شعر گمنام

سكانس يك ، نه شب ، قتل مضـحک یک زن
و چــــارپــایه ی چـــوبی ، طــــناب در گــردن
در امتــــــــداد نگــاهش که باز مــــانده به در
نمـــــرده بود هنـــوز اضــطراب از مــردن
ســکانــس دو ، نخ سیگار و حلـقه های دود
و بوی عطر زن است این ، گمـان کنم بیـــژن
دو قـاب عکس که انگــار سایه های مــن است
و انــعــــکاس تــنی بـی حجـــاب و پیــراهــن
سکانس سه، پرسانسور دراین میان گم شد
چقـــدر حــس غــریبی ست مثــل زن بــودن
شکــسته پایه ی چوبین (( بارت )) در قفسـه
هــــــجوم پــست مـــدرن و کتــابـهای خفـن
(( کتــاب فلـسفه با ژسـت عاقلانـه ی پوچ ))
و التــــــــذاذ دروغیـــن هایـــدگـــــر در مـــن
تو ناتمـــــــــام ، کتاب های غرق در خــلسه
و قیــــــل و قــــال غـــزل ، مثـل آب در هاون

مردی که روبروی تو سیگار می کشد
بر مــرزهای خاطره ، دیـوار می کشد
حتی شبانه عــشق تو را لای زرورق
می پیچد و به سینه تبـدار می کشد
چشمان بالغش که به سی سال می زند
بــــاز انـتــــظار کینه ی دیــدار می کــشد
با یک نگاه ، گام تو را سست می کند
با جـــزء جزء روح تو ، آوار می کــــشد
با حرفهای خوشمزه پک می زند تو را
در ریه های ملــتهبــش دار می کشد
او رشد می کند و تو کم می شوی مدام
ته مـــانده ای سیاه به دیـــوار می کشد
جریان تـمام می شود و دود می شوی
آن نخ تو بوده ای که به تکرار می کشد

تازه آغـازتـوست شـــــاعر جـــان
تازه وقتـي که مي شـوي ازخاک
تازه نــــامـــت بـــه دُور مـي آيــد
شـاعري بــود ســاده و بـي باک

قبــــل مـــرگــت غــريب تـر بـودي
مـثــل سـهــراب ، مـثل فــــرخ زاد
مثل مردي که مدح بي صله گفت
مثل هـرکس که بوي غم مي داد

بــعـد تـو : آتـــشي و اشعـارش
بحــث داغـي براي نقد و سخن
بـعد تـو : آتشـي و دشتسـتـان
زخـم هايي که مي خورد بر تن

مـــا چـقــدر ابـــلهيـم شـاعر جان
با خيــالي که خــام رفـــتـن توست
ويــــــژه بـرنـامـه هـاي تـو خــــالي
شعرهايي که وصف مردن توست

هـــفتمـين روز رفتـــنت هم رفـت
ديـــــگـر از مـا خـبـــر نـمي گيري
خوش به حالت که بي ريــا رفتـي
مـثـل نيمـا شــبيـه گــلشيـــري

در بــودن و نـــبودن مــا انتـخـاب كو ؟
حس غــريب عاشقي و التـهاب كو ؟
من مثل گرگ و ميش نگاهت دروغيم
ديگر مجـال پرسه زدن در سراب كو ؟
پس لرزه هاي روح تـرك خورده ي مرا
آرامشي به جز تب صد اضطراب كو ؟
حــــالا تـو با نگــاه تـماشـاييت بـگو
در تكه پاره هاي غزل بيت ناب كو ؟
با اين حرارتي كه تو تكرار مي شوي
بگــذار خاضعــانه بپرسيم : آب كو ؟
تـا مــرز بازتــاب تو تكثيــر مي شـوم
ديگـر براي فاصله دست حجاب كو ؟
خطي به سوي شرق نگاهت كشيده ام
ايـــنــك وقــــوع حـادثه ي آفـــتـــاب كو ؟
در مــرز خـاك پـاك تـنت ايـستاده ام
آن لحظه هميشه پر از التهاب كـو ؟
يـك استــعاره از غـزل چشمهـاي تو
تنها براي اين غـــزل بی خطاب كو ؟
بيچـاره من كه خواب تو را هم نديده ام
دربهت خواب كاغذي ام يك جواب كو ؟
ختـــم مجــاز و مصـرع و تـشبيه و فاصـله
با يك سوال : قصـه ي حرف حساب كو ؟

هیچوقت آن اندازه احمق نیستم
که بگویم تو را به اندازه ستاره ها دوست دارم
یا به اندازه دنیا
یا بی نهایت!
این حرف احمقانه تعارفی بیش نیست
کسی که نمی داند ستاره های آسمان چه اندازه اند
و بی نهایت به کجا ختم می شود
نمی داند چقدر!
نمی داند تو را چه اندازه دوست دارد
اما من
تو را به اندازه خودم دوست دارم
و خودم را خوب شناخته ام
اگر جمله شاعرانه ای نیست
و اگر خودخواهانه است
حقیقت است!
و حقیقت این است که من خودم را از تمام دنیا
بیشتر می خواهم!
خودم را از تمام دنیا بیشتر شناخته ام
و با تمام نقص هایم ساخته ام
پنهانشان نکرده ام: با آنها زیسته ام!
و دنیا را از چشمهای تیره ام دیده ام
و قبول کرده ام
من به همان اندازه که زیسته ام
ارزشمندم
و اگر تو را به اندازه خودم خواسته ام
دوست داشتنی حیرت انگیزتر و واقعی تر از این
در دنیا نخواهی یافت!

نقل قول:

---

نوشته شده توسط Ar@m [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

هیچوقت آن اندازه احمق نیستم
که بگویم تو را به اندازه ستاره ها دوست دارم
یا به اندازه دنیا
یا بی نهایت!
این حرف احمقانه تعارفی بیش نیست
کسی که نمی داند ستاره های آسمان چه اندازه اند
و بی نهایت به کجا ختم می شود
نمی داند چقدر!
نمی داند تو را چه اندازه دوست دارد
اما من
تو را به اندازه خودم دوست دارم
و خودم را خوب شناخته ام
اگر جمله شاعرانه ای نیست
و اگر خودخواهانه است
حقیقت است!
و حقیقت این است که من خودم را از تمام دنیا
بیشتر می خواهم!
خودم را از تمام دنیا بیشتر شناخته ام
و با تمام نقص هایم ساخته ام
پنهانشان نکرده ام: با آنها زیسته ام!
و دنیا را از چشمهای تیره ام دیده ام
و قبول کرده ام
من به همان اندازه که زیسته ام
ارزشمندم
و اگر تو را به اندازه خودم خواسته ام
دوست داشتنی حیرت انگیزتر و واقعی تر از این
در دنیا نخواهی یافت!

---

بسیار بسیار بسیار قشنگ بود.

علارغم تغییر موضع خوشمان آمد:31:

مرسی:11:

مرسی دوست جون جونم
چشم خودت قشنگ می خونه! :31:

نقل قول:

---

نوشته شده توسط Ar@m [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

هیچوقت آن اندازه احمق نیستم
که بگویم تو را به اندازه ستاره ها دوست دارم
یا به اندازه دنیا
یا بی نهایت!
این حرف احمقانه تعارفی بیش نیست
کسی که نمی داند ستاره های آسمان چه اندازه اند
و بی نهایت به کجا ختم می شود
نمی داند چقدر!
نمی داند تو را چه اندازه دوست دارد
اما من
تو را به اندازه خودم دوست دارم
و خودم را خوب شناخته ام
اگر جمله شاعرانه ای نیست
و اگر خودخواهانه است
حقیقت است!
و حقیقت این است که من خودم را از تمام دنیا
بیشتر می خواهم!
خودم را از تمام دنیا بیشتر شناخته ام
و با تمام نقص هایم ساخته ام
پنهانشان نکرده ام: با آنها زیسته ام!
و دنیا را از چشمهای تیره ام دیده ام
و قبول کرده ام
من به همان اندازه که زیسته ام
ارزشمندم
و اگر تو را به اندازه خودم خواسته ام
دوست داشتنی حیرت انگیزتر و واقعی تر از این
در دنیا نخواهی یافت!

---

سلام عزيزجان

مرسي از اينكه جالب بود ::31:

نقل قول:

---

نوشته شده توسط wordist [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

سلام عزيزجان

مرسي از اينكه جالب بود ::31:

---

سلام!
از شما هم خیلی مرسی!

از خدا دلخوری از آدم ها هم.دعا که می کنی مستجاب نمی شود.نفرینت هم نمی گیرد.با خدا قهر می کنی.سرت را پایین می اندازی و می روی.می روی جایی که او نباشد.خیال می کنی نگاهت نمی کند.خیال می کنی رهایت کرده و اینجاست که زندگی ماهی بزرگی می شود و تو را می بلعد و تو می شوی یونس.یونس در شکم ماهی.یونس بریده از همه چیز.یونس بریده از همه جا.یونس اعماق بی کسی.حالا می توانی تا همیشه ته تنهایی این اقیانوس بر دیواره های تاریک بکوبی و لعنت کنی هم این ماهی بزرگ رو.هم این اقیانوس سیاه رو.یا شاید این بی کسی این گم شدن این در به دری و تنهایی به یادت بیاورد که نه تنهایی و بی کس.شاید به یاد آوری که خدا هست حتی ته این اقیانوس.آن وقت شاید دوباره صدایش کنی. ماهی بالا می آید بالایت می آورد.دوباره ساحل و دوباره آفتاب.یونس عزیز خدا منتظر است از همانجایی که هستی صدایش کن.

نقل قول:

---

نوشته شده توسط Ar@m [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

هیچوقت آن اندازه احمق نیستم
که بگویم تو را به اندازه ستاره ها دوست دارم
یا به اندازه دنیا
یا بی نهایت!
این حرف احمقانه تعارفی بیش نیست
کسی که نمی داند ستاره های آسمان چه اندازه اند
و بی نهایت به کجا ختم می شود
نمی داند چقدر!
نمی داند تو را چه اندازه دوست دارد
اما من
تو را به اندازه خودم دوست دارم
و خودم را خوب شناخته ام
اگر جمله شاعرانه ای نیست
و اگر خودخواهانه است
حقیقت است!
و حقیقت این است که من خودم را از تمام دنیا
بیشتر می خواهم!
خودم را از تمام دنیا بیشتر شناخته ام
و با تمام نقص هایم ساخته ام
پنهانشان نکرده ام: با آنها زیسته ام!
و دنیا را از چشمهای تیره ام دیده ام
و قبول کرده ام
من به همان اندازه که زیسته ام
ارزشمندم
و اگر تو را به اندازه خودم خواسته ام
دوست داشتنی حیرت انگیزتر و واقعی تر از این
در دنیا نخواهی یافت!

---

آرام جان فوق العاده بود ، ممنون

نقل قول:

---

نوشته شده توسط sepideh khanom [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

آرام جان فوق العاده بود ، ممنون

---

وای من امشب دیگه خوابم نمی بره :31:
ممنون!

اينم يه شعر سروده خودم (در اصل 36 بيته ولي فعلا چند بيت اولش رو براتون ميزارم)

گذاشت مجنون با ليلي قراري
کنار رستوران بين راهي

بگفت اي ليلي من اي عزيزم
دلم ميخواد براتو پول بريزم

-------------
------------- (سان سور)

سپس گرديدم از اينجا به آنجا
وزان سوي کران آسمان ها

برفتم من به دشت و کوه و دريا
خريدم من از آنجا دو مربا

بگفت ليلي تو بي ميلي برايم
چرا آشغال خريدي تو برايم

.
.
.
.
(ادامه دارد)

ردّ پاي دلم را دوبـاره بــاران بــرد
دوباره گم‎شده‎ام در هواي يك برخورد

دوباره لحظهء سرد غروب يك شاعر
و انتهاي غزلهـــاي ِخوبِ يك شاعر

سواي لرزش دستم، دلم و چشمانم
نشسته لـرزه به جان نهال ايمـانم

نشسته لرزه به جان خطوط اين جاده
كه خطّ رفتنِ او در مســــير افتاده…

*
همان كبوتر شكاك پر، كه دل دل كرد
مرا ميان زمـيـــن و كلاغها ول كرد

همان كه پنجره اش را به رويمان مي بست
كمر به ريختنِ آبرويمان مي بست.

همان كه روسري اش را اگر تكان مي داد
مرا به دست غزلهاي ناگهان مي داد

همان كه – هي – به نگاهم كمي حواسش بود
اگر چه هوش و حواسش پيِ لباسش بود

همان كه بيخود و بي جا بهانه مي آورد
خراب چشم خودش را به جا نمي آورد.

…همان غريبه كه چپ چپ نگاهمان مي كرد
و با طلــــسم نگاهش سيا همـان مي كرد

و يا مرا سر يك وعده آنقدر مي كاشت
كه شكـل تابلـوّ ايستــگاهمان مي كرد


به هر خطاي خود اقرار مي كنم اما
بداستفـــاده اي از اشتباهمان مي كرد

بـــــزرگ راه خوشيهاي تا ابد بوديم ،
اسير كوچهء بن بست آهمان مي كرد...

اگر چه در سرمان آفتاب و گرمي بود
خيال يخ زدگي در كلاهمان مي كرد

خلاصه عمر درازي مرا به بازي داد
همان غريبه كه چپ چپ نگاهمان مي كرد…

*
به اين بهانه كه تنگ است حجم آبادي
به اين بهانه كه سيرم از اين دل عادي،

مهار برهء دل را به گرگهـــــا دادم
و از نگاه خودم تا هميشـــــه افتادم

و اشتباه من اين بود زود دل بستم
به آن غريبه كه عاشق نبود دل بستم…

كسي غروب مرا حس نكرد،حتي كوه
و درّه هاي پر از برف و از تگرگ انبوه

كسي غروب مرا حس نكرد دريا نيز
كسي غروب مرا حس نكرد
جز پاييز…



فرهاد صفریان

به دریا که زدم

خواب طوفان را هم نمی دیدم

طوفان هم خواب مرا !

تو پلی زدی

از من به طوفان

از طوفان به من

آنقدر که به دریا زدن

گناه محسوب می شود

از این به بعد

سحر گاه از خواب می پرم

این بوی کیست که این همه در بسترم پیچیده ست ؟

حتما خواب دیده ام

دوباره می خوابم

وقتی حضور تو نباشد

خواب خوب است

اين زن كه در جهنم خود آرميده‌بود
اي‌كاش از بهشت تو سيبي نچيده‌بود

اي‌كاش هرگز اسم شما را نمي‌شنيد
اي‌كاش هيچ‌وقت شما را نديده‌بود

ديدي چگونه خون انار جوان تو
بر روي آستين زمستان چكيده‌بود؟

اي‌كاش دانه‌دانه، مرا دست‌هاي تو
از شاخه چيده‌بود و لب تو چشيده‌بود

يا لايه‌لايه پوست من را به‌جاي كارد
چاقوي چشم‌هاي تو ازهم دريده‌بود

اصلاً انار قرمز شيرين و آبدار
اي‌كاش روي شاخهء حنظل رسيده‌بود

تا حرص و آز در طمعش لب نمي‌گَزيد
تا چشم‌هاي وسوسه او را نديده‌بود
***
اي‌كاش كه خدا دل من را به‌جاي گِل
از سنگ‌هاي قطب جنوب آفريده‌بود



«پانته‌آ صفايي

رویاهام
به ذهن خالی ات سرایت می کند

رویایی می شوی برای من

همین یکی را کم داشتیم

آخرش هم مثل یک مثل یک ترانه ی دبستانی

لا به لای بزرگ شدنت

گم می شوم

چشم هام را

به جرم ندیدنت

مصلوب ستاره ها می کنم

تا تیره روزی ام

پر شود از درخششی که

کمی شبیه درخشش چشم هات باشد

شمع می سوزد و پروانه به دورش نگران....

من که می سوزم و پروانه ندارم چه کنم....

داغ یک مادر
باز دریا گرفته قربانی
گشته جانی به مرگ مهمانی
معنی سوگ یار را ایا
ای خزر اینچنین تو میدانی؟
مانده داغی به قلب یک مادر
دانی ایا گرفته ای جانی
ان پسر همچو غنچه ای زیبا
بود در باغ زندگانی من
ناشکفته پرزد ورفت
بی ثمر بود باغبانی من
ارزو داشتم برای گلم
رخت دامادیش کنم بر تن
لیک جای لباس دامادی
ان عزیزم به تن نموده کفن
حجله اش بوی اشک وخون دارد
زغمش اب میشود دل سنگ
شد جوانم به خاک هم اغوش
دل شده بهر خنده هایش تنگ
خانه ام بی حضور او سرد است
لحظه ها بی وجود او بی رنگ
ای خزر این تمام قصه بود
شهد شیرین به کام من چون زهر
دل ز بی رحمیت شده پرخون
چون تو ظالم ندیده ام در دهر
قصه ام را برای تو گفتم
تا بدانی زداغ یک مادر

لبانم بسته است و خاموشم
براي تو من زنده ام
اشکهايم را پنهان مي کنم
در دلم فروزان است
فانوس خواستن و عشق
براي تو به خاطر تو
زندگي آورده است کتاب روزهاي گذشته را
و خاطراتی دوردست
بي پرسش چه بسيار پاسخ يافتم
ديديم که چه مي خواستيم
و چه به دست آورديم؟
اما در دل فروزان مي ماند فانوس خواستن و عشق
براي تو به خاطر تو
چه بگويم از عداوت دنيا با من
حکم زندگي بدون تو
نادان است هر آنکه بگويد
برايم غريبه اي
چه بسيار ستم
که بر ما روا داشتند
اما باز هم در دل فروزان است
فانوس خواستن و عشق
برای تو بخاطر تو

ز غم کسی اسیرم
که ز من خبر ندارد
عجب از محبت من
که در او اثر ندارد
غلط ست هر که گوید
دل به دل راه دارد
دل من ز غصه خون شد
دل او خبر ندارد...

من نه عاشق بودم
و نه محتاج نگاهي
که بلغزد بر من،
من خودم بودم و
يک حس غريب
که به صد عشق و هوس مي‌ارزيد

نمی دانم که دانستی دلیل گریه هایم را
نمیدانم که حس کردی حضورت در سکوتم را
و می دانم که می دانی ز عاشق بودنت مستم
وجود ساده ات بوده که من اینگونه دل بستم

من و تو اگر "ما" شويم

صدای کل زدن مادرم

خانه را روی سرت خراب می‌کند

قصر آرزوهای دست نخورده‌ی ذهن‌مان را

کسی چه می‌داند

شايد "من"

تاوان مرد نشدن پدرهايی را پس می‌دهد

که هرگز لياقت مادر شدن نداشته‌اند

و " تو"

بار قلب‌هايی را به دوش می‌کشد

که هنوز به خاطر گونه‌های سرخ يک مرد نتپيده‌اند

شايد "ما"

- روی هم -

نيمه‌ای از آدم‌هايی باشيم

که گاهگاهی هوس می‌کنند

سری به اتاق خالی های فکرشان بزنند؛

و ببينند

چند نفر را توی شکم‌هاشان هضم کرده‌اند.

من و تو اگر "ما" شويم

صدای هفت گاو پوست به استخوان چسبيده‌ی

داستان يوسف را تداعی می‌کنيم

که از فرط گرسنگی زوزه می‌کشند؛

نمی‌کشند؟

خدا حق داشت هميشه

ميم من و الف شما را جدا بنويسد

که مبادا روزی يادمان برود

سيب را با کدام صاد بنويسيم

و گول شيطان را نخوريم

مگر يک خوشه گندم چقدر می‌ارزد؟

که پرت‌مان می‌کنند به سياره‌ای

سردتر از زمين نيست

اينجا همه يخ زده‌ايم؛

مگر يک خوشه گندم چقدر می‌ارزد؟

من و تواگر"ما" شويم

مادرم بزرگ می‌شود!

برای نوه‌هاش

قصه‌ی تار عنکبوت گرفته‌ی سيب را

- با گنبد کبودی

که هميشه هيچ کس زير آن وجود ندارد

که صدای ما شدن‌مان را

ببيند -

تکرار می‌کند

تکرار می کند

تکرار.

من و تو اگر"ما" شويم

تکرار می‌شود

تکرار می‌شود

تکرار...



اسماعیل موسوی

فقط لبخند بزن
برو کنار پنجره
آمدن مرا تماشا کن
اريب میبارم بانوی من!
مثل اشکهام
مثل نتهای کوچولو
مثل نگاه تو.

فراموش مکن مرا

روح تو

تشنه ی مستی های تازه ایست

من

آنها را به تو خواهم داد

فقط با من بمان

تا وقتی

تاریکی فرود آید.

پشت چشم هات هزار پنجره وامانده بود

و هزار تا پرنده دیگر نمی خواندند

که در شبی که من از یاد می روم

چلچه ها خاموش

قمریان مرده

و یا کریم ها خانه خرابند

بی هدف ول می گردم

آسمان گله مند

لب به فریاد و باران گشوده است

کوچه ها خیس خیس

و خواستنت را کسی شب زنده داری نمی کند

من دوباره در این در به دری

روی خش خش پاییز

خالی از هر خاطره ای

به تحمل تنهایی یخ بسته ام

کمر بسته ام

زردشت كجاست؟
رفتار نيك
كردار نيك
پندار نيك
در سرزمينم خريدار ندارد،
مردمش همواره مدهوش و گرفتارند.
مفتيان اندر خم يك كوچه اند
حاكمانش در پي پس كوچه اند
نوكران، دستمال بدست بي توشه اند.
نوگرايان و انديشمندان خانه دوش در كوچ اند.

سرما رفت و نوروز آمد، ز مَستان خبري نيست.
وقت هوشيــــــاري وبيـــــــــــداري رسيد،
سبزه روييد و دمن پُر ز هزاران گشته باز.
عده اي رفتند، وليكن مانـدايم و شـــاكـريم
تــــا به خــــــــــــــود آييم كه خــــــــداييم.

زمزمه هاي دلتنگي ام را به
نسيم ميسپارم تا به تو برساند.
آن زمان كه نگاهت را به
آسمان بخشيدي
چقدر گريستم.......
و با پر كشيدنت
دل ترك خوره ي من هم
خيلي ساده شكست...

چه زيباست

نوشتن

آن هنگام که بداني او مي خواند

چه زيباست

سرودن

آن هنگام که بداني او مي شنود

و چه زيباست

جنون

آن هنگام که بداني او مي بيند

القصه آن که

در کنار او

همه چیز زیباست...

بهار می‌آید، سبزِ سبز می پوشم

به کوچه می‌آیم زندگی در آغوشم

چهار فصل از سالم،‌ چهار فصلِ قشنگ

که ماه بر دوشم... آفتاب بر دوشم!

هنوز تشنه‌ترم از همیشه‌ی عُمرم

بهار تا پاییز انتظار می‌نوشم

چقدر دوست که از چشم‌هام افتادند

چقدر زخمِ زبان که نشد فراموشم

بهارِ سوخته... آتشفشانِ درد منم

چگونه این مردم می‌کنند خاموشم

هزار بار اگر باز امتحان بدهم

میانِ آتش‌ها بازهم سیاووشم

مرا دوباره به هستی، به خویش می‌خواند

صدای باد که پیچیده است در گوشم

هزارو سیصد و هشتادو هفت انسانم...

بهار می‌آید... رنگ سال می‌پوشم

باران نمیشوم

که نگويي: با چه منتي خود را بر شيشه مي کوبد

تا پنجره را باز کنم و نيم نگاهي بيندازم.

ابر مي شوم

که از نگراني يک روز باراني

هر لحظه پنجره را بگشايي

و مرا در آسمان نگاه کني...

جریمه ی مشق های کودکی ام را که می نویسم

شعر می شود

با نگاهی خط می خورد

جریمه روی جریمه جمع

که نون اسمت را نان نوشته ام

با آب آبی چشمانت

سر کشیده ام سیر

با تمام گرسنگی ام

و در میان همین سطرها

که پر می شود از کلماتی شبیه تو

خودم را

با دست هایی جوهری

پنهان می کنم .

من به آزادی این ثانیه ها شک دارم


به زمین ؟ نه! به زمان ؟ نه! به خدا شک دارم!


این چه خوابی ست که دنیای مرا آشفته؟


که به این روشنی روز نما شک دارم!




من به روئیدن مهتاب در این تاریکی


یا به پیدا شدن روزنه ها شک دارم!


غزلم خالی از احساس شده ، می بینی؟!


من به معنی شدن واژه ی « ما» شک دارم !




دم عیسی ی منی معجزه ای در راه است ؟


لحظه ی مرگ من آمد ، به شفا شک دارم


به سیاهی و غم آلودگی افکارم ....


و به آبی شدن خاطره ها شک دارم




گفتی این فاصله ها قسمت من بود ولی ....


نه به تقدیر خودم نه... ! به شما شک دارم


غزلم سوخت در این واژه ی شک و تردید


می نویسم که خدایا : به خدا شک دارم!

قطره اشکی بودم تو چشات
وقتی می خندیدی شاد می شدم
نگات به من بود و من در نگات پیدا
تو آسمون شب چشات ماه می شدم
از چشای خوشگلت سرازیر بوم
با هر تپش تو دلت یاد می شدم
رو گونه های سرخت می لغزیدم
همونجا رو لبات فریاد می شدم
ولی اون روز که چشات منو ندید
یعنی اینکه بر چشای گلت خار شدم
از بس توچشات مونده بودم
تکراری و ذلیل و خار شدم
تو که بستی چشاتو موندم تنها
با دست رقیب از رو چشات پاک شدم
خوردم بر زمین گرم و شکستم
همراه خاطرات قشنگ چال شدم
آری من دیگه در نگات نیستم
از اون زمون که اسممو بردی زیاد

چیزی جز خار و خاشاک نیستم

هر کجا هستم، باشم به درک!
من که بايد بروم!
پنجره، فکر، هوا، عشق، زمين، مال خودت!
من نمي دانم نان خشکي چه کم از مجري سيما دارد!
تيپ را بايد زد! جور ديگر اما...
کار را بايد جست.
کار بايد خود پول.
کار بايد کم و راحت باشد!
فک و فاميل که هيچ...
با همه مردم شهر پي کار بايد رفت!
بهترين چيز اتاقي است که از دسته چک و پول پر است!
پول را زير پل و مرکز شهر بايد جست!
سيد خندان يه نفر!