Printable View
چقدر تجربه کردم غم نیامدنت را
به روی سینه فشردم حضور پیرهنت را
دریغ هیچ نمانده ست تا به خاک بسپارم
چه آرزو که ببوسم چو آمدی بدنت را
و تا که وسعت صحرا عجین بوی تو باشد
به دست باد سپردم به یاد تو کفنت را
در این سیاهی ممتد، خدا کند که سپیده-
به گوش باد برساند غریو شب شکنت را
بخواب ای تن بی سر! که خواب سبز تو جاوید
کا تا ابد نفروشم زغیرتم وطنت را
شايد كه سفره هاي پر از نان براي بعد
در خانه فقر آمده،ايمان براي بعد
يك روز دوست پشت در خانه اش نوشت:
ما خسته ايم، ديدن مهمان براي بعد
يك كوچه دركنار من و كودكي بكش
تصوير مرد پير خيابان براي بعد
جا مانده است دفتر فرياد در حياط
فرصت دهید، بارش باران براي بعد
هرگز كسي نديد كه يخ زد نگاهمان
هرگز كسي نگفت زمستان براي بعد
پرواز، اين هميشه ترين ، پيش روي ماست
يك عمر پشت ميله ی زندان براي بعد
شايد براي بعد، كسي از تبار من
بهتر بگويد عاطفه، انسان براي بعد
چهارشنبه و شهریور ... نگاه عقربه 9
هوای زن پُر ِ غربت و فصل فصل درو
تمام ِ کوچه، سراسر، چراغ ِ زرد و بنفش
کجا؟ - برای بار هزارُم هراس و ترس از نو
خوش آمدید، بفرما و حلقه حلقه ی اشک
نشست توی دو چشمانِ خسته اش یکهو
و شاخه ای گل ِ مریم سه تا رُز زرد
و کارت کوچک سبزی <فقط بخاطر تو>
نشست گوشه ی مجلس خراب و مات و سیاه....
تمام قد دل و شلوار و روسری، مانتو
هوای هلهله و رقص عروس با داماد
کنار حلقه ی گل، غرقِ آرزو، هر دو
میان این همه یک بغض کهنه سر واکرد
و این هم از تو و عشقت بلند شو گم شو
اتاق خاطره هایم حرام ِ چشمش باد
و هق هق ِ زنِ تنها میانِ خانه ولو.....
آنقدر برایت مرده ام که نمی دانی کجا خاکم کنی...
امشب میان خش خش پاییز پرسه میزنم،
چشمهای تو را...
تو را که دیگر نیستی، اما یادم باشد که هنگام
بازگشت، شانه هایم را جا بگذارم...
شاید یکروز غرور چشمهایت بشکند، در همین راه...
کسی چه می داند!
پايان نامه
ودر پايان هم
حرفي زده نخواهد شد
از رنگهايي که ما دوست داشتيم
وشلاق اين بادهاي وحشي
برجاي سينه ي ريزت
ردپايي...
ويا حتي دستي نمي گذارد
محو خواهيم شد
در تماشاي لحظه هاي گمشده
واين از همان قانون هاي خداداديست
که انسان به من و تو مي دهد نسبت،مي دهد
مي زند،بلانسبت
مثل فحش هاي غريزي
که ما گاهي به خودمان مي زنيم...
واکسن هاي ضد تهوع...
براي همين جاها ساخته شده است
البته...
نه در اين ارتفاع چند پايي
که حتي بي دمپايي
هم مي شود طي کرد
و از اشک هاي سبزي که مي بيني و نمي بيني
بي شک
علف هاي هرز خشک فراموشي
خواهد روييد
و صداي نفس باد که جاري بود
در ريه هاي گياهان
مدفون خواهد شد
وزياد هم اگربخت...
يار با ما باشد ،
جيغ شقايق
بنفش خواهد شد
وتو که بنفشه اي
ماوراي بنفش
بر بوم هايي که طرح مانده ا ند
در دست آفريدگاراني که قادر نبوده اند...
وتو باز هم وقتي مي آيي ،
ديگر تو نيستي
به پيش مني که...
ديگر من نيستم
به ديدن مني که ...
برايت يک خواب بودم
آب بودم
ودسته گلي که آورده اي
به آب خواهي داد.
روزها از روی ما راه میروند
شاید هم می غلتند...
له میشویم
یک بعد از مختصات ما
از دست میرود
نقشه ها
همه غلط از آب در می آیند
...
حكم:
اعدام .
***
زمين/ از قدمهايش مي گذرد.
پله ها/ از او پايين مي روند.
چهارپايه/ زير پايش مي خزد.
طناب / به گردنش مي پيچد.
و ضربه اي ...
ناگهان ،
«جهان معلق مي شود!»
بخاطر خاطره ها
آخرین حرف را نمیزنم
...که بدرود
شاید هنوز
یک روز دیگر هم باشد
که با تو تمام شود
یادت می آید همیشه میگفتم ؛
"یك روز شاید غول چراغ شدم"
و تو به من می خندیدی
آخر دیگر مویی نمانده بود تا بسوزانی
یادت نیست؟!
چند بار علا الدین را روشن كردیم
آنوقت نمی دانم
یك استكان گل گاوزبان بود یا قهوه
كه روی میز دو نفره ما
برف های نشسته به زاگرس را
به فال حافظ مونتاژ می كرد
نفتی به این چراغ نمانده است
می ترسم آخر این غول
جلوی برف ها آب شود
و آن وقت تو هر قدر به چراغ جادو دست بكشی
چیزی بجز دوده كتری نصیبت نشود
نفتی به این چراغ نمانده است
بابا برفی باغچه
اگر جلوی تنور سنگك
برای تمام بابا نوئل های قلابی
نان باگت هم می پخت
شب ژانویه دیگر آب شده بود
یادت میآید همیشه می گفتم
"یك روز شاید غول چراغ شدم"
ای پر از عاطفه در قحط محبت با من
کاش می شد بگشایی سر صحبت با من
هیچ کس نیست که تقسیم کند در اینجا
درد بی برگی و تنهایی و غربت با من
خواستم پر بزنم با تو به معراج خیال
آسمان دور شد از روی حسادت با من
از خروشانی امواج نگاهت دیریست
باد نگشوده لبش را به حکایت با من
بعد از این شور غزلهای شکوفا با تو
بعد از این مرثیه و غربت و حسرت با من