داستان های كوتاه

روزي مردي نزد بهاء الدين نقشبند آمد و گفت : (( من از يك آموزگار به آموزگاري ديگر سفر كرده

ام و طريقت هاي بسياري را مطالعه كرده ام كه همگي به من مناقع بسيار رسانده و انواع استفاده ها

را از آن ها برده ام . اينك مايلم به عنوان يكي از مريدان شما پذيرفته شوم تا از آبشخور دانش بيش

تر بنوشم و خود را بيش از پيش در طريقت و عرفان پيشرفته سازم . ))

بها الدين به جاي اين كه مستقيما پاسخ دهد , دستور داد تا شام بياورند . وقتي برنج و خورشت

گوشت آورده شد , او بشقاب بشقاب براي ميهمان غذا كشيد . پس از شام , شيريني و ميوه به او داد .

آنگاه دستور داد تا تنقلات بيش تري آوردند و سپس انواع خوراك هاي ديگر از قبيل سالاد , سبزي ,

نقل و شيريني ها را به او خوراند .

در ابتدا ميهمان شاد بود زيرا كه بهاء الدين با اين تعارفات راضي به نظر مي رسيد و هر لقمه اي

را كه او به دهان كي گذاشت با رضايت نگاه ميكرد . پس او تا ان جا كه ميتوانست خورد . وقتي

سرعت خوردن او آهسته شد , شيخ صوفي به نظر آزرده شد و براي رفع ازردگي شيخ , ميهمان بد

اقبال يك وعده ي ديگر نيز خورد .

وقتي كه ديگر نتوانست حي يك دانه برنج ديگر فرو دهد و با ناراحتي بسيار به پشتي تكيه داده بود ,

بهاء الدين به او گفت : (( وقتي نزد من امدي , سرشار از آموخته هاي هضم نشده بودي , همان طور

كه اينك از اين همه گوشت و روغن و سبزي و شيريني و برنج انباشته شده اي . تو ناراحت بودي و

چون با ناراحتي واقعي معنوي اشنايي نداشتي , اين پديده را همچون گرسنگي براي دانش بيش تر

تفسير مي كردي . عارضه واقعي تو سوء هاضمه بوده است .

حالا اگر به من اجازه بدهي , در قالب كارهايي كه به نظر تو مشرف شدن نمي آيد , به تو بياموزم

چگونه آنچه را كه خورده اي هضم كني و ان را به انرژي – و نه به وزن اضافي – تبديل كني . ))

مرد موافقت كرد . او داستانش را ده ها سال بعد , زماني كه خودش يك مرشد بزرگ صوفي به

نام خليل اشرف زاده شده بود براي ديگران بازگو كرد .

برگرفته از كتاب راز
جلد يك – مترجم : محسن خاتمي

سلام
من نیکلاس هریسون هستم.چند وقتی هست که از سر کار قبلیم اخراج شده ام.البته بهتربگم من هیچ تقصیری نداشتم.همه اش به خاطر اذیت و آزارهای همکارهام بود و با مشکلاتی که برای من درست می کردند.به خاطرهمین موضوع نامزدم را هم از دست دادم.نمی دانم چرا ،امّا همش به من میگفت بی عرضه.حالا هم بعد ازمدتی بی کاری تونستم یک کاری برای خودم پیدا کنم که البته نه هنوز نه به بار نه به داره.امّا من خوش بینم،به خاطرهمین هم نامزدم از من جدا شد اما خوب،من هنوز خوش بینم.به چی؟معلومه، به انکه اگر فردا تو مصاحبه برنده شم همه چیز تمومه.می تونم دوباره برم پیشه ماریا،پیش نامزدم واز خجالتش در بیام.گرچه نوشت در آن در دست خط آخر که دوستت دارم امّا نه تا آخر.بعدش هم که از من جدا شد زن رئیسم شد.همون رئیسی که من اخراج کرد.من همیشه امید وارم مثلا این لیوان رو نگاه کنید.درست که خالی اما ...ولش کنید.بهتر در مورد کار جدیدم بگم. یه کار دفتری توی یک شرکت که نمی دانم چه شکلی...بزرگه،کوچیکه...هیچی هیچی نمی دونم
فقط یه چیزی به خودم میگم فردا یه روزه متفاوته.برای همین امشب زود تر از همیشه به رخت خواب می رم.
البته اول باید برم دندان هایم را مسواک بزنم.امید وارم اتفاق های عجیبی که برایم می افتاد دیگه تکرار نشه.البته همه به من می گفتن که تو یک بی عرضه ای که عرضه انجام هیچ کاری را نداری.امّا باور کنید هیچی دست من نبود...مثلاً داشتم تو خیابان راه می رفتم که یک دفعه چند تا جوان می ریختن سرم؛یا کتکم می زدند،یا نوشابه می ریختند روم و... این بادمجانی هم که می بینید کنار چشمم هست،هنر همان هاست.اما هرچی فکر می کنم این بادمجان جزء آرزو هام نبود،بود؟البته نمی خوام ناشکری بکنم چون همین شغلی هم که پیدا کردم باید صد مرتبه خدا را شکر کنم.آن هم با این بی کاری و بحران اقتصادی که تو کشور من از همه جا بیشتر.یعنی آمریکا...واقعاً تو آمریکا داشتن یک شغل عادی برای همه به یک آرزو تبدیل شده...حالا که مسواکم رو زدم نوبت این که به اتاق خوابم برم.خب این هم از اتاق خوابم...الآن باید ساعتم را کوک کنم...تعجب نکنید؛حتی این سه تا ساعت هم نمی تونند من را از خواب بیدار کنند.حالا هم میرم به رخت خواب.آن چیزی که روی سقف اتاقم می بینید یک چک یک ميلیون دلاری که خودم با کاغذ باطله درست کردم و آنجا چسباندم.شنیده بودم به هر چیزی که فکر بکنی یه روزی به آن می رسی.مثله ماریا که الآن فقط یه عکس اَزَش مونده. خدایا! یعنی میشه...؟خدایا شب بخیر...حالا هم یک غلت می زنم سمت پنجره اتاقم که همیشه بازه....همه می گن زمین می چرخه...اَمّا من می گم نه...چرا می خندید؟نمی دانم شاید هم حرفهای شما درست باشه اََمّا آن ستاره همیشه همان جاست.
وقتی هم مثل الآن بهش چشمک می زنم آن هم چشمک می زنه...دیدید؟حالا چشماهایم را می بندم یک نفس عمیق می کشم و...اٌف...بازم اشغال ها را نذاشتم جلوی در...میرم اشغال ها را بذارم ...(چند لحظه بعد)
حالا نفس عمیق می کشم و...به به...می خوابم... شب بخیر
روز بعد...
هر سه تا ساعتم شروع به زنگ زدن می کنند امّا این دفعه من زودتر از ساعتهایم بیدار شدم.حالا هم میزنم تو سرشون تا ساکت شن...اوّل نوبت غذا دادن به مگی هست ،گربه امو میگم.مثل همیشه غذاشو توی ظرفش می ریزم و میرم پیشش .هه...ای شیطون...نگاهش کنین...بازم جلوی در خروجی روی دوتا پاهاش نشسته و زبانشرو دور لبش می چرخونه.من خیلی اونو دوست دارم...بیش تر از نامزدم؟ایم...باید بگم آره.من میشینم
کنارش و ظر ف غذا را هم می زارم جلوش.هی صبر کن.دستاتو شستی...؟ببینم...آفرین.حالا نوبت صبحانه ی خودم هست.بلند میشم و می رم طرف آشپزخانه.هی مگی کجا داری می ری؟هی...از وقتی همسایه رو به روی من آن گربه زشت را و بد ترکیب خریده مگی همش غذا شو بر می داره میره پیش آن پسر زشته.همان گربه.
هی بهش می گم گربه ها نمک نشناسن.ولی کو گوش شنوا؟حیوان دیگه.من الآن سر سفره نشستم و برشتوک داخل ظرف شیرم می ریزم و شروع به خوردن می کنم.بعد از اینکه صبحانم تمام شد می رم دندان هایم را مسواک بزنم.چند دقیقه بعد...به به.چه ندانهای تمیزی.حالا نوبت لباس پوشیدنه.الآن هم جلوی آینه وای میستم و کراواتم را درست می کنم.تعریف از خود نباشه امّا من به خوش تیپی معروفم. درست که آدم پول داري نیستم و حقوق چندانی ندارم. ولی هميشه عادت دارم که شیک ترین لباس ها را بپوشم.حالا به سمت میز سمت تختم می رم تا آدامس و ساعتم را از روی آن ور دارم.هی.. روی تختم را نگاه کنید.این چک چرا افتاده؟ هیم..........
ولش کنید.وقت درست کردنش را ندارم.یک آدامس ور می دارم شروع به جویدن می کنم.نگاهی به ساعتم می کنم.اُه...دیگه وقت رفتن.از در خانه بیرون آمدم و در خانه را قفل کردم.هه...خوش به حال این دو تا گربه...هر کی ندونه فکر میکنه تمام دنیا مال آنها است.شاید هم باشه.خدا حافظ مگی...آن پیر زنی که دارد به سمت من می آید همسایه رو به روی من هست.صاحب همان گربه زشته...
همسایه:هی سلام آقای هریسون...امروز خیلی خوش تیپ شدید.
هریسون:سلام...ممنونم...
گفته بودم که به خوش تیپی معروف هستم.هی تاکسی...الآن سوار تاکسی شدم و آدرس را به راننده دادم تا من را به شرکت برساند.
راننده:شما توی این شرکت کار می کنید؟
هریسون:بله...چطور مگه...راننده تبسمی کرد و به رانندگی کردنش ادامه داد.آن موقع منظورش را نفهمیدم.امّا...
هنوزم نفهمیدم.
راننده:بفرمایید رسیدیم.
هریسون:مرسی.پول را به راننده دادم و آدرس شرکت را اََزَش گرفتم و از ماشین پیاده شدم.درست جلوی یک ساختمان خیلی بلند و زیبا.خوش به حال کسانی که توی اینجا کار میکنن. یک پیر زن داشت از کنارم رد میشد.آدرس را بهش نشون دادم تا محل دقیق شرکت را ازش بپرسم.آخه دور و برم پر شرکت های مختلف بود...
هریسون:ببخشید خانوم.
پیرزن:بله.
هریسون:آدرس این شرکت را می خواستم.پیرزن نگاهی به آدرس انداخت.
پيرزن:اُه...شرکت الکترونیک آرتز.شانس امروز با تو جوان...آن شرکت دقیقاً پشت سرته.پیرزن رفت.من خشکم زده بود به طوری که اگر یک ضربه می زدید حتماً می شکستم.من بالاخره برگشتم و پشت سرم را نگاه کردم.دقیقاً همان شرکت بود.همان ساختمان بلند زیبا.همه چیز برایم به یک رویا تبدیل شده بود.من وارد شرکت شدم.انگار داشتم روی ابرها راه می رفتم و سنگ های کف ساختمان هم مثل ستاره های آسمان می درخشید.
اینجا آدم ها آنقدر خوش لباس بودند که من در مقابل آنها احساس کوچکی می کردم.البته این حس فقط تا مدت کوتاهی با من همراه بود.من الآن درست جلوی میز منشی که برای راهنمایی آنجا گذاشته بودند رفتم.
هریسون:ببخشید خانوم.من کارمند جدید هستم.نمی دان چرا تا این حرف را زدم تقریباً همه ی کسانی که بودند بر گشتن و من را نگاه کردن.منشی هم انگار هیچ چیز نمی شنید.
هریسون:هی خانوم.
منشی:بله...شنیدم.آقای جکسون...جکسون نام یکی از نگهبانان آن شرکت بود.او مردی سیاه پوست بود که تقریباً 42 سال سن داشت و البته چاق.جکسون به طرف ما آمد.
جکسون:بفرمایید.
منشی:ایشان کار مند جدید هستند. باید برای معرفی بروند پیش آقای رئیس.
جکسون اصلا از شنیدن این حرف خوشحال نشد.حتی وقتی من دستم را دراز کردم ، با من دست نداد و گفت دنبال من بیا.جکسون آسانسور را زد و من هم همراه او سوار آسانسور شدم.فکر کنم این جکسون تا حالا تو عمرش نخندیده.البته حق دارید باور نکنید چون شما که او را ندیدید.
جکسون: رسیدم آقای هریسون.من ا ز آسانسور پیاده شدم.امّا یک لحظه صبر کنید.اینجا بیشتر شبیه...
برگشتم و به جکسون که توی آسانسور بود نگاه کردم آن کلا هش را برداشت و به من احترام گذاشت و بعد در آسانسور بسته شد.آنجا شبیه هر جا بود غیر از محل کار رئیس.بیشتر شبیه سرد خانه بود.هوای آنجا هم تقریباً سرد بود.با بخار و مه...
هیس...گوش بدید. این صدای چی؟ایم...فکر کنم صدای سگ...آره...سگ لعنتی ...آخه مگه اینجا باغ وحش.من مجبورم فرار کنم چون آن سگ گشنشه...بیچارهمثل اینکه خیلی وقته چیزی نخورده.حتماً الآن داره من را شبیه یک تیکه گوشت که دارد می دود، مي بيند...لعنتی داره به من می رسد...نه...نه...قِرچ...این صدایی که شنیدید صدای پاره شدن شلوار من بود...البته پاچه شلوارم.باز هم خدا خیرش بدهد که به همین رضایت داد. شلوار را نگاه کن.من فکر کردم امروز روز خوبی هست قرار نیست اتفاقات گذشته دوباره تکرار بشه.
من در حال حاضر روی زمین افتادم و البته نمی دانم چرا زمین دارد زیر پاهایم میلرزد.دیگه قرار چه اتفاقی بیفتد. آ آ آ آ آ...گوپ...من دقیقاً داخل خشكشویی شرکت افتادم.جایی که لباس کارمند ها و دیگر افراد را می شویند.چون اینجا سه شیفته کار می کنند.ومن نیز الآن داخل یکی از سبدهای لباسهای کثیف یا بهتر بگم خیلی کثیف افتادم.
دیگه بهتر است از اینجا بیام بیرون.به اندازه ی کافی لباس هایم بوی گند گرفته و کثیف شده.البته بهتره کسی من را نبینه...چون مطمئنا" من را تحویل پلیس خواهند داد.شما هم که می دانید پلیس های آمریکا به خوش رفتاری معروف اند.دزدی از بچه ها،ضرب و شتم سیاه پوست ها و...حالا با این لباس ها چه طوری می خواهم برم پیش رئیس؟خوب معلوم به سختی.هی آنجا را نگاه کنید.اُن نه.اُن یکی...آن کت و شلوار را می گم که داخل کاور هست.معلوم هست تازه شستن.مثل کت و شلوار پول دارها می ماند.البته من عادت به دزدی ندارم...ولی این بار مجبورم قرضش بگیرم.اگر نتوانم این شغل را به دست بیاورم دیگر هیچ کاری برایم نخواهد بود. و حتماً با این وضع آمریکا از گرسنگی میمیرم.حالا من هیچی مگی بی چاره را بگو.بهتر من برم آن کت و شلوار را بر دارم.البته با اجازه.حالا از سبد پایین می پرم و کت را بر می دارم.حالا نوبت یک جایی هست که بتوانم لباس هایم را عوض بکنم.ببخشید اینجا جای پرو ندارید؟ هه شوخی کردم.فکر کنم بهتر برم پشت آن ملحفه سفید بزرگ.آره آنجا خوبه.
حالا لباس هایم را عوض می کنم.نوبت پوشیدن شلوارم می رسه که یک دفعه یک نفر آن ملحفه را بر می دار.آن یک زن سیاه پوست بود که دقیقاً هم سن جکسون بود.که البته پوست سیاهش در مقابل آن ملحفه سفید که در دست داشت خیلی خود نمایی می کرد.دقیقاً مثل شب و روز.زن بی چاره غش می کند و توی این فاصله من وقت کافی برای بستن دکمه شلوارم و فرار کردن دارم.حالا به سرعتی نزدیک به سرعت مگی از آنجا فرار می کنم.
به سمت آسانسور می رم و تا می توانم دکمه آسانسور را فشار می دم.اَمّا آسانسور خیال پایین آمدن نداره.
برای همین تصمیم گرفتم که از راه پله ها بالا برم سه طبقه ای بیشتر نرفته بودم که دوست مهربانمان را دیدم.آن کسی نبود جز جکسون.برای همین فرار را به قرار ترجیح داده از مهلکه جان خودم و مگی را نجات دادم.چون اصلا دوست ندارم مگی بی سر پرست بشه.حالا به به طبقه دوم می رسم. در آسانسور آن طبقه باز می شود و چند نفر وارد آن می شوند من هم سریع به سمت آن می دوم و خود را به داخل آن پرتاب می کنم.افراد داخل آسانسور از کار من تعجب می کنند و برای این که از فضولی آنها جلوگیری کنم یک معذرت خواهی کردم و قال قضیه را کندم.
تقریباً تمام افراد از آسانسور پیاده شده بودند و فقط من مانده بودم و عکس خودم در آینه ی آسانسور.حالا به طبقه ی آخر می رسم و از آسانسور پیاده می شوم.حالا با وقار یک لاک پشت به سمت منشی رئیس می روم.
هریسون:سلام.من کارمند جدید هستم.
منشی:سلام.آقای هریسون.چرا دیر تشریف آوردید.من نگاهی به ساعتم نگاهی انداختم.اُه.لعنتی.
هریسون:ببخشید یعنی من نمی توانم آقای رئیس را ببینم.
منشی:شما آدم خوش شانسی هستید.یکی از قرار های آقای رئیس لغو شده.شما می توانید بروید داخل.
منشی تلفن را بر داشت و با رئیس هماهنگ کرد.من هم داشتم به داخل اتاق رئیس می رفتم که یک دفعه منشی من را صدا زد.
منشی:بفرمایید آقای هریسون.
آن به من یک عطر داد بزنم و با یک خودکار که توی جیبم بزارم.
منشی:شما واقعاً زیبا هستید.حیفِ که...
هریسون:که...
منشی:آقای رئیس منتظر شما هستند.بفرمایید.
من وارد اتاق رءیس شدم غافل از اینکه خودکار رنگ پس داده بود و عطر بخشی از لباسم را خورده بود.
نمی دانم چی شده؟ اما یه ذره دیر متوجه شدم.الان داخل اتاق رئیسم.
رئیس از من خیلی استقبال کرد و دلیل دیر کردن من و پاره شدن بخشی از لباسم را پرسید.من هم گفتم که اتفاقات عجیبی برای من افتاده.آن هم گفت من عاشق اتفاق های عجیب هستم.رئیس خیلی با من خوب بود و به می گفت که من هم یک کت و شلوار مثل تو دارم البته پاره نیستد.بعد کلی با هم خندیدیم.بنده خدا نمی دانست این کت شلوار خودشه.با اینکه خیلی پیر بود ولی خیلی ازش خوشم اُمد.
بعد هم از من خواست تا اتفاقاتی را که برای من افتاده را برای او تعریف کنم.من هم همه چیز را کامل برای او تعریف کردم.حتی قرض گرفتن کت و شلواری که خیلی شبیه کت و شلوار رئیس بود.یعنی مال رئیس بود.
بعد هم رئیس خیلی ناراحت و عصبانی شد و به من گفت تو خیلی ساده لوح هستی و گفت که کارمند هایش این کار را از قصد انجام دادن.چون من می خواستم کارمند هایم را عوض کنم تا پول کمتری را به آنها پرداخت کنم.
بعد از رئیس هر کسی که بلایی سر من آورده بود از منشی خودش تا جکسون اخراج کرد.من را هم عنوان منشی خودش انتخاب کرد.بعد از مدتی رئیس فوت کرد و از آنجایی که هیچ فرزندی نداشت و اصلاً ازدواج نکرده بود من طبق وصیت نامه اش رئیس کل شرکت های او شدم.بعد از آن موضوع من با منشی رئیس که اخراج شده بود ازدواج کردم و الآن دوتا بچه فسقلی دارم و همین طور مگی که دوتا توله فسقلی داره.
من الآن یکی از پول دار ترین افراد جهان هستم و چیزی بیش تر از آن چک یک ميلیون دلاری رسیده ام.خیلی بیشتر.برای همین من الآن یک مدرسه و چند عدد بیمارستان ساخته ام که نام یکی از آنها جولیا،اسم همسرم و دوتای دیگر به اسم مگی هست.در ضمن از جایی که من خیلی آدم خوبی هستم کسانی را که مرحوم رئیسم اخراج کرده بود را دوباره به سر کار آوردم.
پایان....
اشکان فراهانی

ماخذ:shereno.ir

روزی یک زوج،بیست و پنجمین سالگرد ازدواجشان را جشن گرفتند.آنها در شهر مشهور شده بودند به خاطر اینکه در طول 25 سال حتی کوچکترین اختلافی با هم نداشتند.تو این مراسم سردبیرهای روزنامه های محلی هم جمع شده بودند تا علت مشهور بودنشون (راز خوشبختی شون رو) بفهمند.


سردبیر میگه:آقا واقعا باور کردنی نیست؟ یه همچین چیزی چطور ممکنه؟


شوهره روزای ماه عسل رو بیاد میاره و میگه:بعد از ازدواج برای ماه عسل به شمیلا رفتیم،اونجا ...


برای اسب سواری هر دو،دو تا اسب مختلف انتخاب کردیم.اسبی که من انتخاب کرده بودم خیلی خوب بود ولی اسب همسرم به نظر یه کم سرکش بود.سر راهمون اون اسب ناگهان پرید و همسرم رو زین انداخت .


همسرم خودشو جمع و جور کرد و به پشت اسب زد و گفت :"این بار اولته" دوباره سوار اسب شد و به راه افتاد.بعد یه مدتی دوباره همون اتفاق افتاد این بار همسرم نگاهی با آرامش به اسب انداخت و گفت:"این دومین بارت" بعد بازم راه افتادیم .وقتی که اسب برای سومین بار همسرم رو انداخت خیلی با آرامش تفنگشو از کیف برداشت و با آرامش شلیک کرد و اونو کشت.


سر همسرم داد کشیدم و گفتم :"چیکار کردی روانی؟ حیوان بیچاره رو کشتی!دیونه شدی؟"


همسرم با خونسردی یه نگاهی به من کرد و گفت:"این بار اولت بود.

منبع :

کد:

---

http://miandoab.persianblog.ir/

---

باچشمای ورقلمبیده و وزغ مانندش خیره شده بود به ساعت و داشت تیک تاک ساعت را وقتی روی دیوار مغازه دور خودش میگشت نگاه میکرد لحظه ای به این فکرمیکرد که این عقربه ها دیونه نمیشن که اینقدر دارن دنبال خودشون میگردن ، شروع کرد به خندیدن... با صدای بلند میخندید و دستش را به طرف ساعت گرفته بود وباانگشتش به ساعت اشاره میکرد همه مات و مبهوت خندهاش شده بودن و یه جوارایی داشتن با خنده های او شادي میکردند و صحبتها شروع شد مشتر ی های اون رستوران با هم می گفتند:بابا این دیوانست مواظب بچه هاتون باشین...کجای این آدم به دیوانه ها میخوره ؟و همینطور صحبتها در هم پیچید و کلام رد و بدل شد ...دروغ نگم فکر میکنم مواد مصرف کرده که خیلی سر خوشه ! نه بابا احتمالا الکل مصرف کرده ! هر زهر ماری که مصرف کرده فعلا برای ما خطرناکه ! ازکجا معلوم گروگان گیر نباشه؟من فکر میکنم خیلی مسته، پس چرا عربده نمیکشه؟مگه تو اون ساعت چی هست که اینقدر خنده داره؟خب چند لحظه دقت کنید ببینید توش چیه ؟من که چیزی نمی بینم ...جوان بلند شد و شروع کرد به رقص و پای کوبی و هرلحظه ساعت رانگاه میکرد و به طرف آقایون میرفت و اونا را بوس میکرد و توی بغل میکشید... تا اینکه صدای خانمها در اومد ...خدا مرگم بده شما نمیخواین چیزی به این نره غول بگین ؟راس راس داره به شما توهین میکنه ...عجب دوره زمونه لجنی شده ...آقا من که دیگه تحمل ندارم بیا از این رستوران بریم...مرد مواظب بچه باش بهش دست نده تو رو تو آغوش بگیره از قیافش متنفرم ...
خانما همگی به هم ریخته بودن که یه دفعه یه بچه به مامانش گفت :ببین مامان اون ساعت چرا عقربه هاش بر عکسه نگاه کن !خوب دقت کن... ساعت شمارش به جای ثانیه شمار داره کار میکنه و دقیقه شمارش به جای ....
کودک متوجه ناهماهنگی ساعت شده بود وحالا همه داشتن به دیوار و اون ساعت نگاه میکردن که یک دفعه جوان داد زد به خاطر این ساعت همتون امروز مهمون من هستین من خودم حساب میکنم دوباره همه ی نگاهها به طرفش برگشت جوان رو کرد به همه و گفت : سه سال پیش یه نفر بهم گفت که اگر عقربه های این ساعت برعکس شد و جای خودش را عوض کرد اونوقت من قبول میکنم سه سال تمام هر روز اینجا نشستم و به ساعت نگاه کردم تا بالاخره امروز دیدم عقربه هاش جابجاشدن و او داره به من لبخند میزنه...
وحید مداحی
ماخذ:.shereno.ir

آهو خیلی خوشگل بود . یک روز یک پری سراغش اومد و بهش گفت: آهو جون!دوست داری شوهرت چه جور موجودی باشه؟آهو گفت: یه مرد خونسرد و خشن و زحمتکش.

پری آرزوی آهو رو برآورده کرد و آهو با یک الاغ ازدواج کرد.

شش ماه بعد آهو و الاغ برای طلاق سراغ حاکم جنگل رفتند.

حاکم پرسید : علت طلاق؟

آهو گفت: توافق اخلاقی نداریم, این خیلی خره.

حاکم پرسید: دیگه چی؟

آهو گفت: شوخی سرش نمیشه, تا براش عشوه میام جفتک می اندازه.

حاکم پرسید: دیگه چی؟

آهو گفت: آبروم پیش همه رفته , همه میگن شوهرم حماله.

حاکم پرسید: دیگه چی؟

آهو گفت: مشکل مسکن دارم , خونه ام عین طویله است.

حاکم پرسید: دیگه چی؟

آهو گفت: اعصابم را خورد کرده , هر چی ازش می پرسم مثل خر بهم نگاه می کنه.

حاکم پرسید: دیگه چی؟

آهو گفت: تا بهش یه چیز می گم صداش رو بلند می کنه و عرعر می کنه.

حاکم پرسید: دیگه چی؟

آهو گفت: از من خوشش نمی آد, همه اش میگه لاغر مردنی , تو مثل مانکن ها می مونی.

حاکم رو به الاغ کرد و گفت: آیا همسرت راست میگه؟

الاغ گفت: آره.

حاکم گفت: چرا این کارها رو می کنی ؟

الاغ گفت: واسه اینکه من خرم.

حاکم فکری کرد و گفت: خب خره دیگه چی کارش میشه کرد.

نتیجه گیری اخلاقی: در انتخاب همسر دقت کنید.

نتیجه گیری عاشقانه : مواظب باشید وقتی عاشق موجودی می شوید عشق چشم هایتان را کور نکند.
__________________________________
منبع :

کد:

---

http://forums.-------------.com

---

در یکی از شهرهای اروپایی پیرمردی زندگی می کرد که تنها بود. هیچکس نمی دانست که چرا او تنهاست و زن و فرزندی ندارد. او دارای صورتی زشت و کریه المنظر بود.

شاید به خاطر همین خصوصیت هیچکس به سراغش نمی آمد و از او وحشت داشتند ، کودکان از او دوری می جستند و مردم از او کناره گیری می کردند. قیافه ی زننده و زشت پیرمرد مانع از این بود که کسی او را دوست داشته باشد و بتواند ساعتی او را تحمل نماید. علاوه بر این ، زشتی صورت پیرمرد باعث تغییر اخلاق او نیز شده بود.او که همه را گریزان از خود می دید دچار نوعی ناراحتی روحی شد که می توان آن را به مالیخولیا تشبیه نمود همانطور که دیگران از او می گریختند او هم طاقت معاشرت با دیگران را نداشت و با آنها پرخاشگری می نمود و مردم را از خود دور می کرد.

سالها این وضع ادامه یافت تا اینکه یک روز همسایگان جدیدی در نزدیکی پیرمرد سکنی گزیدند آنها خانواده ی خوشبختی بودند که دختر جوان و زیبایی داشتند.یک روز دخترک که از ماجرای پیرمرد آگاهی نداشت از کنار خانه ی او گذشت اتفاقا همزمان با عبور او از کنار خانه ، پیرمرد هم بیرون آمد و دیدگان دخترک با وی برخورد نمود. اما ناگهان اتفاق تازه ای رخ داد پیرمرد با کمال تعجب مشاهده کرد که دخترک بر خلاف سایر مردم با دیدن صورت او احساس انزجار نکرد و به جای اینکه متنفر شده و از آنجا بگریزد به او لبخند زد.

لبخند زیبای دخترک همچون گلی بر روی زشت پیرمرد نشست.آن دو بدون اینکه کلمه ای با هم سخن بگویند به دنبال کار خویش رفتند.همین لبخند دخترک در روحیه ی پیرمرد تاثیر بسزایی داشت . او هر روز انتظار دیدن او و لبخند زیبایش را می کشید.دخترک هر بار که پیرمرد را می دید ، شدت علاقه ی وی را به خویش در می یافت و با حرکات کودکانه ی خود سعی در جلب محبت او داشت.

چند ماهی این ماجرا ادامه داشت تا اینکه دخترک دیگر پیرمرد را ندید. یک روز پستچی نامه ای به منزل آنها آورد و پدر دخترک نامه را دریافت کرد. وصیت نامه ی پیرمرد همسایه بود که همه ی ثروتش را به دختر او بخشیده بود.


منبع: عصرایران

مرد میانسالی وارد فروشگاه اتومبیل شد. BMW آخرین مدلی را دیده و پسندیده بود؛ پس وجه را پرداخت و سوار بر اتومبیل تندروی خود شد و از فروشگاه بیرون آمد.

قدری راند و از شتاب اتومبیل لذّت برد. وارد بزرگراه شد و قدری بر سرعت اتومبیل افزود. کروکی اتومبیل را پایین داد تا باد به صورتش بخورد و لذّت بیشتری ببرد. چند شاخ مو بر بالای سرش در تب و تاب بود و با حرکت باد به این سوی و آن سوی می‌رفت. پای را بر پدال گاز فشرد و اتومبیل گویی پرنده‌ای بود رها شده از قفس. سرعت به ١٦٠ کیلومتر در ساعت رسید.

مرد به اوج هیجان رسیده بود. نگاهی به آینه انداخت. دید اتومبیل پلیس به سرعت در پی او می‌آید و چراغ گردانش را روشن کرده و صدای آژیرش را نیز به اوج فلک رسانده است....
مرد اندکی مردّد ماند که از سرعت بکاهد یا فرار را بر قرار ترجیح دهد. لَختی اندیشید. سپس برای آن که قدرت و سرعت اتومبیلش را بیازماید یا به رخ پلیس بکشد بر سرعتش افزود. به ١٨٠ رسید و سپس ٢٠٠ را پشت سر گذاشت، از ٢٢٠ گذشت و به ٢٤٠ رسید. اتومبیل پلیس از نظر پنهان شد و او دانست که پلیس را مغلوب کرده است.

ناگهان به خود آمد و گفت، "مرا چه می‌شود که در این سنّ و سال با این سرعت می‎رانم؟ باشد که بایستم تا او بیاید و بدانم چه می‌خواهد." از سرعتش کاست و سپس در کنار جادّه منتظر ایستاد تا پلیس برسد.

اتومبیل پلیس آمد و پشت سرش توقّف کرد. افسر پلیس به سوی او آمد، نگاهی به ساعتش انداخت و گفت، "ده دقیقه دیگر وقت خدمتم تمام است. امروز جمعه است و قصد دارم برای تعطیلات چند روزی به مرخّصی بروم. سرعتت آنقدر بود که تا به حال نه دیده بودم و نه شنیده بودم. خصوصا اینکه به هشدار من توجهی نکردی و وقتی منو پشت سرت دیدی سرعتت رو بیشتر و بیشتر کرده و از دست پلیس فرار کردی. تنها اگر دلیلی قانع‌کننده داشته باشی که چرا به این سرعت می‌راندی، می‌گذارم بروی."

مرد میانسال نگاهی به افسر کرد و گفت، "می‌دونی، جناب سروان؛ سال‌ها قبل زن من با یک افسر پلیس فرار کرد. وقتی شما رو آژیر کشان پشت سرم دیدم، تصوّر کردم داری اونو برمی‌گردونی"!

افسر خندید و گفت: "روز خوبی داشته باشید، آقا" و برگشته سوار اتومبیلش شد و رفت:31::21:

منبع : داستانک

نویسنده وبلاگ "مسئولیت و سازندگی" در مطلبی با عنوان "وقتی خدا به قولش عمل می‌کند" نوشت:
چند روزی به آمدن عيد مانده بود.

بیشتر بچه ها غایب بودند، یا اکثرا رفته بودند به شهرها و شهرستان های خودشان یا گرفتار کارهای عید بودند اما استاد بدون هیچ

تاخیری آمد سر کلاس و شروع کرد به درس دادن.

استاد خشک و مقرراتی ما خود مزیدی شده بر دشواری "صدرا"*.

بالاخره کلاس رو به پایان بود که یکی از بچه ها خیلی آرام گفت: استاد آخره سالی دیگه بسه!

استاد هم دستی به سر تهی از موی خود کشید! و عینکش را از روی چشمانش برداشت و همین طور که آن را می گذاشت روی

میز خودش هم برای اولین بار روی صندلی جا گرفت.

استاد ۵۰ ساله‌مان با آن كت قهوه‌اي سوخته‌اي كه به تن داشت، گفت: حالا که تونستید من رو از درس دادن بندازید بذارید خاطره

ای رو براتون تعریف کنم.

"من حدودا ۲۱ یا ۲ سالم بود، مشهد زندگی می کردیم، پدر و مادرم کشاورز بودند با دست های چروک خورده و آفتاب سوخته،

دست هایی که هر وقت اون ها رو می دیدم دلم می خواست ببوسمشان، بویشان کنم، کاری که هیچ وقت اجازه آن را به خود

ندادم با پدرم بکنم اما دستان مادرم را همیشه خیلی آرام مثل "ماش پلو"که شب عید به شب عید می خوردیم بو می کردم و در

آخر بر لبانم می گذاشتم.

استادمان حالا قدری هم با بغض کلماتش را جمله می کند: نمی دونم بچه ها شما هم به این پی بردید که هر پدر و مادری بوی

خاص خودشان را دارند یا نه؟ ولی من بوی مادرم را همیشه زمانی که نبود و دلتنگش می شدم از چادر کهنه سفیدی که گل های

قرمز ریز روی آن ها نقش بسته بود حس می کردم، چادر را جلوی دهان و بینی‌ام می گرفتم و چند دقیقه با آن نفس می

کشیدم...

اما نسبت به پدرم مثل تمام پدرها هیچ وقت اجازه ابراز احساسات پیدا نکردم جز یک بار، آن هم نه به صورت مستقیم.

نزدیکی های عید بود، من تازه معلم شده بودم و اولین حقوقم را هم گرفته بودم، صبح بود، رفتم آب انبار تا برای شستن ظروف

صبحانه آب بیارم.

از پله ها بالا می آمدم که صدای خفیف هق، هق مردانه ای را شنیدم، از هر پله ای که بالا می آمدم صدا را بلندتر می

شنیدم...استاد حالا خودش هم گریه می کند...

پدرم بود، مادر هم آرامش می کرد، می گفت آقا! خدا بزرگ است، خدا نمیذاره ما پیش بچه ها کوچیک بشیم، فوقش به بچه ها

عیدی نمی دیم، قرآن خدا که غلط نمی شه اما بابام گفت: خانم نوه هامون تو تهران بزرگ شدند و از ما انتظار دارند، نباید فکر کنند

که ما ...

حالا دیگه ماجرا روشن تر از این بود که بخواهم دلیل گریه های بابام رو از مادرم بپرسم، دست کردم توی جیبم، ۱۰۰تومان بود، کل

پولی که از مدرسه گرفته بودم، گذاشتم روی گیوه های پدرم و خم شدم و گیوه های پر از خاک و خلی که هر روز در زمین زراعی،

همراه بابا بود بوسیدم.

آن سال همه خواهر و برادرام ازتهران آمدند مشهد، با بچه های قد و نیم قد که هر کدام به راحتی "عمو" و "دایی" نثارم می کردند.

بابا به هرکدام از بچه ها و نوه ها ۱۰ تومان عیدی داد، ۱۰ تومان ماند که آن را هم به عنوان عیدی داد به مامان.

اولین روز بعد از تعطیلات بود، چهاردهم، که رفتم سر کلاس.

بعد از کلاس آقای مدیر با کروات نویی که به خودش آویزان کرده بود گفت که کارم دارد و باید بروم اتاقش، رفتم، بسته ای از کشوی

میز خاکستری رنگ زوار درفته گوشه اتاقش درآورد و داد به من.

گفتم: این چیه؟

"باز کن می فهمی"

باز کردم، ۹۰۰ تومان پول نقد بود! این برای چیه؟

"از مرکز اومده؛ در این چند ماه که اینجا بودی بچه ها رشد خوبی داشتند برای همین من از مرکز خواستم تشویقت کنند."

راستش نمی دونستم که این چه معنی می تونه داشته باشه، فقط در اون موقع ناخودآگاه به آقای مدیر گفتم این باید ۱۰۰۰تومان

باشه نه ۹۰۰ تومان!

مدیر گفت از کجا می دونی؟ کسی بهت گفته؟ گفتم: نه، فقط حدس می زنم، همین.

راستش مدیر نمی دونست بخنده یا از این پررویی من عصبانی بشه اما در هر صورت گفت از مرکز استعلام می‌گیرد و خبرش را به

من می دهد.

روز بعد تا رفتم اتاق معلمان تا آماده بشم برای کلاس، آقای مدیر خودش را به من رساند و گفت: من دیروز به محض رفتنت استعلام

کردم، درست گفتی، هزار تومان بوده نه نهصد تومان، اون کسی که بسته رو آورده صد تومانش را کِش رفته بود که خودم رفتم ازش

گرفتم اما برای دادنش یه شرط دارم...

"چه شرطی؟"

بگو ببینم از کجا می دونستی؟ نگو حدس زدم که خنده دار است.

استاد کمی به برق چشمان بچه ها که مشتاقانه می خواستند جواب این سوال آقای مدیر را بشنوند، نگاه کرد و دسته طلایی

عینکش را گرفت و آن را پشت گوشش جا داد و گفت: "به آقای مدیر گفتم هیچ شنیدی که خدا ۱۰ برابر عمل نیکوکاران به آن ها

پاداش می دهد؟*"

منبع : مجله اینترنتی ترانه ها

بزرگی در عالم خواب دید که کسی به او می‌گوید: فردا به فلان حمام برو وکار روزانه حمامی را از نزدیک نظاره کن.
دو شب این خواب را دید و توجه نکرد ولی فردای شب سوم که خواب دید به آن حمام مراجعه کرد دید حمامی با زحمت زیاد و د ر هوای گرم از فاصله دور برای گرم کردن آب حمام هیزم می‌آورد و استراحت را بر خود حرام کرده است.
به نزدیک حمامی رفت و گفت: کار بسیار سختی داری، در هوای گرم هیزم‌ها را از مسافت دوری می‌آوری و ..... حمامی گفت: این نیز بگذرد...!

یکسال گذشت برای بار دوم همان خواب را دید و دو باره به همان حمام مراجعه کرد دید آن مرد شغلش عوض شده و در داخل حمام از مشتری‌ها پول می‌گیرد.
مرد وارد حمام شد و گفت: یک سال پیش که آمدم کار بسیار سختی داشتی ولی اکنون کار راحت‌تری داری، حمامی گفت: این نیز بگذرد...!
دو سال بعد هم خواب دید این بار زودتر به محل حمام رفت ولی مرد حمامی را ندید وقتی جویا شد گفتند: او دیگر حمامی نیست در بازار تیمچه‌ای (پاساژی) دارد و یکی از معتمدین بزرگ است.
به بازار رفت و آن مرد را دید گفت: خدا را شکر که تا چندی پیش حمامی بودی ولی اکنون می‌بینم معتمد بازار و صاحب تیمچه‌ای شده‌ای، حمامی گفت: این نیز بگذرد...!

مرد تعجب کرد گفت: دوست من، کار و موقعیت خوبی داری چرا بگذرد؟
چندی که گذشت این بار خود به دیدن بازاری رفت ولی او آن جا نبود.
مردم گفتند: پادشاه فرد مورد اعتمادی را برای خزانه داری خود می‌خواسته ولی بهتر از این مرد کسی را پیدا نکرد و او در مدتی کم از نزدیکترین وزیر پادشاه شد و چون پادشاه او را امین می‌دانست وصیت کرد که پس از مرگش او را جانشینش قرار دهند. کمی بعد از وصیت، پادشاه فوت کرد اکنون او پادشاه است.
مرد به کاخ پادشاهی رفت و از نزدیک شاهد کارهای حمامی قبلی و پادشاه فعلی بود جلو رفت خود را معرفی کرد و گفت: خدا را شکر که تو را در مقام بلند پادشاهی می‌بینم پادشاه فعلی و حمامی قبلی. گفت: این نیز بگذرد...!
مرد شگفت زده شد و گفت: از مقام پادشاهی بالاتر چه می‌خواهی که باید بگذرد؟!!
ولی مرد سفر بعدی که به دربار پادشاهی مراجعه کرد گفتند: پادشاه مرده است ناراحت شد به گورستان رفت تا عرض ادبی کرده باشد.
مشاهده کرد بر روی سنگ قبری که در زمان حیاتش آماده نموده حک کرده و نوشته است این نیز بگذرد...!

هم موسم بهار طرب خیز بگــــــــــذ رد
هم فصل ناملایم پاییز بگــــــــــــــــذرد
گر نا ملایمی به تو کرد از قـضــــــــــا
خود را مساز رنجه که این نیز بگذرد...


منبع: فان پاتوق

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

استادى از شاگردانش پرسید: چرا ما وقتى عصبانى هستیم داد می‌زنیم؟

چرا مردم هنگامى که خشمگین هستند صدایشان را بلند می‌کنند و سر هم داد می‌کشند؟
شاگردان فکرى کردند و یکى از آن‌ها گفت: چون در آن لحظه، آرامش و خونسردیمان را از دست می‌دهیم.
استاد پرسید: این که آرامشمان را از دست می‌دهیم درست است امّا چرا با وجودى که طرف مقابل کنارمان قرار دارد داد می‌زنیم؟

آیا نمی‌توان با صداى ملایم صحبت کرد؟ چرا هنگامى که خشمگین هستیم داد می‌زنیم؟
,شاگردان هر کدام جواب‌هایى دادند امّا پاسخ‌هاى هیچکدام استاد را راضى نکرد.
سرانجام او چنین توضیح داد: هنگامى که دو نفر از دست یکدیگر عصبانى هستند، قلب‌هایشان از یکدیگر فاصله می‌گیرد.

آن‌ها براى این که فاصله را جبران کنند مجبورند که داد بزنند. هر چه میزان عصبانیت و خشم بیشتر باشد، این فاصله بیشتر است و آن‌ها باید صدایشان را بلندتر کنند.
سپس استاد پرسید: هنگامى که دو نفر عاشق همدیگر باشند چه اتفاقى می‌افتد؟

آن‌ها سر هم داد نمی‌زنند بلکه خیلى به آرامى با هم صحبت می‌کنند. چرا؟ چون قلب‌هایشان خیلى به هم نزدیک است. فاصله قلب‌هاشان بسیار کم است
استاد ادامه داد: هنگامى که عشقشان به یکدیگر بیشتر شد، چه اتفاقى می‌افتد؟

آن‌ها حتى حرف معمولى هم با هم نمی‌زنند و فقط در گوش هم نجوا می‌کنند و عشقشان باز هم به یکدیگر بیشتر می‌شود.
سرانجام، حتى از نجوا کردن هم بی‌نیاز می‌شوند و فقط به یکدیگر نگاه می‌کنند. این هنگامى است که دیگر هیچ فاصله‌اى بین قلب‌هاى آن‌ها باقى نمانده باشد


منبع: داستانک