آموزش NETWORK PLUS

درس سیزدهم - ساب نتینگ چیست ؟



پروسه ای است که طی آن یک شبکه بزرگ را به چند شبکه کوچکتر تقسیم بندی می کنند . با استفاده از این قابلیت , تاثیرگذاری و مدیریت شبکه بهبود می یابد . به مثال زیر دقت کنید :
شبکه ای با آی پی آدرس 172.16.0.0 و سابنت ماسک 255.255.0.0 داریم . این شبکه می تواند 65534 هاست یا کامپیوتر را آیپی دهی کند . با استفاده از پروسه سابنتینگ می توانید شبکه را به قسمت های کوچک تر تقسیم کنید و به هر بخش تعداد آدرس کمتری اختصاص دهیم .



172.16.1.0 (254 هاست)
172.16.2.0 (254 هاست)
172.16.3.0 (254 هاست)


با این کاردر واقع سابنت ماسک را از 255.255.0.0 به 255.255.255.0 تغییر داده ایم و چندین رنج آیپی کوچکتر پدید آورده ایم .


خوب اکنون زمان آن رسیده تا در مورد آی پی دهی بدون کلاس بندی صحبت کنیم . در آیپی دهی کلاس بندی شده شما برای اینکه رنج آیپی شبکه را تعیین کنید 3 انتخاب داشتید . انتخاب کلاس A یا B یا C
حال فرض کنید شما می خواهید شبکه را ایجاد کنید که 2000 هاست در آن دارید و تنها به 2000 آیپی نیازمندید . اگر کلاس B را انتخاب کنید (کلاس B 65534 آیپی به ما می دهد) بیش از 63000 آدرس آیپی را دور ریخته اید .یک راه دیگر نیز دارید و آن اینکه کلاس C را انتخاب کنید (کلاس C 254 آیپی به ما می دهد ) و برای اینکار بایستی 8 کلاس C را انتخاب کرده که با این کار داده های جدول روتینگ شما به هم می ریزید و مجبورید شبکه را به 8 قسمت تقسیم کنید . پس نتیجه می گیریم که استفاده از آیپی دهی کلاس بندی شده چاره کار ما نیست ؟
پس چاره کار کجاست ؟



با استفاده از آیپی دهی بدون کلاس بندی یا Classless Interdomain Routing (CIDR) و سابنت ماسک های با طول متغیر Variable Length Subnet Masks (VLSM) دیگر فقط کلاس Aو B و C نداریم و فقط از سه سابنت ماسک 255.0.0.0 و 255.255.0.0 و 255.255.255.0 استفاده نمی کنیم . اینجاست که اعداد باینری به کار ما می آیند

در شکل های زیر به محل قرار گیری نقطه ها دقت کنید . در آیپی دهی کلاس بندی ما نمی توانستیم از این نقطه ها عبور کنیم اگر کلاس A داشتیم سابنت ماسک به صورت زیر بود :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

اگر کلاس B داشتیم به صورت زیر بود :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

اگر کلاس C داشتیم به صورت زیر بود :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

ولی اکنون با آی پی دهی بدون کلاس بندی می توانیم از این مرز نقطه ها عبور کنیم و VLSM های متفاوتی مانند زیر ایجاد کنیم :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

و مرزها اینگونه تغییر یافتند (دو رنگ قرمز و مشکی مرزها را نشان می دهد)

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


خوب حالا چگونه با استفاده از CIDR و VLSM عمل سابنتینگ را انجام دهیم ؟


به شکل زیر دقت کنید . همانگونه که می بینید در سمت چپ سابنتینگ به روش کلاس بندی شده وجود دارد که با استفاده از کلاس B که سابنت ماسک 255.255.0.0 را دارد , Network ID و Host ID را از یکدیگر متمایز کرده ایم . اکنون اگر بخواهیم مرز نقطه ها را نادیده بگیریم و به روش CIDR سابنتینگ کنیم , بایستی تعدادی بیت از Host ID برداریم و به Network ID اضافه کنیم . در سمت چپ می بینید که 5 بیت را از Host ID برداشتیم که به رنگ نارنجی مشخص شده اند . این 5 بیت را Subnet ID می نامند ولی در حقیقت این 5 بیت را به Network ID اضافه کردیم حالا Network ID به جای 16 بیت (سبز رنگ) 21 بیت (16 سبز+ 5 نارنجی) می باشد و Host ID به جای 16 بیت آبی در چپ می شود 11 بیت آبی در راست (11 آبی = 5 نارنجی – 16 آبی) . به این معنی که شبکه ما که سابنت ماسک 255.255.0.0 را داشت اکنون سابنت ماسک 255.255.248.0 را دارد

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

اکنون که مرزها تغییر کرده از کجا بفهیم که در سابنتینگ صورت گرفته چند سابنت ایجاد می شود و در هر سابنت چند هاست می توان داشت ؟ با استفاده از فرمول های زیر :


با استفاده از فرمول 2ⁿ که در آن n تعداد یک های موجود در Subnet ID می باشد , می توان سابنتینگ کرد . یعنی در مثال بالا n یا تعداد یک های Subnet ID 5 می باشد و
طبق فرمول 32 = 2⁵ می توان 32 سابنت ایجاد نمود .



همچنین با استفاده از فرمول 2ⁿ-2 که در آن n تعداد صفر های موجود در Host ID است , می توان تعداد هاست های موجود در هر سابنت را شمرد که در مثال بالا طبق فرمول
می شود 2046 = 2 - 2¹¹ یعنی 2046 هاست می توان ایجاد نمود و دیگر لازم نیست کلاس B را انتخاب کنیم و تعداد زیادی آدرس را دور بریزیم .








.

درس پانزدهم - مثال هایی از سابنتینگ




اکنون مثال شبکه ای را بیان می کنیم که در آن سابنتینگ درست صورت نگرفته در نتیجه شبکه عملکرد درستی نخواهد داشت . به شکل زیر دقت کنید : همانگونه که می بینید در این شبکه یک کامپیوتر Client و یک کامپیوتر Server و یک Router (با رنگ نارنجی مشخص شده) داریم که توسط سوییچ به هم متصل شده است . در نگاه اول شاید فکر کنید که این شبکه مشکلی ندارد و درست آی پی دهی شده است . آی پی کلاینت 192.168.10.101 و آیپی سرور 192.168.10.201 و آیپی روتر 192.168.10.200 می باشد . مشکل این شبکه کجاست ؟ سابنت ماسک 255.255.255.248 اگر بخواهیم با استفاده از این سابنت ماسک شبکه را آی پی دهی کنیم نتیجه کار متفاوت خواهد بود .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

Client : 192.168.10.101
Server : 192.168.10.201
Router : 192.168.10.200
Subnet Mask : 255.255.255.248

برای مشاهده مشکل بایستی آیپی سرور , کلاینت و رورتر را به باینری تبدیل کنیم :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

ملاحظه می کنید که Subnet ID که با رنگ نارنجی و Host ID با رنگ آبی و Network ID مجموعه رنگ سبز و نارنجی می باشد . اکنون اگر کمی در سابنت آیدی دقت کنیم ملاحظه می کنید که سابنت آیدی کامپیوتر کلاینت (01100) با سرور و روتر (11001) متفاوت است .می دانید این به چه معنی است ؟ درست مثل اینکه کامپیوتر کلاینت ما در شبکه دیگری قرار دارد .


با استفاده از فرمول هایی که در درس گذشته بیان کردیم این شبکه 6 = 2 − 2³ کامپیوتر یا هاست را آیپی دهی می کند .

بر این اساس این آیپی ها از آدرس 192.168.10.1 آغاز شده و تا آدرس 192.168.10.7 ادامه می یابد و در این بین آیپی اول را به عنوان سابنت آیدی و آیپی آخر را به عنوان برودکست آیدی اختصاص می دهد . یعنی آیپی اول 192.168.10.0 سابنت آیدی و آیپی 192.168.10.7 برودکست آیپی می باشد .




[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]




ملاحظه می کنید که در شکل زیر آیپی های شبکه را اصلاح کردیم و سه آدرس آیپی که در یک سابنت(زیر شبکه) وجود دارند را اختصاص دادیم .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

اکنون که کامپیوتر های شبکه را به شیوه CIDR آیپی دهی کردیم , برای نشان دادن آدرس آیپی و سابنت ماسک دو راه داریم روش اول همان روشی است که تاکنون از آن استفاده می کردیم . مثلا می نوشتیم برای مثال بالا می نوشتیم : 255.255.255.248 192.168.10.1 بله مشکلی ندارد روش درستی است ولی اگر بخواهیم کمی حرفه ای تر برخورد کنیم , بایستی با استفاده از روش دوم که CIDR Notation که به معنی نشانه گذاری در CIDR می باشد بنویسیم . برای مثال بالا و با استفاده از روش دوم به این صورت می نویسیم : 192.168.10.1/29


در واقع در این روش آدرس آیپی را می نویسیم و به جای نوشتن ساب نت ماسک , پس از آدرس آیپی علامت / گذاشته و عددی که معرف سابنت ماسک می باشد را می نویسیم . از کجا بفهیم چه عددی معرف سابنت ماسک ما می باشد ؟ ساب نت ماسک ما در این جا 255.255.255.248 بود . از کجا به عدد 29 رسیدیم ؟
باز هم با تبدیل به باینری . برای این منظور سابنت ماسک را به باینری تبدیل می کنیم :

11111111.11111111.11111111.11111000

اکنون تعداد بیت های یک را می شماریم که می شود 29




.

.



درس شانزدهم - معایب و نواقص آیپی ورژن 4



تا اینجا هر آنچه که در مورد آدرس آیپی گفته شد , برای آی پی آدرس های ورژن 4 (IPv4) بود . در اینجا می خواهیم کمی درباره ورژن جدید آیپی که هنوز فراگیر نشده و در اینترنت سراسری نشده است صحبت کنیم . همچنین درمورد اینکه چرا به سمت آیپی ورژن 6 حرکت می کنیم و فواید آیپی ورژن 6 و کاستی های آیپی ورژن 4 صحبت خواهیم نمود
.




مهم ترین دلیلی که باعث می شود که ما از آی پی ورژن 4 به سمت آیپی ورژن 6 کوچ کنیم نواقص و کاستی های IPv4 می باشد .



1- اولین و شاید مهم ترین نقص IPv4 را قبلا ذکر کردیم . نبود تعداد کافی آدرس آیپی . شاید پیش خود فکر کنید که 4 میلیارد عدد زیادی است و این تعداد آدرس برای سراسر دنیا کافی است . 20 سال پیش شاید . 10 سال پیش شاید ولی امروزه با گسترش تکنولوژی و اینترنت دیگر کافی نیست . دیوایس های مختلف همچون لپ تاپ , تبلت , گوشی های هوشمند , آیپی کم ها , رکورد ها و هزاران دیوایس دیگر در سراسر دنیا برای برخورداری از امکانات شبکه ای و آنلاین نیاز به آدرس های آیپی دارند . پس دیگر نمی توان مانند سال های گذشته گفت که IPv4 نیاز های ما را برآورده می کند . هم اکنون با استفاده از روشی همچون ایجاد آیپی های Public و Private و راه اندازی سرورهای NAT تا حدی مشکل کمبود آدرس های آیپی را برآورده نمودیم ولی بایستی به فکر راه حل بهتری برای این موضوع باشیم .


2- مشکل دیگری که وجود دارد به هم ریختگی و نابسامانی جدول های روتینگ اینترنت می باشد . اگر به Back bone های اصلی اینترنت سری بزنید ملاحظه می کنید که هر سرویس دهنده پیشوند آدرس خود را به صورت کاملا هم سطح در جدول روتینگ بک بون های اصلی ثبت کرده و ساختار مناسبی ندارد . این مسئله باعث به هم ریختگی و نابسامانی جدول های روتینگ اینترنت شده است .


3- به سختی پیکر بندی می شوند . به یاد دارید که گفتیم برای پیکربندی آدرس های آیپی سه راه وجود دارد اول اینکه به روش استاتیک و دستی به هر کامپیوتر آیپی دهی کنیم که راه بسیار دشواری است و جز در مواقع خاص توصیه نمی شود . راه دوم توسط APIPA بود که هنگامی که سیستم قادر به دریافت آیپی ار دستگاه DHCP نبود به صورت خودکار یک آیپی به خود اختصاص می دهد . این روش فقط برای آیپی دار بودن سیستم مفید است و به این دلیل که این آیپی قابلیت روتینگ و مسیریابی را ندارند روشی کاربردی نیست . روش سوم به صورت کاملا دینامیک بود و با استفاده از دستگاه DHCP بود . این روش نیاز ما را برطرف می کند و به می توانیم به صورت کاملا خودکار از DHCP آیپی دریافت کنیم ولی مشکل این شیوه این است ما برای استفاده از DHCP بایستی دستگاه یا همان سرور DHCP را مدیریت کنیم پس بهترین روش نخواهد بود .


4- مشکل دیگری که وجود دارد این است که امنیت به صورت اختیاری می باشد . به معنی که یکسری پروتکل های امنیت ارتباطی همچون IPSec وجود دارند که در آیپی ورژن 4 استفاده از آنها اختیاری می باشد و در دنیای امروز امنیت مهم ترین مسئله می باشد و نبایستی مسئله امنیت امری اختیاری باشد بلکه بایستی اجباری باشد .

درس هفدهم - راه حل های آیپی ورژن 6





اکنون که نواقص و کاستی های آیپی ورژن 4 را بیان کردیم , راه حل های IPV6 را در این موارد ذکر می کنیم :

1- اولین مشکلی که در مواجهه با IPv6 حل شده است , تعداد آدرس آیپی می باشد . این تعداد به قدری زیاد است که حتی نمی توان آن را بیان کرد .
10³⁸ _* 3.4 این عدد را چگونه بیان می کنید ؟؟!!!


2- مشکل دوم که توسط IPv6 بهبود یافته دسته بندی سلسله مراتبی جدول روتینگ بک بون های اینترنت است که نظم خوبی را ایجاد خواهد کرد


3- مشکل وجود DHCP هرچند یک مشکل واقعی در Ipv4 ایجاد نکرده بود ولی در IPv6 این جریان بهبود یافته و دیگر نیازی به مدیریت و پیکربندی DHCP وجود ندارد . هاست یا میزبان IPv6 به خودی خود توانایی ایجاد آدرس آیپی را دارد و نیازی به سرور DHCP نخواهد داشت . این قابلیت شبیه APIPA می باشد ولی از این منظر که به خودجوش برای خود آیپی ایجاد می کند با این تفاوت که IPv6 توانایی روتینگ و فعالیت در اینترنت را دارد در حالی که APIPA چنین توانایی را ندارد .


4- در IPv6 امنیت و استفاده از IPSec اجباری و جزوی از ساختار آن می باشد.






اما ساختار IP version 6

IPv6 آدرس هایی هستند که 128 بیت طول دارند . بله به این معنی که در این آدرس 128 مقدار 0 و 1 وجود دارد همانطور که در زیر می بینید این مقدار بسیار طولانی است و محاسبه و تبدیل آن مشکل است به همین دلیل آن را به قطعات 16 بیتی تقسیم می کنند که می شود 8 قطعه 16 بیتی . به یاد دارید که در IPv4 32 بیت را به 4 قطعه 8 بیتی تقسیم می کردیم و آن را به صورت اعداد دسیمال نمایش می دادیم . در اینجا 128 بیت را به 8 قطعه 16 بیتی تقسیم می کنیم و به جای نمایش دسیمال , آن را به صورت هگزا دسیمال نمایش می دهیم و به جای نقطه آنها را با : از هم مجزا می کنیم.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

عدد بالا در مبنای هگزادسیمال به صورت زیر نمایش داده می شود :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

با یکی کردن مقادیری که 4 صفر دارند و صفرهایی که در ابتدا آمده اند می توان آن را به صورت زیر خلاصه نمود :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

همچنین می توان خانه های پشت سر همی که تماما صفر هستند را می توان یکی کرد و به صورت :: نمایش داد توجه داشته باشید که این کار را فقط یکبار می توان انجام داد تا بتوانید تعداد خانه هایی که مقدار تمام صفر دارند را شمارش نمود و اگر دو بار انجام دهید نمی توان فهمید که :: شامل چند خانه صفر خواهد بود . مثال بالا به صورت زیر خلاصه شد :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

درس هجدهم - انواع آیپی ورژن 6



IPv6 نیز انواع مختلفی دارند که به صورت زیر هستند :




Unicast :

یا ارتباط یک به یک را داریم . این نوع ارتباط را در IPv4 نیز داشتیم ولی در IPv6 این نوع ارتباط 3 نوع آدرس ایجاد می کند :

Global Addresses : همان آیپی آدرس های Public در IPv4 یا همان آدرس های معمولی و قابل شناسایی در اینترنت می باشند .
Link Local Addresses : مشابه آیپی آدرس های APIPA در IPv4 هستند با این تفاوت که این آدرس ها در شبکه های بیشتر و بزرگتری قابل تشخیص هستند . این آدرس ها را می توانید از اولین بلاک آدرس شناسایی کنید که مقدار FE80 را دارند .
Unique Local Addresses : این آدرس ها نیز مشابه IPv4 برای Private و شبکه های خصوصی رزرو شده اند . این آدرس های با FC یا FD شروع می شود .





Multicast :

نوع دیگر IPv6 مولتی کست Multicast می باشد که ارتباط از نوع یک به چند می باشد . این دقیقا همان Multicast در IPv4 می باشد . یک انتقال و یک گروه از کامپیوتر های دارای اشتراک را داریم . در نتیجه انتقال از یک کامپیوتر به تعدادی مشترک صورت می گیرد .





Anycast :

نوع دیگر IPv6 Anycast می باشد . این ارتباط همانند ارتباط مولتی کست می باشد که یک کامپیوتر را به یک گروهی که مشترک و عضو هستند ارتباط می دهد . با این تفاوت که از بین این گروه تنها برای عضوی که نزدیک تر و قابل دسترسی تر می باشد بسته ارسال می شود . درحقیقت این ارتباط از نوع یک به یک می باشد با این تفاوت که آن یک نفر از بین یک گروه اعضا و مشترکین انتخاب می گردد .








.

فصل ششم :


درس اول : اف تی پی (FTP) - تی اف تی پی (TFTP) |

درس دوم : اچ تی تی پی (HTTP) - اچ تی تی پی اس (HTTPS) |

درس سوم : اس ام تی پی (SMTP) - آیمپ 4 (IMAP4) - پاپ3 (POP3) - ان تی پی (NTP) |

درس چهارم : دی اچ سی پی (DHCP) - تلنت (Telnet) - اس اس اچ (SSH) |

درس پنجم : اس ان ام پی (SNMP) - اس آی پی (SIP) - آر تی پی (RTP) - تی ال اس (TLS) |



.

درس اول - FTP / TFTP


اگر به یاد داشته باشید در مباحث قبلی راجع به پروتکل های لایه Application مدل TCP/IP به صورت گذرا صحبت کردیم .

در اینجا قصد داریم هر کدام از این پروتکل ها را به شما معرفی کنیم :




FTP اف تی پی

File Transfer Protocol یا پروتکل انتقال فایل . همانگونه که از نام آن پیداست این پروتکل وظیفه انتقال فایل را بر عهده دارد ولی چه نوع انتقال فایلی ؟ از نوع اتصال گرا


این پروتکل وظیفه انتقال اتصال گرا و مطمئن فایل بین کلاینت و سرور را بر عهده دارد . به این معنی که این پروتکل یک ارتباط TCP و مطمئن را برقرار می کند . پروتکل FTP از پورت 21 TCP برای کنترل و از پورت 20 TCP برای انتقال داده استفاده می کند . این پروتکل در ابتدا فقط برای انتقال فایل بین سیستم های یونیکس استفاده می شد ولی اکنون رایج ترین پروتکل انتقال فایل در اینترنت محسوب می گردد .




TFTP تی اف تی پی

Trivial File Transfer Protocol یا پروتکل انتقال جزئی فایل . برخلاف پروتکل اف تی پی , این پروتکل انتقال فایل بدون اتصال را بر قرار می کند به این معنی که در اینجا خبری از TCP نیست و ارتباط از نوع UDP و غیر مطمئن برقرار می گردد .

این پروتکل همانگونه که از نام آن پیداست یک انتقال جزئی و ناچیز را انجام می دهد. TFTP یک پروتکل ساده و کوچک است که شرایط را برای یک انتقال جزئی فایل برقرار می کند . این پروتکل در درجه اول برای به روزرسانی دیوایس های شبکه همچون روتر و سوییچ کاربرد دارد . یکی دیگر از کاربرد های رایج این پروتکل انتقال داده های مورد نیاز برای بوت کردن سیستم های بدون حافظه در داخل شبکه است . در شبکه نوعا کامپیوتر هایی وجود دارد که در داخل آنها هارد تعبیه نشده است . این کامپیوتر ها را می توان از طریق شبکه بوت کرد و بالا آورد . این کار از طریق پروتکل TFTP و با ارسال بسته های کوچک اطلاعاتی از طریق مسیر شبکه صورت می گیرد . به یاد داشته باشید که این پروتکل از پورت UDP 69 استفاده می کند .








.

درس دوم - HTTP / HTTPS




HTTP اچ تی تی پی

رایج ترین و عمومی ترین پروتکل شبکه , Hypertext Transfer Protocol به معنی پروتکل انتقال ابر متن می باشد . این پروتکل در اصل برای انتقال اسناد وب ایجاد گردید ولی اکنون توانایی ارسال سایر فایل ها را نیز دارد . به طوری که نسخه های جدید تر HTTP عملکرد بهتری برای انتقال فایل نسبت به پروتکل FTP دارد . این پروتکل به صورت پیش فرض از پورت 80 TCP استفاده می کند . به صورت پیش فرض به این معنی که این پورت قابل تغییر است . وقتی که شما در مرورگر هستید می توانید دونقطه قرار دهید و سپس شماره پورت را وارد کنید






HTTPS اچ تی تی پی اس

دقیقا همان عملکرد HTTP را دارد با این تفاوت که HTTPS از (Secure Sockets Layer (SSL برای ارسال داده ها استفاده می کند . درباره SSL در مبحثی جداگانه صحبت خواهیم کرد فقط در این اندازه بدانید که استفاده از SSL باعث می شود که در ابتدا سرور تشخیص هویت شود و اعتبار آن توسط مرورگر تایید گردد و سپس جابجایی اطلاعات رمزنگاری گردد .

فرض کنید هنگامی که از طریق اینترنت می خواهید خرید کنید و به دروازه بانک فرستاده می شوید . در ابتدا توسط گواهینامه SSL بانک مربوطه تایید می گردد تا تایید شود شما به آدرس صحیحی وارد شده اید و یک صفحه جعلی نیست . سپس در مراحل انجام تراکنش کلیه اطلاعات رد و بدل شده همچون رمز دوم و شماره کارت و ... رمزنگاری می شود تا امنیت ارتباطی به صورت کامل برقرار گردد . امروزه اکثر سایت هایی که اطلاعات مهم کاربران را حفظ می کنند و به نحوی نیاز به امنیت بالا دارند , دارای گواهینامه SSL هستند . از این جمله می توان به شبکه های اجتماعی بزرگ و پست های الکترونیکی اشاره کرد . پروتکل HTTPS از شماره پورت 443 TCP استفاده می کند .



.

درس سوم - NTP / POP3 / IMAP4 / SMTP



NTP ان تی پی

Network Time Protocol به معنی پروتکل زمان شبکه است که برای همگام سازی و به روزرسانی زمان در شبکه استفاده می شود . کامپیوتر ها از یکسری منابع که همان سرور های NTP هستند زمان خود را به روزرسانی می کنند . این سرور ها میتوانند به صورت محلی یا بر روی اینترنت موجود باشند . همچنبن می توانند بر روی رادیو یا ماهواره نیز موجود باشند .

سرور NTP بسیار دقیق است تا جایی که قابلیت همگام سازی زمان تا میلی ثانیه را دارد . امروزه بسیاری از کامپیوتر ها نیاز دارند که زمان خود را به صورت دقیق در شبکه همگام سازی کنند تا با یکدیگر هماهنگ باشند و در انتقال و دریافت های مختلف با مشکل مواجه نشوند . پس NTP یکی از ضروریت ها در هر شبکه به شمار می رود . سرور NTP از پورت 123 UDP استفاده می کند .




POP3 & IMAP4

پروتکل POP3 مخفف واژه Post Office Protocol 3 و IMAP4 مخفف Internet Message Access Protocol می باشد و دلیل که این دو پروتکل را با یکدیگر آوردیم این است که این دو پروتکل عملکرد مشابهی دارند . هر دو آنها وظیفه بازیابی پست الکترونیک یا همان دریافت ایمیل را بر عهده دارند . ولی با چه تفاوتی ؟

با این تفاوت که POP3 فقط قادر به بازیابی پوشه اینباکس از ایمیل سرور می باشد و در صورتی که نیاز به پوشه های سازمان یافته دیگر داشته باشید , آنها را به صورت لوکال (محلی) بر روی رایانه ذخیره سازی می کند . این در حالی است که پروتکل IMAP4 توانایی بازیابی تمام پوشه ها را از سرور به صورت مستقیم دارد و مشکل ذخیره سازی لوکال را برطرف می کند . به یاد داشته باشید که POP3 از پورت TCP 110 و IMAP4 از پورت 143 TCP بهره می گیرند .





SMTP

دو پروتکل POP3 و IMAP4 برای دریافت و بازیابی ایمیل استفاده می شوند . این در حالی است که پروتکل SMTP برای ارسال ایمیل به کار می رود ( ارسال به ایمیل سرورهای مختلف و ارسال بین ایمیل سرورهای مختلف) . افراد زیادی پروتکل های POP3 و IMAP4 را به عنوان ایمیل سرورهای ایمیل ورودی ( Inbound Email Servers ) و پروتکل SMTP را به عنوان ایمیل سرور خروجی ( Outbound Email Servers ) می شناسند و دلیل این امر این است که پروتکل های IMAP4 و POP3 برای دریافت ایمیل و پروتکل SMTP برای ارسال ایمیل استفاده می شود .

SMTP مخفف Simple Mail Transfer Protocol که به معنی پروتکل ساده انتقال ایمیل می باشد . مفهوم آن بسیار ساده است .

اگر با برنامه هایی همچون Outlook و یا Mozila ThunderBird کار کرده باشید مفهوم این پروتکل ها را به خوبی درک خواهید کرد . این برنامه ها برای دریافت ایمیل در کامپیوتر شخصی به کار می روند .در این نرم افزار ها با دو واژه Incoming Protocol و Outgoing Protocol مواجه می شوید که به معنی پروتکل های ورودی (همان پروتکل های دریافت ایمیل) و پروتکل های خروجی (همان پروتکل های ارسال ایمیل ) می باشند .پروتکل SMTP از پورت 25 TCP استفاده می کند .




.

درس چهارم - DHCP / Telnet / SSH




DHCP

مخفف واژه Dynamic Host Configuration Protocol به معنی پروتکل پیکربندی دینامیک میزبان ؟؟؟؟


معنی لغوی آن شاید برای شما کمی نامفهوم باشد پس آن را شرح می دهیم . کاری که DHCP انجام می دهد این است که به صورت دینامیک یا همان پویا یا همان خودکار , به میزبان ها یا همان کامپیوتر هایی که در شبکه وجود دارند , آدرس آی پی اختصاص می دهد و آنها را پیکربندی می کند .

در حقیقت DHCP این وظیفه را از مدیر شبکه می گیرد و کار مدیریت شبکه را راحت تر می کند . DHCP از پورت 67 و 68 UDP استفاده میکند .




DNS

مخفف واژه Domain Naming System و به معنی سیستم نام گذاری دامین می باشد که یک سرویس نام گذاری استاندارد است و به کامپیوتر شما اجازه می دهد تا نام های دامنه را تحلیل و یا ثبت کنید . به صورت ساده توضیح می دهم . کامپیوتر ها آدرس های آی پی را می شناسند ولی ما به دلیل دشواری یادآوری آدرس های آیپی از طریق نام دامنه وارد وب سایت ها و کامپیوتر های مختلف می شویم . این سرویس عمل تبدیل نام دامنه به آدرس آیپی و در مواردی نیز بالعکس آن را انجام می دهد . دی ان اس از پورت شماره 53 استفاده می کند که عمل Lookup یا همان ترجمه را از طریق UDP انجام می دهد . این در حالی است که عمل انتقال اطلاعات در پایگاه داده یک دی ان اس سرور به دی ان سرور دیگر از راه TCP انجام می پذیرد .




Telnet

یک پروتکل شبیه ساز پایانه است که به یک سیستم اجازه دسترسی به صورت ریموت یا دسترسی از راه دور و مدیریت را می دهد . این پروتکل همچنین می تواند نرم افزاری برای کنترل و مدیریت دیوایس های شبکه و سیستم عامل ها باشد .تلنت از پورت 23 TCP استفاده می کند .




SSH

مخفف واژه Secure Shell می باشد . این پروتکل عمکردی مشابه عملکرد تلنت را ارایه می کند با این تفاوت که SSH از امنیت بالاتری برخوردار است . پروتکل تلنت اطلاعات جابجا شده را به صورت متن ساده ارسال و دریافت میکند و همین امر باعث می شود که امنیت آن پایین باشد و روزبه روز کاربرد آن کمرنگ تر شود .



این در حالی است که پروتکل SSH عمل رمزنگاری را بر اساس گواهینامه ها و همچنین بر اساس تشخیص هویت سرور به کلاینت انجام می دهد . پروتکل SSH از پورت 22 TCP استفاده می کند .




.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

SNMP

مخفف واژه Simple Network Management Protocol به معنی پروتکل مدیریت ساده شبکه می باشد . همانگونه که از نام آن پیداست این پروتکل برای مدیریت شبکه
استفاده می شود. دیوایس های شبکه همچون هاب ها سوییچ ها و روتر ها دارای SNMP Agent هستند که این نماینده ها یا Agent ها اطلاعات دیوایس را جمع آوری می کنند سپس
این اطلاعات را به SNMP Managers یا همان نرم افزار های مدیریت SNMP ارسال می کنند .

این نرم افزار ها برای جمع آوری اطلاعات و بررسی و تحلیل وقایع شبکه طراحی شده اند تا به شما در امر مدیریت شبکه کمک کنند . این پروتکل از پورت 161 UDP استفاده می کند .





SIP & RTP

این دو پروتکل هر دو برای انتقال صدا بر روی آی پی Voice Over IP استفاده می شوند .


SIP مخفف Session Initiation Protocol و RTP مخفف Real-Time Transfer Protocol می باشد


پروتکلSIP برای ایجاد تغییر و پایان دادن یک Session یا نشست یا تماس به کار می رود .

نمونه هایی از این نشست ها : کنفرانس چندرسانه ای , آموزش از راه دور , تلفن اینترنتی RTP وظیفه دارد تا برای این نشست ها یک انتقال پایان به پایان را بوجود آورد .



پس اینگونه می توان نتیجه گرفت که SIP وظیفه ایجاد نشست و RTP وظیفه ایجاد انتقال را بر عهده دارد .




TLS

مخفف واژه Transfer Layer Security می باشد که یک پروتکل برای برقراری و ایجاد یک ارتباط امن بین کلاینت و سرور می باشد . این پروتکل توانایی تشخیص هویت و برقراری یک ارتباط رمزنگاری شده بین کلاینت وسرور را دارد . منظور از تشخیص هویت هم کلاینت و هم سرور این است که هر دو آنها برای این که هویت یکدیگر را اثبات کنند بایستی به یکدیگر یک سری اطلاعات بدهند و این اطلاعات به صورت رمزنگاری شده منتقل می شوند تا در بین مسیر اگر شخصی شنود کرد قادر به استفاده از اطلاعات نباشد .

این پروتکل را می توان جایگزین مناسبی برای SSL در آینده ای نه چندان دور دانست .





.

.

فصل هفتم :



درس اول : دستگاههای اتصال |

درس دوم : هاب و رپیتر |

درس سوم : بریدج و سویچ |

درس چهارم : انواع سوییچ |

درس پنجم : فایروال / ------ / نقطه دسترسی وایرلس |

درس ششم : دیگر دیوایس ها









.

.





درس اول - دستگاه های اتصال


در این بخش به معرفی برخی از دیوایس های رایج شبکه خواهیم پرداخت

اولین چیزی که باید به آن بپردازیم برقراری ارتباط است .چگونه کامپیوتر ها را به شبکه متصل کنیم ؟
به این منظور دو دیوایس Modem و NIC مورد بحث قرار می گیرند




Modem مودم

مودم دیوایسی بسیار قدیمی می باشد و دلیل آن این است که مودم ها برای ارتباط دایل آپ بر روی خط استاندارد آنالوگ تلفن استفاده می شوند و نهایت سرعت 56K را ارایه می کنند که در مقایسه با امروز افراد از اینترنت پرسرعت بهره مند هستند . مودم می تواند جزئی از سیستم مادربورد باشد و بسیاری از کامپیوتر های امروزی هنوز ورودی RJ11 را در پشت خود دارند که معمولا جزو مودم داخلی مادربورد می باشد . همچنین می تواند از Expansion Card که خود به سیستم اضافه کرده اید آمده باشد . گاها نیز به صورت یک دستگاه خارجی می باشد .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

NIC) Network Interface Card) کارت شبکه

دیوایسی است که به طور معمول امروزه استفاده می گردد تا سیستم شما را به کابل شبکه متصل کند . این دیوایس نیز می تواند در داخل سیستم مادر بورد شما باشد یا به صورت یک Expansion Card که تصویر آن در شکل پایین مشخص است آمده باشد . این دیوایس معمولا خروجی RJ45 را دارد گاها نیز خروجی فیبر و کواکسیال نیز دارند که این دو خروجی کمتر رایج هستند .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

درس دوم - هاب و رپیتر




قبل از اینکه درباره دیوایس های دیگر صحبت کنیم , بایستی به این موضوع اشاره کرد که این دیوایس ها , به صورت ویژه یک شکل مشخص و یا سخت افزاری ندارند . این یکی از بزرگترین مشکلاتی است که بسیاری از مردم به ویژه اشخاصی که در شبکه تازه کار هستند با آن روبرو می شوند . این افراد سعی دارند که ببیند یک دیوایس به چه شکلی است و یک تصویر مشخص از آن بوجود آورند . برای بسیاری از دیوایس ها یک شکل مشخص وجود ندارد . مثلا Repeater می تواند شبیه یک Box جعبه باشد , می تواند یک کامپیوتر باشد , یا حتی می تواند یک نرم افزار باشد . پس سعی نکنید یک شکل خاص برای این دیوایس ها تصور کنید و بر روی عملکرد آنها تمرکز کنید .





Repeater

ریپیتر دیوایسی است که برای مشکل Attenuation تعبیه شده است . Attenuation چیست ؟ سینگال در داخل کابل می تواند تا مسافت مشخصی حرکت کند و پس از این مسافت , سیگنال تضعیف شده و از بین می رود . وظیفه و عملکرد دیوایس Repeater این است تا این سیگنال را قبل از تضعیف و از بین رفتن دریافت کند بازسازی کند و به ادامه مسیر ارسال کند .

به این معنی که اگر دو کامپیوتر مانند شکل زیر می خواهند برای یکدیگر بسته بفرستند ولی از یکدیگر بسیار دور هستند , وظیفه Repeater این است که با قرار گیری در بین مسیر این دو کامپیوتر سیگنال را Retransmit یا دوباره ارسال کند و از تضعیف آن جلوگیری به عمل آورد . خوب است بدانید که عملکرد ریپیتر در لایه فیزیکی از مدل OSI است در نتیجه این دیوایس هیچ گونه دانشی درباره آدرس مک یا آیپی ندارد . عملکرد آن فقط این است که سیگنال را دریافت و آن را دوباره ارسال کند .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

Hub

هاب چیزی نیست جز یک ریپیتر چند پورتی . به چه معنی ؟ به این معنی که هاب سیگنال را دریافت می کند و آن را دوباره ارسال می کند با این تفاوت که هاب دارای پورت های بیشتری است و می تواند این عملکرد را بین چند کامپیوتر انجام دهد . هاب سیگنال را در یک پورت دریافت می کند و آن را بین پورت های دیگر تقسیم می کند . درست مثل یک چند راهی آب . این دیوایس نیز مانند ریپیتر در لایه فیزیکی از مدل OSI است و دانشی از آدرس مک و آیپی ندارد . عملکرد آن نیز به این گونه است که سیگنال را در یک پورت دریافت و به پورت های دیگر سرازیر یا ارسال می کند .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]




.

درس سوم - بریدج و سویچ


اگر به یک لایه بالاتر از مدل OSI برویم , Bridge و Switch را خواهیم دید :



Bridge

دیوایسی است که جدول روتینگ بسیار ساده ای بر اساس آدرس های مک دارد . مک آدرس هایی که بر روی تک تک کارت های شبکه کامپیوتر ها وجود دارد . Bridge در از نظر لغوی به معنای پل است . Bridge ها برای ایجاد Collision Domain های جداگانه استفاده می شوند .


یک سری واژه ها هست که شما بایستی با معنی آنها آشنا باشید . Collision Domain و Broadcast Domain از این دسته اند. در مباحث قبلی که مربوط به Ethernet بود آموختید که کامپیوتر ها در داخل یک شبکه می توانند با یکدیگر به صورت همزمان ارتباط برقرار کنند و زمانی که این ارتباط همزمان رخ می دهد , Collision یا تصادم یا برخورد در بسته های ارسالی بوجود می آید . به هر شبکه ای امکان ایجاد Collision یا تصادم یا برخورد در بین کامپیوتر های آن بوجود می آید , Collision Domain می گویند .


همانگونه که در شکل زیر نیز می بینید وظیفه Bridge این است که یک شبکه را به دو Collision Domain مجزا تقسیم کند . یکی از کامپیوتر ها بسته ای را در شبکه ارسال می کند . این بسته در مسیر شبکه حرکت می کند و به کامپیوتر های دیگر می رسد وقتی که سیگنال به Bridge می رسد به علت دارا بودن یک جدول روتینگ ساده از مک آدرس های همه کامپیوتر های شبکه می تواند تشخیص دهد که بسته ارسال برای کدام یک از Collision Domain ها می باشد ؟ با این عملکرد شبکه به دو Collision مجزا تقسیم می گردد و تعداد Collision ها و تصادم های شبکه کاهش می یابد .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

Switch

سویچ در حقیقت یک Bridge چند پورتی است . سویچ شبکه را کارآمد تر می کند . چگونه ؟ به این گونه که به هر کامپیوتری که به آن متصل می شود یک Collision Domain شخصی و مجزا اختصاص می دهد . در نتیجه دیگر تصادم رخ نمی دهد . چگونه ؟ به این صورت که هر وقت هر کامپیوتری بسته ای را در شبکه ارسال می کند به پورت متصل به سوییچ می رسد . با توجه به اینکه سوییچ جدول مک آدرس ها را دارد , بسته را به مقصد ارسال می کند و نه برای همه و با توجه به این که هر پورت یک Collision Domain ایجاد می کند , دیگر تصادم رخ نمی دهد .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

Router

وظیفه روتر چیست ؟ روتر ها برای اتصال دو شبکه مجزا به یکدیگر استفاده می شوند . برخلاف سویچ ها و بریدج ها , روتر ها جدول روتینگ پیچیده ای دارند که نه تنها می تواند بهترین اطلاعات روتینگ را از یک شبکه به شبکه دیگر در اختیار بگذارد بلکه می تواند اطلاعات چندین روتر دوردست را نیز داشته باشد . روترها در لایه سوم که لایه Network مدل OSI هست فعالیت می کنند . پس دانش آیپی آدرس ها را دارند . به یاد دارید که Bridge ها دو Collision Domain متفاوت ایجاد می کردند ؟ روتر ها Broadcast Domain متفاوت ایجاد می کنند .

به این معنی که Broadcast از روتر عبور نمی کند . Broadcast به چه معناست ؟ پیامی در شبکه که برای همگان ارسال می گردد و در حقیقت کامپیوتر فرستنده فریاد می زند و می گوید : هی همه دوستان توجه کنند ! من اینجا هستم و این بسته ارسالی من است . این پیام فقط در داخل یک شبکه که کامپیوتر ها یک رنج آیپی یکسانی دارند قابل ارسال است و روتر که ارتباط شبکه داخل با دیگر شبکه ها را برقرار می کند , به پیام Broadcast اجازه عبور نمی دهد و آن را نادیده می گیرد و به این صورت یک Broadcast Domain مجزا بوجود می آورد .




Broadcast Domain چیست ؟

Broadcast Domain , دامنه ای است یا محدوده و فضایی است که در داخل آن Broadcast می تواند انتقال یابد. همانطور که در شکل زیر می بینید روتر دو Broadcast Domain مجزا بوجود آورده است یکی در سمت راست خود و دیگر در سمت چپ خود .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

اکنون با خود می گویید اگر روتر ها پیام Broadcast را از خود عبور نمی دهند پس چگونه ارتباط را برقرار می کنند ؟ آنها فقط ارتباط مستقیم را که آیپی آدرس مشخصی دارد روت می کنند




.

درس چهارم - انواع سوییچ ها


صحبت درباره سوییچ ها گاهی خیلی گیج کننده می شود و دلیل آن این است که سوییچی که تا اینجا برای شما توصیف کردیم , مفهوم واقعی سوییچ بود ولی آنچه امروزه در سوییچ ها می بینیم , سوییچ هایی با عملکرد های فراتر از مفهوم یک سوییچ حقیقی است . در حقیقت این دیوایس ها تنها سوییچ نیستند و دیوایس هایی چند کاره یا Multifunction Devices هستند .


برخی از آنها که به Multilayer Switch معروف اند مثل سوییچ های دیگر در لایه Data Link عملکرد خود را انجام می دهند ولی همچنین این سوییچ ها عملکرد های اضافه ای در لایه های بالاتر مدل OSI نیز انجام می دهند .
برخی دیگر در حقیقت یک نوع دیگر از Multilayer Switch هستند , داده ها و بسته های اطلاعاتی را وارسی می کنند و بر اساس نوع داده ها و محتوای آنها می توانند آنها را به پورت های مختلف و در نتیجه سرورهای مختلف ارسال کنند . این عملکرد می تواند برای بهره مندی از قابلیت های Clustering و Fault Tolerance استفاده شوند که توضیح آن خارج از حوصله این درس است .
برخی از عملکردهای پیشرفته سوییچ ها




(POE (Power over Ethernet :

قابلیتی است که به سوییچ ها این امکان را می دهد که از طریق خروجی Ethernet و بر روی کابل های Twisted Pair , برق را به یک سری دیوایس های کوچک انتقال دهد . با این وجود این دیوایس ها دیگر نیازی به داشتن یک پاور جداگانه ندارند . این قابلیت در پورت های USB و Firewire نیز وجود دارد .




(STA (Spanning Tree Algorithm :

همانطور که قبلا گفتیم سوییچ ها جدول روتینگ ساده ای دارند . ممکن است در برخی مواقع سوییچ با موقعیتی روبرو شود که چند مسیر یا روت برای رسیدن به مقصد وجود داشته باشد. در این حالت برخی سوییچ های پیشرفته قابلیتی به نام STA (الگوریتم درختی پوشا) را دارند که با استفاده از آن می توانند تشخیص دهند که بهترین مسیر برای عبور کدام است . بایستی گفت که این قابلیت سوییچ را به یک روتر تبدیل نمی کند بلکه فقط قابلیتی شبیه توانایی روتر را از خود نشان می دهد .




(VLANs (Virtual LANs :

این ویژگی خیلی معمول و رایج است که سوییچ ها می توانند VLAN ایجاد کنند . VLAN ها برای شبیه سازی چندین Broadcast Domain بوجود آمده اند . در حقیقت کاری که می کنید این است که به جای اینکه به صورت فیزیکی و با استفاده از یک روتر شبکه را به دو یا چند Broadcast Domain مجزا تقسیم کنید , کامپیوتر ها را به یک سوییچ متصل کرده و به صورت منطقی و از طریق سوییچ آن ها را به چند VLAN (لن مجازی) تقسیم کنیم و در این صورت کامپیوتر هایی که به این سوییچ متصل اند و در دو VLAN مجزا هستند , دو Broadcast Domain مجزا خواهند داشت و در نتیجه در سابنت های جداگانه و رنج آیپی متفاوتی خواهند داشت .




Port Mirroring :

این قابلیت به سوییچ ها این امکان را می دهد تا بتوانند یک کپی از بسته اطلاعاتی را به اتصال دیگری ارسال کنند . هدف از این کار معمولا برای مقاصد مانیتورینگ و کنترل و بازبینی شبکه و بسته های اطلاعاتی می باشد .




.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

درس پنجم - فایروال / ------ / نقطه دسترسی وایرلس



Firewall

یک دیوایس امنیتی است که برای حفاظت شبکه داخلی شما از نفوذ خارجی می باشد . فایروال می تواند اجازه دهد که چه نوع داده هایی به شبکه وارد و یا از آن خارج شود . این کار می تواند با بستن یک پورت یا پروتکل و یا حتی یک نوع بسته خاص صورت پذیرد . دوباره تاکید می کنم که سعی نکنید یک تصویر مشخص از آن پیدا کنید زیرا فایروال می تواند یک دیوایس فیزیکی و یا یک نرم افزار بر روی سیستم عامل باشد .
Proxy Server

سه هدف کلی را دنبال می کند :



1- پنهان کردن هویت کاربر با استفاده از NAT که درباره NAT در مباحث قبلی صحبت کردیم . در نتیجه ------ سرور یک NAT Server نیز می باشد .


2- ------ سرور همچنین می تواند با کش کردن درخواست ها در پهنای باند شبکه صرفه جویی کند . به این معنا که اگر کاربری از شبکه شما درخواستی برای مشاهده یک وب سایت فرستاد و کاربری دیگر از شبکه شما درخواستی مشابه را فرستاد ------ سرور درخواست را دوباره به وب سایت نمی فرستد بلکه با استفاده از کش خود وبسایت را به کاربر نشان می دهد . البته شایان ذکر است که کش بایستی یک چارچوب زمانی مشخص داشته باشد تا در صورت پدید آمدن تغییر در اطلاعات سایت مذکور آن تغییرات را به کاربر برگرداند .


3- همچنین می توانید با استفاده از ------ سرور می توانید عمل فیلترینگ را انجام دهید و دسترسی به برخی منابع در اینترنت را برای کاربران خود محدود کنید .





(Wireless Access Point (WAP

دقیقا همان عملکرد هاب را صورت می دهد با این تفاوت که به جای اتصال از طریق کابل این کار را از طریق امواج وایرلس (بیسیم) صورت می دهد . در داخل هاب ما پورت های مختلف داشتیم که از طریق آن عمل انتشار بسته ها را صورت می داد . اما در WAP همه اتصالات مختلف از طریق امواج بی سیم صورت می پذیرد . در مورد وایرلس و WAP در مبحث جداگانه به طور مفصل صحبت خواهیم کرد .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

درس ششم - دیگر دیوایس ها





Basic DHCP and DNS Server

همانطور که می دانید DHCP سرور , سروری است که وظیفه آن اختصاص آیپی به کامپیوترهای دیگر به صورت اتوماتیک و مدیریت یک رنج آدرس آیپی به خصوص است .
همچنین می دانید که DNS سرور , سروری است که وظیفه تحلیل نام دامنه به آدرس آی پی را دارد .


برخی از دیوایس ها همچون روتر ها یا مودم های DSL این دو ویژگی را به صورت درون ساخت دارند . البته شایان ذکر است که این ویژگی های درون ساخت بسیار ابتدایی می باشد و در صورت نیاز به استفاده از قابلیت های پیشرفته این دو سرور بایستی از سرویس های این دو سرور بر روی ویندوز سرور استفاده کنید .






CSU/DSU

مخفف Channel Service Unit / Data Service Unit دیوایسی سخت افزاری است که وظیفه آن تبدیل دیتا فریم های شبکه LAN به دیتا فریم های شبکه WAN می باشد . معمولا وقتی از این دیوایس استفاده می گردد که می خواهید یک خط T1 را به شبکه لوکال خود متصل کنید .

( این دیوایس را به دلیل توانایی در تبدیل بین دو نوع رسانه می توان یک Media Convertor نیز نامید )

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

Media Converters

این دیوایس وقتی استفاده می شود که قصد دارید یک نوع رسانه را به رسانه ای دیگر تبدیل کنید . امروزه بیشترین کاربرد آن در تبدیل بین دو نوع رسانه Twisted Pair مسی به کابل های فیبر نوری می باشد .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

Load Balancer & Bandwidth Shaper

هر دو این دیوایس ها برای کارآمد کردن هر چه بیشتر شبکه بوجود آمده اند .



Load Balancing مفهوم تقسیم کردن بار شبکه بین بخش های مختلف است . در این حالت شما بیش از یک سرور دارید که کلاینت ها را سرویس دهی می کنند در نتیجه بار شبکه بین این چند سرور متوازن و برابر می شود.
Bandwidth Shaping برای کنترل داده ای که در شبکه عبور می کند , ایجاد محدودیت پهنای باند , ایجاد محدودیت ترافیک و ایجاد محدودیت نوع داده عبوری کاربرد دارد .


این دو دیوایس هم به صورت سخت افزاری و هم به صورت نرم افزاری معرفی می گردند .

درس ششم - دیگر دیوایس ها



Basic DHCP and DNS Server

همانطور که می دانید DHCP سرور , سروری است که وظیفه آن اختصاص آیپی به کامپیوترهای دیگر به صورت اتوماتیک و مدیریت یک رنج آدرس آیپی به خصوص است .
همچنین می دانید که DNS سرور , سروری است که وظیفه تحلیل نام دامنه به آدرس آی پی را دارد .


برخی از دیوایس ها همچون روتر ها یا مودم های DSL این دو ویژگی را به صورت درون ساخت دارند . البته شایان ذکر است که این ویژگی های درون ساخت بسیار ابتدایی می باشد و در صورت نیاز به استفاده از قابلیت های پیشرفته این دو سرور بایستی از سرویس های این دو سرور بر روی ویندوز سرور استفاده کنید .






CSU/DSU

مخفف Channel Service Unit / Data Service Unit دیوایسی سخت افزاری است که وظیفه آن تبدیل دیتا فریم های شبکه LAN به دیتا فریم های شبکه WAN می باشد . معمولا وقتی از این دیوایس استفاده می گردد که می خواهید یک خط T1 را به شبکه لوکال خود متصل کنید .

( این دیوایس را به دلیل توانایی در تبدیل بین دو نوع رسانه می توان یک Media Convertor نیز نامید )

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

Media Converters

این دیوایس وقتی استفاده می شود که قصد دارید یک نوع رسانه را به رسانه ای دیگر تبدیل کنید . امروزه بیشترین کاربرد آن در تبدیل بین دو نوع رسانه Twisted Pair مسی به کابل های فیبر نوری می باشد .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

Load Balancer & Bandwidth Shaper

هر دو این دیوایس ها برای کارآمد کردن هر چه بیشتر شبکه بوجود آمده اند .


Load Balancing مفهوم تقسیم کردن بار شبکه بین بخش های مختلف است . در این حالت شما بیش از یک سرور دارید که کلاینت ها را سرویس دهی می کنند در نتیجه بار شبکه بین این چند سرور متوازن و برابر می شود.
Bandwidth Shaping برای کنترل داده ای که در شبکه عبور می کند , ایجاد محدودیت پهنای باند , ایجاد محدودیت ترافیک و ایجاد محدودیت نوع داده عبوری کاربرد دارد .


این دو دیوایس هم به صورت سخت افزاری و هم به صورت نرم افزاری معرفی می گردند .

فصل هشتم :

درس اول : روتر چیست؟ |

درس دوم : روتینگ و جداول روتینگ |

درس سوم : دستور Route |

درس چهارم : نحوه عملکرد روتینگ |

درس پنجم : مدل های پروتکلی روتینگ |

درس ششم : پروتکل های روتینگ |




.

.

درس اول - روتر چیست ؟

روتر دستگاهی است که بسته های داده را در طول شبکه جابجا می کند .دستگاه روتر به حداقل دو شبکه متصل شده است . روتر ها معمولا در محل خروجی شبکه یا همان دروازه ورود قرار دارند . کامپیوتر هایی که در یک شبکه قرار دارند می توانند با یکدیگر صحبت کنند و ارتباط برقرار کنند ولی در مورد کامپیوتر هایی که در دو شبکه متفاوت قرار دارند چطور ؟ اینجاست که با مسئله با نام Internetworking روبرو می شویم

یعنی ارتباط بین دو شبکه . کامپیوترهایی که در دو شبکه متفاوت وجود دارند فقط می توانند از دستگاهی با نام روتر با یکدیگر ارتباط برقرار کنند که روتر وظیفه روتینگ یا مسیریابی را بر عهده دارد . در اینجا با مفهوم دیگری نیز آشنا می شویم . Default Gateway چیست ؟ درحقیقت Default Gateway آی پی آدرسی است که روتر برای ارتباط با شبکه خارجی از آن استفاده می کند .


برای درک بهتر روتر به شکل های زیر دقت کنید و جایگاه روتر را در آنها بررسی کنید . از این طریق به تصور درستی ار یک روتر دست خواهید یافت

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

در تصویر زیر نیز Default Gateway در شبکه نشان داده شده است . همانگونه که ملاحظه می کنید , در زیر کامپیوتر های Client و Server کلمه DG نمایش داده شده است و این عدد بیانگر همان Default Gateway می باشد . این عدد در Client و Server برابر است و مساوی آی پی آدرس روتری است که در سمت راست قرار دارد و با رنگ نارنجی نمایش داده شده است . این روتر با دنیای خارج یا اینترنت ارتباط برقرار می کند .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]






.

درس دوم - روتینگ و جداول روتینگ




Routing

روتینگ به معنی مسیریابی است . تا وقتی که در شبکه لوکال یا محلی تبادل اطلاعات می کنیم تنها با بسته های Ethernet Broadcast و دیوایس هایی همچون کارت شبکه و سوییچ درگیر می شویم ولی هنگامی که بخواهیم یک بسته را به خارج از شبکه داخلی یا محلی ارسال کنیم , پیام های Broadcast کاربردی نخواهند داشت .

در اینجا نیاز به دیوایس دیگری داریم تا بین مسیر های خارجی بسته ها را مسیریابی کند و به مقصد برساند . این دیوایس ها روتر یا ومسیریاب نام دارند . روتر ها برای مسیریابی از جداول روتینگ استفاده می کنند .






Routing Tables جدوال روتینگ

جدول های روتینگ در دیوایس های شبکه برای رسیدن یک بسته به مقصد نهایی استفاده می شوند . ولی ما در اینجا نگفتیم روترها از این جداول استفاده می کنند و به جای آن از واژه دیوایس های شبکه استفاده کردیم دلیل این امر این است که این دیوایس می تواند یک کامپیوتر باشد که شبیه یک روتر عمل می کند . در مباحث ویندوز سرور خواهید دید که می توانید در کامپیوتر یک سرویس شبکه ایجاد کنید که به عنوان یک روتر عمل خواهد کرد. پس یک روتر صرفا یک دیوایس سخت افزاری نیست و می تواند یک سرویس شبکه باشد .



به هر حال وقتی که یک روتر یک بسته را دریافت می کند به آدرس آیپی مقصد نگاه می کند و به خود می گوید این بسته را بایستی به کجا ارسال کنم ؟ این بسته قرار است کجا برود ؟ با این اطلاعات چه کار کنم ؟

اگر آدرس آیپی بسته آدرس خودم بود , کار ساده است آن را نگه می دارم ولی اگر آدرس آیپی برای یک شبکه دیگر بود با آن چه کار کنم . ممکن است یک بسته برای یک شبکه بسیار دوردست در آن طرف دنیا باشد . با آن چه کار کنم ؟ اینجاست که جدول روتینگ به روتر کمک می کند تا تشخیص دهد این بسته برای کجاست و بایستی با آن چه کار کند و به کجا ارسال گردد .




اولین چیزی که بایستی به آن توجه کنید ستون های جدول روتینگ است . همانطور که در شکل زیر می بینید یک جدول روتینگ مشخص شده است . برای اینکه به جدولی مشابه آنچه در شکل زیر می بینید دست یابید , Command Prompt را باز کنید و دستور print route را در آن اجرا کنید .



حال به ستون های شکل زیر توجه کنید :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

همانگونه که می بینید ستون شماره یک و دو به ترتیب Network Destination و Netmask می باشد . همانگونه که قبلا درباره آدرس آیپی و سابنت ماسک یادگرفتید , این دو آدرس با هم می آیند و در حقیقت سابنت ماسک نشان دهنده محدوده آدرس آیپی شبکه می باشد .

اینجا نیز به همین صورت می باشد . پس این دو ستون بیانگر آدرس مقصد بسته ما می باشد .


ستون بعدی Gateway می باشد که نشان دهند آی پی آدرس روتر می باشد . مقادیر On-link در این ستون به این معناست که در این بخش ها بسته به خارج از شبکه و به روتر ارسال نمی گردد .


ستون بعدی Interface است که نشان دهنده آی پی آدرس کارت شبکه است که قرار است بسته از طریق آن انتقال یابد


ستون آخر Metric است که نشان دهنده این است که بهترین و نزدیک ترین و ارزان ترین مسیر برای ارسال این بسته کدام است .




.

درس سوم - دستور Route






هم اکنون Command Prompt را باز کنید و شروع به تست چند دستور روتینگ در این محیط کنید .


ابتدا دستور route print را وارد کنید . این دستور جدول روتینگ را بر روی صفحه نمایش به شما نمایش می دهد . همانگونه که در تصویر زیر می بینید این دستور جدول روتینگ کامپیوتر را به من نمایش می دهد.





[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

دستور بعدی دستور add route می باشد که برای وارد کردن یک مسیر جدید به جدول روتینگ ما می باشد .

برای مثال اگر شما می خواهید که بسته هایی که مقصد آنها آدرس 192.168.9.0 هستند از طریق مسیریاب یا روتر 192.168.10.201 مسیریابی شوند دستور زیر را وارد می کنید .

route add 192.168.9.0 mask 255.255.255.0 192.168.10.201

در واقع با استفاده از این دستور یک مسیر جدید به همراه مقصد(Network Destination) و سابنت ماسک آن (Netmask) و مسیریاب (Gateway) ایجاد می کنید . برای مشاهده نتیجه پس از اجرا دستور باردیگر دستور print route را اجرا کنید . همانگونه که در شکل زیر می بینید , مسیر جدید اضافه گردیده است .

اگر به پایین شکل دقت کنید می بینید که نوشته است Persistent Routes: None :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

به این معنی است که هیچ مسیر پایا و ماندگاری ثبت نشده است .


دلیل این امر این است که این جدول روتینگ که شما در شکل می بینید به صورت اتوماتیک و فقط بر اساس کارت شبکه های موجود در کامپیوتر من ایجاد گردیده است. به استثنای یک ورودی که بنده در بالا وارد کردم بقیه به صورت خودکار پدید آمده است .

جالب است بدانید که آن یک ورودی یا رکورد جدول روتینگ نیز پس از ریبوت کردن کامپیوتر از بین خواهد رفت .اگر بخواهید که یک روت یا مسیر یا رکورد پایا و ماندگار را ثبت کنید بایستی از سوییچ p- استفاده کنید . ولی قبل از آن با استفاده از دستور route delete رکورد قبلی را حذف می کنیم :

route delete 192.168.9.0

حال دوباره دستور route add را برای رکورد خود وارد می کنیم با این تفاوت که این بار در پایان آن از سوییچ p- استفاده می کنیم (اول کلمه Persistent به معنی پایا و ماندگار)

route add 192.168.9.0 mask 255.255.255.0 192.168.10.201 –p

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

همانگونه که در شکل بالا می بینید اکنون یک روت پایا ثبت شده است . به این معنی که اگر کامپیوتر را ریبوت کنید باز هم این روت باقی خواهد ماند . باقی خواهد ماند تا زمانی که به صورت دستی آن را حذف کنید . دستورات زیادی می توان در این بخش به کاربرد ولی در سطح مقدماتی آنچه شما باید بدانید همین دستوراتی بود که به آنها پرداختیم

.

درس چهارم - نحوه عملکرد روتینک




به صورت کلی عملیات مسیریابی توسط روتر به دو صورت انجام می شود . استاتیک و دینامیک . آنچه تا اینجا انجام می دادیم در حقیقت وارد کردن دستی رکورد ها در جدول روتینگ را مسیریابی استاتیک می نامند .این کار بسیار دشوار است و به جز در محیط های ایزوله که به دلیل مسایل امنیتی می خواهید جدول روتینگ را به صورت دستی وارد کنید ,کاربرد چندانی ندارد .


در مسیریابی دینامیک روترها با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند و اطلاعات خود را بین یکدیگر به اشتراک می گذارند . به این معنی که دیگر نیازی نیست مدیر شبکه به هر کدام از روترها رفته و رکوردها را به صورت دستی وارد کند . مسیریابی دینامیک یا پویا ممکن است برای شما کمی نا مفهوم باشد به همین دلیل با ذکر یک مثال , مسئله را روشن تر می کنیم :


داستان چند روتر را از زبان خودشان بشنوید تا با موضوع بهتر آشنا شوید . اکنون روترها شروع به صحبت با یکدیگر می کنند :


سلام من روتر شماره یک هستم که در وسط تصویر می بینید . من به شبکه A در سمت چپ خود و به شبکه B در سمت راست خود متصل شده ام . همچنین تنها اطلاعاتی که در جدول روتینگ خود دارم این است که به دو شبکه A و B متصل هستم و دیگر هیچ .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

سلام من روتر شماره دو هستم که در سمت چپ تصویر می بینید . من علاوه بر این که در سمت راست خود به شبکه A متصل هستم در سمت چپ خود نیز به شبکه C متصل هستم .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

روتر شماره یک : خیلی خوب شد حالا من فهمیدم که سمت دیگر تو شبکه C وجود داره پس جدول روتینگ خودم رو کامل می کنم . ( 1Hop C به این معناست که تا شبکه C یک روتر فاصله وجود دارد )
حالا که گفتی منم میگم . من به شبکه B هم وصل شدم (صرفا جهت اطلاع)

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

روتر شماره دو : نمیدونستم خوب شد گفتی حالا تو جدول روتینگ 1Hop B ثبتش می کنم تا دیگه یادم نره .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

روتر شماره سه : سلام من تازه واردم , من علاوه بر این که به شبکه B متصل شدم در سمت راست خود به شبکه های D و E هم وصل شدم .

روتر شماره یک : عالیه ممنون که گفتی الان جدول روتینگ خودم رو کامل می کنم . راستی بزار به روتر 2 هم بگم اونم بدونه .


روتر شماره دو : ممنون که گفتی الان جدول رو تکمیل می کنم .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

این روتر ها آنقدر با یکدیگر گفتگو می کنند تا همه جداول مسیریابی خود را تکمیل کنند .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

درس چهارم - نحوه عملکرد روتینک



به صورت کلی عملیات مسیریابی توسط روتر به دو صورت انجام می شود . استاتیک و دینامیک . آنچه تا اینجا انجام می دادیم در حقیقت وارد کردن دستی رکورد ها در جدول روتینگ را مسیریابی استاتیک می نامند .این کار بسیار دشوار است و به جز در محیط های ایزوله که به دلیل مسایل امنیتی می خواهید جدول روتینگ را به صورت دستی وارد کنید ,کاربرد چندانی ندارد .


در مسیریابی دینامیک روترها با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند و اطلاعات خود را بین یکدیگر به اشتراک می گذارند . به این معنی که دیگر نیازی نیست مدیر شبکه به هر کدام از روترها رفته و رکوردها را به صورت دستی وارد کند . مسیریابی دینامیک یا پویا ممکن است برای شما کمی نا مفهوم باشد به همین دلیل با ذکر یک مثال , مسئله را روشن تر می کنیم :


داستان چند روتر را از زبان خودشان بشنوید تا با موضوع بهتر آشنا شوید . اکنون روترها شروع به صحبت با یکدیگر می کنند :


سلام من روتر شماره یک هستم که در وسط تصویر می بینید . من به شبکه A در سمت چپ خود و به شبکه B در سمت راست خود متصل شده ام . همچنین تنها اطلاعاتی که در جدول روتینگ خود دارم این است که به دو شبکه A و B متصل هستم و دیگر هیچ .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

سلام من روتر شماره دو هستم که در سمت چپ تصویر می بینید . من علاوه بر این که در سمت راست خود به شبکه A متصل هستم در سمت چپ خود نیز به شبکه C متصل هستم .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

روتر شماره یک : خیلی خوب شد حالا من فهمیدم که سمت دیگر تو شبکه C وجود داره پس جدول روتینگ خودم رو کامل می کنم . ( 1Hop C به این معناست که تا شبکه C یک روتر فاصله وجود دارد )
حالا که گفتی منم میگم . من به شبکه B هم وصل شدم (صرفا جهت اطلاع)



[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]





روتر شماره دو : نمیدونستم خوب شد گفتی حالا تو جدول روتینگ 1Hop B ثبتش می کنم تا دیگه یادم نره .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

روتر شماره سه : سلام من تازه واردم , من علاوه بر این که به شبکه B متصل شدم در سمت راست خود به شبکه های D و E هم وصل شدم .
روتر شماره یک : عالیه ممنون که گفتی الان جدول روتینگ خودم رو کامل می کنم . راستی بزار به روتر 2 هم بگم اونم بدونه .

روتر شماره دو : ممنون که گفتی الان جدول رو تکمیل می کنم .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

این روتر ها آنقدر با یکدیگر گفتگو می کنند تا همه جداول مسیریابی خود را تکمیل کنند .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

درس پنجم - مدل های پروتکلی روتینگ




اکنون که معنی و مفهوم حقیقی روتینگ یا مسیریابی را آموختید , بایستی بدانیم که مسیریابی به صورت واقعی چگونه رخ می دهد . این پدیده با استفاده از یکسری پروتکل ها تحت عنوان Routing Protocols رخ می دهد . قبل از اینکه به شرح این پروتکل ها بپردازیم , خوب است که با مفهومی تحت عنوان Convergence آشنا شوید . Convergence به معنای همگرایی و تقارب است . معنی و مفهوم آن چیست ؟


وقتی که تغییری در شبکه رخ می دهد (مثل اضافه یا حذف یک روتر یا تغییر یک مسیر) هر روتر نیاز دارد که خود را با شرایط وفق دهد و تغییرات مناسبی در جدول روتینگ خود اعمال کند . پس همگرایی پروسه ای است که طی آن روتر ها از تغییرات شبکه آگاه می شوند و خود را با این تغییرات هماهنگ می کنند .


اکنون که با این مفهوم آشنا شدید به شرح پروتکل های روتینگ می پردازیم :







این پروتکل ها به دو نوع تقسیم می شوند . نوع اول Distance Vector Routing و نوع دوم Link State Routing می باشد .


در نوع اول( Distance Vector Routing ) هر روتر با تمام شبکه هایی که می شناسد و روترهایی که به طور مستقیم به آن متصل شده اند , ارتباط برقرار می کند . این مدل دقیقا همان مفهمومی است که در مثال قبل آن را بیان کردیم . همچنین باید بدانید که این نوع ارتباطات بر اساس یک مبنای منظم رخ می دهد .

در نوع دوم( Link State Routing ) روترها یک نقشه کامل از کل شبکه ایجاد می کنند . LSA یا همان Link State Advertisements نقشه ای است که روتر ایجاد می کند و با استفاده از آن اطلاعات شبکه ای که به آن متصل است را منتقل می کند.

پس به جای اینکه مانند مثال قبل هر روتر دائما درگیر این باشد که من به این شبکه متصل هستم یک نقشه جامع از شبکه ایجاد می کند و با استفاده از آن مسیریابی می کند . خوب است بدانید که در این پروتکل فقط وقتی ارتباط بین روتر ها رخ می دهد که یک تغییری رخ بدهد . پس بجای اینکه دائما درگیر به روز کردن اطلاعات خود باشد فقط وقتی ارتباط برقرار می گردد که تغییر ی ( مثل اضافه شدن یا حذف یک روتر یا قطع ارتباط یک لینک ) رخ بدهد .

شاید به نظر برسد که نوع دوم بیشتر رایج است و بیشتر استفاده می شود ولی خوب است بدانید که پروتکل نوع اول بسیار رایج تر است. با وجود اینکه پروتکل نوع اول ترافیک و پهنای باند بالایی در اثر ارتباط بین روتر ها ایجاد می کند ,

در پروتکل نوع دوم شما دردسر و هزینه بالایی برای تامین سخت افزار های ویژه دارید . همچنین در نوع دوم شما نیاز به متخصصین ویژه برای مدیریت و نصب اینگونه سخت افزار ها دارید . علاوه بر این پروتکل هایی از نوع اول پدید آمده اند که تا حدی مشکل پهنای باند را حل کرده اند .






.

درس ششم - پروتکل های روتینگ


اکنون به شرح برخی از پروتکل های نوع اول می پردازیم :



(RIP (Routing Information Protocol


پروتکل ریپ یک نوع پروتکل Distance Vector است . این پروتکل رایج ترین پروتکل در شبکه های داخلی است . و دارای دو ورژن مختلف است . در هر دو ورژن نهایت تعداد هاپ (Hop) یا روتر هایی که جدول روتینگ می تواند منتقل کند 15 است . این ویژگی باعث می شود جدول روتینگ به صورت نامحدود رشد نکند و وسعت پیدا نکند .


اولین ورژن پروتکل ریپ هر 30 ثانیه یکبار جدول روتینگ خود را به روز می کند و نیز برای به روزرسانی از هیچ نوع متد احراز هویت (Authentication) استفاده نمی کند این در حالی است که ورژن دوم ریپ برای به روز رسانی نیاز به Authentication می کند و فقط روتر هایی که احراز هویت شده اند قادر به به روزرسانی هستند .

این امر باعث می شود امنیت تا حد بالایی افزایش پیدا کند .



ولی مهم ترین تفاوت بین نسخه اول و دوم ریپ در این است که:

RIP1 از نوع ارتباطی Broadcast استفاده می کند . به این معنی که هر 30 ثانیه یکبار یک Broadcast فرستاده می شود و همانگونه که می دانید ارتباط broadcast برای همه روتر ها همچنین برای همه کامپیوتر ها و دیوایس های شبکه ارسال می گردد و این امر باعث می شود ترافیک شبکه تا حد زیادی افزایش پیدا کند .

در حالی که RIP2 از نوع ارتباطی Multicast استفاده می شود و Multicast تنها برای روتر هایی که تعیین شده اند ارسال می گردد که تا حد زیادی ترافیک شبکه را کاهش می دهد .

پس نتیجه می گیریم که ریپ ورژن 2 پروتکلی است که باید از آن برای شبکه های داخلی کوچک تا متوسط استفاده نمود .





یکی دیگر از پروتکل های نوع اول(BGP (Border Gateway Protocol می باشد . این پروتکل معمولا در شبکه های داخلی استفاده نمی شود و پروتکل اصلی و هسته ای برای مسیر یابی در شبکه اینترنت است و معمولا توسط سرویس دهنده های اینترنت (ISP) استفاده می شود .




.

.

درس نهم :

درس اول : نگاهی کلی به شبکه وایرلس |

درس دوم : نقطه دسترسی بیسیم |

درس سوم : محل قرارگیری نقطه دسترسی |

درس چهارم : استانداردهای شبکه بیسیم |

درس پنجم : امنیت بیسیم - بخش اول |

درس ششم : امنیت بیسیم - بخش دوم |

درس اول - نگاهی کلی به شبکه وایرلس


اگر به شبکه از بعد رسانه یا مدیا نگاه کنید چندین متد برای انتقال بسته های اطلاعاتی داریم . می توانیم بسته ها را از طریق کابل های مسی (Twisted Pair Cables) یا کابل های فیبر نوری (Fiber Optic Cables) انتقال دهیم. همچنین می توانیم کابل را در شبکه حذف کنیم و از طریق امواج بسته ها را به مقصد مورد نظر انتقال دهیم .

هر کدام از این متد ها در جایگاه خود کاربرد خاص خود را دارند ولی در اینجا قصد داریم درباره نحوه انتقال بسته ها از طریق امواج یا به عبارتی دیگر شبکه بی سیم (Wireless Networking) صحبت کنیم .


قبل از هر چیز خوب است بدانید دلیل استفاده از این متد چیست و چه فوایدی را برای ما به ارمغان می آورد :

واضح ترین دلیل استفاده از شبکه های بیسیم عدم استفاده از کابل در شبکه می باشد . آیا فرآیندی سودمند برای ما خواهد بود ؟ به صورت کلی بله . دیگر نیاز به کابل کشی نخواهید داشت و دردسر های ناشی از آن وجود ندارد .شبکه به راحتی نصب و پیاده سازی می شود و هزینه کمتری دارد .

می توانید شبکه را از بین دیوار ها و موانع فیزیکی عبور دهید (نه همه موانع) . دسترسی های کوتاه و موقت را سریعا و با کمترین هزینه فراهم می کند . مثلا برای افرادی که شبکه شما را ملاقات می کنند نیاز به کابل کشی جداگانه نخواهید داشت و اتصال وی را سریعا برقرار می کند .


ولی! . اما! . شاید! نسبتا امنیت دارد !!!!؟؟؟؟





.

درس دوم - نقطه دسترسی بیسیم



اما قبل از اینکه درباره امنیت داده در شبکه های بیسیم صحبت کنیم , بایستی درباره مفهومی با نام Wireless Access point و اجزا آن صحبت کنیم . Wireless Access Point یا نقطه دسترسی بی سیم مهم ترین بخش شبکه های بی سیم است زیرا بدون WAP شما دسترسی به شبکه بی سیم نخواهید داشت و عملا شبکه بی سیم وجود نخواهد داشت .این بخش مهم دارای اجزایی است که با آنها آشنا می شویم :




(BSS (Basic Service Set :

این عبارت به این معناست که شما یک شبکه بیسیم دارید و شبکه بی سیم شما تنها دارای یک نقطه دسترسی WAP می باشد . مثلا در محیط های کوچک مثل شبکه های خانگی یا ادارات کوچک شما BSS را بکار خواهید برد چونکه تنها نیاز به یک نقطه دسترسی WAPخواهید داشت .



(ESS (Extended Service Set :

برخلاف مورد قبلی ESS به این معناست که شما یک شبکه بیسیم دارید و شبکه بیسیم شما بیش از یک نقطه دسترسی خواهد داشت و مطمئنا ESS در شبکه های بزرگتر با نیازهای بیشتر کاربرد خواهد داشت .



(SSID (Service Set Identifier :

شناسه , علامت یا نشانه شبکه وایرلس شما می باشد در شرایطی که شما تنها یک نقطه دسترسی WAPداشته باشید . در صورتی که بیش از یک نقطه دسترسی داشتید ESSID را خواهید داشت .



(BSSID (Basic Service Set Identifier :

این مفهومی است که بسیاری از افراد آن را با موارد بالا اشتباه می گیرند . شاید با خود بگویید خوب , BSS که شد شبکه بیسیم با یک نقطه دسترسی و SSID هم شد شناسه شبکه پس BSSID هم می شود شناسه شبکه با یک نقطه دسترسی ! کاملا در اشتباهید . BSSID هیچ ربطی به موارد بالا ندارد و مفهومی کاملا جداگانه را بیان می کند . BSSID بیان کننده مک آدرس شبکه بیسیم شما می باشد.



(BSA (Basic Service Area :

مفهومی است که بیانگر ناحیه و محدوده پوشش داده شده شبکه وایرلس شماست




.

درس سوم - محل قرارگیری نقطه دسترسی



اکنون که با اجزای WAP آشنا شدید حال بایستی بدانید که این نقطه دسترسی را بایستی در کجا قرار دهیم ؟ محل قرارگیری نقطه دسترسی شما بسیار مهم است . چرا مهم است ؟ به این دلیل که یکسری کامپیوتر ها یا لپ تاپ ها یا موبایل ها یا تبلت ها یا سرورها بایستی در فاصله معینی از WAP قرار گیرند و بتوانند به آن دسترسی داشته باشند و همچنین بایستی این محدوده انتقال تا محل معینی باشد و امواج از حد خاصی فراتر نرود .



چگونه تشخیص دهیم چه مکانی برای WAP ما مناسب تر است ؟ چه فاکتور هایی در این مسئله تاثیرگذار است ؟


اولین فاکتور تاثیر گذار محلی است که کلاینت ها یا همان کامپیوتر های ما قرار گرفته اند . محل قرار گیری کامپیوتر ها معمولا ثابت است پس بایستی WAP در محلی قرار گیرد که تمامی کامپیوتر ها قادر به دسترسی به آن باشند .


دومین فاکتور را می توان به این صورت بیان کرد که WAP شما تا چه فاصله ای قادر به ارسال و دریافت سیگنال است . اگر قرار باشد که کامپیوتر ها به WAP متصل شوند بایستی در فاصله منطقی از WAP باشند تا قادر به دریافت و ارسال سیگنال باشند . در ادامه آن می توان گفت که WAP از یک آنتن هدایت کننده برخوردار است ؟ زیرا این موضوع می تواند در مسافت ارسال و دریافت تاثیر گذار باشد .می توانید مسیر هدایت سیگنال را به صورت مستقیم , موج کوتاه یا بلند , به صورت دایره وارد تعیین کنید و به آن شکل دهید .


آخرین فاکتور این است که آیا شما به نیاز داریداین است که محدوده خاصی را از سیگنال خود محروم کنید . به صورت ساده تر بیان می کنم . می خواهید سیگنال شما تا کجا قابل دسترسی باشد . این خود یکی از موارد امنیتی است . به عنوان مثال در شرکت شما که یک ساختمان 4 طبقه است , میخواهید یک WAP قرار دهید ولی به دلیل رعایت موارد امنیتی نمخواهید که این سیگنال به خارج از ساختمان شرکت منتقل شود . شاید فردی در داخل ماشین خود در خیابان روبروی شرکت نشسته باشد و با استفاده از لپ تاپ خود قصد نفوذ به شبکه شما را داشته باشد .


این مواردی بود که بایستی برای قرار دادن محل WAP در نظر بگیرید .

درس چهارم - استانداردهای شبکه بیسیم






یکسری استاندارها برای شبکه های بی سیم تعریف شده است که در زیر نام آنها را می بینید :

802.11a - 802.11b - 802.11g - 802.11n

اینها معروفترین استانداردهای شبکه بی سیم هستند گر چه امروزه بیشتر استانداردهای 802.11g و 802.11n رایج هستند . در موارد بسیار کمیاب نیز ممکن است هنوز از استاندارد 802.11b استفاده شود ولی 802.11a در هیچ کجا کاربرد ندارد .





استاندارد 802.11a

از فرکانس 5 گیگا هرتز استفاده می کند و تا 54 مگابیت بر ثانیه نرخ انتقال داده سرعت دارد . توجه داشته باشید که این نرخ انتقال داده در بهترین حالت ممکن به دست می آید . چنین سوالی مطرح می شود که اگر این استاندارد داده را با سرعت 54 مگابیت بر ثانیه منتقل می کند , چرا دیگر کاربردی ندارد ؟
دلیل این است که تا مسافت 100 فیت بورد دارد و به راحتی سیگنال آن مسدود می شود . همچنین مسافت اگر کمی افزایش یابد مثلا فاصله به 20 یا 30 فیت برسد سرعت انتقال به طرز باورنکردنی کاهش می یابد .پس استفاده از آن با مشکلات زیادی روبرو است .





استاندارد 802.11b

یکی از اولین استاندارهایی بود که به سرعت عمومی شد . از فرکانس 2.4 گیگاهرتز استفاده می کند . یکی از مشکلات بزرگی که استفاده از این استاندارد در شبکه بوجود می آورد این است که دیوایس های بی سیم زیادی همچون دوربین ها و تلفن های بی سیم و... از این استاندارد استفاده می کنند و این امر موجب پدید آمدن تداخل سیگنال بین دو دیوایس شده . همچنین این استاندارد نرخ انتقال داده با سرعت 11 مگابیت بر ثانیه را دارد گرچه سرعت بالایی نیست ولی به دلیل این که اکثر افراد برای استفاده از اینترنت در خانه از آن استفاده می کنند , نیاز آنها را برطرف می کند . همچنین این استاندارد مسافت 300 فیت در فضای باز و 100 فیت در فضای داخل را انتقال می دهد و دلیل این تفاوت این است که در فضای بسته داخل دیوار ها و سقف ها مانعی برای عبور سیگنال محسوب می شوند .




استاندار 802.11g

جایگزین مناسبی برای 802.11b بود و جالب است بدانید که 802.11g قابلیت سازگاری و بازگشت به 802.11b را دارد به همین دلیل است که بر روی بسیاری از دیوایس های نوشته شده است 802.11b&g به این معنی که توانایی استفاده از هر دو سیگنال را دارد . این ویژگی باعث شد که در صورتی شما یک مودم وایرلس 802.11g خریداری کردید , نیازی به تعویض کلیه دیوایس های دیگر خود همچون کارت شبکه لپ تاپ نشوید . این استاندارد از فرکانس 2.4 گیگا هرتز استفاده می کند و سرعت انتقال آن 54 مگابیت برثانیه است همچنین مسافت 100 فیت داخل و 300 فیت فضای باز را انتقال می دهد .





استاندارد 802.11n

آخرین استانداردی که وجود دارد 802.11n می باشد . این استاندارد یک تکنولوژی جالب توجه است زیرا از هر دو فرکانس 2.4 و 5 گیگا هرتز استفاده می کند . همچنین نرخ انتقال داده 100 مگابیت برثانیه را دارد ولی واقعیت این است که در یک سناریوی کامل (در صورتی که همه چیز به خوبی تنظیم شده باشد و تداخل سیگنال را کاهش دهید و مسافت را کاهش دهید , همه کانال ها را در اختیار داشته باشید ) به صورت تئوری سرعت تا 600 مگابیت بر ثانیه نیز عبور می کند . همچنین این استاندارد تا مسافت 1000 فیت را انتقال می دهد .
این استاندارد از تکنولوژی به نام MIMO استفاده می کند . مخفف Multiple In Multiple Out و به این معنی است که در آن واحد و در یک لحظه بیش از یک سیگنال ارسال و دریافت شود و از این طریق سرعت بالاتری را خواهیم داشت .
اینها چهار استاندارد رایجی بود که بایستی با آنها آشنا می شدید . خوب است که با کانال هایی که این استاندارد ها استفاده می کنند نیز آشنا شوید .


استانداردهای b و g از کانال های 1 تا 11 استفاده می کنند و همانگونه که در تصویر زیر نیز می بینید فرکانس مرکزی هر کانال مشخص شده است . دلیل آن این است که هر کانال رنج فرکانسی 30 مگاهرتز را دارد مثلا کانال 1 که فرکانس مرکزی 2412 مگاهرتز را دارد , در حقیقت فرکانسی بین 2397 تا 2427 را دارد . به همین دلیل اگر شما بیش از یک WAP را در کنار هم داشته باشید نمی توانید از کانال های 1 و 2 و 3 و 4 به صورت همزمان استفاده کنید و با تداخل سیگنال مواجه خواهید شد و معمولا از کانال های 1 و 6 و 11 به صورت همزمان استفاده می کنند.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

استاندارد a نیز از یکسری کانال ها بهره می جوید که در تصویر زیر لیست آنها را مشاهده می کنید .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

.

درس پنجم - امنیت وایرلس- بخش اول


خوب اکنون که کمی با شبکه های بی سیم آشنا شدیم ,برای اینکه به راحتی از این تکنولوژی استفاده کنیم بایستی بدانیم که چگونه می توانیم در این شبکه ها امنیت پدید آوریم ؟

یکسری کارهای بسیار ساده و ابتدایی برای ایجاد امنیت در این شبکه وجود دارد :




Disable SSID Broadcast

به معنی غیرفعال کردن برودکست SSID . نقاط دسترسی وایرلس همگی دارای SSID هستند و این شناسه گر به صورت پیش فرض برودکست می کند . به این معنی که دائما فریاد می زند و موقعیت وجود خود را نشان می دهد تا کامپیوتر های اطراف در صورت نیاز به آن متصل شده و به آن دسترسی پیدا کنند . با غیرفعال کردن این برودکست , شبکه شما ظاهرا وجود نخواهد داشت و از دید همگان مخفی خواهد بود .

ولی بایستی بدانید که این حداقل موردی است که شما می توانید برای امنیت شبکه وایرلس خود بوجود آورید . اگر شخصی واقعا قصد شناسایی و نفوذ به شبکه شما را داشته باشد , قادر خواهید بود تا موقعیت شبکه شما را پیدا کند حتی در صورتی که برودکست را غیر فعال کرده باشید . ابزارهای رایگان بسیاری در داخل اینترنت وجود دارند که قادر به موقعیت یابی شبکه های مخفی هستند ولی برای افراد عادی این امر می تواند تا حدی امنیت بوجود آورد .




MAC Filtering

یکی دیگر از کارهای ابتدایی MAC Filtering می باشد . به این گونه که در تنظیمات شبکه وایرلس خود تعیین کنید که چه کامپیوتر هایی به شبکه وایرلس دسترسی داشته باشند . بر چه اساسی ؟ بر اساس آدرس فیزیکی مک . هر کامپیوتری برای اتصال به شبکه وایرلس دارای کارت شبکه است و هر کارت شبکه نیز دارای یک آدرس فیزیکی مک می باشد .

شما می توانید مک آدرس یکسری کارت شبکه های بخصوص را در تنظیمات وایرلس خود وارد کنید و تنها به آنها اجازه ورود و دسترسی به شبکه را صادر کنید . این یکی از کارهای ابتدایی است که فقط برای شبکه های کوچک راهبردی است و برای شبکه های بزرگ که تعداد زیادی کامپیوتر وجود دارد , وارد کردن دستی تک تک مک آدرس ها کاری منطقی به نظر نمی رسد .

بعلاوه اینکه اگر شخصی قصد نفوذ به شبکه وایرلس شما را داشته باشد , می تواند یکی از آدرس های فیزیکی کاربران مجاز را شناسایی کند و سپس آن آدرس را بر روی کارت شبکه خود شبیه سازی کند (Mac Spoofing) و سپس به شبکه دسترسی پیدا کند .







.

درس ششم - امنیت وایرلس- بخش دوم

اگر کمی در امنیت شبکه وایرلس عمیق شویم , به موضوعی با نام (WEP (Wired Equivalency Privacy می رسیم . این واژه به معنی "حریمی خصوصی همچون شبکه کابلی" است . امروزه اگر به این واژه نگاه کنیم امری خنده دار است . زیرا امروزه WEP نیز یک تکنولوژی قدیمی است و به راحتی قابل نفوذ است . نگاهی که پشت این تکنولوژی بود , ایجاد امنیتی در شبکه وایرلس برابر با امنیت شبکه کابلی بود . البته در ابتدای بوجود آمدن این تکنولوژی امن بود و بعدا راههای نفوذ به آن کشف شد .یکی از ویژگی های این تکنولوژی پیکربندی ساده آن بود. کاری که این تکنولوژی انجام می داد این بود که داده های انتقالی را رمزنگاری می کرد .

در ابتدا از کلید رمزنگاری 40 بیتی استفاده می کرد ولی بعدا به 128 بیتی ارتقا یافت . ولی با اینکه از رمزنگاری 128 بیتی استفاده می کرد به سادگی -- می شد . به داخل گوگل بروید و جستجو کنید How to crack WEP و انواع ابزارهای رایگان را در این زمینه خواهید دید .


به دلیل امنیت پایین WEP نیاز بود از تکنولوژی بهتری استفاده شود . و اینگونه بود که (WPA (Wi-Fi Protected Access بوجود آمد . این تکنولوژی در حقیقت نسخه بهبود یافته WEP بود . یکی از این بهینه سازی ها استفاده از TKIP بود . TKIP در حقیقت از یک الگوریتم هش برای تکمیل کردن رمزنگاری استفاده می کند .کمی گیج کننده است به همین دلیل با یک مثال توضیح می دهم .

کاری که TKIP انجام می دهد بسیار شبیه عملکردی است که دربازکن های خودکار کنترل از راه دور انجام می دهند . یا همچنین عملکرد دزدگیر ماشین شما . اگر شخصی قصد دزدیدن ماشین شما را داشته باشد , کاری که می کند این است که با به همراه داشتن یک دریافت کننده سیگنال در جایی اطراف ماشین شما مخفی می شود و وقتی شما با سیگنال درب خودرو را باز می کنید , وی نیز سیگنال را دریافت و بوسیله آن سیگنال یک درب باز کن را شبیه سازی می کند و وقتی که شما ماشین را رها می کنید به راحتی ماشین شما را می دزدد . اتفاقی که امروزه رخ می دهد این است که زمانی که شما دکمه درب باز کن را فشار می دهید تا درب ماشین باز شود , ارسال کننده سیگنال که در دست شماست و دریافت کننده سیگنال هر دو یک الگوریتم جدید را شبیه سازی می کنند تا در دفعات بعدی از یک سیگنال جدید و ناشناس استفاده کنند .

در نتیجه اگر کسی کد سیگنال شما را دریافت کند قادر به بازکردن درب نخواهد بود زیرا هر دفعه کد سیگنال تغییر خواهد کرد . تکنولوژی WPA با استفاده از TKIP نیز یک چنین عملکردی را دارد و کلید رمزنگاری را هربار تغییر می دهد .


نکته دیگر درباره این تکنولوژی استفاده از (EAP (Extensible Authentication Protocol است که به معنی پروتکل تشخیص هویت قابل گسترش است و بر مبنای تکنولوژی PKE
(Public Key Encryption) است که خود بحث بسیار گسترده ای دارد و الان قصد ورود به آن را نداریم . فقط در این حد بدانید که راهی بسیار امن و مطمئن برای تشخیص هویت کاربران را فراهم می کند .


پس تکنولوژی WPA بسیار امن است ولی هنگام استفاده از آن شما یک عبارت رمزی را وارد می کنید و این عبارت قابل -- شدن است . پس مثل همه پسورد های دیگر بایستی مطمئن شوید که رمز به کاربرده شده طولانی مطمئن است و اگر شخصی شروع به Brute force Attack یا همان امتحان کردن رمز شما با استفاده از نرم افزاری کرد قادر به تشخیص آن نباشد . همچنین هر چند وقت یکبار تغییر رمز عبور می تواند یک راه حل مناسب باشد .



اگر هنوز فکر می کنید که WPA برای شما به اندازه کافی امن نیست و نیاز دارید که حقیقتا شبکه بی سیم خود را به معنای غیر قابل نفوذ امن کنید , بایستی از تکنولوژی 802.1x استفاده کنید . این تکنولوژی به صورت اختصاصی برای شبکه بی سیم طراحی نشده است و می توان آن را برای راههای دیگر دسترسی به شبکه نیز استفاده کرد . خوب است بدانید که 802.1x به دلیل استفاده از Certificates و RADIUS دسترسی تا حد زیادی غیر ممکن ساخته است .

می دانید که هیچ امری کاملا غیر ممکن نیست ولی این امنیتی است فوق العاده . Certificate فقط به افراد و یا کامپیوتر های خاصی اجازه دسترسی می دهد .برای مثال استفاده از یک کارت هوشمند برای دسترسی به شبکه به جای وارد کردن عبارت رمزی .همچنین با استفاده از RADIUS می توانید تعیین کنید که چه کسی متصل شود چگونه متصل شود و چه موقع متصل شود و همچنین از افراد متصل شده لوگ بگیرد و مونیتورینگ کند .پیکربندی این تکنولوژی بسیار دشوار است و هزینه زیادی نیاز دارد ولی برای مکان های با نیاز امنیتی بالا چاره ساز خواهد بود .





.

فصل دهم


درس اول : درباره دستور IPConfig |

درس دوم : اجرای دستور IPConfig |

درس سوم : دستور ARP |

درس چهارم : دستور PING |

درس پنجم : دستور TRACERT |

درس ششم : دستور NETSTAT |

درس هفتم : دستور NSLOOKUP |

درس اول - درباره دستور IPCONFIG


در سیستم عامل های مختلف همچون ویندوز , یونیکس و اپل بخشی تحت عنوان خط فرمان وجود دارد که با استفاده از آن می توانید دستورات مختلف را در آن اجرا کنید . برای دسترسی به این بخش در ویندوز کافی است تا در استارت ویندوز واژه cmd را تایپ کنید و وارد محیط Command Prompt شوید . علاوه بر فرمان های اجرایی ویندوز , فرمان های مربوط به شبکه نیز در این قسمت قابل اجرا است . در اینجا قصد داریم به توضیح مهم ترین دستورات شبکه در ابزار Command Prompt بپردازیم :





IPCONFIG / IFCONFIG / ARP

این سه دستور را در کنار یکدیگر آوردیم به این دلیل که هر سه آنها عملکرد مشابهی دارند و برای نشان دادن اطلاعاتی درباره پیکربندی شبکه کاربرد دارند .



دستور IPCONFIG برای نشان دادن پیکربندی TCP/IP در سیستم عامل ویندوز به کار می رود . همچنین با استفاده از آن می توانید یکسری تنظیمات را دستکاری کنید .

دستور IFCONFIGدقیقا همان عملکرد IPCONFIG را دارد با این تفاوت که در سیستم عامل های یونیکس , لینوکسی و مکینتاش کاربرد دارد .

دستور ARPبرای نشان دادن و مدیریت کش یا ذخیره ARP به کار می رود !!!؟؟؟ یعنی چی ؟ به چه معناست ؟ حتما از درس سوم - پروتکل های لایه اینترنت به یاد دارید که ARP پروتکل
Address Resolution Protocol است که برای ترجمه و تبدیل آدرس آی پی به آدرس فیزیکی مک به کار می رود .



وقتی که این ترجمه و تبدیل انجام می شود , (تبدیل مک به آیپی یا آیپی به مک) برای مدت زمانی در حافظه کش سیستم باقی می ماند . این ناحیه از حافظه را ARP Cache یا ذخیره ARP می نامند . دستور ARP برای نشان دادن و مدیریت این حافظه به کار می رود .




.



.

درس دوم - اجرای دستور IPCONFIG



اکنون که با مفهوم و عملکرد این سه دستور آشنا شدید به ویندوز رفته و عملکرد آنها را مشاهده کنید .

برای اینکار در قسمت استارت ویندوز دستور Cmd را تایپ کنید تا ابزار Command Prompt برای شما نمایان گردد . همچنین می توانید از قسمت Start > Allprograms > Accessories > Command Prompt به این ابزار دسترسی پیدا کنید .

اولین دستوری که به شما نشان می دهیم دستور IPCONFIG است . همانگونه که در شکل زیر نیز می بینید اگر دستور IPCONFIG را به تنهایی تایپ کرده و کلید Enter را فشار دهیم , پیکربندی اولیه TCP/P را به من نشان می دهد .
همانگونه که می بینید آدرس آیپی کارت شبکه وایرلس من و همچنین Subnet و Default Gateway برای ما نشان داده شده است . اینها اطلاعات TCP/IP کارت شبکه وایرلس سیستم من هستند .

ممکن در سیستم شما بیش از یک کارت شبکه یا بیش از یک کانکشن شبکه وجود داشته باشد که در این صورت آنها را نیز نمایان خواهد کرد .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

ولی کارهای بیشتری را می توانید با استفاده از این دستور انجام دهید و آن استفاده از سوییچ هایی است که به صورت پیش فرض برای آن طراحی شده اند . یکی از ویژگی های خوب ابزار Command Prompt این است که در صورتی که دستورات را فراموش کردید می توانید با استفاده از سوییچ ?/ در جلو دستور به جزییات آن دستور دسترسی پیدا کنید .

برای مثال در اینجا می خواهیم جزییات دستور IPCONFIG را ببینیم به این منظور مطابق شکل زیر تایپ می کنیم ?/ ipconfig و به یک لیست از تمامی اطلاعات مربوط به این دستور می رسید .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

همانطور که می بینید در شکل بالا به صورت هایلایت شده سوییچ ها نشان داده شده اند و در جلوی آنها عملکرد هر دستور مشخص شده است . all/ پیکربندی را به صورت کامل نشان می دهد. release/ و renew/ این دو سوییچ در مورد DHCP کاربرد دارند. اگر کامپیوتر های شما در شبکه به صورت خودکار آدرس آیپی خود را از سرور DHCP دریافت می کنند , اگر قصد رها کردن آدرس آیپی یک سیستم و برگرداندن آن آدرس به DHCP را داشته باشید بایستی از سوییچ release/ استفاده کنید .

اگر قصد دریافت یک آی پی آدرس جدید از سرور DHCP را دارید بایستی از سوییچ renew/ استفاده کنید . پس اگر شنیدید که شخصی به شما گفت که فقط یک ریلیس و رینیو انجام بده , منظور این است که دستور ipconfig /release و ipconfig /renew را انجام بده که در این صورت آدرس آیپی شما به dhcp برگردانده می شود و یک آیپی جدید دریافت می کنید . این کار معمولا هنگامی صورت می گیرد که یک آدرس آیپی مشکل دار بر روی سیستم خود دارید .

سه سوییچ بعدی یعنی flushdns/ و registerdns/ و displaydns/ هر سه اعمالی را بر روی دی ان اس انجام می دهند . هنگامی که شما یک سایت را مشاهده می کنید یا با یک کامپیوتر دیگر در شبکه خود ارتباط برقرار می کنید , عملی تحت عنوان dnslookup برای ترجمه نام دامنه (مثلا سایت [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] ) به آدرس آیپی 173.194.47.16 صورت می پذیرد .

در این حین این آدرس در حافظه برای مدت زمان معین باقی می ماند . این مکان از حافظه را DNS Cache یا همان حافظه دی ان اس می نامند . ممکن است به هر دلیلی شما بخواهید این حافظه را پاک کنید . با استفاده از سوییچ flushdns/ می توانید این حافظه را خالی کنید . سوییچ registerdns/ برای رجیستر کردن یک دی ان اس سرور به کار می رود و در نهایت سوییچ displaydns/ برای نشان داده کش یا حافظه دی ان اس رکوردها به کار می رود . دو سوییچ آخر کاربرد زیادی ندارند .


اکنون کاری که شما انجام می دهید این است که cmd را بازکرده و تک تک این سوییچ ها را تست می کنید .





.

درس سوم - دستور ARP




دستور بعدی دستور ARP است که همانگونه که گفتیم با حافظه ذخیره شده ARP کار می کند . اگر فراموش کردید به کمی قبل تر برگردید و مفهوم آن را بار دیگر ببینید . بار دیگر برای اینکه سوییچ های این دستور را ببینیم دستور را به همراه ?/ تایپ می کنیم . همانگونه که در تصویر نیز می بینید سوییچ های مختلف این دستور نمایان می شود . سوییچ a- ورودی های اخیر ARP را به ما نشان می دهد . d- برای حذف یکی از مقادیر و s- برای اضافه کردن یک مقدار به کار می رود .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

اکنون به خط فرمان رفته و این دستورات را تست می کنیم . ابتدا می نویسم arp –a و سپس enter را فشار می دهیم . همانگونه که در شکل می بینید سه مقدار در حافظه arp وجود دارد .در حقیقت من اخیرا با سه کامپیوتر ارتباط داشتم که آدرس آیپی و آدرس فیزیکی مک آنها را ملاحظه می کنید .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

حال می خواهیم یکی از این مقادیر را حذف و یک مقدار جدید به آن اضافه کنیم .




به این منظور ابتدا می نویسیم : arp –d 192.168.1.1 تا این مقدار را حذف کنیم


سپس می نویسیم : arp –s 125.115.1.1 11-22-33-44-55-66 تا یک مقدار جدید به آن اضافه کنیم .


درنهایت بار دیگر دستور : arp –a را می نویسیم تا ورودی ها را به ما نشان دهد .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

درس چهارم - دستور PING



دو دستور PING و ARP PING را نیز با یکدیگر و در کنار هم ذکر می کنیم زیرا عملکرد مشابهی دارند . این دستورها برای چک کردن وضعیت اتصال بین دو دیوایس در شبکه به کار میرود. به عبارتی دیگر دستور پینگ مهم ترین دستور برای عیب یابی در نخستین مرحله و برای اتصال بین دو دیوایس در شبکه می باشد که این دیوایس می تواند یک روتر باشد , یک کامپیوتر باشد و یا..... دستور PING از پروتکل ICMP و آدرس آیپی برای تایید ارتباط بین دو دیوایس استفاد می کند .




این در حالی است که دستور ARP PING از مک آدرس برای تایید ارتباط بین دو دیوایس استفاده می کند. اگر شما درحال چک کردن ارتباط بین دو دیوایس هستید و قادر به استفاده از پروتکل ICMP نیستید , می توانید از دستور ARP PING استفاده کنید . استفاده از دستور ARP PING یکسری معایبی را به همراه دارد : اول آنکه این دستور را فقط می توان در یک سابنت منفرد استفاده کرد و دلیلش این است که شما وقتی در لایه دوم شبکه که فقط مک آدرس را می شناسد (قادر به ارتباط از طریق آیپی نیست) هستید , ارتباط شما نیز محدود در داخل شبکه است و استفاده از روتر و سابنتینگ دیگر مفهومی پیدا نمی کند . دوم آنکه این دستور به صورت پیش فرض در خط فرمان تعریف نشده است و برای اجرای آن نیاز به ابزارهای سوم شخص دارید .

پس به طور معمول ما وقتی که می خواهیم ارتباط بین دو دیوایس را چک کنیم , پرکاربردترین دستور , دستور پینگ است . در حقیقت پینگ می گوید : ( دیوایس شماره 1 قادر به صحبت با دیوایس شماره 2 هست ؟ یا نه!؟ )

به این منظور یک ICMP echo Request را به شماره آیپی مقصد می فرستد و در صورتی که کامپیوتر مقصد این پیام را دریافت کند , یک ICMP echo Reply را به کامپیوتر مبدا بر می گرداند . شما می توانید به جای استفاده از آدرس آیپی در دستور پینگ ,از نام کامپیوتر یا آدرس سایت مربوطه استفاده کنید . در این صورت ابتدا computer name یا آدرس مربوطه به آدرس آیپی ترجمه می شود و سپس ارتباط بین دو سیستم بررسی می شود . همانگونه که می بینید در دستور پایین سایت گوگل را پینگ کردیم . اگر از سوییچ های دستور پینگ استفاده نکنید این دستور به صورت پیش فرض 4 بسته با حجم 32 بایت را به کامپیوتر مقصد ارسال می کند .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

با استفاده از سوییچ های پینگ می توانید این مقادیر را تغییر دهید . به این منظور دستور PING را به همراه سوییچ ?/ تایپ کرده تا به اطلاعات ریز این دستور برسیم . دستور پینگ سوییچ های زیادی دارد که همه آنها کاربردی نیستند .


با استفاده از سوییچ n- می توان تعداد بسته های ارسالی را تعیین کرد به این صورت که ابتدا سوییچ را نوشته و با یک فاصله عدد تعداد بسته ارسالی را می نویسیم :

ping [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] -n 5




با استفاده از سوییچ l- سایز بسته ارسالی را تعیین می کنیم :

ping [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] -n 5 -l 68




شاید مهم ترین سوییچ پینگ را بتوان t- نامید زیرا با استفاده از آن می توانید تعداد بسته ها را نامحدود کنید . این ویژگی در هنگام عیب یابی سیستم ها کاربرد دارد زیرا دیگر لازم نیست دائما دستور پینگ را تکرار کنید و به محض رفع مشکل ارتباطی متوجه آن خواهید شد . در کامند لاین برای خارج شدن از یک دستور , Ctrl + C را فشار دهید .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]