✽✽ مـشــاعـــره ✽✽

یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن
وین سر شوریده بازآید به سامان غم مخور

تو را من دوست مي‌دارم چو بلبل مر گلستان را
مرا دشمن چرا داری چو کودک مر دبستان را


چو کردم يک نظر در تو دلم شد مهربان بر تو
مسخر گشت بی‌لشکر ولايت چون تو سلطان را


سيف فرغانی

چه خوش بی‌مهربانی هر دو سر بی
که یکسر مهربانی دردسر بی

اگر مجنون دل شوریده‌ای داشت
دل لیلی از آن شوریده تر بی

" باباطاهر "

باران ببار ،اما بدان اينجا صفا را می کشند
مجنون به صحرا می برند، حلاج ها را می کشند
اينجا تمام مردمان احساس غربت می کنند
باران غريبی کن فقط،چون آشنا را می کشند

آخر به شهر غربت و دور از وطن شدم
صدچاک جامه گشته و دور از وطن شدم

در ملک بودی اگر یک ذره عشق یار من
در فلک آتش افکندی آه آتش بار من

در تن زارم جگر صدچاک و دل صد پاره شد
بوالعجب گلها شکفت از عشق در گلزار من

چون کند پامالـ.م آن سرو از پی پابوس او
دل برون آید ز چاک سینهٔ افکار من

محتشم کاشانی

---

پامال = پایمال

آنکه پامال جفا کرد چو خاک راهم / خاک می بوسم و عذر قدمش میخواهم

شدی تو بی خیال و من شدم هی بی قرار تو
تو هی برمن جفا کردی ، من احمق وفا کردم
ولی رفتم به یک مسجد، بلاتکلیف ومستأصل
برای آن که برگردی فقط نذر و دعا کردم
جواب آمد که: «واثق شو به الطاف خداوندی
مگرکوری ندیدی که به تو عقلی عطا کردم؟»

بی‌مهری اگر چه بی‌وفا هم
جور از تو نکو بود جفا هم

بیگانه و آشنا ندانی
بیگانه کشی و آشنا هم

پیش که برم شکایت تو
کز خلق نترسی از خدا هم

بس تجربه کرده‌ام ندارد
آه سحری اثر دعا هم

در وصل چو هجر سوزدم جان
از درد به جانم از دوا هم

ای گل که ز هر گلی فزون است
در حسن، رخ تو در صفا هم

شد فصل بهار و بلبل و گل
در باغ به عشرتند با هم

با هم ستم است اگر نباشیم
چون بلبل و گل به باغ ما هم

جز هاتف بی‌نوا در آن کوی
شاه آمد و شد کند، گدا هم

هاتف اصفهانی

خلق را گر چه وفا نیست و لیکن گل من
نه گمان دار که رفتی و فراموش شدی
تا ابد خاطر ما خونی و رنگین از تست
تو هم آمیخته با خون سیاوش شدی