Printable View
در صبح سبز
می خواستم دلی باشم.
يک دل.
در غروب زرد
می خواستم بلبلی باشم
بلبل.
(روح من ؛
به سرخی گرای چون نارنج.
روح من؛
به سرخی گرای چونان عشق.)
در فراخ صبح
می خواستم خودم باشم.
يک دل.
درتنگ غروب
می خواستم صدايم باشم.
بلبل.
( روح من ؛
به سرخی گرای چون نارنج.
روح من؛
به سرخی گرای چونان عشق.)
فدریکو گارسیا لورکا
برگردان: دکتر رويايی
حالا من با لام بگم يا با قاف؟
قلبم امشب
از دردِ غمی
به خودش می پیچد
من به دنبال کلامی درذهن
که بگویم
چیست این غم
و نمی یابم کلامی
بارها پرسیدم از خود
شعر گفتن ها را چه سود
نه کسی می خواند
نه کسی می شنود
واگرهم که شنید
تو بدان
عمق کلامت را
نمی فهمد...
دامن دوست به دست آر و ز دشمن بگسل
مرد يزدانشو و فارغ گذر از اهرمنان
نه شهرهای ویران نه باغهای سبز
دنیای پیش رومان برهوتیست
تا آنسوی نهایت.... تا هیچ
دیگر در ما
شور گلایه هم نیست
شور گلایه از بد دشنام با بدی
دیگر در ما شور مردن هم نیست
رود شقاوت ما جاریست...
تا چشمه سار خشک شکایت... تا هیچ
از زنده یاد منوچهر آتشی
شعر خیلی قشنگیه از این شاعر با نام «از هیچ ... تا ...». کاملشو از [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] بخونید.
چه بد كردم؟ چه شد؟ از من چه ديدي؟
كه ناگه دامن از من دركشيدي
چه افتادت كه از من برشكستي؟
چرا يكبارگي از من رميدي؟
یوسف گم گسته باز آید به کنعان غم مخور.
رفته ای اینک اما
باز برمی گردی؟
چه تمنای محالی دارم
خنده ام می گیرد...
دنيا به خدا ارزش كاه ندارد×××عشق بستان به خدا كار بيايد...
درون خلوت ما غیر در نمی گنجد
برو که هر که نه یار منست بار منست
به لاله زار و گلستان نمیرود دل من
که یاد دوست گلستان و لاله زار منست
و گر مراد تو اینست بی مرادی من
تفاوتی نکند چون مراد یار منست
تهمتن بر اشفت و با توس گفت
كه رهام را جام بادهست جفت
نقل قول:
الا ای رهگذر منگر چنان بیگانه بر گورم
جه می خواهی چه می جویی در این کاشانه ی عورم
تن من لاشه ی فقر است و من زندانی زورم
نمیدانی , چه می دانی که آخر چیست منظورم
کجا می خواستم مردن حقیقت کرد مجبورم:41:
ترا از دور مي‌بينم که مي‌آيي
ترا از دور مي‌بينم که مي‌خندي
ترا از دور مي‌بينم که مي‌خندي و مي‌آيي
یکی درد و یکی درمان پسندد
یکی وصل و یکی هجران پسندد
من از درمان و درد و وصل و هجران
پسندم آنچه را جانان پسندد
درویش و غنی بنده ی این خاک درند
آنان که غنی ترند محتاج ترند
دلا دیشب چه می کردی تو در کوی حبیب من
الهی خون شوی ای دل , تو هم گشتی رقیب من
نیکی و بدی که در نهاد بشر است شادی و غمی که در قضا و قدر است
با چرخ مکن حواله کاندر ره عقل چرخ از تو هزار بار بیچاره تر است
( some body stop meeeeeeeeeeeee)
تو گراميتر تعلق ، زمردين زنجير زهر مهربان من
پا به پاي تو
تا تجرد تا رها رفتم
غرفه هاي خاطرم پر چشمك نور و نوازشها
موجساران زير پايم رامتر پل بود
من همون somebody هستم
دلم تا عشقباز آمد در او جز غم نمي بينم
دلي بي غم کجا جويم که در عالم نمي بينم
سلام some body!!!!
دوستان البوم جدید استاد شجریان رو برا دانولد گزاشتم شعر بالا از این مجموعه هست
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
سلام . حال شما ؟
دست گلتون درد نکنه
مردم همه غرق خواب سنگينند
جز من كه هنوز با تو بيدارم
گه قصه خويش از تو مي پرسم
گه غصه خويش بر تو مي دارم
تا كس نبرد گمان كه اينجايي
دير است و دگر چراغ روشن نيست
ليكن به حقيقت ار كسي كاود
بيند كه منيژه هست و بيژن نيست
مرسی ممنون.
شما لطف دارید.
ای بد نیستیم-روزگار به سختی داره میگزره
تو به تقصير خود افتادي از اين در محروم
از که مي نالي و فرياد چرا مي داري
یاران ناموافق
در چار راه خستگی از هم جدا شدند
این یک درون معبد پندار ماند
آن یک به کنج صومعه اعتکاف
و هیچیک
با آنکه هیچیک
سیمرغ را دروغ نمی انگاشت
بالا نکرد سر سوی منشور قاف
از منوچهر آتشی
فلك كي بشنوه آه و فغونم
به هر گردش زنه آتش به جونم
يك عمري بگذرونم با غم ودرد
به كام دل نگرده آسمونم
من از جنوب چشمۀ عطش
من از جنوب ماسۀ مار
من از جنوب جنگل دکل
من از جنوب باغ ساکت خلیج
من از جنوب جنگل بزرگ آفتاب آمدم
من از جنوب تشنه زای شمال آب آمدم
کنون بیا مرا ببین پدر
بیا مرا ببین کنار جنگل بلند آب
چگونه تشنه مانده ام
چگونه رخ فشرده ام به ساقه های دیرتاب نور
در اشتیاق ذره ای عطش
پدر بیا! ببین
چگونه من سوی سراب آمدم
شاعر: منوچهر آتشی
مده اي رفيق! پندم که نظر بر او فکندم
تو ميان ما نداني که چه مي رود نهاني
مده اي رفيق! پندم که نظر بر او فکندم
تو ميان ما نداني که چه مي رود نهاني
یه کم برس باز به خودت
می خوام بیام تولدت
اونوقتا اینجوری نبود
راهت به این دوری نبود
حالا که عاشقت شدم
نیستی دیگه مال خودم
پاییز چه فصل زردیه
عاشقیم چه دردیه
گم شده باز بادبادکم
تو نمی یای به کمکم ؟
محبس خويشتن منم از اين حصار خسته‌ام
من همه تن انالحقم كجاست دار خسته‌ام
در همه جاي اين زمين همنفسم كسي نبود
زمين ديار غربت است از اين ديار خسته‌ام
ترانه سرا: اردلان سرافراز
salam
..............
ماندهام سخت عجب كز چه سبب ساخت مرا
يا چه بوده است مراد وي از اين ساختنم
جان كه از عالم علوي ست يقين ميدانم
رخت خود باز برانم كه همانجا فكنم
.
ما برای آنکه ایران خانه خوبان شود
رنج دوران برده ایم
ما برای آنکه ایران گوهر تابان شود
خون دلها خورده ایم
ما برای بوییدن بوی گل نسترن
چه سفرها کرده ایم
ما برای نوشیدن شورابه های کویر
چه خطرها کرده ایم
این شعر را خیلی دوست دارم
مانده ام در کوچه های بی کسی
سنگ قبرم را نمی سازد کسی
مردم و خاکسترم را باد برد
بهترین یارم مرا از یاد برد!!!!
دین ورز و معرفت که سخندان سجع گوی.............بر در سلاح دارد و کس در حصار نیست
تو بزرگترین ستون استوار مفهومات روح منی
من بی تو با هیچ ثانیه ای از زندگی همراه نخواهم شد
و تا طلوع مهتاب دلم چشم به راه آمدنت خواهم ماند
حتی اگر چشمم رنگ خاک گیرد
و جسمم در گذشت زمان خاک گردد
من دست از این عهد نمی شویم.
مهتاب من طلوع کن!
نه هر سخن که برآید بگوید اهل شناخت..............بسرّ شاه سر خویشتن نشاید باخت
تنها تر از یک برگ
با بار شادیهای مهجورم
در آبهای سبز تابستان
آرام میرانم
تا سرزمین مرگ
تا ساحل غمهای پاییزی
در سایه ای خود را رها کردم
در سایه بی اعتبار عشق
در سایه فرار خوشبختی
در سایه ناپایداریها
شاعر فروغ فرخزاد
تو را گفتم كه: مشنو گفت بد گوي
علي‌رغم من مسكين شنيدي
مرا گفتي: رسم روزيت فرياد
عفا الله نيك فريادم رسيدي!
یا مرو با یار ازرق پیرهن............یا بکش بر خان و مان انگشت نیل
دو ستی با پیلبانان یا مکن...........یا طلب کن خانه در خورد پیل
لحظه‌ی شرجی دیدار تو آمیخته بود ؛
با سکوت شب شالیز که آزارم داد
« بعد از آن آه خودت می دانی »
این همه غصه‌ی یکریز که آزارم داد
خاطراتم به فراموشی مطلق پیوست
غیر یک حرف و یک چیز که آزارم داد ؛
چایی سرد شده یک غم مبهم و دگر
ـ آه از آن حرف سرِمیز که آزارم داد !
دوست مشمار آنکه در نعمت زند..............لاف یاری و برادر خواندگی
دوست آن دانم که گیرد دست دوست.............در پریشانحالی و درماندگی
يا بخت من طريق مروت فروگراشت
يا او به شاهراه طريقت گرر نكرد