ء ذهن کبود من
از واژه هاي سوخته پر بار مي شود

دیری است مانده یك جسد سرد
در خلوت كبود اتاقم.
هر عضو آن ز عضو دگر دور مانده است،
گویی كه قطعه، قطعه دیگر را
از خویش رانده است.
از یاد رفته در تن او وحدت.
بر چهره اش كه حیرت ماسیده روی آن
سه حفره كبود كه خالی است
از تابش زمان.
بویی فساد پرور و زهر آلود
تا مرزهای دور خیالم دویده است.
نقش زوال را
بر هر چه هست، روشن و خوانا كشیده است.
در اضطراب لحظه زنگار خورده ای
كه روزهای رفته درآن بود ناپدید،
با ناخن این جسد را
از هم شكافتم،
رفتم درون هر رگ و هر استخوان آن
اما از آنچه در پی آن بودم
رنگی نیافتم

شاید بتوان راه بیانش را بست

یا اینکه رگ خون روانش را بست

زخمی که روایت گر دردی باشد

با چسب نمی توان دهانش را بست

کارم از روز مره گی گذشته است

این روزها

دچار روزمرده گی شده ام

بغضت گرفته بود مرا توی دست هاش

می خواستم که گریه کنم تا…ولی نشد

بد قولی قشنگ خدا خنده دار نیست؟

می گفت می رسیم به هم ما…ولی نشد